หนทางรอดของนักบุญหญิงตัวปลอม - ตอนที่ 21 เสียสละ

อีเบลลีน่าตายแล้ว

อีเบลลีน่าที่ใฝ่ฝันอยากตายถึงเพียงนั้นทิ้งร่างกายและความทรงจำเอาไว้ และจากโลกนี้ไปแต่ดวงวิญญาณ ทั้งที่คนที่เกลียดฉันและคนที่ฉันเกลียดหายไป แต่ฉันกลับเอาแต่ร้องไห้ ฉันรับรู้ได้ว่านางคิดอะไรตอนที่จากไป

นางไม่ได้ถูกพ่อกับแม่ทอดทิ้ง นางมีคนที่คอยเป็นห่วงตนเองอยู่เสมอ

ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต อีเบลลีน่ากำลังยิ้ม

“พี่สาว…?”

อีริสมองฉันที่กำลังร้องไห้ ก่อนจะส่ายหัว

“ไม่ใช่…เจ้าไม่ใช่…พี่ของข้า…”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร่างกายเคยดูดซับพลังศักดิ์สิทธิ์ไปครั้งหนึ่งจึงทำให้นางรู้ หรืออาจเพราะเป็นพี่น้องกัน ฉันกล่าวเมื่อตระหนักได้ว่าการแสร้งทำตัวเป็นพี่สาวกับอีกฝ่ายแทนอีเบลลีน่ามันเป็นความคิดที่ไร้สาระเพียงใด

“…อีเบลลีน่าจากไปแล้ว”

ได้ยินดังนั้น อีริสก็เบิกตากว้าง นางเพิ่งเข้าใจว่าคำว่าลาก่อน[1] ที่ได้ยินเมื่อครู่ก่อนหมายถึงการจากลา

“นี่มันหมายความว่า….”

“อีริส ข้ามีเรื่องจะเล่าให้เจ้าฟังเยอะเลย”

ความทรงจำที่อีเบลลีน่าทิ้งไว้ก่อนจากไป นางโกรธแค้นพ่อกับแม่และคิดถึงพวกท่านมากเพียงใด นางคิดอย่างไรกับน้องสาวที่ได้พบเจอกันในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต ฉันอยากบอกเล่าคำพูดที่อีเบลลีน่าไม่ได้กล่าวออกมาให้นางฟัง

ฉันมองเลออนที่กอดอีริสอยู่ เขาสบตากับฉัน ก่อนจะเปิดปากพูด

“ข้าไม่รู้หรอกว่าท่านเป็นใครในเมื่อท่านบอกว่าไม่ใช่อีเบลลีน่า แต่ว่า…”

เขายิ้มอย่างอ่อนโยนพลางกล่าวต่อไป

“ข้ารู้ว่าท่านคือคนที่ข้ารักมาตลอด ลีน่า”

ได้ยินดังนั้น ฉันก็ตอบเขาด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกัน

“…ขอบคุณนะเลออน จบเรื่องทุกอย่างแล้วข้าจะเล่าทุกอย่างให้ท่านฟังเช่นกัน”

เลออนค่อยๆ วางอีริสลง เดินเข้าไปหาคาร์ลที่ร้องครวญครางอยู่บนพื้น แล้วเหยียบเอวเขาไว้ เสียงร้องโหยหวนไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉานดังขึ้น ฉันเบือนหน้าหนีจากของสกปรกและอัปมงคล เกราะกำลังอ่อนแอลง เมื่อใดที่สิ่งนั้นแตกออก พระเจ้าบรรพกาลก็จะพุ่งเข้ามาฆ่าร่างกายนี้

‘ฉันไม่อยากตาย’

คำขอเพียงหนึ่งเดียวที่ฉันเคยมีในโลกใบนี้ ทว่า บัดนี้ต่างไปแล้ว

ฉันไม่อยากตาย ไม่สิ ฉันอยากมีชีวิตอยู่ อยากเห็นและยังอยากรู้สิ่งต่างๆ อีกมากมาย

ร่วมกับคนที่รักฉัน

ฉับพลัน เกราะพลังศักดิ์สิทธิ์ก็แตกออก แสงสีทองของพระเจ้าบรรพกาลปกคลุมทั่วฟากฟ้า

จุดจบกำลังใกล้เข้ามาแล้ว

***

ทันทีที่รับรู้ได้ถึงเกราะป้องกันที่ล้อมรอบตน แอสรันก็ยิ้มออกมา แต่พอนึกดูแล้ว ด้วยเพราะรูปลักษณ์เดิม จึงไม่มีใครรับรู้ถึงรอยยิ้มของเขา

‘พลังศักดิ์สิทธิ์กลับมาหานางแล้ว’

เขาเป็นปีศาจ ดังนั้นจึงเกลียดพลังศักดิ์สิทธิ์มาตลอด พลังที่ไม่เข้ากันกับตน มันคงเป็นความต่อต้านที่มีขึ้นตามสัญชาตญาณต่อพลังที่สามารถทำร้ายตนเองได้ พลังที่เขาไม่เคยรู้สึกยินดีแม้แต่ครั้งเดียวตลอดระยะเวลาหลายพันปีที่มีชีวิตมาได้กลายเป็นเรื่องธรรมชาติแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน

แอสรันมองเกราะป้องกัน แม้จะเป็นพลังศักดิ์สิทธิ์ที่แกร่งกล้าเพียงใด อย่างไรก็ย่อมมีขีดจำกัด ตอนนี้เกราะป้องกันกำลังค่อยๆ หม่นแสงเพราะพระเจ้าบรรพกาลดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แส้แสงยังกระแทกกับแสงสีฟ้าครามต่อไป แสงสีฟ้าครามที่มั่นคงจนถึงเมื่อครู่ก่อนกำลังค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีทองแล้ว

แอสรันเกลียดการรอคอย ความอดทนอดกลั้นของเขามีไว้เพื่อคู่ชีวิตของเขาเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น อีกฝ่ายยังเป็นสิ่งที่พยายามจะทำร้ายคู่ชีวิตของเขา ไม่มีเหตุผลให้ต้องรอแล้วค่อยโจมตี

เขารู้ว่าไม่มีทางชนะ แต่กระนั้นก็ไม่อาจถอยได้ เมื่อใดที่เขาถอย มันก็จะพยายามฆ่านางตาม ‘สัญญา’

เขาไม่รู้ว่าควรต้องทำอย่างไรจึงจะช่วยชีวิตนางได้ ดังนั้นแอสรันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำเพียงสิ่งเดียวที่เขาทำได้ แอสรันกระโดดขึ้นฟ้า แล้วกัดร่างของพระเจ้าบรรพกาลที่พยายามจะทำลายเกราะป้องกัน ส่วนหนึ่งของร่างพระเจ้าบรรพกาลพันรอบคอของเขาในทันใด ชั่วขณะที่ความเจ็บปวดแสนสาหัสมาพร้อมกับสติที่เริ่มเลือนราง พลังงานเฉียบคมจากเบื้องล่างพลันตัดผ่านร่างของพระเจ้าบรรพกาล แอสรันสะบัดหัวอย่างแรงพลางมองไปด้านล่าง

‘ราธบัน’

ไอ้ลูกหมาหัวดำกำลังโจมตีพระเจ้าบรรพกาลอย่างไม่หยุดพัก ผู้บัญชาการอัศวินที่สามารถประจันหน้ากับปีศาจ บัดนี้ถึงกับกำลังประจันหน้ากับพระเจ้าจากมิติอื่น แอสรันมองราธบันแล้วก็พบว่าตนกำลังรู้สึกหงุดหงิด แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกวางใจ

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของแอสรันที่ได้เผชิญหน้ากับศัตรูร่วมกับตัวตนอื่น และบางทีนี่อาจจะกลายเป็นครั้งสุดท้ายด้วยก็ได้

ถือเป็นเรื่องแทบจะเรียกได้ว่าปาฏิหาริย์ที่ตอนแรกเขาอดทนกับพระเจ้ามาได้จนถึงตอนนี้ แต่นั่นเพราะเจ้าพวกนั้นเป็นตัวตนที่ครอบครองพลังจากมิติอื่นที่เรียกว่าอำนาจไม่ใช่หรือไง

‘รู้แล้วอย่างไร’

แอสรันถุยเศษซากของพระเจ้าที่อยู่ในปากแล้วสะบัดหัวด้วยความหงุดหงิด แล้วเขาก็สังเกตเห็น ชิ้นส่วนของพระเจ้าที่เขาถุยออกมากำลังคลานไปยังทิศทางหนึ่ง

แอสรันกระโดดขึ้นไปอีกครั้ง กัดทึ้งร่างส่วนหนึ่งของพระเจ้าบรรพกาล จากนั้นจงใจเขวี้ยงออกไปไกลๆ ทันใดนั้น เจ้าสิ่งนั้นก็คายสิ่งของที่ดูดซึมไปเหมือนเมื่อครู่ก่อนแล้วคลานกลับมาหาร่างเดิมของพระเจ้าอีกครั้ง

“แอสรัน!”

ราธบันเห็นภาพนั้นแล้วตะโกนขึ้น แอสเองก็รู้เช่นกัน รูปลักษณ์ของพระเจ้าบรรพกาลที่ใกล้เคียงกับก้อนแสงทำให้พวกเขาไม่รู้ว่าจุดอ่อนของมันอยู่ตรงไหน และไม่รู้กระทั่งว่าฟันส่วนไหนไป ทว่าตอนนี้ทั้งสองเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่งแล้วว่าร่างของมันมีส่วนที่เป็นแกนกลาง

ราธบันและแอสรันโจมตีไปยังทิศทางที่เศษชิ้นส่วนของพระเจ้าที่ถูกตัดกำลังกลับไปพร้อมกัน

ฟันของแอสรันคาบแสงแล้วฉีกกระชาก ดาบของราธบันฟาดฟันแสง ก้อนพลังสีทองปรากฏขึ้นท่ามกลางแสงสีทองที่แตกร้าว และขณะที่เหนือก้อนนั้นเกิดบาดแผลขนาดเล็กขึ้นนั่นเอง

“…!”

เสียงร้องที่ดังก้องในหัวสั่นสะเทือนไปทั้งโลก

‘เจอแล้ว!’

ราธบันปรับท่าจับดาบอีกครั้ง แล้วจ้องพระเจ้าบรรพกาลเขม็ง จนถึงตอนนี้เขารู้สึกเหมือนฟันน้ำมาตลอด ไม่ว่าจะฟาดฟันไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เขาก็ไม่รู้สึกว่ามันสร้างความเสียหายใด นอกจากช่วยสกัดกั้นการเคลื่อนไหวของพระเจ้าบรรพกาลเล็กน้อยเท่านั้น ทว่าตอนนี้พระเจ้ากำลังแสดงการตอบสนองที่มีความหมายเป็นครั้งแรก

ฉับพลัน พระเจ้าบรรพกาลที่ดูเหมือนก้อนเละๆ ก็ดูคล้ายกำลังสั่นสะท้าน ก่อนจะขยายร่างของตนเอง

“…!”

ราธบันมองท้องฟ้าเมื่อเห็นพระเจ้าบรรพกาลเปลี่ยนรูปร่างอย่างกะทันหัน พระเจ้าบรรพกาลทำลายเกราะป้องกันอย่างรวดเร็ว และเมื่อมันขยายร่างขึ้นไปบนฟ้า ราธบันก็รู้แล้วว่ามันกำลังมุ่งหมายสิ่งใด

ความตายของลีน่า

พระเจ้าบรรพกาลตัดสินใจจดจ่อกับเป้าหมายมากกว่าจัดการกับสิ่งต่างๆ ที่มาขวางทางตน

ราธบันกัดฟันพลางมองแสงสีทองของพระเจ้าบรรพกาลที่แผ่ขยายออกไปราวกับจะปกคลุมไปทั่วผืนฟ้า ตอนนั้นเอง

‘ไอ้ลูกหมาขนดำ’

ไม่ใช่ว่าเรียกชื่อกันแล้วหรือ กลับมาเรียกไอ้ลูกหมาอีกแล้ว ราธบันมองแอสรันเพราะเสียงนั้น

‘เห็นจุดอ่อนของมันแล้วใช่ไหม’

ได้ยินดังนั้น ราธบันก็พยักหน้า ก้อนพลังที่ดูเหมือนจะสร้างขึ้นจากทองคำก็คือจุดอ่อนของมัน

‘เจ้าไปฟันมันเสีย’

แอสรันพูดอย่างเฉยเมยราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แน่นอนถ้ามันอยู่ตรงหน้าเขาก็คงฟันไปแล้ว แต่เขาจะเข้าใกล้แก่นของพระเจ้าตนนั้นที่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าแบบนั้นได้อย่างไร พอคิดได้ถึงตรงนั้น ราธบันก็มองแอสรันอย่างตกใจ

“นี่เจ้า…!”

วินาทีต่อมา แอสรันก็อ้าปากของตนเองกลืนราธบันเข้าไป แล้วบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

พระเจ้าบรรพกาลตระหนักได้ว่าแอสรันกำลังมุ่งหน้ามาทางแก่นพลังของตน จึงรีบดึงร่างที่ขยายออกไปกลับมา แล้วครอบลงบนตัวแอสรันที่พุ่งเข้ามาหา

“…!”

ต่างจากที่พยายามหลบหลีกมาตลอด ปีศาจไม่หลบการโจมตีของพระเจ้าอีกต่อไป นัยน์ตาสีแดง ขนสีแดง เท้าขนาดใหญ่ และร่างกายของสัตว์ถูกย้อมไปด้วยแสงสีทองอย่างรวดเร็ว แม้จะไม่อาจอธิบายอารมณ์ของพระเจ้าออกมาเป็นภาษามนุษย์ได้ แต่ความรู้สึกที่พระเจ้าบรรพกาลรู้สึกตอนนี้เรียกได้ว่าใกล้กับความยินดี

ในที่สุด ตัวตนที่ต่อต้านอำนาจของมันอย่างเหนียวแน่นก็กำลังจะกลายเป็นส่วนหนึ่งมันแล้ว พระเจ้าบรรพกาลโอบล้อมร่างของปีศาจราวกับโอบกอดอย่างปลื้มปิติ ดังนั้นมันจึงไม่ได้สังเกตกระทั่งว่าปากของปีศาจกำลังเข้าใกล้แก่นพลังของตนเอง

ทุกอย่างกำลังละลาย กระดูกและกล้ามเนื้อกำลังกลายเป็นส่วนหนึ่งของพระเจ้าบรรพกาลอย่างรวดเร็ว แต่แอสรันยังหลงเหลือสติอยู่ เขาอาศัยเพียงประสาทสัมผัสของตนเอง ใช้พลังทั้งหมดเข้าไปยังส่วนลึกที่สุดในร่างของพระเจ้าบรรพกาล และทันทีที่รู้ว่ามาถึงจุดที่ก้อนพลังดำรงอยู่แล้ว แอสรันก็อ้าปากที่เป็นส่วนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในร่างออกกว้าง

ราธบันไม่พลาดช่วงเวลานั้น ทันทีที่ปากของแอสรันอ้าออก เขาก็ฟันก้อนพลังสีทองที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่รั้งรอ พลังศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าครามซึ่งเป็นพลังของพระเจ้าที่ปกป้องดินแดนแห่งนี้ได้ฟาดฟันพระเจ้าของโลกใบอื่นแบบนั้น

เกิดการระเบิดพลังครั้งใหญ่

ร่างของพระเจ้าบรรพกาลยุบตัวลง แสงสีทองที่ปกคลุมโลกแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ร่วงหล่นลงเบื้องล่างราวกับเม็ดทราย แล้วสลายหายไปก่อนจะได้สัมผัสพื้น

ราธบันตกลงบนพื้นพร้อมกับหัวขนาดใหญ่ของสัตว์เดรัจฉานที่หลอมละลาย แม้จะใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ช่วยปกป้องร่างกายก่อนตกกระแทกพื้นไว้แล้ว แต่กระนั้นก็ใช่ว่าจะป้องกันแรงสะเทือนได้ทั้งหมด แต่สิ่งที่สำคัญตอนนี้ไม่ใช่อาการบาดเจ็บทางร่างกาย เขารีบสำรวจดูอาการของแอสรัน ไม่ว่าจะมองอย่างไร อีกฝ่ายก็ไม่เหลือความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อเลยแม้แต่น้อย

ปีศาจที่เขาไม่อยากเห็นหน้า ปีศาจที่อยากจะสังหารเขาในวิหารหลวงจากใจจริงอยู่เสมอ ปีศาจที่เก็บลีน่าไว้ราวกับเป็นของของตนเอง

ไม่มีเหตุผลที่ราธบันจะมอบไมตรีจิตให้แอสรัน แต่ทั้งที่เป็นเช่นนั้น ตอนนี้ราธบันกลับไม่อยากให้เขาตาย

‘นี่ยัง…ไม่จบ…หรอกนะ’

ได้ยินดังนั้น ราธบันก็เหลียวมองหลังอย่างรวดเร็ว แก่นของพระเจ้าที่ถูกตัดขาดกำลังกลิ้งอยู่ตรงนั้น มันกำลังเปลี่ยนสิ่งรอบข้างให้กลายเป็นสีเดียวกับมันอีกครั้ง

‘พาข้าไปใกล้มันที…’

“ทำไม…”

‘หากปล่อยไว้เช่นนี้…มันจะฟื้นฟูได้…เช่นนั้นแล้ว…ต้องทำให้…มันไม่ใช่พระเจ้า…’

เมื่อรู้ว่าเพื่อลีน่า ราธบันก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงร่างของแอสรันมา

ทันทีที่ดึงร่างหลอมเหลวเข้าไปวางใกล้แก่นของพระเจ้า พระเจ้าบรรพกาลที่สัมผัสได้ถึงพลังเวทของแอสรันก็รีบยืดตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายของแอสรันถูกปกคลุมไปด้วยสีทองในชั่วพริบตา ราธบันที่อยู่ด้านข้างชักดาบออกมาแล้วรวบรวมพลังศักดิ์สิทธิ์ หากเกิดข้อผิดพลาดอะไร เขาจะได้ฟันมันได้ทันท่วงที

“แอสรัน! ราธบัน!”

ตอนนั้นเอง ด้านหลังพลันมีเสียงเรียกพวกเขาดังขึ้นจากที่ไกลๆ

ฉันวิ่งเข้าไปหาราธบันกับแอสรันสุดชีวิต

ไม่สิ ตอนนี้เจ้าสิ่งนั้นยังเรียกว่าแอสรันได้อยู่เหรอ? ปีศาจที่สูญเสียร่างกายไปเกือบทั้งหมดและแม้แต่หัวที่เหลืออยู่ก็ละลายไปกว่าครึ่ง? แต่ฉันเห็นนัยน์ตาของแอสรันขยับตอนที่ฉันตะโกนออกไป เห็นได้ชัดว่าเขาได้ยินเสียงของฉัน

“อย่าเข้ามาใกล้ขอรับ!”

ราธบันเข้ามาขวางหน้าทันทีที่ฉันเข้าไปใกล้

“หลบไปนะ! แอสรัน! แอสรัน!”

แม้ฉันจะพยายามผลักราธบันออกไป แต่เขากลับจับฉันเอาไว้โดยไม่หลีกหนีแม้แต่น้อย ฉันตะโกนใส่ราธบันด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความขุ่นเคือง

“ทำไมถึงเอาแอสรันไปใกล้มัน? แอสรัน!”

ขณะที่กำลังจะใช้พลังศักดิ์สิทธิ์กับเขา ฉันพลันรู้สึกผิดหวังเมื่อพบว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ของฉันไม่ช่วยอะไรกับเขาเลย เพราะพลังศักดิ์สิทธิ์ไม่อาจรักษาสิ่งที่ครอบครองพลังเวทได้ แม้จะลองสร้างเกราะป้องกัน แต่ก็ไม่เกิดประโยชน์ใดเช่นกัน

“…นั่นเป็นเรื่องที่เขาต้องการขอรับ”

“ว่าอย่างไรนะ?”

“เขาบอกว่าต้องทำให้เจ้าสิ่งนั้นไม่ใช่พระเจ้า…!”

ขณะที่ราธบันกำลังพูด ด้านหลังพลันเกิดแสงเจิดจ้า ฉันยกแขนขึ้นบังใบหน้าแล้วมองที่ที่แอสรันเคยอยู่ แสงสีทองปกคลุมพื้นดิน แต่กลับไม่ใช่สีทองทั้งหมด บัดนี้มันกำลังปรากฏแสงสีแดง แสงนั่นแผ่ขยายอย่างรวดเร็วและคว้าฉันไว้

“ท่านลีน่า!”

ราธบันพยายามจะฟันแสงที่กำลังลามขึ้นมาบนมือข้างที่ตกลงของฉัน แต่ฉันยกมือห้ามเอาไว้

แสงนี้ไม่ได้พยายามจะฆ่าฉัน ไม่สิ กลับกลายเป็นว่าแสงนี้…

“แอสรัน?”

สัมผัสที่ราวกับกำลังลูบไล้แขนอย่างอ่อนโยนนี้เป็นสิ่งที่คุ้นเคยยิ่งนัก เมื่อฉันพึมพำออกไป แสงก็เกิดการรวมตัวตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆ สร้างรูปร่างที่คุ้นเคยออกมา

“…แอสรัน”

แอสรันมายืนตรงหน้าฉันตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แต่ร่างของเขาตอนนี้โปร่งแสงราวกับกำลังบอกให้รู้ว่านี่ไม่ใช่ของจริง

“นะ นี่มันยังไง…”

‘ข้ารวมร่างกับพระเจ้า พอแก่นแหลกสลายแล้ว มันก็เลยพยายามจะเติมเต็มความไม่สมบูรณ์ด้วยพลังที่แข็งแกร่งอีกครั้ง ก็เลยกินข้าเข้าไป’

แอสรันพูดออกมาอย่างไม่แยแส แต่ความหมายของคำพูดนั้นทำให้ฉันต้องอุดปาก

“ทำไมถึงได้…”

‘นี่คือพระเจ้า เป็นตัวตนที่ไม่มีวันฆ่าได้ หากปล่อยไว้เช่นนี้ต่อไป วันหนึ่งเมื่อพลังของมันกลับมาอีกครั้งจะต้องพยายามฆ่าเจ้าอีกแน่ หากจะขัดขวางก็ต้องทำให้มันไม่ใช่พระเจ้า นี่เป็นวิธีเดียวที่ข้าคิดได้’

แอสรันมองร่างของตนเองที่สร้างขึ้นจากแสงอย่างประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อไป

‘ต่อจากนี้ข้าจะอยู่กับมันไปตลอด ทุกครั้งที่มันพยายามจะฆ่าเจ้า ข้าก็จะขวางไว้ได้’

ฉันไม่อาจพูดอะไรได้เลย ต่อให้มีพลังศักดิ์สิทธิ์แต่อย่างไรฉันก็คือมนุษย์ แม้ว่าฉันจะได้รับร่างกายของอีเบลลีน่ามา แต่อย่างมากสุดก็มีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไม่กี่สิบปี แอสรันที่มีชีวิตอยู่อย่างไร้ขีดจำกัดได้ทอดทิ้งตัวตนของตนเองเพื่อช่วงเวลาที่เรียกได้ว่าแสนสั้นสำหรับเขา

ร่างของแอสรันกำลังเลือนราง เขากำลังจะหลับไปพร้อมกับพระเจ้า

‘เพราะงั้นเจ้าจงดูสิ่งอยากดู ไปในที่ที่อยากไป อย่าลืมเสียล่ะว่าทุกย่างก้าวของเจ้า มีข้าที่คอยปกป้องอยู่’

“แอสรัน…”

สายตาพร่ามัวเพราะน้ำตาที่คลอขึ้นมา แอสรันหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นดังนั้น ก่อนจะก้มศีรษะลงมา เห็นได้ชัดว่าร่างของเขาเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา แต่ริมฝีปากของเขาช่วยกลืนน้ำตาของฉันไป

‘ข้าไม่ได้ตายเสียหน่อย อย่าทำหน้าแบบนั้น ตอนนี้ข้าเป็นครึ่งเทพแล้ว เพราะงั้นบางคราวที่…ทวีปนี้เกิดสถานที่ที่ไม่เสถียรเพราะพลังบิดเบี้ยว ข้าก็อาจจะปรากฏร่างขึ้นมาได้ ถึงตอนนั้น…’

ฉันตอบกลับไปก่อนที่คำพูดของแอสรันจะจบ

“ข้าจะไปหา”

เป็นเพราะความรู้จากความทรงจำที่อีเบลลีน่าทิ้งไว้ ฉันจึงเข้าใจได้ว่าร่างที่เขากล่าวถึงคืออะไร สถานที่เหล่านั้นที่เกิดเรื่องมหัศจรรย์ที่ไม่อาจเกิดขึ้นในแผ่นดินนี้ได้ ที่นั่นคือสถานที่ที่มีการรวมตัวกับโลกใบอื่นเมื่อพลังที่ปกปักรักษาโลกใบนี้อ่อนแอลง และในสถานที่เช่นนั้น สิ่งมีชีวิตที่ครอบครองพลังมหาศาลต่างก็หลุดพ้นจากกฎเกณฑ์ของโลกใบนี้และเปิดเผยร่างของตนออกมา

ฉันรู้ว่าบัดนี้สถานที่ที่สามารถพบแอสรันได้มีเพียงแค่ที่แบบนั้นแล้ว

“ข้าจะไปหาท่านเอง เพราะฉะนั้น…”

ได้ยินดังนั้น แอสรันก็คลี่ยิ้ม

‘ข้าต้องรอเจ้าอยู่แล้ว คู่ชีวิตของข้า’

นั่นคือครั้งสุดท้าย

แอสรันหายไปโดยไม่แม้แต่จะกล่าวคำลาครั้งสุดท้าย แสงของพระเจ้าบรรพกาลที่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงค่อยๆ ซึมหายไปใต้พื้น

 เรื่องทุกอย่างจบลง แสงแดดสาดส่องลงมาจากท้องฟ้าแจ่มใส ราวกับสถานที่ที่กลายเป็นซากปรักหักพังไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย

[1] ลาก่อน (안녕) อ่านว่า อัน-นยอง คำคำนี้มีความหมายได้สองบริบท มักใช้ในตอนทักทายหรือแยกจากกัน หากใช้ในการทักทายจะหมายถึงการเอ่ยทักหรือแปลว่าสวัสดี แต่หากใช้ตอนจากลาจะหมายถึงลาก่อน ซึ่งในมุมมองของอีเบลลีน่า (ในตอนก่อนหน้า) จะสื่อถึงคำว่าลาก่อน แต่ในมุมของอีริสที่เพิ่งได้เจอพี่สาวเป็นครั้งแรกจึงนึกว่าพี่เอ่ยทักทาย