หนึ่งกำเนิดสองสมบัติ : รักแสนหวานของมหาเศรษฐี / รักแสนหวานของมหาเศรษฐีหน้าหยก - ตอนที่ 155
ตอนที่ 155 บทลงโทษสูงเสียดฟ้า
“ฉันเปล่า”
“เปล่าเหรอ?” ดวงตาของมู่หย่าเจ๋อไม่อาจคาดเดาได้พลางถริมฝีปากของเธออย่างเย็นชา “ผมว่าคุณควรเข้าใจสถานะของคุณนะ”
เธอมองเขาด้วยสายตาดุร้ายและพูดเสียงดัง “ฉันเข้าใจดี คุณต่างหากที่ไม่เข้าใจ! คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว แต่ยังมายั่วฉันครั้งแล้วครั้งเล่า!”
“ผมยั่วคุณ?”
มู่หย่าเจ่อยิ้มเยาะ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาอยู่ข้างๆเธอ เขาแลบลิ้นออกมาเพื่อเลียติ่งหูเธออย่างขี้อายขณะที่เขาถามอีกครั้งว่า “คุณผู้หญิงใครกันแน่ที่ไม่เข้าใจสถานะของตัวเอง?”
“ก็คุณ…คุณไง! ปล่อยฉันอย่าแตะต้องตัวฉัน!” เธอหอบด้วยความอับอายและสิ้นหวังที่เขาเหน็บแนม
“คุณกําลังซ่อนบางอย่างจากผม”
เธอพยายามซ่อนความตื่นตระหนกไว้ข้างในด้วยการเลียริมฝีปาก “ไม่มี..”
“หือ? ไม่มี?” เขาค่อยๆหยิบโทรศัพท์ออกมาและฉายภาพต่อหน้าเธอ
เมื่อเห็นภาพในโทรศัพท์หัวใจของเธอก็จมลงไปที่ก้นบึง…
เป็นรูปถ่ายของโย่วโย่วและหยุนเยู่เฉิงที่ชิงช้าสวรรค์ในสวนสนุก
ทั้งสองกอดกันขณะที่หยุนเทียนโย่วยิ้มให้กล้องอย่างไร้เดียงสา
“โย่ว…” เธอโพล่งชื่อลูกชาย แล้วรีบปิดริมฝีปากแน่นทันที
“คุณ..”
มู่หย่าเจ๋อค่อยๆพูดว่า “ตอนแรกคุณท้องลูกแฝด หมอบอกว่าน้องชายไม่หายใจตอนที่เขาเกิดจากนั้นผู้ช่วยของผมก็พาพี่ชายไปและต่อมาน้องชายคนนั้นก็หายไป…”
“ไม่..”
ในที่สุดสิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็เกิดขึ้น
เขาค้นพบตัวตนของโย่วโย่ว แม้ว่าเธออยากจะปฏิเสธ แต่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดของทั้งสองก็ไม่สามารถปกปิดได้
หยุนเทียนโย่วในภาพนั้นหล่อเหลาและน่ารัก ถ่ายทอดรูปทรงและคิ้วที่ละเอียดอ่อนของชายคนนี้ได้อย่างชัดเจน
ไม่มีใครปฏิเสธความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกได้ ยิ่งไปกว่านั้นโย่วโย่วยังดูเหมือนเสี่ยวอี้เฉน นั่นเป็นหลักฐานที่ดีที่สุด
พระเจ้า…เขาจะพาโย่วโย่วไปหรือเปล่า? เขาจะพรากโย่วโย่วไปจากฉันหรือเปล่า?
“หมอบอกแค่ว่าน้องชายเกิดมาโดยไม่หายใจ แต่ไม่มีการยืนยันเขามีชีวิตอยู่หรือตาย” มู่หย่าเจ๋อยิ้มและถาม ว่า “แล้วคุณ คิดว่าน่าสงสัยไหม?”
เธอกัดริมฝีปากอย่างดุเดือด หน้าอกของเธอกระเพื่อมอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นตระหนกอย่างมาก ภายใต้แสงจันทร์สามารถเห็นได้ถึงน้ําตาที่เปล่งประกายในดวงตาของเธอ
“โย่ว โย่ว…ยังมีชีวิตอยู่” เธอหายใจเข้าลึก ๆ และยอมรับสิ่งนี้กับเขาด้วยเสียงสั่นเครือ “ฉันเป็นคนพาเขาไปเอง…”
“ทําไมคุณถึงพาเขาไป?”
เขาจับคางของเธออย่างแรงและความเจ็บปวดทําให้น้ําตาของเธอเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง
“เพราะ…ฉันทนไม่ได้ที่จะปล่อยไป”
“แต่เราเซ็นสัญญากันก่อนแล้ว”
ดวงตาของเขากลายเป็นรอยกรีดบางๆ “คุณละเมิดสัญญาและพยายามปกปิดเรื่องนี้”
เธอหันกลับมาช้าๆ เธอพึงประตูอย่างไร้ชีวิตและล้มลงกับพื้นด้วยน้ําตา
“ฉันรู้ฉันเห็นแก่ตัวเขาเป็นเลือดเนื้อและชีวิตของฉัน ฉันทนไม่ได้ที่จะปล่อยเขาไป ฉันก็เลยทํามัน…”เธอสารภาพ
“คุณพรากลูกชายของผมไปและหายตัวไปเป็นเวลาหกปีบอกผมที่ว่าผมวรจะลงโทษคุณยังไง”
เธอปฏิเสธที่จะตอบและกัดริมฝีปากล่างต่อไปด้วยใบหน้าแดงก่ําจากความเจ็บปวดและลําบากใจ
“คุณหยุน คุณจําบทลงโทษเมื่อมีการผิดสัญญาได้ไหม?”
หยุนซือซื้อหดไหล่ในขณะที่เธอตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “หากมีการละเมิดสัญญาเกี่ยวกับการดูแลเด็ก ผู้ฝ่าฝืนจะต้องจ่ายค่าปรับเป็นเงินจํานวนหนึ่งพันล้านหยวน”
