หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม - บทที่ 31 จุดจบ

ทันทีที่ประตูถูกถีบออก ฮูหยินไป๋ตะลึงงันจนตัวแข็งทื่อ คนที่ตกใจจนตัวแข็งทื่อไม่แพ้กันก็คือชายชู้ที่คร่อมอยู่บนร่างของนาง ทั้งสองเกาะก่ายกันในสภาพเปลือยเปล่า ทำให้หัวใจของนายท่านไป๋รู้สึกบิดเบี้ยวไปหมด!

ฮูหยินไป๋มองสามีของตน ตะลึงพรึงเพริดจนผลักชายชู้ออก นางควานหาผ้าห่ม หมายจะนำมาปกปิดเรือนร่างของตน แต่กลับลืมไปว่าผ้าห่มได้ถูกทั้งสองเตะจนร่วงลงจากเตียง

นางรุดลงมาจากเตียง หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาลวกๆ แล้วรีบนำขึ้นมาปกปิดร่างกาย

ชายชู้ไม่เคยเห็นนายท่านไป๋ ยังคิดว่าเขาเข้ามาผิดห้อง ขณะที่เขากำลังจะตะคอกใส่ นายท่านไป๋ก็เดินขึ้นไปข้างหน้า ยกเท้าขึ้นมาถีบเขาหงายหลัง!

หลังจากนั้นนายท่านไป๋พุ่งเข้าไปตบหน้านาง “สารเลว!”

แรงจากฝ่ามือในครั้งนี้รุนแรงเสียยิ่งกว่าครั้งที่เขาตบไป๋ถัง ไป๋ถังเป็นลูกของเขา คนเป็นพ่อสั่งสอนลูก ก็เพียงเพื่อให้นางจดจำ มิได้หมายจะฆ่าแกง ทว่าครั้งนี้เขากลับรู้สึกอยากฆ่าฮูหยินไป๋ให้รู้แล้วรู้รอด

ไม่มีบุรุษคนใดสามารถทนเห็นภรรยาของตนทำเรื่องบัดสีเช่นนี้ได้

ฮูหยินไป๋ถูกตบจนชนเข้ากับเสาเตียง หน้าผากกระแทก ปากแตกจนเลือดไหลออกมา

กระนั้นนางกลับไม่กล้าลุกขึ้นมาสู้ ทำได้เพียงคุกเข่าตัวสั่นระริก “นะ…นายท่าน…”

“เขาคือนายท่านไป๋หรอกรึ?” ชายชู้ตะลึงงัน

นายท่านไป๋ไม่เคยรู้สึกโกรธเกรี้ยวมากถึงเพียงนี้ เขาปฏิบัติต่อภรรยาด้วยความรักและจริงใจมาตลอด ด้วยกลัวว่านางจะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ไม่เคยคิดจะมีอนุภรรยา แต่ในช่วงเวลาที่ชีวิตของบุตรสาวของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย จำต้องไปเชิญหมอ นางกลับมาคลอเคลียอยู่กับบุรุษ!

“ถ้าไม่ใช่เพราะถังเอ๋อร์เห็นเจ้า ข้าก็คงถูกพวกเจ้าสวมเขาเช่นนี้ไปเรื่อยๆ! ”

ฮูหยินไป๋ตื่นตะลึง จนลืมเอะใจด้วยซ้ำว่าไป๋ถังเห็นตนได้อย่างไร นางร่ำไห้และคลานเข้าไปแทบเท้านายท่านไป๋ “นายท่านฟังข้าอธิบายก่อน…”

อธิบาย?

คำพูดนี้ฮูหยินไป๋เอ่ยขึ้นเองโดยปราศจากความโอหังใดๆ นางถูกสามีจับได้คาหนังคาเขา จะหมายความว่านางบีบบังคับผู้อื่นได้อย่างไร?

ทว่าวันนี้ นางกลับครุ่นคิดเรื่องนี้มากกว่าแต่ก่อน นางเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ทันใดนั้นเอง ชายชู้ก็บังเกิดความคิดอันอาจหาญขึ้นในหัว เขามิได้สนว่าตนเองล่อนจ้อนเปล่าเปลือย พุ่งเข้าไปปิดประตูและลงกลอน

นายท่านไป๋ขมวดคิ้ว “เจ้าจะทำอะไร?”

ฮูหยินไป๋มองไปยังเขาด้วยความตื่นตะลึงเช่นกัน

ชายชู้คว้ามีดสั้นคมกริบในเสื้อออกมา แล้วมองไปยังนายท่านไป๋ด้วยเจตนาร้าย

ฮูหยินไป๋สีหน้าเปลี่ยนในฉับพลัน “หวนหลาง เจ้าทำอะไรน่ะ!”

ชายชู้มองไปยังนายท่านไป๋ด้วยสายตาเย็นเยียบ “เจ้าไม่ได้อยากกำจัดเขาหรอกหรือ? ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดี ขอเพียงเขาตาย เจ้าก็จะได้จับนางเด็กนั่นแต่งเข้าสกุลเฉิน คฤหาสน์สกุลไป๋ทั้งหลังก็จะเป็นของเจ้าแล้ว”

ฮูหยินไป๋ตกใจ นางรู้สึกซาบซึ้งใจในคำพูดของหวนหลางไปชั่วขณะหนึ่ง ทว่าเพียงชั่วพริบตาหนึ่งนางก็ตั้งสติได้ “ไม่ได้นะหวนหลาง ฆ่าคนมีโทษถึงตาย!”

ชายชู้มิได้ฟังคำพูดของนาง ไม่ว่าเรื่องของนางจะจบลงอย่างไร เขาก็ยากที่จะหลบเลี่ยงความตายได้พ้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ มิสู้ชิงลงมือ สังหารนายท่านไป๋ผู้นี้เสียดีกว่าหรือ เพียงเท่านี้ก็มีโอกาสรอดและมีโอกาสในการครอบครองสมบัติของสกุลไป๋!

ชายชู้ยกมีดขึ้น แล้วพุ่งตรงไปหานายท่านไป๋ทันที!

เขาเคลื่อนไหวได้รวดเร็วและมีพลัง นายท่านไป๋หลบหนีไม่ทัน ดูแล้วนายท่านไป๋จะต้องสิ้นใจด้วยเงื้อมมือของชายชู้เป็นแน่ ทันใดนั้นเองประตูก็ถูกถีบจากด้านนอกจนเปิดออก

ร่างสูงใหญ่พุ่งเข้าใส่ชายชู้อย่างเกรี้ยวกราด จนชายชู้ล้มลงไปกับพื้นด้วยท่าทางเจ็บปวด มีดในมือกระเด็นหลุดออกไป

ผู้มาใหม่มิได้รอให้ชายชู้ตอบสนอง หมัดหนักรัวใส่ใบหน้าของชายชู้ราวกับเกล็ดหิมะโปรยปราย ชายชู้ถูกต่อยเสียจนจมูกเขียวใบหน้าบวมเป่ง มึนงงไปหมด

เมื่อมั่นใจแล้วว่าชู้รักมีอาการร่อแร่จนไม่อาจลุกขึ้นมาทำอะไรได้อีก ผู้มาใหม่จึงลุกขึ้นยืน

เขาต่อยหนักเกินไป จนเลือดไหลอาบกำปั้น

นายท่านไป๋มองไปยังผู้มีพระคุณของตนด้วยความตื่นตระหนก เด็กหนุ่มคนนี้มีดวงตาของผู้ผดุงความยุติธรรม เพียงแต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าของเขากลับเปรอะเปื้อนไปด้วยสีดำของถ่าน

หรือว่าเขาเป็นคนงานในห้องครัว?

นายท่านไป๋เอ่ยถาม “เจ้าคือ…”

อวี๋เฟิงพยายามกดความตื่นเต้น “ข้า…ข้าผ่านมาพอดี ได้ยินว่ามีคนจะฆ่ากัน…”

นายท่านไป๋กระจ่างทันที ยกมือขึ้นคำนับ “ขอบคุณน้องชายที่มาช่วย ขอถามสักหน่อยว่าน้องชายชื่อว่าอันใด บ้านอยู่ที่ไหน วันหลังข้าจะไปขอบคุณ”

“มะ…ไม่เป็นไร” อวี๋เฟิงหันหลัง รุดรีบออกไปจากห้อง

นายท่านไป๋ลองไต่ถามถึงผู้มีพระคุณของเขาในโรงน้ำชา แต่กลับได้รับคำตอบว่าในโรงน้ำชาไม่มีบุคคลผู้นี้ เขาน่าจะเป็นแขกที่โรงน้ำชามากกว่า

นายท่านไป๋มิได้เดินหาตามห้องต่างๆ คนผู้นั้นไม่บอกชื่อเสียงเรียงนาม ย่อมหมายความว่าเขาไม่ต้องการถูกรบกวน นายท่านไป๋ทำได้เพียงเก็บความซาบซึ้งเอาไว้ในใจ

 ไฟในไม่ควรนำออก เรื่องของฮูหยินไป๋และชายชู้มิได้ถูกนำไปแจ้งต่อทางการ แต่นี่ก็มิได้หมายความว่าเขาจะปล่อยทั้งสองคนไป เขามีชีวิตอยู่มาจนถึงป่านนี้ สร้างชื่อเสียงเอาไว้มาก ไม่มีเรื่องใดที่เขาทำไม่ได้

ฮูหยินไป๋และชายชู้ถูกนำตัวไปคฤหาสน์สกุลไป๋ และถูกขังไว้ในเรือนคนละหลัง

สตรีคนหนึ่งสร้างเรื่องพรรค์นี้เอาไว้ ก็อย่าหวังว่าเขาจะพูดเรื่องสามีภรรยาอันใดด้วยอีก ส่วนชายชู้นั้นยิ่งน่าเวทนาเสียยิ่งกว่า

ชายชู้ถูกยามของคฤหาสน์ทุบตีจนสลบไปอยู่หลายรอบ สภาพกึ่งเป็นกึ่งตาย

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว “อย่าตีข้าเลย…ขอร้องละอย่าตีข้าเลย…มีอะไรข้าจะบอกทุกอย่าง…”

เดิมที ชายชู้ผู้นี้กำเนิดในคณะแสดงศิลปะการต่อสู้คณะหนึ่ง เขามิได้นับว่ามีรูปร่างหน้าตาโดดเด่น ฝีมือการแสดงไม่นับว่าดีเยี่ยม ทว่าโชคดีที่อายุยังน้อยและมีพลังกาย จึงเป็นที่ถูกตาต้องใจฮูหยินไป๋

หลายปีมานี้ ฮูหยินไป๋ให้เงินเขาไม่น้อย เขาออกจากคณะแสดง แล้วเปิดคณะแสดงของตนเอง แต่เนื่องจากมีปัญหาด้านการบริหารจัดการ ไม่นานก็ปิดตัวลง จากนั้นจึงเปิดร้านน้ำชา ทำไปได้ไม่นานก็ปิดกิจการลงเช่นกัน

กระนั้นเขาก็มิได้กังวลเรื่องความเป็นอยู่ของตน เขารู้ดีว่าตราบใดที่ยังทำให้ฮูหยินไป๋มีความสุขบนเตียงได้ เขาต้องการเงินเท่าไร นางก็ยินดีมอบให้

ทั้งสองเป็นเช่นนี้มาห้าหกปี ฮูหยินไป๋ให้เงินเขาไปนับแสนตำลึง ทั้งยังมอบบ้านในเมืองหลวงให้เขาอีกหนึ่งหลังด้วย

เมื่อตระหนักได้ว่าที่แท้ฮูหยินไป๋ก็นำเงินของตนไปปรนเปรอบุรุษนอกบ้าน นายท่านไป๋ก็โทสะพลุ่งพล่าน!

นายท่านไป๋ให้คนตรวจสอบบัญชีภายในบ้าน สิ่งที่เขาพบเกือบทำให้เขากระอักเลือด!

“พวกเจ้าหลีกทาง!”

ขณะที่นายท่านไป๋กำลังโมโหสุดขีด นายน้อยไป๋ก็เข้ามา

นายน้อยไป๋ปีนี้อายุห้าขวบ หน้าตาจัดว่าน่ารักน่าเอ็นดู นายน้อยหน้าตาเหมือนนายท่าน ราวกับเคาะแบบนายท่านออกมา ก่อนหน้านี้นายท่านไป๋ก็รู้สึกเช่นนั้น ทว่าวันนี้มองอีกครั้ง กลับรู้สึกว่าไม่ยักจะเหมือนเขาสักเท่าไร…

“ท่านพ่อ! ท่านแม่อยู่ไหนหรือขอรับ? เมื่อครู่บ่าวพวกนั้นไม่ยอมให้ข้าเข้ามา! ท่านพ่อลงโทษพวกเขาเร็ว!” นายน้อยไป๋พูดด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

“ทำไมท่านไม่พูด?”

“ท่านพ่อ ท่านพ่อลงโทษพวกเขาเร็วเข้า!”

“ท่านพ่อ! ท่านแม่อยู่ไหนหรือ? ท่านพาข้าไปหาท่านแม่หน่อย!”

จากบุตรชายผู้เป็นดังแก้วตาดวงใจ บัดนี้กลายเป็นหนามยอกอกของนายท่านไป๋ เขาเป็นลูกของตนจริงหรือ? หรือว่าเป็นลูกของชายชู้นั่น?

“นำตัวนายน้อยออกไป!”

นายท่านไป๋สั่ง บ่าวก็เข้ามาดึงแขนนายน้อยออกไป

“พวกเจ้าปล่อยข้า! ข้าจะหาท่านแม่ จะหาท่านแม่!”

บ่าวสูงอายุนำตัวนายน้อยไป๋ออกไปแล้ว

นายท่านไป๋นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความรู้สึกผิดหวัง เวลาเพียงชั่วข้ามคืน แต่เขากลับรู้สึกชราลงหลายสิบปี

ถังเอ๋อร์เผชิญหน้ากับนางเฉินมาโดยตลอด เขากลับคิดว่าถังเอ๋อร์ไม่รู้ประสา ทว่าบัดนี้ดูแล้ว ถังเอ๋อร์กระจ่างชัดในเรื่องนี้มากกว่าตนเป็นไหนๆ

เขาทำผิดต่อถังเอ๋อร์มาตลอดหลายปี เพียงเพื่อสตรีคนหนึ่งที่หักหลังเขา…

“นายท่าน” พ่อบ้านติงเดินเข้ามา “บัญชีฉบับสุดท้ายของฮูหยินตรวจสอบเสร็จแล้ว นายท่านจะดูหรือไม่ขอรับ?”

“หลังจากนี้ไม่ต้องเรียกนางว่าฮูหยินแล้ว”

“ขอรับ”

……

คืนนี้วุ่นวายจนดึกดื่น ประตูเมืองหลวงปิดลงแล้ว ยังดีที่อวี๋หวั่นจองโรงเตี๊ยมเอาไว้ ระหว่างทางเดินกลับโรงเตี๊ยม อวี๋หวั่นเปิดกระเป๋ายาที่นำติดตัวมาด้วย และทำแผลให้อวี๋เฟิง “ลงมือซะหนักขนาดนี้ พี่ใหญ่ท่านจะปกป้องว่าที่พ่อตาด้วย ชีวิตหรืออย่างไร?”

“อย่าพูดจาไร้สาระ!” อวี๋เฟิงสีหน้าจริงจัง “หากผู้อื่นได้ยินเข้า ชื่อเสียงของคุณหนูไป๋จะเสื่อมเสียได้”

อวี๋หวั่นยิ้ม

แม้จะบอกว่าสิ่งที่พวกเขาทำในครั้งนี้ก็เพื่อเปิดโปงฮูหยินไป๋ แต่สุดท้ายก็ยังช่วยนายท่านไป๋เอาไว้ จากความเข้าใจของอวี๋หวั่นต่อพี่ใหญ่ของเธอ เขาไม่มีทาง ‘ทำเรื่องผิดเพื่อประโยชน์ส่วนตน’ พรรค์นั้นหรอก แต่เพื่อไป๋ถัง เขากลับยอมทำเรื่องที่ผิด เขาไม่ปฏิเสธทุกย่างก้าว แต่ทุกย่างก้าวเขาก็ทำด้วยความจริงใจ

อวี๋หวั่นคิดว่า สิ่งนี้น่าจะเรียกว่าความรัก

ไม่เหมือนกับป้าสะใภ้ใหญ่และลุงใหญ่ซึ่งเกื้อหนุนซึ่งกันและกันในยามยาก ไม่เหมือนกับท่านพ่อและท่านแม่ซึ่งเชื่อใจและเชื่อมั่นกันและกัน พี่ใหญ่มีวิธีปกป้องไป๋ถังในแบบของตนเอง

ทันใดนั้นอวี๋เฟิงก็พูดขึ้นว่า “ยังไม่ได้กินข้าว หิวแล้วละ”

ไม่หิว ดูฉากละครน้ำเน่าจนอิ่มแล้ว

………………….

ณ จวนคุณชายเยี่ยน

เยี่ยนจิ่วเฉากินอาหารเย็นจนอิ่มไปแล้ว เขาไม่ได้ดูฉากละครน้ำเน่าของใครจนอิ่ม ทว่ากลับถูกอวี๋หวั่นทำให้โมโหจนอิ่มยิ่งกว่าเดิม

จากที่โมโหเพราะอวี๋หวั่นทนความเหงาไม่ไหว ไปจนถึงโมโหเพราะไปมองบุรุษอื่น จนสุดท้ายโมโหเพราะ ในสมองมีแต่ประโยคว่า ‘น่าเกลียดมาก…ทำไมน่าเกลียดขนาดนั้นนะ…เยี่ยนจิ่วเฉา ของท่านคงไม่ได้น่าเกลียดขนาดนั้นหรอกใช่ไหม…’ เล่นวนซ้ำไปมาอย่างไม่รู้จบ

ก่อนหน้านี้โมโหจนหน้ามืดตามัว มิได้ใคร่ครวญประโยคนี้อย่างละเอียด บัดนี้กำลังอาบน้ำ จึงหวนนึกขึ้นได้

สตรีคนนั้นเป็นกังวลว่าเขาน่าเกลียดหรือ?

คุณชายเยี่ยนผู้งดงามมาตั้งแต่เล็กจนโต แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยถูกตั้งคำถามเช่นนี้

ว่ากันตามตรง เขาเองก็ไม่เคยเห็นของคนอื่น จึงไม่รู้ว่าของตนเองนับว่าน่าเกลียดหรือไม่

คุณชายเยี่ยนเอื้อมแขนไปด้านหลัง นิ้วเรียวสวยเคาะลงบนพื้นเบาๆ “อิ่งลิ่ว”

อิ่งลิ่วพุ่งเข้ามาในห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

“คุณชาย มีอะไรหรือขอรับ?”

“ถอดกางเกง”

…………………………………………..