หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ - บทที่ 131 ข้ายอมรับไม่ได้ !!! (ต้น)

บทที่ 131 ข้ายอมรับไม่ได้ !!! (ต้น)

“พอที ทนไม่ไหวแล้ว !”

เยี่ยฉวนมีความรู้สึกแว่บขึ้นในใจ เพราะความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นมากมายนัก …ราวกับว่าร่างกายจะแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเสียให้ได้ !

ในขณะนั้น พลันภาพหอคอยแห่งเรือนจำเลือนหายไปจากบริเวณหว่างคิ้ว จากนั้นลำแสงแห่งวัตถุสี เหลืองอมน้ำตาลพลันเข้าห่อหุ้มร่างของเยี่ยฉวน

ตู้ม !

ร่างกายเริ่มสั่นสะท้านรุนแรงขึ้นทุกขณะ  ชั่วพริบตาพลังแห่งวัตถุสีเหลืองอมน้ำตาลจำนวนมหาศาล ซึ่งรายรอบโดยรอบก็พากันไหลรวมเข้าสู่ร่างกายโดยเริ่มจากปลายเท้า ด้วยปริมาณแห่งพลังที่หลั่งไหลเข้ามา อย่างต่อเนื่อง มันก็ทำให้รอยแตกตามเนื้อตัวชายหนุ่มเริ่มประสานเข้าหากันอย่างช้า ๆ!

การฟื้นฟู !

แน่ชัดว่ากฎแห่งเต๋าย่อมสามารถฟื้นฟูร่างกายได้ !

แม้ว่าจะได้กฎแห่งเต๋ามาช่วยฟื้นฟูกายเนื้อ แต่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นก็รุนแรงเสียจนเยี่ยฉวนรู้สึก อยากจะตาย !

ด้วยความรู้สึกว่าร่างกายกำลังถูกพลังมากมายกระทุ้งกระแทกภายใน มันทำให้ชายหนุ่มบังเกิดความ เจ็บปวดรวดร้าวอย่างแสนสาหัสจนเกือบทำให้หมดสติก็ว่าได้ นับว่ายังเคราะห์ดีที่เยี่ยฉวนพยายามยืนหยัด อดทน หากเขาหมดสติลงในเวลานี้ เป็นไปได้ว่ายิ่งทำให้เกิดผลร้ายหนักเข้าไปอีก !

และด้วยเหตุนี้ สภาวะทางกายจึงสมานเข้าหากันอย่างช้า ๆ

ภายในเวลาหนึ่งชั่วยามต่อมา บาดแผลตามร่างกายของชายหนุ่มสมานเข้าหากันเกือบทั้งหมด นอก จากนั้นยังบังเกิดเป็นสีทองจาง ๆ เคลือบบริเวณผิวหนังชั้นนอกไปทั่ว

เวลานี้เยี่ยฉวนค่อยลืมตาขึ้นช้า ๆ เขาเหลือบตาลงมองตามเนื้อตัวร่างกายของตนเอง และโดยสัญชาตญาณ… มือของชายหนุ่มพลันกำหมัดเกร็งแน่น

วาบ !

ทันใดนั้นประกายสีทองแห่งพลังพลันเปล่งแสงออกห่อหุ้มร่างกาย พลังแสงสีทองเข้ารายล้อมร่างไว้ ราวกับเสื้อเกราะทองน่าตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างยิ่ง !

“สิ่งนี้คืออะไร ?” น้ำเสียงเจือแววแห่งความประหลาดใจ

สตรีลึกลับตอบมาว่า “นี่คือเกราะแห่งปฐพี มันเกิดจากการผนึกรวมของพลังแห่งปฐพี เมื่อใดที่ฝ่าเท้า ของเจ้าสัมผัสลงบนพื้นดิน เมื่อนั้นเจ้าจะได้ทั้งพลังและเกราะแห่งปฐพี ด้วยสถานะขั้นพลังของเจ้า เจ้าจะ สามารถคงอานุภาพแห่งพลังไว้ได้ไม่เกินครึ่งชั่วยาม และภายในครึ่งชั่วยามนั้น …หากเจ้าไม่เร่งปลดปล่อยทั้ง หมด เกรงว่าคงจะเกิดผลข้างเคียงแห่งพลังให้ได้รับความทุกข์ทรมาน”

“เกราะแห่งปฐพี ? พลังปฐพี ?”

เยี่ยฉวนนิ่งอึ้งไป ทันใดนั้นเขารีบถามขึ้นว่า “ผู้อาวุโส ในเวลานี้ข้าได้รับกฎแห่งเต๋าสำเร็จแล้วหรือไม่ ?”

เสียงของสตรีลึกลับตอบทันควัน “โถ ฝันไปเถอะ เจ้ามิได้ผนึกรวมกับกฎแห่งเต๋า หากเพียงแต่ขอยืมใช้ เป็นครั้งคราว อีกทั้งตอนนี้เจ้ายังหาได้ถ่องแท้ในกฎแห่งเต๋าไม่ เมื่อใดที่เจ้ายืมพลังออกมาใช้ จงใช้ให้ดี เพราะ มันจะช่วยให้เจ้าถ่องแท้ในกฎแห่งเต๋าได้ลึกซึ้งขึ้น ส่วนในเวลานี้นั้น เจ้ามีอยู่สามสิ่งที่จะต้องถือปฏิบัติ ประการแรกควรหมั่นฝึกปรือพลังชี่ ประการที่สองหมั่นฝึกปรือวิทยายุทธ์ ประการที่สามค้นหากระบี่เสริมภายใน เมื่อเจ้าใช้พลังจากกฎแห่งเต๋าแล้ว พลังปราณจะเพิ่มขึ้นสองในสิบส่วนจากพลังของกฎแห่งเต๋า ถึงจะเพิ่มเพียงเท่านี้ แต่ก็นับว่าเพียงพอทีเดียว”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำ พลางก้มลงมองเสื้อเกราะที่ห่อหุ้มร่างกาย “ผู้อาวุโส ขั้นผสมลมปราณของข้าสามารถรับมือกับยอดฝีมือขั้นทะยานสวรรค์ได้หรือยัง ?”

“เจ้าในเวลานี้งั้นหรือ ต่อให้เป็นขั้นสันโดษ เจ้าก็สามารถรับมือได้ ไม่ต้องพูดถึงขั้นทะยานสวรรค์อะไร นั่นเลย เข้าใจหรือไม่ ?”

“ขั้นสันโดษ ?!”

เยี่ยฉวนสีหน้าเครียดเคร่งทันที ชายหนุ่มออกจะมีท่าทางลังเล “ข้ามสองขั้นเลยหรือ ไม่ใช่ว่าคุยโม้โอ้ อวดเกินไป ?”

“คุยโม้โอ้อวดอะไรกัน ?!”

สตรีลึกลับกล่าวด้วยเสียงเย็นชา “ในสมัยของข้า คนที่ไม่สามารถสังหารศัตรูซึ่งมีขั้นพลังเหนือกว่าสองขั้นจะไม่ถือเป็นยอดฝีมือด้วยเพราะนั่นคือความน่าละอาย”

เยี่ยฉวน “…”

เสียงผู้พูดดังต่อไปอีกว่า “ข้าได้ช่วยเจ้าตรึงสตรีชุดดำ และในตอนนี้ช่วยเจ้าต้านทานพลังของกฎแห่ง เต๋า ตอนนี้ข้าอ่อนกำลังเหลือเกิน จึงต้องการพักสักระยะหนึ่ง หาไม่แล้วข้าจะสิ้นพลังที่จะต้านทานสิ่งนั้น…ช่าง เถิด ต่อไปนี้เจ้าจงพึ่งพาตัวเอง วันที่เจ้าได้ครอบครองกฎแห่งเต๋าอย่างแท้จริง หอคอยแห่งเรือนจำจึงจะจดจำ เจ้าอย่างแท้จริง”

คนฟังถามเสียงแผ่วต่ำ “ผู้อาวุโส ท่านเป็นอะไรมากหรือไม่ ?”

สตรีลึกลับพูดอย่างใจเย็น “ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่ตายง่าย ๆ ถึงแม้ว่าไม่มีทั้งเจ้าและสิ่งนั้นในหอคอย แห่งเรือนจำอีกต่อไป ข้าเพียงแต่ต้องการพัก ฉะนั้นจงดูแลตัวเองให้ดี เพราะเมื่อข้าตื่นขึ้นมา ยังไม่อยากเห็นว่า เจ้าตายไปแล้ว อีกอย่างหนึ่ง หอคอยแห่งเรือนอาจช่วยเจ้าในการต่อสู้ต้านทานศัตรู แต่ข้ายังไม่ปรารถนาให้เจ้าต้องปลุกหอคอยขึ้นมา พึงระวังไว้เสมอ ในการปลุกใช้หอคอยแต่ละครั้งย่อมหมายถึงยันต์ผนึกหอคอยจะปริ แตกยิ่งกว่าเดิม ถึงแม้ว่าเจ้าจะได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของและใช้งานหอคอยได้ แต่ในเวลานี้เจ้ายังไม่สามารถควบคุมมันได้ ฉะนั้นจงอย่าปลุกหากเจ้ามิได้ต้องการใช้งานหอคอยจริง ๆ หาไม่แล้ว เจ้าจะต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัสของผลข้างเคียงแห่งหอคอยจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป !”

ชายหนุ่มถามโพล่งขึ้นทันที “ผู้อาวุโส ท่านพูดราวกับจะสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้าย… ท่านเป็นอะไรหรือไม่ ?”

เสียงพูดถามมาว่า “เจ้าเคยสงสัยหรือไม่ว่าทำไมดอกไม้จึงมีสีแดง ?”

เยี่ยฉวนนิ่ง “…”

นางจึงกล่าวต่อไปว่า “เรื่องสุดท้าย สิ่งที่อยู่บนชั้นสองมิได้ประสงค์จะเอาชีวิตเจ้า มันเพียงต้องการได้ รับการปลดปล่อย ทว่าเจ้าในเวลานี้ยังไม่มีความสามารถที่จะควบคุมสิ่งนั้น ถ้าจะทำสิ่งใดจงคิดให้รอบคอบ สิ่งนั้นถูกกักขังมาเป็นเวลานาน พลังที่เคยกล้าแกร่งบัดนี้อ่อนด้อยลง ถึงกระนั้นก็ตาม พลังและความกล้าแกร่ง ของเจ้าในตอนนี้ มันก็ยังหาควรคิดต่อสู้ต้านทานด้วยไม่”

“แต่สิ่งนั้นตีข้าบ่อย ๆ นะขอรับ !”

เสียงคนพูดบ่นพึมพำมาให้ได้ยิน “ทั้งยังมักตีผู้อื่นโดยปราศจากเหตุผล…”

“แม้แต่ข้าเอง หลายครั้งก็ยังนึกอยากตีเจ้าให้ตายคามือเหมือนกัน !” ผู้พูดภายในหัวเอ่ยเสียงเรียบ

เยี่ยฉวนคอย่น “…”

ในที่สุดมีเสียงพูดดังมาว่า “หนุ่มน้อย รักษาชีวิตให้ได้”

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ไม่มีความเคลื่อนไหวจากสตรีลึกลับผู้นั้นอีก

เยี่ยฉวนหน้าหมอง แน่ชัดว่าสตรีลึกลับได้เข้าสู่กรรมฐานเสียแล้ว

ชายหนุ่มจึงสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ “ต่อไปข้าจะทำทุกอย่างด้วยตัวของข้าเอง !”

พลันเสมือนนึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ เขาค่อยปิดเปลือกตาลงช้า ๆ ไม่นานนัก บังเกิดภาพคุณลักษณะ จำลองแห่ง ‘ปฐพี’ ขึ้นระหว่างหัวคิ้ว

สิ่งนั้นคือกฎแห่งเต๋า !

เขากำหมัดทั้งสองข้าง พลันปรากฏพลังแห่งปฐพีไม่มีสิ้นสูญบังเกิดขึ้นเบื้องใต้ฝ่าเท้า พลังเหล่านั้นหลั่งไหลท่วมท้นจากล่างขึ้นบน ชั่วพริบตาต่อมาจึงปรากฏเสื้อเกราะทองแห่งปฐพีบนร่างกาย !

เกราะแห่งปฐพี !

เขาลูบคลำเสื้อเกราะอย่างเบามือ สัมผัสได้ถึงความหนาแน่นที่สามารถต้านทานยอดฝีมือขั้นสันโดษ

…และอันที่จริงแล้ว แม้แต่ลำแสงออกปะทะของสตรีชุดดำยังต้านไหวด้วยซ้ำไป ทว่าเขายังไม่มั่นใจในข้อนั้นสักเท่าใด ด้วยถึงแม้ว่าจะต้านทานได้ หากแต่ตนเองอาจได้รับบาดเจ็บไม่น้อย !

นอกจากเกราะแห่งปฐพีแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่เยี่ยฉวนสัมผัสได้คือพลังบางอย่างภายในร่างกาย !

เขายืนนิ่งอยู่สักครู่ก่อนเดินทางขึ้นจากใต้บาดาล ภายหลังจากที่ขึ้นมาบนพื้นผิวโลก สายตาก็ได้กวาด ไปทั่วบริเวณ ฉับพลันกำหมัดแน่นในทันที ทำให้พลังแห่งปฐพีแผ่ซ่านเข้าห่อหุ้มร่างกาย !

ชายหนุ่มรวบรวมสตินิ่งอยู่อึดใจ ก่อนปล่อยหมัดกระแทกลงไปบนพื้นดินเต็มแรง !

หมัดทลายภูผา !

เขารวบรวมพลังอัดแน่นส่งผ่านทางกำปั้น ผสานกับพลังแห่งปฐพีภายใน และหมัดทลายภูผากับอีกทั้ง เคล็ดวิชาต่อสู้ !

ด้วยแรงกะแทกแห่งพลังหมัด พื้นดินพลันระเบิดแตกออก !