สุดยอดชาวประมง - บทที่ 275 ต่างโลก

บทที่ 275 ต่างโลก

บทที่ 275 ต่างโลก

อย่างไรก็ตามเขามาอยู่ที่โลกนี้ได้ซักพักแล้ว โชคดีที่ฟังก์ชั่นสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมของระบบยังคงแจ้งให้เขารู้ว่าเวลาของโลกนี้นั้นแตกต่างจากที่โลกของเขาอย่างสิ้นเชิง

เพราะเขาเดินผ่านรูหนอนมิติ เขาจึงไม่ต้องกังวลว่าจะเสียเวลาซักเท่าไหร่ แม้ว่าเขาจะใช้เวลาในนี้ 3 หรือ 5 ปีที่นี่แต่เมื่อเขาจะกลับไปที่โลกเวลาก็จะยังคงเท่าเดิมกับตอนที่เขาหายไป นี่คือความมหัศจรรย์ของมิติเวลาล่ะ!

เมื่อฉู่เหินมาถึงที่ถนนมันก็เต็มไปด้วยแผงลอยที่ขายสิ่งของทุกสิ่งทุกอย่างรวมไปถึงหนังสือเกี่ยวกับเสื้อผ้าและร้านค้ามากมาย แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังคือทุกอย่างที่นี่มีราคาแพงมากๆ

แต่มันก็ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือตอนนี้เขาไม่มีเงิน เหรียญบนโลกใช้กับที่นี่ไม่ได้ เหรียญสากลของที่นี่คือสิ่งที่เรียกว่า เหรียญดาว บ้างก็ว่าเหรียญดาวนี้ทำมาจากหินดวงดาว! มันมีองค์ประกอบสำคัญของธาตุดวงดาวจำนวนมาก แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีสิ่งนี้อยู่ในมือเลย

แม้แต่โจวรุยที่เขาสิงอยู่ก็ไม่มีเงินซักแดงเดียว แหวนมิติของเขาเองก็มีเงินน้อยกว่า 10 เหรียญ เพียง 10 ดาวนั้นไม่พอที่จะซื้อหนังสือหรือของใช้ในชีวิตประจำวันได้ ครั้งนี้มันทำให้ฉู่เหินรู้สึกว่าตัวเขากลับมาสู่สถานะยากจนอีกครั้ง

ทุกอย่างที่นี่ดึงดูดใจเขามาก เขาเชื่อว่าหากซื้อของพวกนี้กลับไปที่โลกด้วยมันมีประโยชน์แน่ๆ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นเลยแค่วิธีการออกแบบเสื้อผ้าและความคิดเชิงตรรกะของคนที่นี่ ก็ทำให้ทุกอย่างค่อนข้างแปลกใหม่ในสายตาของเขาไปหมด

หากแนวความคิดของเสื้อผ้าเหล่านี้ถูกนำมาสู่โลกของเขา มันจะก่อให้เกิดพายุแห่งการเปลี่ยนแปลงในวงการแฟชั่นครั้งใหม่ แม้ว่าเสื้อผ้าที่นี่จะดูคล้ายกับเสื้อผ้ายุคสมัยก่อน แต่พวกมันก็มีความสวยงามที่ประณีตสุด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการรวมกันของเนื้อผ้าที่แตกต่างกันแต่สามารถทำให้ร่างกายอบอุ่นแม้จะอยู่ในฤดูหนาวหรือรู้สึกเย็นสบายในฤดูร้อน

แม้จะยืนภายใต้แสงอาทิตย์ที่แผดเผาร่างกายแต่ตัวผู้สวมใส่ก็จะรู้สึกว่ามันเย็นและสดชื่นมาก เนื้อผ้าที่นี่เองก็แตกต่างกัน มันไม่ได้มีเพียงแค่ผ้าที่ทำจากผ้าไหม แต่ยังมีผ้าที่ทำจากพืชชนิดอื่น ๆ อีกด้วยเป็นผลทำให้เสื้อผ้าที่นี่ไม่ใช่สีสังเคราะห์ แต่ใช้สีและลวดลายจากของธรรมชาติทั้งหมด

ดังนั้นตอนนี้ฉู่เหินอยากรู้ว่าพืชเหล่านี้จะแปรรูปยังไง แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีเงินอยู่ในมือเลยสักซักนิด

ฉู่เหินเดินไปยังร้านค้าตรงหน้า ชื่อของร้านนี้คือ ศาลาว่านเป๋า หมายความว่าที่นี่คุณจะสามารถซื้ออะไรก็ได้ตามที่ต้องการ ถ้าไม่งั้นคงจะไม่ตั้งชื่อว่า ศาลาว่านเป๋า หรอก

ฉู่เหินเดินวน ๆ เขาซื้ออะไรไม่ได้เลย เมื่อเขาเข้าไปในศาลาว่านเป๋าเขาก็พบว่าสินค้าที่นี่ค่อนข้างเยอะและมีขายเกือบทุกอย่างที่เขาเห็นข้างนอกทว่าแค่ดูป้ายราคาก็ทำเอาเขาหายใจไม่ออกแล้ว

เขามองไปรอบ ๆ สายตาของเขาก็มองไปที่ขวดน้ำอมฤตเล็ก ๆ มีตัวอักษรบนขวดน้ำอมฤตนั่นอยู่ 3 ตัว มันชื่อว่า ยาฉือฮวา คำอธิบายก็คือตราบใดที่กินน้ำอมฤตนี้ ร่างกายจะแข็งตัวชั่วขณะ จนทำอะไรไม่ได้เลย ฉู่เหินดู ๆ แล้วก็คิดว่ามันช่างไร้ค่าสิ้นดี

เพราะจะใช้ยานี้ได้คุณให้อีกฝ่ายกินมันลงไปก่อน หากอีกฝ่ายไม่ได้กินมันแล้วยาขวดนี้ก็แค่ของไร้ประโยชน์ หลังจากเห็นยานี้ ฉู่เหินก็คิดขึ้นมาได้ว่ายานี้ต้องโดยทำให้เจือจางมาก่อนแน่ ๆ ยาศพปีศาจที่เขามีนั้นใช้งานง่ายกว่ายาฉือฮวาอันนี้มาก

แค่โยนยาศพปีศาจออกไป คนหรือสัตว์ที่สัมผัสกับผงก็จะได้รับผลกระทบทั้งหมด มันอาจจะหยุดอีกฝ่ายได้แค่ไม่กี่วินาที แต่เพียงไม่กี่วินาทีถ้ามีไหวพริบเพียงพอก็สามารถตัดหัวอีกฝ่ายได้แล้ว

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฉู่เหินก็จ้องมองราคาของยาฉือฮวานี้อย่างรวดเร็วมันราคาถึง 5000 เหรียญดาว หลังจากเห็นราคานี้ฉู่เหินก็อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แม้เขาจะพึ่งมาที่โลกนี้ไม่นานแต่เขาก็รู้ค่าเงินของที่นี่แล้วในระหว่างที่เดินทางมา

ราคา 5000 ดาว นั้นเพียงพอที่จะทำให้เขาซื้อหนังสือและสิ่งของต่าง ๆ มากมาย ยาขวดเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงหน้าเขามันมีมูลค่ามหาศาลเกินไป จนทำให้ฉู่เหินรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อสุด ๆ

จากนั้นดวงตาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งประกาย ถ้าเขาขายยาที่มีเขาจะรวยเลยไหมนะ? อย่างน้อยก็สะดวกต่อเขาหากต้องการซื้อของในตอนนี้ ยาที่เขามีเทียบกับซี่โครงไก่แล้วมีค่่ามันก็พอๆ กัน

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้วเขาก็เตรียมจะเอายาออกมาขายให้กับร้านศาลาว่านเป๋า แต่ขณะที่เขาหยิบมันขึ้นมา เขาก็ต้องหยุดมือทันที เพราะสายตาของเขาเหลือบไปเห็นความโลภในสายตาของพนักงานในร้านโดยไม่ตั้งใจ

สายตานั่นมองไปที่เด็กสาวอายุ 20 ปีที่กำลังถือหยกในมือของเธอและต่อรองราคากับอีกฝ่าย เมื่อเขาเห็นหยกชิ้นนี้ครั้งแรกฉู่เหินไม่สนใจอะไรมาก แต่เมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิดเขาก็พบว่ามันช่างคุ้นเคยและเหมือนกับจี้หยกของเขาสุด ๆ

จี้หยกของเขาสามารถกักเก็บวิญญาณที่ทรงพลังเอาไว้ได้ ถ้างั้นจี้หยกในมือของผู้หญิงคนนี้ก็ต้องทำแบบนั้นได้! แต่จิตใจของฉู่เหินกลับบอกว่ามันแปลก ๆ เพราะว่าเมื่อดูดี ๆ แล้วหยกทั้งสองชิ้นนี้ค่อนข้างแตกต่างกันนิดหน่อย จึงทำให้เขารู้สึกลังเลอยู่สักพัก ถ้าเป็นหยกอันเดียวกันจริง ๆ มันคงล้ำค่ามาก

แต่เมื่อเขามองดูความโลภจากดวงตาของพนักงานในร้าน เขาก็มั่นใจว่ามันจะต้องเป็นสมบัติล้ำค้าแน่ ๆ เขาเลยเงี่ยหูฟังบทสนทนาอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง

“คุณหนู นี่มันคือหยกธรรมดาไร้ค่าจริง ๆ เธอคงอยากจะแลกหยกนี่กับยารักษาใช่ไหมล่ะ ถ้าเธอต้องการมันล่ะก็ฉันยินดีที่จะแลกยารักษาธรรมดา ๆ ให้เธอนะ“

ยาเสี่ยวไหเป็นยารักษาโรค แต่เป็นระดับที่ต่ำที่สุด พวกมันถูกขายอยู่ด้านนอกตามแผงลอย ค่อนข้างชัดเจนเลยว่าราคาของยานี่แค่ 50 เหรียญดาว และบอกได้เลยว่าร้านนี้กำลังจะโกงเธอ

เห็นได้ชัดว่าเลยหญิงสาวกำลังลังเลมากและเธอต้องการยานี้เพื่อนำไปรักษาคนจริง ๆ แต่เธอเองก็กำลังคิดอยู่ว่าไม่คุ้มที่จะแลกหยกกับยาธรรมดา ๆ ที่พนักงานในร้านเสนอมา เธอกำลังต่อสู้กับความคิดในหัวของเธออยู่

ยาเสี่ยวไห ฉู่เหินไม่ได้มีมันอยู่ในตัวเขาหรอก แต่เขามียารักษาอยู่มากมาย ก่อนหน้านี้ที่เขาติดอยู่ในสุสานกับพวกจอมยุทธ์และพวกแวมไพร์ เขาได้สมบัติมามากมายและได้ยามาเยอะแยะ แม้ว่าเขาจะเอาออกมาใช้บางแต่ก็ยังเหลือมันอีกมาก

ในความเห็นของฉู่เหิน ยาขวดเล็ก ๆ นั้นไม่มีทางเทียบได้กับยาที่เขามี หลังจากครุ่นคิดดูแล้วเขาก็หยิบเอาขวดยาจิ่วมู่ออกมา ยาจิ่วมู่คือยาที่ใช้รักษาบาดแผลและโรคภัยต่าง ๆ มันเป็นยาที่ดีทีเดียว และเขามีอยู่ 9 เม็ด มันไม่ใช่สิ่งที่ยาธรรมดาอย่างยาเสี่ยวไหจะเทียบได้เลย

“สาวน้อย ฉันมียาแก้โรคทุกชนิดอยู่นะ ถ้าต้องการล่ะฉันจะให้มันกับเธอ” ฉู่เหินฉลาดมากที่ไม่ยอมพูดตรง ๆ ว่าจะแลกยานี้กับอีกฝ่าย แต่เขาแค่จะมอบให้อีกฝ่าย ด้วยวิธีนี้คนในร้านก็จะไม่หาเรื่องเขาไม่ได้! ยังไงซะที่นี่ก็คือต่างโลก เขาไม่อยากที่จะสร้างศัตรูนักหรอก

เด็กสาวมีความสุขมากหลังจากได้ยินคำพูดของฉู่เหินเธอรีบไปตรวจสอบ ยาของฉู่เหินทันที เธอลองเทยาออกมาดู เธออดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แม้เธอจะไม่รู้ว่ายานี้ชื่ออะไร แต่เธอก็มองออกมาว่ามันคือยาระดับสูงแน่ ๆ

ยานั้นมีหลายชนิด ในโลกใบนี้แบ่งยาออกเป็นยาจำแลง, ยาแท้จริง, ยาบริสุทธิ์ และยาศักดิ์สิทธิ์ ยาศักดิ์สิทธิ์นั้นอยู่ระหว่างยารักษาและยาพิษ ยานี้สามารถใช้ได้ แต่สิ่งสกปรกแฝงอยู่ในนั้นมากเกินไป แม้ว่าหลังจากกินจะมีผลบางอย่าง แต่ในเวลาเดียวกันสารจากยาที่ตกค้างอยู่ในร่างกายจะเป็นอันตรายต่อการฝึกตนในอนาคต