หนึ่งฝ่ามือสยบโลกา - บทที่ 1284 คำเดียวกำหนดเต๋า!

ขณะเดียวกันกับที่หวังเป่าเล่อเอ่ยขึ้น เสียงคำรามก็ดังออกมาจากในกระแสน้ำวนสีเลือดที่ถูกตัดออกจากกัน สายฟ้าสีเลือดกะพริบวาบอยู่ระหว่างกระแสน้ำวนทั้งสองส่วนอย่างต่อเนื่อง

เสียงกรีดร้องยิ่งพุ่งทะยานขึ้นฟ้า หากสังเกตดีๆ จะเห็นว่าดวงตามหาเทพในกระแสน้ำวนสีเลือดก็ถูกฟันขาดออกจากกันด้วยเช่นกัน นอกจากนี้ใบหน้าของเด็กหนุ่มชุดแดงก็ถูกฟันขาดจากกลางหว่างคิ้ว

ขณะนี้สายฟ้าเพิ่มจำนวนขึ้น กระแสน้ำวนก็ดูเหมือนจะใช้พลังทั้งหมดเพื่อรวมเข้าด้วยกันอีกครั้ง

หวังเป่าเล่อที่กำลังจ้องมองทุกอย่างเงยหน้าขึ้นอย่างไม่สนใจอะไรราวกับมองไปไกลแสนไกล สายตาเขา…เหมือนกับไม่ได้มองโลกใบนี้ แต่เป็นนอกโลกศิลา

แต่ทุกการกระทำนั้นก็หายวับไปในฉับพลันจนยากจะสังเกตเห็น วินาทีต่อมาเขาก็ก้มมองกระแสน้ำวนสีเลือดต่อ นัยน์ตาปรากฏความเย็นชาอย่างชัดเจน เขาบอกตัวเองในใจว่าการกลับมาเกิดของธาตุทั้งห้าดำเนินมาถึงธาตุที่สี่แล้ว เหลือเพียงธาตุไม้เท่านั้นที่ยังไม่ได้สำแดงออกมา และเต๋าธาตุไม้…ก็เป็นเต๋าสารัตถะ เป็นเต๋ารากฐานของเขา ขณะเดียวกันก็เป็นเต๋าที่แข็งแกร่งที่สุด

ดังนั้นเขาต้องสร้างโอกาสที่จะระเบิดเต๋าธาตุไม้ของตนออกมาได้อย่างสมบูรณ์ และตอนนี้…ดวงตามหาเทพที่ถูกสี่ธาตุก่อนหน้าตัดกำลังลงอย่างต่อเนื่องได้ไร้แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวไปหมดแล้ว และตอนนี้…ก็เป็นเวลาที่เขาจะใช้เต๋าธาตุไม้แล้ว

วินาทีต่อมาเมื่อกระแสน้ำวนสีเลือดพยายามจะกลับมารวมตัวกันนั้นเอง หวังเป่าเล่อก็ยกมือขวาขึ้น ทันใดนั้นทั้งโลกก็ร้องคำราม ด้านหลังเขาพลันปรากฏไม้ขนาดใหญ่ขึ้นมาชิ้นหนึ่ง

และนี้ก็คือไม้แห่งชีวิตของหวังเป่าเล่อ ตะปูไม้สีดำ!

ไม้นี้สีดำสนิทแผ่พลังปราณเก่าแก่โบราณ อีกทั้งยังมีความรู้สึกถึงวันคืนอันไร้ที่สิ้นสุดแผ่ออกมาจากบนไม้สีดำ ส่งอิทธิพลต่อความว่างเปล่าไปยังจักรวาล ส่งผลให้โลกทั้งใบราวกับย้อนไปในสมัยโบราณ

อีกทั้งสายฟ้าสีดำก็ได้ปรากฏขึ้นพร้อมไม้สีดำแผ่ไปทั่วทุกสารทิศและยิ่งปรากฏมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด…ก็แทรกซึมและแทนที่จักรวาล

จักรวาลกลายเป็นทะเลสายฟ้า!

หากมองขึ้นไปจะพบว่าสายฟ้าสีดำนั้นบ้าคลั่งถึงขีดสุด และไม้สีดำที่ล้อมรอบด้วยสายฟ้าก็กำลังแผ่แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวออกมาเหมือนกับ…พลังแรกแห่งจักรวาลสามารถให้กำเนิดทุกสิ่งและทำลายทุกสิ่งได้

หวังเป่าเล่อตรงหน้าไม้สีดำเมื่อเทียบกับไม้สีดำทั้งแผ่นและสายฟ้าเหล่านั้น ตัวเขาเป็นดั่งเศษธุลีไร้ชีวิต ในความรู้สึกของคนนอกราวกับว่าทุกส่วนของเขา ทั้งหมดของเขาต่างผนึกรวมเข้ากับไม้สีดำไปแล้ว

ไม้สีดำคือเขา เขาคือไม้สีดำ

รัศมีดั่งรุ้งสะเทือนฟ้าดังไปยังความว่างเปล่าของโลกศิลา ส่งผลให้ทุกชีวิตในจักรพิภพทยอยตื่นจากการถูกสายตามหาเทพตรึงจิตวิญญาณ ทั้งหมดต่างเกิดคลื่นลูกใหญ่ขึ้นในสัมผัสสวรรค์ราวกับได้เห็นเทพเจ้า

ไม่ว่าระดับการฝึกตนใด ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตใดล้วนตัวสั่นสะท้าน

พลังปราณนี้ได้แผ่ขยายออกมาจากโลกศิลาเช่นกัน ส่งผลให้สายตาจากนอกโลกศิลาที่กำลังให้ความสนใจทางนี้ยิ่งทวีความสนใจยิ่งขึ้น

ในตอนนั้นเอง…หวังเป่าเล่อตรงหน้าไม้สีดำเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นมือขวาที่ยกขึ้นก็ค่อยๆ วางลง

ตู้ม!

ทันทีที่วางมือลง ความว่างเปล่าพลันเกิดเสียงคำราม โลกศิลาสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ไม้สีดำด้านหลังเขาเคลื่อนสายฟ้าซึ่งมีมันเป็นศูนย์กลางลงไปยังกระแสน้ำวนสีเลือดด้านล่างช้าๆ!

เมื่อมองใกล้ๆ นี่คือไม้สีดำขนาดมหึมากำลังจุติ แต่หากมองจากที่ไกลๆ …ไม้สีดำนี้ก็คือตะปูหนึ่งตัวกำลังเข้าไปใกล้กระแสน้ำวน เข้าไปใกล้เด็กหนุ่มชุดแดงที่อยู่ข้างในด้วยสายฟ้าที่มาพร้อมรัศมีที่ไม่อาจหยุดยั้ง ไม่อาจหลบหนี

กระแสน้ำวนสีเลือดที่กำลังกลับมารวมตัวกันก็ดูเหมือนไม่อาจทนรับแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวนี้ได้จึงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงและหยุดรวมตัวกันทันที แม้แต่กระแสน้ำวนที่ถูกตัดแบ่งเป็นสองส่วนก็ยังเกิดรอยร้าว

เด็กหนุ่มชุดแดงที่ถูกฟันที่หว่างคิ้วกำลังตื่นตระหนกสุดขีด เขาสัมผัสได้ถึงอันตรายอย่างรุนแรง สัมผัสได้ถึงความตายที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม

ราวกับสวมเสื้อผ้าบางๆ แต่อยู่ในป่าอันหนาวเหน็บ รู้สึกหนาวสั่นจากภายในสู่ภายนอก ขณะเดียวกันความทรงจำจากร่างต้นแบบก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น

ภาพตะปูไม้สีดำสะกดร่างต้นแบบในตอนนั้นผุดขึ้นในใจเด็กหนุ่มชุดแดง

“เจ้าไม่มีทางสะกดข้าได้เป็นครั้งที่สองหรอก!” เด็กหนุ่มชุดแดงกรีดร้องอย่างโกรธจัด เขารู้ว่าตนผสานกระแสน้ำวนไม่ทันแล้วจึงสะบัดมือทั้งสองข้างแรงๆ ทันใดนั้นกระแสน้ำวนสีเลือดที่ถูกตัดเป็นสองส่วนก็กลายร่างเป็นกระแสน้ำวนสีเลือดสองวง

ตัวเขาเองก็แบ่งเป็นสองส่วนและกลายร่างเป็นตัวเองสองร่างเช่นกัน กระแสน้ำวนทั้งสองเริ่มหมุนพร้อมกัน ข้างในปรากฏดวงตามหาเทพวงละหนึ่งข้าง

การปรากฏตัวของดวงตาทั้งสองภายใต้การอุทิศตนของเด็กหนุ่มชุดแดง และเค้าโครงใบหน้าเลือนรางทำให้หากมองจากที่ไกลๆ สิ่งที่ปรากฏอยู่ด้านล่างตะปูไม้สีดำคือใบหน้าขนาดมหึมา!

ใบหน้านั้นเหมือนกับเว่ยยางจื่อ เหมือนกับเด็กหนุ่มชุดแดง นั่นคือ…ใบหน้าที่แท้จริงของมหาเทพ!

แม้ส่วนอื่นๆ บนใบหน้าจะเลือนราง แต่ดวงตาคู่นั้นกลับมีพลัง เมื่อเสียงกรีดร้องของเด็กหนุ่มชุดแดงดังก้องไปทั่ว ใบหน้ามหาเทพก็ราวกับอ้าปากส่งเสียงกรีดร้องขึ้นไปยังตะปูไม้สีดำด้านบนไปด้วย

เสียงกรีดร้องจนท้องฟ้าแตกกระจาย ระเบิดกำลังทั้งหมดราวกับเดิมพันด้วยชีวิตได้ก่อตัวเป็นพลังโจมตีจนตะปูไม้สีดำสั่นสะเทือนเล็กน้อย แต่พลังไม่ได้หยุดชะงักแต่อย่างใด เมื่อมันอยู่เหนือหว่างคิ้วของใบหน้ายักษ์นั้นขึ้นไป 10 จั้งจึงค่อยๆ หยุดลงเพราะถูกสกัดกั้นจากพลังที่ใบหน้ามหาเทพระเบิดออกมา

“สะกด!” แทบจะในพริบตาที่ตะปูไม้สีดำถูกสกัด หวังเป่าเล่อก็เปิดรูทวารทั้งเจ็ด ร่างสารัตถะทั้งหมดรอบตัวเขาต่างรวบรวมพลังตะโกนเสียงดัง

ทันทีที่เอ่ยขึ้น ฟ้าดินพลันร้องคำราม จักรวาลแหลกสลาย ตะปูไม้สีดำพลันทะลวงผ่านปราการของใบหน้ามหาเทพ ทว่าในตอนนั้นเองใบหน้ามหาเทพก็พร่ามัวและกลายร่างเป็นเด็กหนุ่มชุดแดง โดยไร้ความบ้าคลั่งอย่างก่อนหน้านี้ มีแต่ความสงบนิ่ง เขาเอ่ยว่า

“ข้ามหาเทพ ที่สุดแห่งจักรวาล จุดเริ่มต้นกฎ ผู้ฆ่าย่อมฆ่าตัวตาย!”

ประโยคสุดท้ายรวม 18 คำ ทุกคำที่เอ่ยออกมา ใบหน้ามหาเทพจะหรี่แสงลงทีละนิด หลังจากเอ่ยจบดวงตาของใบหน้ามหาเทพก็เหมือนกับสละพลังทั้งหมดและจางสนิท

อย่างไรก็ตาม แม้ดวงตาจะหรี่แสงลง แต่ทั้ง 18 คำที่เอ่ยออกไปนั้นกลับมีพลังที่อธิบายไม่ถูก โลกศิลาส่งเสียงกึกก้อง จักรวาลอันกว้างใหญ่ด้านนอกสั่นไหว ในจำนวนกฎนับอนันต์ดูเหมือนจะมีกฎอีกข้อหนึ่งปรากฏขึ้น กฎนั้นก็คือประโยคนี้นั่นเอง มันหลอมรวมเข้ากับวิถีเต๋านับหมื่นที่ส่งผลต่อโลกศิลา ทำให้ภายในโลกศิลาเกิดกฎเต๋าข้อนี้ขึ้นไปด้วย

ซึ่งนี่มันมากกว่าคำพูดเกิดเป็นกฎแล้ว นี่มัน…คำเดียวกำหนดเต๋า!

…………………………