สุดยอดชาวประมง - บทที่ 577 ช่วยคน

บทที่ 577 ช่วยคน

บทที่ 577 ช่วยคน

สาวใหญ่คนนี้ไม่ได้มีอะไรโดดเด่น แต่ก็ถือว่าไม่แย่ นับว่าเป็นสาวงามธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ! ซึ่งพอสาวใหญ่คนนี้หันมาเห็นฉู่เหินกับคนแซ่หวง ใบหน้าของเธอก็พลันอึดอัดเล็กน้อย หากแต่สีหน้านั้นก็ถูกเก็บในพริบตาต่อมา

“สามี คุณกลับมาแล้ว !” เมื่อพูดจบเธอก็ตรงเข้ามาจับแขนของฉู่เหิน พาเดินเข้าบ้านอย่างนุ่มนวล ! ทำให้ชายหนุ่มรับรู้ได้ว่าที่แท้เธอก็คือภรรยาของตัวเอง

และตอนที่เขาเดินมาพร้อม ๆ กับนั่นเอง ชายคนที่อยู่ข้างหลังก็พลันใช้สายตามีเลศนัยมองมายังภรรยาตัวเอง เป็นแววตาที่ดูไม่บริสุทธิ์แม้แต่น้อย !

ทำให้ความรู้สึกของเขาต่อชายคนนั้นเริ่มเปลี่ยนไปอย่างมาก พาลให้รู้สึกโกรธเกลียดเลยด้วยซ้ำ ด้วยชายหนุ่มไม่ชอบพวกที่ชอบคิดไม่ซื่อกับภรรยาของเพื่อนที่สุด ดังนั้นจากที่ฉู่เหินพูดไปหัวเราะไปกับเจ้าคนแซ่หวง ก็พลันเปลี่ยนสีหน้าไปอย่างฉับพลัน !

เพราะเขามองออกว่าผู้หญิงข้าง ๆ นั้นดูจะตื่นตกใจไม่น้อยตอนที่มองเห็นคนแซ่หวง ทำให้ฉู่เหินที่ขาข้างหนึ่งก้าวเข้ามาในบ้านแล้วหยุดฝีเท้าลงกะทันหัน ก่อนจะหันไปกุมมือข้างหนึ่งของเธอ และถามขึ้นอย่างกะทันหันว่า

“นี้คือพี่สะใภ้ของนาย นายชอบเธอไหมล่ะ” หลังฉู่เหินถามประโยคนี้ออกมา คนแซ่หวงก็พยักหน้าทันที ก่อนจะรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง อย่างไรก็ตามจะพูดอะไรแก้ตัวก็สายไปเสียแล้ว ! เพราะชายหนุ่มปล่อยมือจากผู้หญิงข้าง ๆ และหันมาต่อยเจ้าคนแซ่หวงไม่ยั้งแล้ว !

เพียงพริบตาเดียวคนแซ่หวงก็หน้าบวมเป็นหัวหมู ดังนั้นฉู่เหินจึงทำการเตะมันออกไปนอกบ้าน แล้วตะโกนอย่างดุร้าย “ไสหัวไป ถ้าแกกล้ามาที่นี่อีกก็อย่าหวังว่าจะได้ตายดี !” คนแซ่หวงที่ได้ยินก็มองมาทางนี้อย่างหวาด ๆ ก่อนจะรีบวิ่งหนีไป

ผู้หญิงข้าง ๆ เขาจ้องมายังชายหนุ่มราวกับไม่รู้จักกันมาก่อน เป็นแววตาที่แสดงถึงความไม่อยากจะเชื่อ ! แม้กระทั่งนัยน์ตายังมีน้ำตาคลออยู่เต็ม ทำให้ฉู่เหินทำตัวไม่ถูก ได้แต่เดินเข้าไปหาเธอและตบไหล่เบา ๆ ก่อนพูดว่าทุกสิ่งได้ผ่านพ้นไปแล้ว !

หลังจากเหตุการณ์นี้ผ่านไป หญิงสาวก็หันไปทำกับข้าวให้เขา 2 อย่าง ทั้งยังยกกาน้ำชาขึ้นมาด้วยหนึ่งกา ใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ย้ายเก้าอี้มานั่งข้างกายฉู่เหิน หากแต่ไม่แตะกับข้าวเลยสักนิด เอาแต่มองหน้าเขาอยู่เช่นนั้น

“เธอมองฉันทำไม ไม่กินข้าวล่ะ ? หรือว่าหน้าฉันกลายเป็นดอกไม้ไปแล้ว !” ฉู่เหินถอนหายใจก่อนจะพูดออกไปเช่นนี้ และเมื่อพูดจบเขาก็ยกน้ำชามาจิบ

“นายเป็นใคร นายต้องไม่ใช่หวังเชิงนั้นแน่ เจ้าคนน่าตายหวังเชิงนั่นไม่มีทางปกป้องฉันแบบนี้หรอก ! เรื่องที่แซ่หวงคนนั้นคิดอย่างไรกับฉันไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ แม้กระทั่งคนแซ่หวงนั้นแอบปีนเข้าบ้าน เขาก็ทำทีไม่รู้ไม่เห็น”

ฉู่เหินที่เพิ่งจิบชาไปหนึ่งอึก พอได้ยินเรื่องทั้งหมดรู้สึกโกรธ จนถึงตอนนี้เขาถึงเพิ่งรู้ว่าหญิงสาวรู้สึกหวาดกลัวจริง ๆ และอาศัยการกระทำเพียงอย่างเดียวของตัวเองก็ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าตัวเองเป็นตัวปลอม !

“แม้ว่าฉันจะแต่งงานให้หวังเชิงมา 2 ปีแล้ว แต่พวกเราก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์อะไรกัน กระทั่งตอนนอนยังแยกกันนอนเลย ! และที่พวกเราต้องมาอยู่ด้วยกัน ก็เพราะเป็นการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มเสือขาวและกลุ่มเต่าดำเท่านั้น !” หญิงสาวไม่สนใจว่าฉู่เหินจะแสดงสีหน้ายังไง พูดต่อไปทั้งอย่างงั้น !

“แม่ทัพกลุ่มเต่าดำเป็นอาจารย์ของฉัน และยังเป็นอาจารย์ของแม่ทัพกลุ่มเสือขาวจ้าวเชิงเช่นกัน ดังนั้นฉันไม่แนะนำให้นายแปลงกายแบบนี้ต่อหน้าจ้าวเชิง เพราะเขาจะทำให้นายไม่ได้กลับมาอีกเลยตลอดกาล ! อีกอย่าง ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ นายน่าจะเป็นคนของกลุ่มหงส์เพลิงล่ะสิ” หญิงสาวพูดถึงตรงนี้ นัยน์ตาก็ฉายแววฉลาดล้ำออกมาทันที

ฉู่เหินถูกเธอทำให้ตกใจไปแล้ว จึงไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรออกไปดี ! ด้วยเขารู้สึกว่าหญิงสาวประหลาดนัก เพราะแม้แต่การแปลงกายของเขาก็ถูกหญิงสาวมองออกทั้งหมด !

“ในกลุ่มเต่าดำ ฉันถือได้ว่าเป็นคนที่มีสายตาดีคนหนึ่ง ซึ่งถ้าไม่ใช่เพราะว่าอาจารย์ของฉันเป็นตาแก่โรคจิต ฉันก็คงไม่ต้องมาอยู่ที่นี่หรอก ! ดังนั้นฉันจึงโกรธแค้นกลุ่มเต่าดำมาก ! เหมือนกับที่รังเกียจกลุ่มเสือขาวนี่ด้วย”

“ที่ฉันบอกนายไปทั้งหมดมันคือเรื่องจริง และฉันก็อยากรู้ว่าคนที่ช่วยฉันคนนี้หน้าตาเป็นยังไง นายสามารถทำให้ฉันสมหวังได้ไหม ?” เมื่อพูดจบ ฉู่เหินก็รู้แล้วว่าร่างแปลงของตัวเองถูกมองออก ! และด้วยความจนปัญญา ชายหนุ่มก็จึงทำได้เพียงยกแขนเสื้อขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง จากนั้นก็โบกเบา ๆ เพื่อเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของตน

พอหญิงสาวเห็นใบหน้าของฉู่เหิน ดวงตาก็เจือแววพอใจไม่น้อย ! หลังจากนั้นก็เห็นเพียงเธอเคาะใบหน้าตัวเอง จากนั้นผิวหนังบนใบหน้าก็หลุดออกมาจนทำให้ชายหนุ่มตะลึงจนอ้าปากค้าง

ด้วยเขารู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้าสาวราวกับนางฟ้า ! ซึ่งคนที่ตัวเองเคยพบเห็นว่างดงามเท่านี้ก็มีแต่เหมิงเอ๋อเท่านั้น ! แต่เขาตะลึงอยู่ได้ไม่นานก็เก็บสีหน้าตัวเองลงได้ เป็นเพราะเขาไม่อยากจะผูกสัมพันธ์กับหญิงสาวคนไหนอีกแล้ว

“ฉัน…ฉันมีภรรยาแล้ว” ฉู่เหินเปล่งเสียงพูดกับหญิงสาวอย่างยากลำบาก ไม่รู้ว่าทำไมพอเขาเห็นโฉมหน้าของเธอแล้วถึงรู้สึกไปไม่ถูกอย่างนี้นะ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอสวยเกินไปก็ได้ !

“อยู่ที่สนามรบชิงคงหรือเปล่า !” หญิงสาวโพล่งถามขึ้นทันที

“ไม่ใช่ อยู่ที่โลกด้านนอก มันเป็นโลกที่สงบสุขแห่งหนึ่ง ภายในโลกแห่งนั้นมีคนที่พลังฝึกพลังไม่ค่อยเยอะ อีกทั้งพลังวรยุทธ์ก็ไม่สูง แต่กลับเต็มไปด้วยความสงบสุขและยุติธรรม อีกทั้งยังมีกฎหมายไว้จัดการพวกคนชั่ว ทำให้คนทั่วไปสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติสุข”

ก่อนที่เขาจะจากโลกมา เขาไม่เคยรู้สึกอะไรมาก่อน แต่หลังจากได้จากโลกมาแล้ว และได้เห็นโลกที่มีแต่คนแข็งแกร่งเท่ากันที่จะอยู่รอด เขาถึงรู้สึกคิดถึงชีวิตที่โลกขึ้นมา ! ด้วยชายหนุ่มคิดว่ามีเพียงกฎหมายบนโลกเท่านั้น ที่จะสามารถทำให้ผู้คนมีสังคมที่สงบสุขได้ !

“ช่างเป็นโลกที่ดีอะไรอย่างนี้ แล้วนายจากมานานแล้วเหรอ ?” หลังสอบถามและเห็นใบหน้าที่มีหลากหลายอารมณ์ของฉู่เหิน เธอก็รู้ได้ว่าเขาจากโลกนั้นมานานแล้ว !

ประโยคนี้ทำให้ฉู่เหินรู้สึกจุกทันที เพราะมันทำให้เขาคิดถึงเรื่องราวบนโลกขึ้นมา ! โดยเฉพาะรอยยิ้มหวาน ๆ ของเสี่ยวชิง ที่จู่ ๆ ก็เหมือนลอยมาอยู่ตรงหน้าเขา ! คิดไปคิดมาเขาก็คิดถึงลูกของตัวเองขึ้นมา น่ากลัวว่าตอนนี้น่าจะอายุ 4-5 ขวบแล้วมั้ง ไม่รู้ว่าจะเป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิงกัน ?

“เรื่องในอนาคตใครจะไปรู้กัน อย่าเพิ่งคิดให้มากเลย อาจมีสักวันที่นายกลับไปได้ก็ได้ !” หลังจากพูดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมา หลังจากนั้นก็แกะเศษหนังที่ติดบนใบหน้าออก

“ถ้านายอยู่ที่กลุ่มหงส์เพลิง งั้นก็มีเรื่องหนึ่งที่เกรงว่านายน่าจะสนใจทีเดียว ที่ว่ากลุ่มหงส์เพลิงของพวกนายมีหญิงบ้านางหนึ่งนามว่าหวังซานเหนียง คิดว่านายคงรู้จักสินะ แต่รู้ไหมว่าหวังซานเหนียงคนนี้ยังมีน้องสาวที่ดีกับนางมากคนหนึ่ง ! ซึ่งก็เป็นเพราะนางคิดช่วยหวังซานเหนียงที่กำลังลำบากนี่แหละ เลยทำให้ถูกคนกลุ่มเสือขาวจับตัวไป ! ตอนนี้ถูกขังอยู่ในคุกน้ำ”

“แต่ว่าหลายปีผ่านมาแล้ว ไม่มีใครรู้ถึงการมีอยู่ของเธอเลย ทว่าฉันก็เคยแอบเข้าไปพูดคุยกับคนคนนี้ 2-3 ครั้ง ทำให้ฉันรู้ว่าในมือของเธอนั้นกำความลับของกลุ่มเสือขาวเอาไว้ แม้กระทั่งในกลุ่มเสือขาวตอนนี้ก็มีคนเป็นหูเป็นตาให้เธอไม่น้อย ดังนั้นฉันว่าถ้านายสามารถช่วยเธอออกมาได้ จะเป็นประโยชน์ต่อกลุ่มหงส์เพลิงอย่างมากเชียวละ !”