สุดยอดเซนต์ตัวปลอมแห่งยุค - ตอนที่ 9 เหตุการณ์จับตัวประกัน

เพราะว่าโดนเรียกตัว ชั้นจึงเดินทางมาถึงจุดนัดพบที่ถูกระบุไว้ ประกาศตัวด้วยการพูดว่า”สวัสดีค่าา”ในตอนที่เคาะประตู

ไงจ๊ะเด็กๆ ไอดอลของทุกคน เอลริสจังเองจ้า

หลังจากที่ได้รับคำเชิญเข้าร่วมปาร์ตี้จากฟาร่าเซนเซย์ ชั้นก็มาถึงใต้ดินของโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

สต๊อกโกะจังพยายามขัดขวางชั้นแบบสุดๆเลยล่ะ ถึงกับบอกว่า “กรุณาฟังดิฉันด้วยเถอะค่ะ แล้วดิฉันจะไม่ขออะไรอีกในชีวิตนี้เลย”

ก็รู้นะว่าเธอเป็นคนจริงจังน่ะ แต่พอรู้ว่าเธอทำอะไรไว้บ้างในเกม ก็เลยรู้สึกว่าทั้งสองเวอร์ชั่นนี่ต่างกันอยู่พอสมควร

เธอเป็นตัวละครที่ดูภายนอกเหมือนจะเชื่อฟังและภักดีต่อเอลริส แต่จริงๆแล้วพูดอะไรอย่าง”รีบๆไปตายซะ”ลับหลังและส่งเธอไปตายอย่างไม่ใยดีเลย

ขนาดคนขี้หงุดหงิดแบบนี้ยังเป็นห่งชั้น แสดงว่าการเล่นละครเป็นเซนต์ของชั้นนี่ไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย

แต่ก็น่าคิดว่าเธอจะมีรีแอคชั่นยังไงบ้างในตอนท้าย

ชั้นเชื่อว่าถ้ามนุษย์โดนหักหลังโดยคนที่ไว้ใจแล้วล่ะก็ ความเกลียดชังในตัวคนๆนั้นจะยิ่งเพิ่มสูงกว่าคนที่ถูกเกลียดมาตั้งแต่แรกแล้วซะอีก

อย่างที่เค้าว่า “ยิ่งรักยิ่งเกลียด” ไงล่ะ

มันยากที่จะเดาได้ว่าเลย์ล่าที่จงรักภักดีต่อชั้นมาตลอดจะเปลี่ยนไปแค่ไหนหลังความจริงถูกเปิดเผย

คิดได้อย่างเดียวเลยว่าเธอจะโกรธจนลุกเป็นไฟ…บางทีก็คิดนะว่าชั้นควรจะปฏิบัติกับเธอแบบ”ขยะใช้แล้วทิ้ง”เพื่อเตรียมตัวสำหรับวันที่ชั้นจะตกต่ำดีมั้ย

ในตอนจบชั้นจะถูกควบคุมตัวไปโดยพวกองครักษ์ แต่เพราะว่าชั้นคือเซนต์ตัวปลอมที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าพวกบอส เสริมเข้ากับการฝึกฝนอย่างหนัก ชั้นสามารถหลบหลีกการโจมตีทุกอย่างได้โดยไม่ต้องออกแรงด้วยซ้ำ

ก็นะ ชั้นบินได้นี่นา

แค่ควบคุมเวทย์ลมกับเวทย์แสงนิดหน่อย จริงๆก็ไม่เข้าใจหรอกว่ามันใช้ทฤษฎีอะไร แต่แค่นั้นก็ทำให้ชั้นบินได้แล้ว

บนโลกนี้ไม่มีเวทย์บินซะด้วย ไม่มีใครที่สามารถตามชั้นได้ทันหรอก

อย่าพยายามเพิ่มสปีดมากเกินไประหว่างบินเพราะจะทำให้เวียนหัว อย่าใช้เวทย์สายฟ้าด้วยเพราะอาจทำให้เกิดฟ้าผ่าเอา

ไงก็ตาม ชั้นทำการบินตรงจากปราสาทมาถึงโรงเรียน และเดินตรงไปที่ชั้นใต้ดินทันที

โอร่า ชั้นมาแล้วหน่มน้ม! ขอนวดหน้าอกหน่อยสิ!

อ๊ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อย่าลืมปล่อยตัวประกันด้วยล่ะ

“อย่าเข้ามาครับท่านเอลริส! นี่เป็นกับดัก!”

เวอร์เนลคุงทำเสียงโวยวายออกมา

เฮ้ออ…แกทำชั้นแน่นหน้าอกเลยเนี่ย ไม่ใช่ว่านายเป็นตัวเอกรึยังไง

แล้วจะมาโดนจับทำเผือกอะไรล่ะ…?

ถ้าฟาร่าซังอยากจะฆ่าเขาจริงๆล่ะก็ ป่านนี้คงจบแบบแบดเอนด์ไปแล้ว

นี่คือผลจากการที่นายเอาแต่เล่นกล้ามไงล่ะ สำนึกผิดซะด้วยล่ะ

แต่พอเห็นเขาโดนมัดไว้แบบนี้ก็น่าตลกอยู่เหมือนกัน อุ๊บส์ เผลอขำออกมาซะได้

“ไม่คิดจริงๆว่าท่านเซนต์จะ…มาด้วยตัวเองแบบนี้ ท่านนี่แม่พระยิ่งกว่าที่เคยได้ยินมาอีก ไม่สิ โง่เขลายิ่งกว่าที่เคยได้ยิน”

เออ กูโง่

ไม่ปฏิเสธเรื่องนั้นหรอก แต่แม่พระนี่ผิดไปโขเลยนะ

พูดไปเองก็กระไรอยู่ แต่ในโลกนี้คนที่เห็นแก่ตัวกว่าชั้นนี่มีไม่มากหรอก

ที่อุตส่าห์มาที่นี่ก็เพื่อฉากจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งที่จะทำให้ชั้นรู้สึกดีก่อนตายเท่านั้นแหละ

อย่าเข้าใจผิดไปล่ะ

เอาตรงๆนะ ชั้นจะเปลี่ยนโลกใบนี้ให้เป็นสิ่งที่ชั้นพอใจก็แค่นั้น …ไม่สนด้วยว่าพวกเวอร์เนลและคนในโลกนี้จะคิดยังไง

“ฮ่าา…ดูผ่อนคลายจังเลยนะ แต่จะยังทำแบบนั้นได้รึเปล่าหลังจากที่ได้เห็นสิ่งนี้น่ะ!?”

ตอนที่ฟาร่าซังชูแขนขึ้น หน้าอกของเธอกระเพื่อมนิดหน่อยด้วยล่ะ

อูวว…พลังทำลายอะไรขนาดนี้ สมกับเป็นหน่มน้มไดนาไมต์

เอฟคัพนี่ไม่ใช่เล่นๆเลย คุณพระช่วย น้ำลายแทบหกแน่ะ

“คิดว่าไง? ปีศาจจำนวนขนาดนี้น่ะ! ใต้ดินแห่งนี้คือสนามฝึกพิเศษเพื่อให้นักเรียนเตรียมพร้อมกับการต่อสู้กับศัตรูฝูงใหญ่! และที่นี่ก็มีปีศาจอยู่ถึงสามสิบตัว เจ้าไม่มีทางหนีอีกแล้ว! ถึงแม้จะเป็นเซนต์ เจ้าก็ไม่สามารถรอดสถานการณ์นี้ไปได้หรอก!”

หืมมม….อ๊ะ ปล่อยอะไรออกมาด้วยหรอกเหรอ?

โทษที เอาแต่มองนมน่ะ

พอมองไปรอบๆ ก็เห็นพวกลูกสมุนยั้วเยี้ยกันจนสุดลูกหูลูกตา

เอาไงดีล่ะ…เออ ก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไรหรอก เป็นแค่พวกลูกกระจ๊อกเอง

“เริ่มได้!”

อ๊ะ รอก่อนดิ

ยังไม่ได้คิดชื่อท่าเท่ๆมาเตะตูดพวกมันเลย

เอาล่ะ เอาล่ะ….โอเค จัดเลยแล้วกัน

เวทย์แสงยิงตู้ม!

“A picture is worth a thousand words.”(ภาพหนึ่งภาพมีค่าเทียบกับคำนับพัน)

แค่สุภาษิตต่างชาติที่สุ่มๆมาก็ทำให้รู้สึกถึงความเบียวได้แล้ว!

แสงส่องสว่างจากร่างกายของชั้น เปลี่ยนพวกปีศาจที่เข้ามาโจมตีให้กลายเป็นผง

คิมูจี๊!!

นี่ นี่แหละ ตูเนี่ยแหละคนเกิดใหม่เป็นเทพซ่าไร้เทียมทานเว้ย! โคตรโหดกระโดดเยี่ยว!

ซัดพวกปลาซิวปลาสร้อยแตกในทีเดียวที่ กี่ครั้งก็ไม่เคยพอจริงๆ

ชอบจริงๆรังแกคนอ่อนแอเนี่ย! ตูนี่สุดยอดเลย

“บะ-บ้า…นี่มันบ้าไปแล้ว! พวกปีศาจที่แม้กระทั่งอัศวินองครักษ์ยังสู้ด้วยลำบาก เจ้ากลับ…ฆ่าพวกมันได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว เป็นไปไม่ได้! ถึงเจ้าจะเป็นเซนต์ก็เถอะ เรื่องอย่างนี้มัน…”

“สะ-สุดยอด…”

“นี่คือ…เซนต์…”

จากบนลงล่าง นี่คือบทพูดของฟาร่าซัง เวอร์เนล และเอเทอร์น่าจัง

นั่นแหละ นั่นแหละ ชมให้มากกว่านี้สิ รู้สึกดีชะมัด

รู้สึกอย่างกับเป็นตัวเอกของโลกนี้เลย แบบนี้เสพติดได้เลยนะเนี่ย

ตัวร้ายในการ์ตูนเรื่องนึงเคยพูดไว้ว่า

มีแค่ความยินดีจากชัยชนะเท่านั้นที่สำคัญ! มีแค่ความริษยาจากพวกพ้องเท่านั้นที่จะทำให้ข้าพอใจได้!

ข้าไม่ได้ชอบที่จะต่อสู้! ข้าเพียงแค่ชอบที่จะชนะ!

……..แต่ว่านะเอเทอร์น่าจัง เธอต่างหากล่ะที่เป็นเซนต์น่ะ ชั้นก็แค่ตัวปลอมเด้อ

ว่าไงล่ะฟาร่าซัง นี่คือชัยชนะของชั้นสินะ?ขอเริ่มเกมลงทัณฑ์ที่ทุกคนรอคอยเลยได้มั้ย อยากจะขอหนุบหนับสักนิดนึงถ้าไม่ว่ากัน?

อะไร ไม่ฆ่าหรอก แค่ขอนวดหน่มน้มใหญ่ๆนั่นแป๊บเดียวเอง กุเฮะเฮะเฮะ

“…ฮี๊!”

สงสัยเธอจะสัมผัสได้ถึงสายตาลวมลามของชั้น ฟาร่าซังถึงกับเดินถอยด้วยความกลัว

ไม่ต้องกลัวน่า… ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร ฟุเฮะเฮะเฮะ

ขอแค่นวดจนกว่าจะพอใจเอง

“หะ-หึ โชคดีนะที่ข้ามีแผนสำรองเตรียมไว้….”

ดูท่าจะยังไม่ยอมแพ้ ฟาร่าซังดีดนิ้วดังเป๊าะ

ปีศาจตัวเล็กที่ซ่อนตัวอยู่ตรงมุมห้องกระโจนเข้าด้านหลังของเอเทอร์น่าและเวอร์เนล เปลี่ยนแขนของมันให้กลายเป็นดาบแล้วนำไปจ่อที่คอของทั้งสองคน

อ๊ะ ยังมีเหลืออยู่อีกเหรอ เพราะตัวเล็กก็เลยมองข้ามไปสินะ

“อย่างที่เห็นนั่นแหละท่านเซนต์ผู้ใจบุญ ถ้าเจ้าต่อต้านแค่เพียงเล็กน้อยล่ะก็ เด็กพวกนี้ก็จะต้องสิ้นชีพ….ข้าให้คำมั่นเลยว่าจะปล่อยตัวประกันทั้งหมดไปหากเจ้าให้ข้าแทงตัวเจ้า”

ฟาร่าซังคว้ามีดออกมา หน้าอกของเธอสั่นเล็กน้อย

ชักจะเป็นปัญหาแล้วนะเนี่ย ถ้าสองคนนี้ตายล่ะก็ เนื้อเรื่องก็ได้จบกันพอดี

ไม่สิ เพราะว่าตอนนี้ชั้นมีพลังความมืด(หัวเราะ)ที่จิ๊กมาจากเวอร์เนลแล้ว คิดว่าตัวชั้นคนเดียวก็คงจัดการแม่มดได้นั่นแหละ อาจเหลือพวกปีศาจอยู่นิดหน่อยแต่โลกนี้ก็จะถูกช่วยไว้ แต่ว่านะ…ถ้าตัวเอกกับนางเอกตาย…แล้วเซนต์ตัวปลอมก็กลายเป็นผู้กอบกู้โลกเนี่ย…จะให้เรียกว่าแฮปปี้เอนดิ้งนี่ก็ไม่ใช่ป่ะ จริงๆมันย้อนแย้งกันด้วยซ้ำ

ถ้าชั้นทำแบบนั้นไป แล้วชั้นจะมาที่นี่ทำไมตั้งแต่แรกล่ะ?

ไม่ดิ…นี่เธอคิดว่าชั้นคือเซนต์ตัวจริงเหรอเนี่ย?

เฮ้ เฮ้ ในเกมเธอยังดูออกเลยนะว่าเอเทอร์น่าคือเซนต์ตัวจริงน่ะ ฟาร่าซังไหวพริบดีคนนั้นหายไปไหนแล้วเนี่ย?

แต่เสน่ห์หลักๆของฟาร่าซังก็คือหน้าอกล่ะนะ จะติงต๊องนิดหน่อยก็ยังน่ารักอยู่

“เอาล่ะ เจ้าจะทำยังไง?!”

“ไม่ได้นะครับท่านเอลริส! ไม่ต้องห่วงคนอย่างพวกเรา!”

“ใช่ค่ะ! ท่านเท่านั้นที่จะตายไม่ได้เด็ดขาด!”

“กรุณาหยุดเถอะ…ได้โปรดเถอะ! ได้โปรด!”

“หนีไปครับ!”

เสียงของพวกตัวประกันปนเปกับเสียงของฟาร่า

จากบนลงล่างคือเสียงของเวอร์เนล เอเทอร์น่า ตัวประกอบเอ และตัวประกอบบี แต่คนที่ตายไม่ได้เด็ดขาดนี่ควรจะเป็นเธอนะเอเทอร์น่าจัง เข้าใจมั้ย?

ถ้าจะพูดล่ะก็ ชั้นเนี่ยเป็นคนที่ตายไปก็ไม่เป็นไรที่สุดแล้วล่ะ

ไม่ใช่ข้อแลกเปลี่ยนที่ต้องคิดด้วยซ้ำ มีแค่คำตอบเดียวเท่านั้นแหละ

เข้ามาเลย! เจ้าผู้ที่กล้าต่อต้านมหาเทพเอลริสผู้นี้!

“ฟุ ฟุฟุฟุ… แปลกใจเลยนะเนี่ย เจ้านี่มันโง่จริงๆ”

ฟาร่าซังคว้ามีดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ คงคิดว่าเธอกำลังจะชนะแล้ว

มีดเล่มนั้นดูเหมือนจะถูกอาบไว้ด้วยพลังของแม่มด แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่น่าเป็นห่วง

หน่มน้มกำลังใกล้เข้ามาแล้ว

“ไม่!”

หนวกหูเว้ยเวอร์เนล

เห็นมั้ยว่าคนเค้ากำลังยุ่งกับหน้าอกอยู่

ถือว่าสปอยล์ละกัน มีดเล่มกระจิ๋วซะยิ่งกว่าช้างน้อยแบบนั้นทำอะไรชั้นไม่ได้หรอก

ชั้นได้ลงเวทย์ฟื้นฟูอัตโนมัติใส่ตัวเองไว้แล้ว

มันจะทำให้ชั้นฟื้นฟูได้ในทันทีที่ถูกแทง

พลังความมืด(หัวเราะ)ที่ได้เวอร์เนลก็จะบังคับให้ผู้สถิตมีชีวิตรอดอยู่แล้วด้วย

ชั้นน่ะเซนต์เก๊นะโว้ย! เธอกับชั้นน่ะมันคนละระดับกัน!

ร่างของข้าไม่สามารถถูกทำลายได้ด้วยมีดหรอก! ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!

ดีนะเนี่ยที่ฟาร่าซังเป็นคนตรงๆ

เพราะแบบนั้นเธอเลยโดนหลอกได้ง่ายๆ ถึงกับเดินเข้ามาใกล้ๆโดยไม่ระวังตัว

หลังจากที่โดนแทง ชั้นจะแกล้งตายแล้วก็แอบยิงปีศาจที่ลดการป้องกันลง แล้วจากนั้นก็จะเป็นเวลาที่ชั้นจะได้ลงโทษฟาร่าซัง

ชั้นคงจะไม่รู้สึกเจ็บด้วยซ้ำเพราะเวทย์สายฟ้าที่ชั้นร่ายใส่ตัวเองไว้จะทำให้ความรู้สึกด้านชาไปหมด

แผนแจ่มว้าวเสร็จสมบูรณ์!

“อย่างแรก…กรุณาสัญญาที่จะปล่อยทุกคนไปหลังจากที่ลงมือแล้วด้วยค่ะ”

“อา ได้สิ ข้าจะทำตามสัญญาอย่างแน่นอน ฆ่านักเรียนที่ไม่เกี่ยวข้องมีแต่จะสร้างร่องรอยแย่ๆเพิ่มอย่างไม่จำเป็น”

“ท่าเช่นนั้นก็ตกลงค่ะ เชิญเลย”

เอาล่ะ ถึงจะเป็นแค่สัญญาปากเปล่าก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็ทำให้ตัวประกันปลอดภัยได้แล้ว

ก็นะ จริงๆแล้วฟาร่าซังเป็นคนดีที่โดนควบคุมอยู่นี่นา เธอเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมาก ฉะนั้นสัญญานั่นก็คงจะไม่โกหก

แต่ความไร้เดียงสานั้นจะเป็นจุดจบของแก เจ้าโง่เอ๊ย!

ฟาร่าซัง…คุณเป็นคนดีนะ ชีวิตมันสั้นแท้ๆ แต่คุณก็ยังพยายามจะทำแต่สิ่งดีๆ

คุณกระทั่งคิดถึงสิ่งที่ไม่จำเป็นอย่าง “ทิ้งร่องรอยแย่ๆไว้หลังจบงาน”

แต่เอลริสคนนี้น่ะไม่เหมือนกัน สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวก็คือ “ชนะจากนั้นก็นวดหน่มน้ม”! แค่นั้นแหละ! เพื่อความพอใจส่วนตัวล้วนๆ!

วิธีการเพื่อให้ได้มันมาน่ะ…ไม่ได้สำคัญอะไรเลย!!

“อุโอ๊ววว!!”

ฮะ? อยู่ๆเวอร์เนลก็สลัดเชือกออกมาได้ด้วยตัวเองในตอนที่ชั้นกำลังจะโดนแทง

พลังความมืด…ไม่สิ นั่นมันแค่พลังกล้ามเพียวๆเลยนี่หว่า…

เขาจับหัวปีศาจด้านหลังแล้วเหวี่ยงมันใส่ฟาร่า! ซูป้า! เอ็กไซติ้งง!

อุ๊บส์ ฟาร่าซังลอยไปแล้วครับท่านผู้ชม! เข้าประตู!!

…หา?

เดี๋ยวดิ ฟาร่าซัง? เฮ้ย ฮัลโหล?

…ไม่ไหวล่ะ ตาเธอว่างเปล่าไปแล้ว…

…ที่สำคัญที่สุดเลย แล้วรางวัลขย้ำหน่มน้มของชั้นล่ะ?!