สุดยอดเซนต์ตัวปลอมแห่งยุค - ตอนที่ 48 ฟุโดว นิอิโตะ

ตั้งแต่ที่เขาเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองนั้นบิดเบี้ยวต่างจากคนอื่นก็ผ่านมานานแล้ว

ฟุโดว นิอิโตะ น่ะพังมาตั้งแต่สมัยเด็กแล้ว

เขาพังตรงจุดไหนน่ะเหรอ? จะให้ชี้เป็นจุดๆเลยมันก็ยาก

มันไม่ใช่อะไรที่จะสามารถบอกได้ง่ายๆ อย่างน้อยที่สุด—ถ้ามองแค่ภายนอก ชีวิตเขาก็พอจะเรียกได้ว่าปกติ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่แสดงอารมณ์หรือแสดงมันมากเกินไปด้วย เขาไม่ใช่คนดี แต่ก็ไม่ใช่อาชญากรเช่นกัน

เขาไม่ได้ทำผิดกฏหมาย แต่ก็เคยคิดถึงมันมาก่อน

เขาอิจฉาพวกที่โชคดีกว่า แต่ก็ดูถูกคนที่ไม่มีชีวิตดีเท่าตัวเอง

เป็นคนประเภทที่สามารถเจอได้ทุกที่ ธรรมดา…บิดเบี้ยวเล็กน้อยและไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นคนดี…แต่ก็ยังสามารถหาเจอได้ทุกที่

ภายนอกดูจริงจังแต่ภายในกำลังคิดถึงเรื่องตลกอยู่…แต่นั่นก็ใช่ว่าจะแปลก ในยุคสมัยนี้ พวกที่ทำตัวกร่างในเน็ตแต่ความจริงเป็นแค่คนอ่อนแอก็มีอยู่ถมเถไป

อย่างน้อยที่สุด ก็ไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับเขาที่สามารถเห็นได้ในทันที

ไม่ใช่ว่าเขาจะมีงานอดิเรกในการทำร้ายสัตว์ขนาดเล็กหรือแมลง งานอดิเรกของเขาก็ปกติสำหรับคนยุคใหม่ ดูหนังต่างประเทศและเสพเรื่องราว

บางคนอาจจะมองว่านั่นแปลก แต่ก็ยังเป็นความแปลกแบบทั่วไป

เป็นระดับที่ว่า “เขาอาจจะแปลกนิดหน่อย แต่ที่ไหนก็มีคนแบบนี้”

แต่เขาเป็นคนที่บิดเบี้ยวอย่างแน่นอน

ยกตัวอย่างเช่น ในสมัยที่เขายังเด็ก—

ในระหว่างที่เดินไปโรงเรียน เขาพบศพหนึ่งอยู่บนถนน เป็นร่างของแมวที่ตายจากการถูกรถชน

เพื่อนๆของเขาหวาดกลัวและพยายามที่จะไม่หันไปมอง

แต่ฟุโดวกลับไม่รู้สึกถึงความกลัวหรือความขยะแขยงใดๆทั้งที่มองมันอยู่ตรงๆ

อาจจะรู้สึกสงสารเจ้าแมวอยู่บ้าง ไม่ก็รู้สึกว่าคนขับรถที่ชนแมวนี่ไม่มีความรับผิดชอบเลย

แต่ที่สุดแล้ว เขาก็ขาดซึ่ง”บางอย่าง”ที่คนอื่นๆมีไป

ยกตัวอย่างเช่น ในสมัยที่เขายังอยู่ชั้นมัธยมต้น—

มีเพื่อนร่วมชั้นหญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่เพียงเพราะว่าเธอไปเตะตาเพื่อนร่วมชั้นชายคนอื่นเข้า เธอจึงถูกรังแกโดยกลุ่มนักเรียนชาย

นักเรียนชายจำนวณมากกับเด็กผู้หญิงคนเดียวน่ะเทียบกันไม่ได้อยู่แล้ว เธอจึงกลายเป็นเหมือนของเล่นเพื่อความหรรษาของคนอื่นๆไป

พวกเขาทำร้ายเธอ ทำให้เธอร้องไห้ และอัดคลิปเสียงร้องของเธอเอาไว้ในโทรศัพท์

เขารู้สึกรังเกียจการกระทำเช่นนั้น คุณธรรมในใจเขาบอกว่านี่เป็นเรื่องที่ผิด

เขาจึงจะรังแกพวกมันคืนบ้าง

ไม่ใช่ว่าเขาถูกรังแกเอง และเชาก็ไม่ได้สนิทอะไรกับนักเรียนหญิงคนนั้นด้วย

ในตอนแรก เขาพยายามที่จะตีสนิทกับกลุ่มนักเรียนชายพวกนั้น

แต่เขาไม่สามารถทนพวกน่ารังเกียจนี้ได้ เขาจึงพยายามที่จะเปลี่ยนเป็นวิธีอื่นที่ตัวเองยอมรับได้

เขาจึงพยายามที่จะเกลี้อกล่อมหัวโจกให้เลิก–แต่ก็ไม่สำเร็จ เขาจึงต่อยหัวโจกคนนั้นเข้าให้

แน่นอนว่าหัวโจกเองก็พยายามสู้กลับ แต่ฟุโดวกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

ก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บ เอาจริงๆแล้วคือเจ็บมากด้วย แต่ถ้าเขาถูกต่อยก็จะต้องต่อยคืนเป็นสองเท่า เขาจึงเหวี่ยงหมัดต่อไป

ไม่ว่าจะช่วงพักเบรก ระหว่างคาบ ในช่วงทัศนศึกษา ถ้าเขาเห็นหัวโจกคนนั้น ก็จะพุ่งเข้าไปต่อย ครั้งแล้วครั้งเล่า ต่อยจนกว่าจะร้องไห้

ไม่ว่าจะถูกครูดุสักกี่ครั้ง ไม่ว่าจะโดนเชิญผู้ปกครองมาเทศน์ เขาก็ยังไม่ยอมเลิก

ครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดอีกฝ่ายก็ไม่ยอมมาโรงเรียนอีกเลย…เขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่เด็กขี้รังแกคนอื่นแทน

‘อา สนุกจังเลย’

‘ในที่สุดชั้นก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าพวกนั้นถึงทำเรื่องน่ารังเกียจแบบนี้’

‘สนุก สนุกมากเลย เสพติดได้เลยนะเนี่ย’

‘ได้ทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนเป็นผู้ผดุงความยุติธรรม รู้สึกดีเป็นบ้า’

ถ้ามองอย่างเป็นกลาง ก็จะเห็นได้ว่าฟุโดวในช่วงเวลานี้น่าสะพรึงกลัวมากแค่ไหน

แต่ในขณะเดียวกัน จิตใจของฟุโดวก็ยังเป็นไปตามปกติ

ในตอนที่ต่อยหรือถูกต่อย เขารู้สึกว่าตัวเองนั้นอยู่บนโลกอื่น ทำทีเหมือนกับว่ากำลังบรรยายการแข่งเกมให้กับผู้ชมที่ไม่มีตัวตนอยู่

โอ้ ผู้เล่นนิอิโตะจัดท่าไม้ตายใหญ่แล้วครับ! คริติคัลฮิต!

อู้ว โดนเคานเตอร์เข้าให้แล้วล่ะครับท่านผู้ชม! สถานการณ์ชักจะไม่สู้ดีกับทางฝั่งนี้แล้ว!

เขายังไม่ยอมครับ! หมัดตรงเมกะตันพันช์! สำเร็จแล้วครับท่านผู้ชม! เขาสามารถก้าวข้ามความแม่นยำต่ำเตี้ยเรี่ยดินของตัวเองและโจมตีโดนจุดอ่อนได้ในที่สุด!

ไปเลย พั๊นจิ! ตู้ม

KO! อีกฝ่ายน็อกไปแล้วครับท่านผู้ชม! ผู้เล่นนิอิโตะคว้าชัยชนะมาได้สำเร็จ!

ตูนี่โคตรเก่งเลยเว้ย!

ถ้าลองเรียบเรียงความคิดของเขาเป็นบทพูด ก็คงจะออกมาประมาณนี้

ถึงเข้าจะสู้กับคนอื่นๆไปมากเท่าไร ในใจของเขาก็ยังคิดถึงแต่ฉากแบบนี้ แน่นอนอยู่แล้วว่ามันแปลก

เหมือนกับตอนที่เขาเล่นเกมหรืออ่านการ์ตูนกับเพื่อนฝูง–เขายังเป็นฟุโดว นิอิโตะอารมณ์ดีคนนั้นคนเดิม

ในช่วงเวลาที่เขาเป็นแบบนั้น เขาไม่ได้รู้สึกถึงความเกลียดชังหรือความโกรธใดๆเลย

บางครั้งเขาก็รู้สึกผิดเล็กน้อย บางครั้งเขาก็รู้สึกถึงความเมตตาที่ก่อตัวขึ้นในใจ

หลังจากที่เขารังแกพวกเด็กอันธพาลทุกคนจนพวกนั้นไม่กล้ามาโรงเรียนอีกแล้ว เขาก็เดินเข้าหานักเรียนหญิงที่ถูกรังแกคนแรกราวกับเขาเป็นผู้ช่วยชีวิตเธอ

ไม่เป็นไรแล้วล่ะ คนพวกนั้นถูกปิดปากไปหมดแล้ว

ในระหว่างที่พูดแบบนั้น เขาก็รู้สึกว่าจัวเองกำลังปักธงบางอย่าง หรือไม่ก็แบบ ถ้าเธอเกิดหลงรักชั้นขึ้นมานี่แย่เลยน้า–เป็นความคิดปกติที่ไม่ปกติแบบนั้น

“อย่านะ…อย่าเข้ามานะ! น่ากลัวจะตาย!”

สิ่งที่รอเขาอยู่คือการถูกปฏิเสธ

เมื่อเขามองไปรอบๆ ก็พบว่าสายตาที่คนอื่นๆมองมาที่เขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ครูที่เคยปฏิบัติกับเขาตามปกติตอนนี้กลับมองด้วยสายตาเย็นชาเหมือนเขาเป็นเด็กมีปัญหา กระทั่งครอบครัวของเขาเองก็มองเขาเหมือนเป็นขยะ

เขาถูกพักการเรียน และข่าวของเขาเองก็ได้ออกรายการทีวีในเวลาต่อมา

เป็นผลลัพท์ที่แน่นอนอยู่แล้ว…ขนาดคนโง่ยังรู้เลย

เขาเคยอ่านแฟนฟิคห่วยๆที่มีเนื้อเรื่องประมาณว่า “ชั้นกระทืบพวกคนชั่ว แล้วตอนนี้ชั้นก็เนื้อหอมขึ้นมาแล้ว” แต่…ความเป็นจริงน่ะไม่ใช่อะไรอย่างนั้นเลย

คนที่แปลกแบบนั้นคือพวกที่โดนรังเกียจ

ถูกผลักไสโดยสังคม เป็นที่ว่าร้ายนินทา จนในที่สุดฟุโดวก็เริ่มคิดได้–

“อ้า…เข้าใจล่ะ การรังแกผู้อื่นเป็นสิ่งไม่ดี และเพราะว่าชั้นรังแกพวกที่รังแกผู้อื่น ชั้นเลยกลายมาเป็นผู้รังแกซะเอง แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ต้องพิจารณาตัวเองบ้างแล้วสิ”

ตัวเขาเองยังทำตัวตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนรอบข้างจะคิดยังไงล่ะ?

แน่นอนว่าเขาเองก็รู้สึกเศร้าที่ถูกครอบครัวและเพื่อนฝูงปฏิบัติด้วยอย่างเย็นชา แต่เพราะเขารู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ จึงไม่เก็บมันมาคิดสักเท่าไร

ถึงอย่างนั้น เมื่อมองจากปฏิกิริยาที่คนอื่นมีต่อเขา เขาก็รู้ตัวแล้วว่าตัวเองนั้นแปลกแยก

แต่ถึงจะรู้อย่างนั้น เขาก็ยังไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

–อ้า เข้าใจล่ะ ชั้นเป็นคนประเถทนั้นนี่เอง…พวกที่ถูกเรียกว่าเป็นขยะน่ะ

เอาเถอะ ขยะก็มีวิธีของขยะที่จะสามารถทำตัวให้กลมกลืนกับสิ่งรอบด้านได้

ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีปัญหาเลย

พยายามนิดหน่อยก็ได้แล้ว

สิ่งที่เขาขาดไปนั่นก็คือ “สัมผัสถึงความเป็นจริง”

เขาคิดว่าตัวเองเป็นเพียงตัวละครในเกมที่ถูกควบคุมอยู่

ในเกมเองก็เหมือนกัน ถ้ามีตัวร้ายที่เลวมากๆก็สมควรถูกเกลียด

เขารู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นฉากที่น่าเศร้าที่ตัวละครต้องประสบ เขาจึงพยายามที่จะแก้ไขมัน

มันจะมีตัวละครที่ถูกตราหน้าว่าเป็นคนเลวมากๆในเนื้อเรื่องอยู่ แต่พอเป็นตัวเอกทำเรื่องเลวๆอย่างการฆ่าชิงทรัพย์บ้าง หลับสามารถทำได้อย่างสนุกสนาน ถ้าเทียบกันแล้วตัวร้ายคงจะเลวไม่เท่าด้วยซ้ำ

นั่นไม่ใช่เรื่องแปลก และมโนธรรมในใจเขาก็ไม่ได้หายไปไหน

ไม่ใช่ว่ามีสองบุคลิกที่ขัดแย้งกันเองในตัว ตัวเขานั้นยังเป็นปกติ

เพราะยังไงซะ สำหรับเขาแล้ว นี่ไม่ใช่ความเป็นจริง

ในโลกของเรื่องราว จะสามารถทำอะไรก็ได้ สนุกเท่าไรก็ได้ตราบเท่าที่ยังอยู่ภายในกฏเกณฑ์ของโลกนั้น

ฟุโดว นิอิโตะเป็นคนแบบนั้น

เขามองโลกจากมุมมองบุคคลที่สาม เขาไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นตัวตนของเขาเองด้วยซ้ำ

เขามองว่าตัวเองเป็นเพียงตัวละครในเกม

เขาเข้าใจดีว่าตัวเองนั้นไม่ปกติ แล้วจึงพยายามที่จะอดกลั้นมันไว้ในใจจนกระทั่งโตเป็นผู้ใหญ่

เพราะแบบนั้น เขาถึงเลือกเส้นทางชีวิตที่จะต้องมีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์คนอื่นให้น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เขาจึงกลายมาเป็นนักเขียนเว็บและทำงานที่บ้าน

ทั้งความเป็นจริงและงานอดิเรกของเขานั้นยึดติดอยู่กับฟิคชั่น เขาจึงไม่สนใจในชีวิตของตัวเองมากนัก คิดเพียงแค่ว่า “ชีวิตก็อย่างนี้แหละ” ในทางกลับกัน…เขากลับยึดติดกับเรื่องราวในเกมเป็นอย่างมากราวกับว่ามันเป็นเรื่องจริง

เอลริสและฟุโดวนั้นมีเนื้อในที่เหมือนกัน

ทั้งคู่ต่างบิดเบี้ยวในจุดใดจุดหนึ่ง

จริงจังกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่พอเป็นเรื่องที่สมควรจะจริงจังก็กลับทำเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่น

แต่ฟุโดวเริ่มที่จะสังเกตได้ว่าเอลริสนั้นเปลี่ยนไป

อาจจะเพราะว่ามีร่างกายที่ต่างกัน หรือไม่ก็เพราะมีการดำเนินชีวิตที่ต่างกัน

ทั้งเอลริสและตัวเขานั้นกำเนิดจากรากเหง้าเดียวกัน แต่ว่า ทีละนิดทีละน้อย…เธอและเขาก็เริ่มที่จะแยกออกจากกัน

นี่เป็นเพียงการคาดเดาที่ไม่มีหลักฐาน

แต่เขาก็คาดหวังอยู่ในใจนิดหน่อย

หากเป็นที่โลกฟากนั้นล่ะก็…กระทั่งตัวเขาเองก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ฝากความคาดหวังให้กับตัวเองอีกคนหนึ่งที่แยกออกจากตัวเขามา ฟุโดว นิอิโตะก็เริ่มเคลื่อนไหว

.

หลังจากที่ผ่านมาหลายสถานี ในที่สุดฟุโดวก็มาถึงสถานที่ตั้งบริษัทเกมที่ถูกเขียนไว้หลังกล่อง

เพราะว่าเป็นบริษัทที่สร้างเกมชื่อดังแบบนั้น เขาก็นึกว่าจะเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ แต่จริงๆแล้วก็เป็นแค่บริษัทเล็กๆที่เช่าชั้นของตึกไว้ใช้เป็นพื้นที่บริษัท

มีป้ายติดอยู่กับตัวตึก แสดงให้เห็นชื่อของบริษัทเกม

อยู่ที่ชั้นห้า

ฟุโดวเข้าตึกไปในทันทีและขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่ห้า

เขามาถึงและตรงไปที่ประชาสัมพันธ์ในทันที

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”

“ผมเป็นฟรีแลนซ์ชื่อฟุโดว นิอิโตะที่ติดต่อมาทางโทรศัพท์ก่อนหน้านี้น่ะครับ อิจูอินซังอยู่หรือเปล่าครับ?”

“อ๊ะ ค่ะ รอสักครู่นะคะ…อิจูอินซัง! คนที่คุณนัดไว้มาถึงแล้วนะคะ!”

ฝ่ายประชาสัมพันธ์มีข้อกังขากับรูปลักษณ์ของฟุโดวเล็กน้อย แต่ภายนอกเธอก็ยังคงเป็นมืออาชีพอยู่

เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากและเรียกหาคนที่อยู่ในบริษัท

ก่อนที่ฟุโดวจะมาที่นี่เขาก็ได้นัดล่วงหน้าไว้แล้ว และอิจูอินซังคนนี้ก็คือหัวหน้าโปรเจ็คท์ของ “บุปผานิรันดร์ร่วงโรย”

ตามปกติคนระดับนี้คงไม่มาพบกับฟรีแลนซ์อย่างเขาด้วยตัวเอง แต่ในระหว่างที่คุยกันผ่านโทรศัพท์ เขาก็สามารถที่จะล่ออีกฝ่ายได้ด้วยคำบางคำ

คำพวกนั้นคือ…”เอลริส” และ “102”

สำหรับคนอื่นแล้วนี่คงไม่มีอะไรมาก แต่ 102 กิโลกรัม คือน้ำหนักของเอลริสคนเก่า

เอลริสที่มีวิญญาณร่วมกับฟุโดวนั้นมีน้ำหนักเพียง 44 กิโลกรัม ถ้าถามแฟนเกมก็จะถูกตอบมาแบบนั้น

ถ้าลองพูดกับแฟนเกมว่า “เอลริสเป็นอีอ้วนน้ำหนัก 102” ก็คงจะโดนจับกระทืบมันตรงนั้นเลย

หรือก็คือ หากอีกฝ่ายไม่มีความรู้เกี่ยวกับก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ก็จะไม่มีปฏิกิริยาอะไรออกมา เป็นรหัสลับแบบนั้น

และคนที่สามารถเข้าใจรหัสลับนั้นได้ก็คืออิจูอินซัง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาต้องรู้อะไรบางอย่างแน่นอน

เมื่อแน่ใจถึงเรื่องนั้นแล้ว ฟุโดวก็ยิ้มอย่างไร้ซึ่งความกลัว