หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม เล่ม 1 - บทที่ 126 หาเรื่องใส่ตัว

เยี่ยนจิ่วเฉาพูดเสียงเบา แม้ตู้จินฮวาจะเงี่ยหูฟังอย่างไรก็ไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

แต่ตู้จินฮวาก็มองออกว่าคุณชายวั่นกำลังพูดจาเกี้ยวเด็กสาวสกุลอวี๋ เมื่อดูท่าทีตอบโต้ของนาง ก็เหมือนว่านี่จะมิใช่ครั้งแรก

คุณชายวั่นเพิ่งย้ายเข้ามาได้ไม่กี่วัน ทั้งสองก็ทำตัวติดกันเสียแล้ว ยายเด็กน่ารังเกียจนี่ไร้ยางอายสิ้นดี!

อวี๋หวั่นรีบขึ้นไปบนเขา มิเสวนากับเยี่ยนจิ่วเฉาให้นานเกินไป เหตุผลเพราะชายผู้นี้ไร้ยางอายเกินไป โต้เถียงกับเขาอย่างไรแต่ท้ายที่สุดคนที่ต้องโกรธก็คือเธอเอง

อวี๋หวั่นไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย เดินแบกตะกร้าขึ้นเขาไปท่ามกลางแววตาสั่นไหวประหลาดของเยี่ยนจิ่วเฉา

เยี่ยนจิ่วเฉามองตามหลังเธอไป จนกระทั่งเธอเดินหายลับไปที่ปลายสุดของถนนบนภูเขา ถึงเดินกลับไปยังบ้านของตน

ตู้จินฮวาครุ่นคิดว่า คุณชายวั่นดูเหมือนจะมีใจให้เด็กสกุลอวี๋ หากเป็นหญิงในหมู่บ้านคนอื่น ตู้จินฮวาก็คงไม่จำเป็นต้องรู้สึกกลัว แต่นี่เป็นอวี๋หวั่น

เป็นดังที่บุตรสาวพูดไม่ผิด อวี๋หวั่นเองก็หน้าตาสะสวย ถึงขนาดที่สวยกว่าลูกสาวนางถึงสามแต้ม ทั้งยังสามารถยั่วยวนให้ชายหนุ่มหลงใหล เมื่อเปรียบเทียบแล้ว โอกาสชนะของบุตรสาวนางนั้นมีน้อยกว่ามาก

“เกรงว่าคุณชายวั่นยังไม่รู้ว่ายายเด็กนั่นมีชื่อเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก หากรู้ว่าภายในของนางมิได้สอดคล้องกับภายนอก จนทำให้บัณฑิตซิ่วไฉแห่งสกุลจ้าวรีบยกเลิกงานแต่ง เกรงว่าก็จะมิต้องการนางแล้ว…”

ตู้จินฮวาตัดสินใจหาช่วงเวลาที่เหมาะสมเพื่อปล่อยข่าวทำลายชื่อเสียงของอวี๋หวั่นให้ไปถึงหูลุงกับหลานสกุลวั่น

แต่สิ่งที่แผนการนี้ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้คือมีอีกเรื่องราวเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

กัวเซี่ยนเยว่กลับไปยังบ้านหลังเก่า แต่ไม่เห็นตู้จินฮวากลับมาด้วย ด้วยกลัวว่านางจะก่อเรื่องอะไรอีก จึงรีบหันกลับไปเพื่อตามหานาง ขณะที่นางกำลังเดินผ่านบ่อปลาร้างเล็กๆ แห่งหนึ่ง ไม่ทันระวังจนทำถุงเงินหล่นลงไป

นางควานหยิบมันขึ้นมาจึงทำให้แขนเสื้อของนางเปียก

เมื่อตู้จินฮวาเดินผ่านบ่อปลาเล็กๆ ก็ได้เห็นบุตรสาวกำลังนั่งยองๆ บิดน้ำออกจากแขนเสื้ออยู่

ตู้จินฮวาเกิดความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาให้หัวทันที กำลังหาโอกาสอยู่รึ? ตอนนี้มิใช่หรือโอกาสที่ดีที่สุดหรือ?

พูดเรื่องเสียของนางก็ยังมีความเสี่ยงอยู่ดี หากคนทั้งหมู่บ้านพูดเรื่องดีถึงเด็กนั่น มีรึคุณชายวั่นจะไม่เชื่อ?

แต่ถ้า…ทั้งสองมีความสัมพันธ์ทางกายกันแล้ว ถึงคุณชายวั่นจะไม่อยากแต่งก็คงปฏิเสธไม่ได้

“เยว่เอ๋อร์!” ตู้จินฮวาวิ่งไปหานางด้วยรอยยิ้ม

“ท่านแม่” กัวเซี่ยนเยว่ลุกขึ้นยืนด้วยความโศกเศร้า “แขนเสื้อข้าเปียก”

“เปียกก็ดีแล้ว!” ตู้จินฮวาคว้าข้อมือของนางและพานางไปยังบ้านของอวี๋หวั่น

กัวเซี่ยนเยว่ฟังไม่เข้าใจว่ามารดาพูดอะไร เมื่อมองเห็นทางข้างหน้า นางก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ท่านแม่ ไปผิดทางแล้ว ต้องไปทางตะวันออก”

“ไม่ผิดหรอก ไปทางนี้ละ” ตู้จินฮวาพานางเดินมาจนถึงบ้านของอวี๋หวั่น

นางเจียงและเถี่ยตั้นน้อยยังคงหลับสนิท ประตูหน้าบ้านปิดสนิทอยู่ แต่ประตูหลังมิใช่เช่นนั้น

“ท่านแม่ ท่านจะทำอะไรน่ะ?”

“เข้ามา!”

ตู้จินฮวานำทางบุตรสาวเดินผ่านห้องครัวไปยังห้องด้านใน และกระซิบใส่บ้านของนางเจียงว่า “น้องเจียง เสื้อผ้าของเยว่เอ๋อร์เปียก ข้าจะหาเสื้อผ้าของอาหวั่นให้นางเปลี่ยนก่อนนะ”

นางทักทายแล้ว หากไม่ได้ยินนั่นก็เป็นเรื่องของนางเจียงแล้ว

“แค่แขนเสื้อเปียกเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าของท่านพี่หรอก” นางไม่อาจทนใส่เสื้อผ้าของอวี๋หวั่น มันโทรมเกินกว่าที่นางจะรับได้

ตู้จินฮวาถลึงตาใส่นาง แล้วจึงเดินเข้าไปยังห้องของอวี๋หวั่น เปิดตู้เสื้อผ้าและสุ่มเลือกผ้าลายดอกไม้ตัวเล็กที่หมองจนเป็นสีเหลือง

“เก่าคร่ำครึยิ่งนัก”

ตู้จินฮวากลับเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางอย่างไม่สนใจคำพูดใดๆ

กัวเซี่ยนเยว่ไม่เข้าใจจริงๆ ว่ามารดาของนางคิดอะไร เหตุใดจึงปล่อยให้นางสวมเสื้อผ้าที่ล้าสมัยเช่นนี้ หากถูกคุณชายวั่นเห็นเข้า กลัวว่าจะยิ่งเหยียดนางยิ่งกว่าเดิม

ตู้จินฮวามิได้บอกบุตรสาวเกี่ยวกับแผนการนี้ นางต้องการให้บุตรสาวของนางดูซื่อๆ ไม่รู้เรื่องรู้ราว แบบนี้จะได้ไม่ถูกเปิดเผย และต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม

ตู้จินฮวามองนางอยู่หลายครา ก่อนจะปล่อยผมของนางลง จากนั้นจึงพานางมายังบ่อปลาเล็กๆ

นางปล่อยมือลูกสาวและหาบางอย่างบนฝั่ง

“ท่านแม่ นี่ท่านกำลังหาอะไรรึ?” กัวเซี่ยนเยว่ถามด้วยความสงสัย

“หาเจอแล้ว! มานี่เร็ว!”  ตู้จินฮวากวักมือเรียก

กัวเซี่ยนเยว่เดินเข้าไปด้วยท่าทางประหลาด และเห็นตู้จินฮวานั่งยองๆ จับวัชพืชหนาๆ กอหนึ่ง

“มา จับไว้!” ตู้จินฮวาพูดกับลูกสาว

กัวเซี่ยนเยว่ค่อยๆ ก้มลงจับด้วยท่าทางงงงวยและกำลังจะอ้าปากถามนาง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าไหล่นางทรุดลงไป ตู้จินฮวาผลักนางตกลงไปในน้ำ!

“ตุ๋ม!”

กัวเซี่ยนเยว่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ แม้ว่านางจะจับวัชพืชไว้แล้ว แต่ก็สำลักน้ำอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

เมื่อเห็นว่าถึงเวลาที่เหมาะสม ตู้จินฮวาจึงวิ่งไปยังบ้านสกุลติง

ผู้คนยังไม่เข้าบ้านกัน ก็มีเสียงตะโกนพลันดังขึ้น “คุณชายวั่น! คุณชายวั่นเกิดเรื่องแล้วววว อาหวั่นตกน้ำาา ที่บ่อปลาเล็กๆ ทางด้านนั้น”

ตู้จินฮวาตะโกนเพียงครั้งเดียว เยี่ยนจิ่วเฉาก็ปรากฏตัวออกมาทันที!

เมื่อเห็นเขาตื่นตระหนกและวิตกกังวลเช่นนี้ ตู้จินฮวาก็ยกมุมปากขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

นางเดิมพันไว้ไม่ผิดจริงๆ คุณชายวั่นห่วงใยจิ้งจอกน้อยตัวนั้นเสียยิ่งกว่าอะไร คงจะรีบไปช่วยนางอย่างไม่คิดชีวิต

แล้วพอช่วยนางขึ้นมาได้ แต่กลับต้องมาพบว่าไม่ใช่จิ้งจอกน้อยก็สายไปเสียแล้ว จะพูดอย่างไรได้ หนุ่มสาวเกินเลยทั้งที่ยังมิได้แต่งงาน เขาแตะเนื้อต้องตัวลูกสาวนาง ดังนั้นลูกสาวนางก็ต้องเป็นของเขา ชีวิตนี้ไม่เคยคิดจะแปดเปื้อน!

แต่นางก็จำเป็นต้องหาพยาน เพื่อป้องกันไม่ให้เขาปฏิเสธได้

เสียงของตู้จินฮวาดังฟังชัดเสียยิ่งกว่าป้าไป๋ ทุกคำทุกประโยคที่บอกว่ามีคนตกน้ำ พาให้คนทั้งหมู่บ้านต่างตกอกตกใจ

คนแรกที่วิ่งไปยังบ่อปลาคือป้าไป๋ นี่ยังมีคนที่เสียงดังกว่านางอีกรึ นางไม่ยอม!

ตามมาด้วย ชุ่ยฮวากับป้าจางพี่กำลังซักผ้าอยู่ข้างบ่อน้ำเก่า ณ ทางเข้าหมู่บ้าน

ลุงใหญ่ขาไม่ดีก็ตามไม่ทัน

อวี๋เฟิงเองก็ยังสะดุดล้ม

ป้าสะใภ้ใหญ่ที่มิเคยสนใจเรื่องใดก็ยังทิ้งกระดานซักผ้าแล้ววิ่งมาดู

ผู้ใหญ่บ้านหลี่เจิ้ง นางเฉิน ซวนจื่อพร้อมบิดา ชายล่าสัตว์ หลิวกว่าฟู่ ทุกคนต่างรีบวิ่งไปที่ข้างบ่อปลา

ถึงแม้บ่อปลาจะลึกแต่ก็มิได้กว้างมาก เพียงไม่นานที่ที่สามารถยืนได้ก็เต็มไปด้วยผู้คน

ตู้จินฮวามองผ่านช่องว่างของฝูงชน เห็นร่างของหญิงสาวกำลังลอยอยู่กลางน้ำ หลังจากเห็นลูกสาวตกน้ำ ก็เกิดกลัวขึ้นมา นางปล่อยมือไปอย่างไม่ทันระวังและรีบพุ่งตัวเข้าไป

โชคดีที่คุณชายวั่นเก่งทางน้ำ จึงช่วยลูกสาวนางขึ้นมาได้แล้ว

ตู้จินฮวาดีใจ มีผู้คนมากมายที่เห็นเหตุการณ์ อย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่เงียบแน่

“เยว่เอ๋อร์!!!” ตู้จินฮวาร้องห่มร้องไห้เดินฝ่าฝูงชนเข้าไป ในขณะที่นางกำลังจะพูดอะไรสักอย่างกับคุณชายวั่น คนผู้นั้นก็เงยหน้าขึ้นมา แต่หลังจากที่ตู้จินฮวาได้เห็นหน้าชายผู้นั้นก็ถึงกับตกตะลึง

เอ่อ ชายผู้นี้เป็นใครกัน?

รูปร่างหน้าตาดี มีใบหน้าที่งดงามราวกับหยกและดวงตาที่สดใส

“จ้าวเหิง จับไว้!” หลี่เจิ้งยื่นไม้ไผ่ไปให้

จ้าวเหิงที่ใกล้จะหมดแรงก็รีบคว้าไม้ไผ่ที่หลี่เจิ้งยื่นมา

หัวใจของตู้จินฮวาเย็บเยียบไปครึ่งดวงเพียงชั่วพริบตา ที่กระโดดลงไปในน้ำมิใช่คุณชายวั่นหรือ เหตุใดจึงกลายเป็นจ้าวเหิง?

นางรู้จักจ้าวเหิง เขาคืออดีตคู่หมั้นของอาหวั่น เป็นผู้มีความสามารถเพียงคนเดียวในหมู่บ้านเหลียนฮวา หากไม่มีคุณชายวั่น จ้าวเหิงก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลย แต่… แต่ว่า…

‘จบกัน มันจบแล้ว…..’

ลูกสาวนางต้องแต่งกับนักปราชญ์ผู้ยากไร้

ตู้จินฮวาพลันรู้สึกหน้ามืดตาลาย

ในขณะที่นางคิดว่าเรื่องราวมันเละเทะไม่เป็นท่าเสียแล้ว หลี่เจิ้งและบิดาซวนจื่อก็ดึงจ้าวเหิงขึ้นมาบนฝั่ง แต่แล้วคนที่อยู่ในอ้อมแขนของจ้าวเหิงกลับไม่ใช่กัวเซี่ยนเยว่ หากแต่เป็นจ้าวเป่าเม่ย!

“อ๊อก อ๊อก!” จ้าวเป่าเม่ยสำลักน้ำออกมา

ครานี้ตู้จินฮวาต้องตกตะลึงยิ่งกว่าเก่า คนที่ช่วยไม่ใช่คุณชายวั่นพอเข้าใจ แต่คนที่ถูกช่วยใยกลับเปลี่ยนคนไปด้วย?!

นางแหวกฝูงชนเข้าไป จับไหล่ของจ้าวเป่าเม่ย “เจ้า..เจ้า เจ้าคือใคร? เยว่เอ๋อร์ล่ะ? ลูกสาวข้าล่ะ?!”

ลูกสาวนาง?

กัวเซี่ยนเยว่น่ะรึ? หรือว่ากัวเซี่ยนเฉี่ยว?

ผู้คนต่างสับสน

ทันใดนั้นเอง ฉือโถวผู้มีอายุสิบขวบ บุตรของนายพรานกับชุ่ยฮวา ชี้ไปยังผิวน้ำแล้วตะโกนว่า “มาดูเร็ว! มีคนอยู่ตรงนั้น!”

ทุกคนมองไปยังทิศที่ฉือโถวชี้ เห็นหัวคนสองคนผุดขึ้นจากน้ำ สตรีผมยาวทางซ้ายหมดสติไปแล้ว นั่นมิใช่กัวเซี่ยนเยว่บุตรสาวคนโตของตู้จินฮวาหรอกรึ?

และคนทางขวาที่ช้อนตัวกัวเซี่ยนเยว่ขึ้นมาจากน้ำ คือบัณฑิตชื่อดังแห่งหมู่บ้านเหลียนฮวา…หวางหมาจื่อ!

…………………………