สุดยอดชาวประมง - บทที่ 292 ฮาเร็ม

บทที่ 292 ฮาเร็ม?

บทที่ 292 ฮาเร็ม?

หลังจากฉู่เหินกอดเสี่ยวชิง เธอก็หันหน้ามองออกไปทางอื่น ผู้ชายดี ๆ อย่างฉู่เหิน มีเหรอที่ผู้หญิงจะไม่ไล่ตาม

ตอนนี้เสี่ยวชิงไม่อาจบอกได้ว่าฉู่เหินรู้สึกอย่างไร เธอเริ่มใช้ความคิด เธอต้องคิดถึงความสัมพันธ์นี้และยับยั้งชั่งใจเพราะหากพลาดอาจต้องเสียใจไปตลอดชีวิต แต่หลังจากที่คิดแล้วเสี่ยวชิงก็เรียกความกล้าของตัวเองออกมา และสัมผัสที่ริมฝีปากของฉู่เหินอย่างแผ่วเบา

ฉู่เหินผู้ซึ่งกระสับกระส่ายตอบสนองอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าจิตใจของพวกเขาทั้งสองจะตรงกัน ฉู่เหินไม่อาจต่อต้านทั้งสองแนบชิดและจูบกันอย่างดูดดื่ม ณ เวลานี้ดูเหมือนว่าโลกทั้งใบมีเพียงสองเรา

มือข้างหนึ่งของฉู่เหินปลดกระดุมเสื้อของเสี่ยวชิงโดยไม่ได้ตั้งใจ จับหน้าอกเต็มคู่ไว้ในมืออย่างอ่อนโยน เขาเคยลิ้มรสของผู้หญิงมาแล้วแต่ตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ โดยเฉพาะที่ตรงนั้นมันแข็งพอ ๆ กับเหล็ก!

เขาเตรียมอุ้มเสี่ยวชิงกลับไปที่ห้อง แต่ทันใดนั้นเองเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ทำให้ฉู่เหินรู้สึกเกลียดตัวเองจริง ๆ มาไม่ถูกเวลาเลยนะ!

“ไง ฉันคิดว่าพวกเธอมาที่นี่เพื่อฝึกฝนซะอีก ฉันไม่คิดเลยว่าการฝึกของพวกเธอไม่ใช่แค่ออกกำลังกาย ช่างมันเถอะ ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ เชิญตามสบาย!”

คู่รักทั้งสองได้สติทันทีเมื่อได้ยินเสียงนี้ ทั้งสองหันไปมองก็เห็นหญิงสาว 2 คนที่ยืนอยู่ พวกเธอใช่ไม่ใช่ใครอื่น เป็นเจียฉิวฉิวและซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ นั้นเองอันที่จริงทั้งสองอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้วแต่ไม่พร้อมที่จะรบกวนฉู่เหินกับเสี่ยงชิง

แต่เจียฉิวฉิวและซ่างกวนเสี่ยวฟู๋รู้ดีว่าถ้าทั้งสองแต่งงานกันเมื่อไหร่ พวกเธอก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว มันออกจะดูน่ารำคาญที่ต้องทำแบบนี้แต่พวกเธอทนดูเฉย ๆ ไม่ได้

หญิงสาวทั้งสองยิ้มหลังเดินออกมา ฉู่เหินรู้สึกเกลียดอย่างบอกไม่ถูก นี่ถ้าคนที่ขัดไม่ใช่เจียฉิวฉิวกับซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ เกรงว่าเขาคงเข้าไปซัดสักทีสองทีแล้ว

ถ้าเป็นปกติเสี่ยวชิงคงวิ่งเข้าห้องด้วยความเขินอาย! แต่ในเวลานี้เธอไม่เคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย เว้นแต่ว่าใบหน้าของเธอที่แดงก่ำเหมือนไม่สนใจกับคำพูดพวกนั้น เธอชัดเจนมากในเรื่องนี้ เพราะถ้าเธอจากไปฉู่เหินจะอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ

แม้เธอจะไม่เก่งในด้านการต่อสู้ แต่เธอจะไม่ยอมถอยให้กับใครทั้งนั้นในเวลานี้เธอเลือกที่จะอยู่ต่อและปะทะกับผู้หญิง 2 คนตรง ๆ

“พวกเธอนี่จริง ๆ เลยนะ พวกเราเพิ่งเริ่มเองจะรีบกลับไปไหน? พวกเธอทำตัวเป็นพี่น้องที่ดีนะแต่ก็ไม่จำเป็นต้องตามไปทุกที่ โอ้ใช่ มีอย่างหนึ่งที่ฉันลืมบอกไป อีกไม่นานพี่เหินกับฉันก็จะแต่งงานกันแล้วล่ะ! เมื่อถึงเวลานั้นพวกเธอ 2 คนก็มาดื่มเหล้ามงคลกันคนละแก้วนะ!”

แม้จะเป็นคำพูดที่ไม่ได้รุนแรงอะไรแต่ก็แสดงให้เห็นถึงความเหนือกว่า

เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังบอกซ่างกวนเสี่ยวฟู๋กับเจียฉิวฉิวว่า ‘พวกเธอกินข้าวของฉัน อยู่บ้านของฉัน ใช้ของของฉัน แล้วยังจะมาแย่งผู้ชายของฉันอีกงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ! แม้ว่าฉันจะปฏิบัติกับเธอในฐานะพี่น้อง แต่ถ้าเป็นเรื่องผู้ชายละก็ห้ามล้ำเส้น!’

ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋และเจียฉิวฉิวเป็นคนฉลาด แม้จะไม่ได้ยินความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเสี่ยวชิง แต่พวกเธอก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงความมีน้ำใจและคุณธรรม ถ้าพวกเธอยอมเป็นพี่น้องแล้วถอยกลับไปหนึ่งก้าวก็อาจจะต้องถอยไปตลอดชีวิต

“ไม่แปลกใจที่ฉันได้ยินเสียงนกร้องเมื่อเช้านี้ มันเป็นเหตุการณ์ที่มีความสุข แต่ฉันรู้สึกประหลาดใจตรงที่ นกกางเขนตัวหนึ่งกำลังร้องอย่างมีความสุข แล้วก็อีก 2 ตัวก็ส่งเสียงออกมา พวกมันมีความสุขกว่าเป็น 2 เท่าแต่เช้านี้ฉันได้ยินนกกางเขนตัวที่ 3 ตัวร้อง เป็นไปได้ไหมที่นกกางเขนทั้งสามจะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข?”

ดวงตาของซ่างกวนเสี่ยวฟู๋สั่นและพูดอย่างเฉยเมย เมื่อพูดจบเธอเองก็รู้สึกอับอายแต่ก็มีความคาดหวัง เสี่ยวชิงเข้าใจว่าเสี่ยวฟู๋กำลังบอกตัวเธอ ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋กับเจียฉิวฉิวเห็นด้วยกับการที่สามีมีภรรยาหลายคน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่คิดถึงเรื่องนี้

ในใจของเสี่ยวชิงกำลังเต้นรัว เมื่อเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอก็ส่ายหัวทันที แบ่งคนรักให้คนอื่นงั้นเหรอ? เธอไม่อยากทำแบบนั้น เธอไม่ใช่ฮีโร่ของประชาชนนะ!

“แม้ดอกโบตั๋นจะสวยงาม แต่ก็น่าเบื่อถ้าต้องมองมันทุกวัน หากเธอปลูกกล้วยไม้สัก 2-3 ต้นอยู่ข้าง ๆ น่าจะดีกว่านะ อย่างน้อยที่สุดเมื่อมองดูมันก็จะไม่น่าเบื่อและเมื่อมีทั้งดอกโบตั๋นและกล้วยไม้อยู่ภายในบ้านแล้วดอกไม้ป่าตามทางก็จะไม่ถูกแยแส” ขณะที่พูดแบบนั้นเจียฉิวฉิวก็ยืนขึ้นและรินชาหนึ่งแก้วให้ฉู่เหิน

“โบตั๋น กล้วยไม้ ถ้าชอบดอกไม้ที่สวยงามมากนักแล้วสักวันจะมีดอกเบญจมาศ ดอกกุ้ยฮวาและดอกบัวเพิ่มด้วยไหม? เอาแต่ปลูกเพิ่มครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วสักวันละไม่ไปถึงหน่อไม้ฝรั่งเลยไหมล่ะ? มันจำเป็นต้องเอากลับมาที่กลับบ้านเพิ่มด้วยหรือไง?”

เสี่ยวชิงหยิบองุ่นออกมาจากถาดผลไม้แล้วยืนให้ฉู่เหิน องุ่นรสหวานเมื่ออยู่ในปากของฉู่เหินตอนนี้มันกลับรสชาติเหมือนกำลังเคี้ยวขี้ผึ้ง

การต่อสู้ของผู้หญิงทั้งสาม ฉู่เหินจะไม่เข้าใจได้ยังไง! เขาอยากที่จะลุกขึ้นมาและตะโกนดัง ๆ ว่า ‘เฮ้ ๆ พวกเธอทำกับฉันเหมือนเป็นอะไรเนี่ย ไหนจะดอกโบตั๋น ดอกกล้วยไม้อีก ฉันดูเหมือนคนที่รักดอกไม้มากหรือไง เขาไม่ใช่คนมั่วๆ หรอกนะ?’

แต่ฉู่เหินก็ได้แค่พูดในใจเท่านั้นไม่กล้าพูดออกไป ในใจของเขามีแต่เสี่ยวชิง…..แต่กับซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ ตัวเขากับเธอก็เสี่ยงตายกันมาหลายครั้ง หากจะบอกว่าเขาไม่มีความรู้สึกอะไรกับเธอเลยมันก็เป็นไปไม่ได้

เป็นเพียงเพราะเขาแสร้งทำเป็นว่ามีแค่เสี่ยงชิงในหัวใจ เขาเลยไม่มีทางที่จะรับผู้หญิงคนที่สองมาได้ แต่พอนานเข้าซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ก็เข้าใจความคิดของเขาและเต็มใจอยู่เฉยๆ ในตอนแรกฉู่เหินหวังว่าเมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋จะหาคนที่ดีกว่าเขาได้และลืมเขาไปซะ

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นจากการเดินทางไปยังต่างโลกจะทำให้เจียฉิวฉิวมาที่โลกของเขาด้วยและเจียฉิวฉิวทำให้ฟางเส้นสุดท้ายขาดสะบั้น เมื่อดูหญิงสาวทั้งสามทะเลาะกันแบบนี้เขาคิดว่าไม่จบแน่ๆ ประโยคหนึ่งก็ปรากฏในใจของเขา ‘อยู่ด้วยกัน 3 คนแม่งไปเลย!’

ถ้าในอนาคตเขาอยู่กับผู้หญิงทั้ง 3 คนนี้ล่ะ? ทันทีที่คิดแบบนี้ฉู่เหินก็หายใจไม่ออก แม้จะทำใจให้สบายยังทำไม่ได้เลย เขาคิดว่ามันช่างน่าสมเพชซะจริง! ลองคิดดูสิ ผู้หญิง 3 คนนี้นั่งด้วยกันตลอดทั้งวันไม่มีอะไรทำก็ต้องทะเลาะกันเอง แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว!

“ฉู่เหิน กินสิ!” ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋หยิบลิ้นจี่ขึ้นมาแล้วส่งให้ฉู่เหิน ฉู่เหินอ้าปากของเขาเองโดยสัญชาตญาณ แต่ในเวลานั้นเองมือของผู้หญิงคนอื่นก็ยื่นมา

“ฉู่เหิน ฉันมาที่โลกของนาย เพราะนายเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน อย่ารังแกฉันเลย นายรู้ไหมว่ามันยากแค่ไหนที่ฉันตามนายมาที่นี่? ฉันต้องจากบ้านเกิดของตัวเองมา อะช่างมันเถอะ ฉันไม่พูดมากดีกว่ากินลิ้นจี่นี่สิ” เจียฉิวฉิวถือลิ้นจี่ที่ปอกแล้วไว้ในมือก่อนยืนให้ฉู่เหิน

ฉู่เหินเปิดปากและไม่รู้จะพูดอะไรดี เจียฉิวฉิวคนนี้โกหกเก่งจริง ๆ พอนึกถึงอีกฝ่ายในโลกนั้นอย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิงที่เก่งกาจไม่กลัวอะไร

นอกจากนี้เรื่องพ่อแม่พี่น้อง ถ้าเธอยังมีห่วงที่นั่นเธอคงไม่ตามเขามาแน่ๆ เขาสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าเธอหนีตามผู้ชายมา! แต่เมื่อมองไปที่

ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ที่ยังคงยิ้มอยู่ ฉู่เหินก็รู้สึกเจ็บไข่ ทำไมผู้หญิง 2 คนนี้ต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย เขามีดีอะไรขนาดนั้น?

แต่สิ่งที่ทำให้เขาค่อนข้างสบายใจคือเสี่ยวชิงไม่เหมือนพวกเธอ ถ้าเสี่ยวชิงเหยียดยืนมาให้เขาอีกคนเขาต้องปวดหัวตายแน่ ๆ ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว