หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม - บทที่ 38 พี่จิ่วผู้แปลกประหลาด

องค์ชายองค์หญิงในวังหลังจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร เยี่ยนจิ่วเฉาไม่เคยยื่นมือเข้าไปยุ่ง แต่องค์หญิงจิ่วถูกเสี่ยวเป่ามองเห็นและนำมาบอกเยี่ยนอ๋อง แม้ว่าจริงๆ แล้วเยี่ยนอ๋องจะไม่สะดวกไปจัดการเรื่องหลังบ้านของฮ่องเต้นัก แต่เสี่ยวเป่าเอ่ยปากแล้ว เขาจะทำอย่างไรได้? หากต่อไปเสี่ยวเป่าถามขึ้นมา จริงสิ ท่านปู่ พี่องค์หญิงท่านนั้นเป็นอย่างไรบ้าง? ยังมีคนชั่วรังแกนางอยู่หรือไม่?

เยี่ยนอ๋องจะตอบเช่นไร?

ขอโทษนะ ปู่ก็ไม่รู้เหมือนกัน?

แม้คำตอบเช่นนี้ของปู่ธรรมดาทั่วไปจะไม่ผิด แต่เยี่ยนอ๋องเป็นปู่ธรรมดาหรือ? เขาเป็นท่านปู่ที่คลั่งหลานหัวปักหัวปำ!

สำหรับหลานชายสุดที่รัก ไม่มีเรื่องใดไม่สำคัญ!

ในเมื่อเสี่ยวเป่าเอ่ยปาก แน่นอนว่าเขาต้องรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ถูกต้อง หลานชายคิดว่ามันไม่ถูก เยี่ยนอ๋องก็คิดว่ามันไม่ถูกเช่นกัน!

และเมื่อเยี่ยนอ๋องคิดว่ามันไม่ถูกต้อง เยี่ยนจิ่วเฉาก็ไม่อาจเพิกเฉยได้ เพราะอย่างไรเขาก็รักเยี่ยนอ๋องมาก

หลังจากกลับมาที่ห้อง อวี๋หวั่นได้พูดคุยกับเยี่ยนจิ่วเฉาเรื่ององค์หญิงจิ่ว

ยามอยู่ที่ตำหนักหวังจื่อ องค์หญิงจิ่วมีชีวิตที่ลำบาก แต่ในเวลานั้นผู้คนเพียงแค่เพิกเฉยต่อนาง หากกล่าวถึงการกลั่นแกล้งก็ยังไม่มีผู้ใดอาจหาญล่วงเกิน ยามที่ฮองเฮาพานางกลับไปตำหนักเฟิ่งชีครั้งนั้น ทุกคนต่างคิดว่าองค์หญิงจิ่วจะได้มีชีวิตที่รุ่งโรจน์สดใส ทว่ากลับไม่รู้เลยว่านางได้ตกลงไปในอีกขุมนรกหนึ่ง

เหตุใดชีวิตเด็กผู้นี้ถึงได้มีเวรมีกรรมเช่นนี้?

อาจเพราะยามที่บุตรชายยังเล็กก็เคยถูกคนรังแก เมื่ออวี๋หวั่นได้ยินเรื่องราวที่คล้ายกัน ในใจจึงเกิดความขุ่นเคืองที่ยากจะระงับ ความขุ่นเคืองนี้ไม่เหมือนกับแผนการของฮองเฮาที่จะให้เธอเป่าหูเยี่ยนจิ่วเฉา ความขัดแย้งในราชสำนัก ฮองเฮาตั้งเป้าไปที่ผู้ใหญ่สองคน แต่กับเด็กที่อ่อนแอ ฮองเฮาก็ยังทำเรื่องไร้ปรานีเช่นนี้ได้ลงคอ แสดงให้เห็นว่าแก่นแท้ของนางช่างมืดมนนัก

แม้ฮองเฮาจะไม่ได้รังแกองค์หญิงจิ่วด้วยตนเอง แต่ในฐานะเจ้าแห่งตำหนัก ฮองเฮาจะไม่รู้ได้อย่างไร ว่าท่าทีที่นางมีต่อองค์หญิงจิ่วจะทำให้องค์หญิงจิ่วพบเจอกับเรื่องเลวร้ายเช่นไร? แม้แต่อวี๋หวั่นยังรู้สึกว่าองค์หญิงจิ่วเปลี่ยนไปไร้ชีวิตชีวา ในฐานะเสด็จแม่ นางจะไม่รู้เรื่องนี้เลยจริงๆ หรือ?

เป็นไปไม่ได้

แต่นางเลือกที่จะไม่ใส่ใจ

นางระบายความโกรธแค้นทั้งหมดที่พระชายาชิ่งไม่อาจให้กำเนิดบุตรชายลงกับเด็กน้อยไร้ทางสู้

เห็นได้ว่านางขี้ขลาด กล้าใช้มีดกับสิ่งที่อ่อนแอกว่าเท่านั้น

เรื่องนี้อวี๋หวั่นเองก็ได้สัมผัสมาแล้ว นางรู้ว่าคนที่จะลงโทษใต้เท้าหม่าคือเยี่ยนจิ่วเฉา แต่นางก็ไม่กล้าคุกคามเยี่ยนจิ่วเฉา ได้แต่ใช้ไม้อ่อนไม้แข็งกับอวี๋หวั่น

สิ่งที่ฮองเฮาไม่ได้คาดคิดก็คือ อวี๋หวั่นไม่ใช่ลูกพลับอ่อน

“ท่านคิดจะทำเช่นไร?” อวี๋หวั่นถามเยี่ยนจิ่วเฉาขณะนั่งอยู่ที่หัวเตียง

เยี่ยนจิ่วเฉาบีบนวดน่องที่บวมเล็กน้อยให้เธอ แต่ตัวเธอเองไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก เมื่อเทียบกับสตรีตั้งครรภ์ทั่วไปแล้ว อาการของเธอนับว่าเบากว่ามาก

ทว่าด้วยเนตรเพลิงของเยี่ยนจิ่วเฉา แม้บวมขึ้นเพียงเล็กน้อยก็มองออกได้ชัดเจน

“ข้าถามท่านอยู่นะ” อวี๋หวั่นพูด

“จะออกมาเมื่อไหร่?” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว

“หือ?” อวี๋หวั่นตกตะลึงกับคำพูดที่ไม่มีที่มาที่ไป อะไรจะออกมาเมื่อไหร่?

ชะงักไปครู่หนึ่ง อวี๋หวั่นก็ตระหนักได้ว่าเยี่ยนจิ่วเฉากำลังพูดถึงบุตรในท้อง เธอดีใจ ก้มหน้าถามอย่างเขินอาย “ท่านเป็นห่วงข้าใช่หรือไม่?”

เยี่ยนจิ่วเฉาพูดตรงจุด “ข้าอยากเล่นกับเด็ก”

อวี๋หวั่น “…”

ขณะที่ทั้งสองคุยกัน อิ่งสือซันก็เคาะประตู “คุณชาย ฮูหยินน้อย พวกท่านหลับหรือยังขอรับ?”

ดูเหมือนว่ายังไม่นอน ไฟก็ยังเปิดอยู่ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่กล้ารบกวนโจ่งแจ้งเช่นนี้

เยี่ยนจิ่วเฉายัดขาอ้วนของอวี๋หวั่นลงใต้ผ้านวมแล้วพูดกับเขาว่า “เข้ามาสิ”

อิ่งสือซันเดินเข้ามาด้วยสายตามองตรง ยกมือคำนับแล้วเอ่ยว่า “คุณชาย ข้ากับอิ่งลิ่วเพิ่งไปที่จวนรัชทายาท และพบกับเหตุการณ์บางอย่างมาขอรับ”

“เหตุการณ์อันใด?” เยี่ยนจิ่วเฉาถาม

อิ่งสือซันกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ขันทีฉินไปพบเยี่ยนไหวจิ่ง”

“ขันทีฉิน?” อวี๋หวั่นพึมพำอย่างครุ่นคิด “เขาไม่ใช่คนของฮองเฮาหรอกหรือ? เขาไปหาเยี่ยนไหวจิ่งด้วยเหตุใด?”

เยี่ยนจิ่วเฉาฮึดฮัดอย่างเย็นชา “ฮองเฮาคิดจะใช้เยี่ยนไหวจิ่งหรือ?”

“ขอรับ” อิ่งสือซันเอ่ย “ข้ากับอิ่งลิ่วได้ยินขันทีฉินกล่าวว่าฮองเฮาต้องการสร้างพันธมิตรกับเยี่ยนไหวจิ่ง”

อวี๋หวั่นตกตะลึง ไม่ใช่กระมัง? มีปัญหากันไม่ทันไร ฮองเฮาก็แทบรอไม่ไหวที่จะไปตีสนิทกับเยี่ยนไหวจิ่ง? ต้องทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้เชียวหรือ?

อีกอย่าง การแตกคอกันครั้งนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเขา ผู้ใดให้เจ้าไม่ห้ามปรามลูกพี่ลูกน้อง ปล่อยให้เขาทำเรื่องชั่วร้ายไม่เกรงกลัวฟ้าดิน แล้วจากนั้นก็ไม่เพียงแต่ไม่ลงโทษเขา ยังให้เขานั่งอยู่ในตำแหน่งสูง เป็นเรื่องที่ฮองเฮาสมควรทำหรือ?

ฮ่องเต้เคลื่อนไหวไม่ได้ ไม่อาจแบกรับเรื่องกระทบกระเทือน จัดการราชกิจไม่ไหว ไม่เช่นนั้นคงฟันหม่าซื่อหลางไปแล้ว!

หรือว่านางจะร่วมมือกับรัชทายาทบังคับฮ่องเต้ให้สละราชสมบัติ?

อวี๋หวั่นไม่เข้าใจว่าสตรีผู้นี้มีความคิดเช่นไร แต่ดูเหมือนว่านี่สามารถอธิบายได้ว่า เหตุใดนางถึงถูกขังอยู่ในตำหนักเย็นมานานหลายปีเช่นนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะถูกใส่ร้ายเช่นอวิ๋นเฟย แต่นางหาเรื่องใส่ตัวเอง คนที่น่าสงสารมักมีมุมที่น่าเกลียดเสมอ!

“เยี่ยนไหวจิ่งว่าอย่างไร?” อวี๋หวั่นถาม

ใบหน้าของอิ่งสือซันฉายแววสงสัย “เขาไม่เห็นด้วย”

“หือ?” อวี๋หวั่นตกใจ เนื้อถูกส่งมาถึงหน้าประตู เยี่ยนไหวจิ่งกลับปฏิเสธ? แม้ฮองเฮาจะไม่เป็นที่โปรดปรานนัก แต่นางก็เป็นเจ้าแห่งวังหลังทั้งหกและยังนับว่าเป็นที่ชื่นชอบของฮ่องเต้ อำนาจส่วนใหญ่ในมือนางได้พัฒนาไปอย่างรวดเร็วในปีนี้ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ฮองเฮาก็เป็นพันธมิตรที่ไม่เลวเลยทีเดียว

เยี่ยนจิ่วเฉาตัดเอวลูกพี่ลูกน้องของฮองเฮา นี่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการผูกมิตรกับฮองเฮา เขากลับไม่สนใจ?

“นี่ไม่เหมือนสิ่งที่เขาจะทำเลย…” อวี๋หวั่นพึมพำ

หากเป็นเยี่ยนจิ่วเฉาที่ทำเช่นนี้ อวี๋หวั่นคงไม่แปลกใจแม้แต่น้อย แต่นี่เป็นเยี่ยนไหวจิ่ง…

“ข้ากับอิ่งลิ่วก็รู้สึกประหลาดใจนัก ทีแรกได้ยินขันทีฉินพยายามผูกมิตรกับเขา พวกเราต่างคิดว่าเขาจะตอบตกลง เพราะข้อเสนอของฮองเฮานั้นน่าสนใจนัก ฮองเฮาจะไม่แย่งชิงบัลลังก์ให้ชิ่งอ๋อง ขอเพียงหลังจากเยี่ยนไหวจิ่งขึ้นครองบัลลังก์แล้ว สิ่งที่เป็นของจวนเยี่ยนอ๋องทั้งหมดจะถูกส่งไปให้ชิ่งอ๋อง”

กองทัพเรือแห่งเมืองเยี่ยนชื่อเสียงกึกก้อง ที่ดินศักดินาแห่งเมืองเยี่ยนมั่งคั่งเทียบทั้งชาติ หากยกทั้งหมดให้ชิ่งอ๋อง นั่นจะไม่ใช่เพียงก้อนเนื้อชิ้นเล็กๆ หรือ? ฮองเฮาช่างกล้าคิดนัก!

อวี๋หวั่นระเบิดหัวเราะ “นางจงเกลียดจงชังพวกเราเพียงใดกัน? ถึงได้จะแย่งชิงของของเราไปทั้งหมด? แต่เหตุใดเยี่ยนไหวจิ่งไม่ตอบตกลง? หรือว่าเขาไม่อยากเสียเนื้อชิ้นนี้?”

ไม่มีทางที่เยี่ยนไหวจิ่งไม่เต็มใจทำลายจวนเยี่ยนอ๋อง หากเยี่ยนไหวจิ่งมีจิตใจเมตตาเช่นนี้ คงไม่ส่งคนมาเล่นงานพวกเขาระหว่างทาง

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวอย่างเฉยเมย “ไม่ใช่ว่าเขาเสียดายจวนเยี่ยนอ๋อง แต่เพราะมีพันธมิตรที่แข็งแกร่งกว่านี้อยู่ในมือแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องเป็นพันธมิตรกับฮองเฮา”

“ท่านคิดจะทำอย่างไรต่อไป?” อวี๋หวั่นถามเยี่ยนจิ่วเฉา

เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ย “ก่อนอื่นพาองค์หญิงจิ่วออกมา”

อวี๋หวั่นสูดหายใจเฮือก ไม่สิ เหตุใดถึงเกี่ยวกับองค์หญิงจิ่วอีก? มิใช่กำลังพูดถึงจวนรัชทายาทหรอกหรือ? ความคิดของท่าน…กระโดดไปมาเช่นนี้รึ? !

อันที่จริงไม่ว่าจะมีเรื่องผูกมิตรกับเยี่ยนไหวจิ่งหรือไม่ เส้นทางการเป็นฮองเฮาของนางหม่าก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว หากจะช่วยองค์หญิงจิ่ว พาตัวออกมาเป็นการยืดเวลา ฮองเฮาต้องถูกโค่นล้มแบบถอนรากถอนโคน นางจึงจะได้รับอิสรภาพอย่างแท้จริง

วันรุ่งขึ้น เยี่ยนจิ่วเฉาเดินทางเข้าวัง

แน่นอนเขาไปที่ท้องพระโรงก่อน เหล่าขุนนางในราชสำนักประพฤติตัวดีขึ้นมาก ตั้งใจกล่าวยกย่องเขาอย่างหนัก

หลังจากว่าราชการแล้ว ก็ไปเยี่ยมฮ่องเต้ที่ตำหนักฉางเซิง

บางครั้งฮ่องเต้มีสติรู้สึกตัว แม้ส่วนใหญ่จะยังเป็นอัมพาตอยู่บนเตียง แต่ก็ยังแข็งแรงกว่าตอนแรกมาก เพียงแต่หมอหลวงแนะนำว่าอย่าเอ่ยสิ่งที่จะกระทบกระเทือนจิตใจฝ่าบาท เพื่อหลีกเลี่ยงอาการกำเริบครั้งที่สอง

แค่ไม่กระทบกระเทือนจิตใจเท่านั้นหรือ ช่างง่ายดายนัก!

ก่อนจะเดินมาถึงที่นี่ เยี่ยนจิ่วเฉาก็คิดออกแล้วว่าควรจะเอ่ยสิ่งใด เขาบอกกับฮ่องเต้ว่า เมื่อวานนี้เด็กๆ เข้าวังมาและได้พบกับองค์หญิงจิ่ว พวกเขาอยากพานางไปที่จวนคุณชายสักสองสามวัน แต่ยังไม่ได้เอ่ยปาก ฮ่องเต้ก็หลับไปแล้ว

เยี่ยนจิ่วเฉายืนนิ่งอยู่หน้าเตียงจ้องมองฮ่องเต้อยู่นาน

ขันทีวังกับข้ารับใช้ผู้ดูแลต่างตกอกตกใจ ท่านมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเช่นนี้ชวนให้คนกลัวนัก ท่านคงไม่ได้จะบังคับให้ฝ่าบาทตื่นขึ้นมาหรอกกระมัง?

ไม่แปลกที่พวกเขาจะกังวลเช่นนี้ เพราะวีรกรรมอันดำมืดของเยี่ยนจิ่วเฉาก็มีไม่น้อย ราวกับว่าในโลกนี้ไม่มีเรื่องบ้าบออะไรที่เขาทำไม่ได้

“อื้อ! เข้าใจแล้ว!” เยี่ยนจิ่วเฉาจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้น

ทุกคนผงะ เข้าใจเรื่องอะไร?

“ข้าจะดูแลองค์หญิงจิ่วอย่างดี” เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยพลางมองไปยังฮ่องเต้

ทุกคนก็ต้องผงะอีกครั้ง พวกเขามองฮ่องเต้ที่กำลังหลับเป็นตาย จากนั้นก็มองเยี่ยนจิ่วเฉาที่มีท่าทางจริงจัง ไม่มีใครเข้าใจว่าบทสนทนาฝ่ายเดียวนี้พัฒนาขึ้นมาได้อย่างไร

ราวกับรู้สึกได้ถึงความสงสัยของผู้คน เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวอย่างอดทนว่า “เสด็จลุงตรัสว่าองค์หญิงจิ่วกับโอรสของข้าถูกชะตากัน ให้ข้ารับองค์หญิงจิ่วออกจากวังไปอยู่สักสองสามวัน”

ฝ่าบาทตรัสเช่นนั้นเมื่อไหร่กัน? พวกเขายังไม่ได้ยินอะไรเลย!

ทุกคนมองเยี่ยนจิ่วเฉาด้วยสีหน้าตกตะลึง

เยี่ยนจิ่วเฉาทอดถอนใจอย่างเคียดแค้นชิงชัง “เสียแรงที่พวกเจ้าดูแลฮ่องเต้มาหลายปี แม้แต่เสียงในพระทัยฝ่าบาทยังไม่ได้ยิน ช่างน่าผิดหวัง”

ทุกคน “……!!!”

นี่มันอะไร!

มีใครอ้างถึงรับสั่งปลอมได้แปลกประหลาดเช่นนี้หรือ?

…………………