หนึ่งกำเนิดสองสมบัติ : รักแสนหวานของมหาเศรษฐี / รักแสนหวานของมหาเศรษฐีหน้าหยก - ตอนที่ 150

ตอนที่ 150 ประวัติศาสตร์ซ้ํารอย

หลีจิ๋วเสียนเดินไปที่หยุนนาอย่างช้าๆและทําตามตัวอย่างของกู้ซิงเจ๋อ เขาสวมเสื้อคลุมตัวนอกให้เธออย่างสุภาพ

หยุนนามองเขาอย่างประหลาดใจและรู้สึกประทับใจกับท่าทางนี้ เธอยิ้มอย่างซาบซึ้งทั้งน้ําตา “หลีจิ๋วเสียน ขอบคุณนะคะ!”

“ไม่ร้องนะ เครื่องสําอางเลอะหมดแล้ว” เขาเตือนเธออย่างใจดี

เธอกําข้อมือไว้ที่แขนเสื้อของเขา ราวกับเขาเป็นฟางเส้นสุดท้ายแห่งความหวังของเธอ เธอวิงวอน “เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจคุณก็เห็น ฉันไม่ได้ตั้งใจทําจริงๆ”

เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง “อื้อ ผมเห็นแล้วว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ”

จากนั้นเขาก็หันศีรษะและมองไปที่หยุนซือซื้อด้วยสายตาตําหนิ “หยุนนาไม่ได้ตั้งใจทํา แต่คุณสาดไวน์ไปทั่วแบบนี้ ไม่ทําเกินไปหน่อยเหรอ?”

หยุนซือซื้อเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “ห้ะ? ฉันทําเกินไป?”

ถางหยู่ที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งกล่าวเสริมหลีจิ๋วเสียน“หยุนซือซือ เธอนั่นแหละทําเกินไป! คิดว่าตัวเองได้รับการดูแลพิเศษแล้วจะไม่รู้จักที่ต่ําที่สูงเหรอ เธอมันคนพาลทําเกินไปจริง ๆ !”

กู้ซิงเจ่อขมวดคิ้วและมองไปที่หยุนซือชื่อที่อยู่ในอ้อมแขนซึ่งดูสงบ เขากําลังจะเผชิญหน้ากับทั้งถางหยู่และหลีจิ๋วเสียน แต่เธอหยุดเขาไว้

เธอจับแขนของเขาไว้ และพูดอย่างใจเย็นว่า“ฉันไม่ใช่คนพาล”

หลีจิ๋วเสียนกล่าวอย่างร้อนรน “แล้วทําไมคุณสาดไวน์ใส่เธอล่ะ?”

“ใช่! ทําไมต้องสาดไวน์ใส่คนอื่น? เธอคงอยากทําให้หยุนนาอับอาย”

“อิ่ม! ฉันว่าเหมือนหมากัดกันมากกว่า มือใหม่ทั้งสองแต่งตัวมาเพื่อฆ่ากันเองในคืนนี้!” มีคนแสดงความคิดเห็นอย่างเลวร้ายจากด้านข้าง

“ใช่ หยุนซือซื้อต้องทําอะไรบางอย่างให้กู้ซิงเจอหลงใหล ฉันได้ยินมาว่าผู้กํากับหลินก็หลงเธอมากเช่นกัน ฉันสงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขาสองคน…”

บนชั้นสอง มู่หย่าเจ๋อกําลังสังเกตภาพด้านล่างจากราวบันได ดวงตาของเขาเย็นชาและดุดันจับจ้องไปที่หยุนซื่อซื้อ

เขาจับราวบันไดแน่นขึ้นเมื่อเห็นกู้ซิงเจ่อกอดเธอแน่นในอ้อมแขน

มู่หว่านโหรวที่อยู่ข้าง ๆ ขมวดมุ่นขณะที่กําลังเฝ้าดูความวุ่นวาย

“ขโมย!”

เสียงดังมาจากห้องโถง

หยุนซือซื้อจ้องมองไปที่หยุนนาอย่างเยือกเย็นและพูดซ้ํา ๆ ว่า“เธอคือขโมย!”

เมื่อมหว่านโหรวได้ยินคํานั้นหัวใจของเธอก็สะดุ้งและร่างกายของเธอก็แข็งที่อ

ความคิดผุดขึ้นมา ความทรงจําของเธอย้อนกลับไปยังสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าเมื่อสิบห้าปีก่อนอดีตถูกตีตราขึ้นใหม่ต่อหน้าเธอในตอนนี้

ในเวลานั้นเด็ก ๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าเข้าข้างเธอขณะที่เธอกล่าวหาหยุนซือซื้ออย่างหยิ่งผยองและไร้หัวใจว่า หยุนซือซือขี้ขโมย!”

นี่คือประวัติศาสตร์ซ้ํารอย เธอถอยหลังด้วยความตกใจและรู้สึกผิด

ฉันไม่ใช่ขโมย…

มู่หว่านโหรวกอดไหลอย่างสั่นเทาสีหน้าของเธอแข็งขึ้นชั่วขณะ

มู่หย่าเจ๋อหันไปมองเธออย่างเย็นชา แต่เห็นดวงตาของเธอเยือกเย็นราวกับกําลังจมอยู่กับฝันร้ายที่ฝังในความทรงจํา

ใจกลางห้องโถง หยุนนาพยายามปฏิเสธอย่างไม่มั่นใจว่า“ฉันไม่ใช่ขโมย…” ใบหน้าของเธอซีดเซียวด้วยความตกใจและตื่นตระหนกขณะที่ก้าวถอยหลัง

“เธอเอาสร้อยคอและชุดราตรีของฉันไป แล้วยังกล้าบอกว่าตัวเองไม่ใช่ขโมยอีกเหรอ” หยุนซือซื้อจ้องมองน้องสาวบุญธรรมของเธอด้วยท่าทางดูถูก “นั่นไม่เรียกขโมยเหรอ?”

“ไม่! ฉันไม่ใช่ขโมยอย่าพูดเรื่องไร้สาระนะ!” หยุนนายังคงพยายามปฏิเสธทุกอย่างอย่างสิ้นหวัง

หยุนซือซื้อเอียงศีรษะด้วยรอยยิ้มและเยาะเย้ยอย่างแผ่วเบา “งั้นเธอคงหมายความว่าฉันกําลังใส่ร้ายเธอ?”