หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม - บทที่ 48 ต้าเป่าผู้เก่งกาจรอบด้าน!

เด็กนี่…กำลังล้อตนเล่นอยู่หรือ?

ระหว่างที่ถามว่านี่ใช่ลูกปัดที่ตนตามหาหรือไม่ ก็นำลูกปัดใส่ปาก?

มีเด็กที่ชวนให้โมโหเช่นนี้ด้วยหรือ? !

ชายสวมชุดคลุมรู้สึกเพียงว่าความชาญฉลาดของเขาถูกเด็กคนนี้จับถูไปกับพื้น คนทั้งคนไม่สู้ดี เคยเจอเด็กที่ร้ายกาจ แต่ไม่เคยเจอเด็กที่ร้ายกาจเช่นนี้ สำคัญที่เด็กคนนี้ใบหน้างดงาม ดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ไร้พิษภัย ผู้ใดจะรู้ว่ากลับมีน้ำเน่าเต็มท้อง?

หัวหน้าผู้พิทักษ์ดาบเงินสลบไปแล้ว เวลานี้ในห้องมีเพียงชายสวมชุดคลุมและผู้พิทักษ์ดาบเงินคนที่สามที่ยังมีสติ ไม่รู้เหตุใดเมื่อเห็นชายสวมชุดคลุมถูกต้าเป่าปั่นหัว ในใจเขาก็รู้สึก…คลายความโกรธลงไปบ้าง

ยังจะมาด่าข้า? ยามนี้คงรู้แล้วว่าเด็กในจวนคุณชายดื้อรั้นเช่นไรกระมัง?

เจ้าทำได้ก็ลองดู

เอาเลย เอาเลยสิ!

ชายสวมชุดคลุมสูดหายใจ กดอารมณ์ที่อยากจะบ้าคลั่ง เอ่ยกับต้าเป่า “คายออกมา”

ต้าเป่าไม่คาย

ชายสวมชุดคลุมก้มลงมองต้าเป่าด้วยสายตาอันตราย “เด็กที่ไม่เชื่อฟังต้องถูกลงโทษ เจ้าไม่กลัวข้าตีเจ้าหรือ?”

เด็กวัยนี้ไม่เข้าใจคำพูดอย่างการฆ่าเจ้าหรือทำลายเจ้า แต่การตีเจ้าคงเข้าใจกระมัง?

ต้าเป่ามองเขาแน่นิ่ง

ชายสวมชุดคลุมสูดหายใจอย่างอ่อนแรง เด็กคนนี้ไม่เข้าใจ หรือเข้าใจแต่ไม่กลัว? กล้าหาญเพียงนี้เชียวหรือ? คงไม่ใช่สติไม่ดีกระมัง?

มีแต่คนสติไม่ดีเท่านั้นที่กลืนของเข้าปากหลังจากถามว่าเจ้าต้องการสิ่งนี้ใช่หรือไม่? คนธรรมดาคงทำเรื่องเช่นนี้ไม่ได้กระมัง?

หากชายสวมชุดคลุมรู้จักเยี่ยนจิ่วเฉา บิดาของต้าเป่า คงรู้ใจว่าต้าเป่าทำเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไม่ต้องสงสัย

ต้าเป่ามองชายสวมชุดคลุมด้วยท่าทางน่ารัก

ชายสวมชุดคลุมโกรธเกรี้ยวเขาเป็นอย่างมาก เพียงแต่ไม่ได้คุกเข่าลงกับพื้นเท่านั้น ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อาจฆ่าเด็กได้จริงๆ

ถึงตอนนี้ เขาแน่ใจแล้วว่าต้าเป่าเป็นบุตรของสตรีผู้นั้นกับผู้สำเร็จราชการ สิ่งที่พวกเขาจะนำกลับเผ่าศักดิ์สิทธิ์เป็นความชอบธรรม จวนผู้สำเร็จราชการอาจจะโกรธ แต่คงไม่โกรธกระทั่งไม่สนฟ้าดิน แต่หากเขาฆ่าบุตรของพวกเขา นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

จวนผู้สำเร็จราชการอาจยอมแลกทุกอย่าง เพื่อตามหาตัวพวกเขามาแก้แค้นให้แก่บุตร เขาไม่อาจรับรองได้ว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น ตัวตนของพวกเขาจะไม่ถูกเปิดเผย

พวกเขามาเมืองหลวงในครั้งนี้ หนึ่งเพื่อนำไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์กลับไป สองเพื่อตามหาทางเข้าโบราณสถานของเผ่าศักดิ์สิทธิ์

หลายร้อยปีก่อน เผ่าศักดิ์สิทธิ์เริ่มอ่อนแอลงมาก ผู้มีสายเลือดสตรีศักดิ์สิทธิ์นับวันยิ่งมีน้อยลง อันที่จริงต่อให้พวกเขาครอบครองไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ก็รักษาไว้ได้อีกไม่กี่ชั่วอายุคน พวกเขาต้องกลับไปสู่แดนศักดิ์สิทธิ์ที่บรรพบุรุษเคยอาศัยอยู่ เพื่อเปิดบ้านใหม่ของพวกเขาที่นั่น

ทว่ากลับพลิกผัน ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้กลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว และก่อนหน้านี้ไม่นาน นักปราชญ์เผ่าศักดิ์สิทธิ์ท่านหนึ่งได้คำนวณว่าทางเข้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นอยู่ที่เมืองหลวงในต้าโจว

ทว่าอยู่ที่ใดในเมืองหลวง นักปราชญ์ก็ไม่รู้ได้

แต่นักปราชญ์ยังบอกด้วยว่า ไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์อาจซ่อนเบาะแสเกี่ยวกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไว้

ยามนี้ เบาะแสถูกเด็กนี่กลืนไปแล้วหรือ?

เขาจะไม่โกรธได้อย่างไร? !

หากไม้แข็งไม่ได้ก็ใช้ไม้อ่อน แค่เด็กน้อยคนหนึ่ง จะเกลี้ยกล่อมยากสักเพียงใด?

ชายสวมชุดคลุมปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ ฉีกยิ้มแข็งกร้าว เอ่ยกับต้าเป่า “ลูกปัดนั่นไม่สนุกหรอก ข้าจะแลกเปลี่ยนสิ่งอื่นให้เจ้า”

ต้าเป่ามองเขาตาไม่กะพริบ ราวกับถามว่าจะใช้สิ่งใดมาแลกเปลี่ยน?

เมื่อชายสวมชุดคลุมเห็นความสนใจในดวงตาของเขาก็ดีใจ เพียงแต่เขาไม่รู้มาก่อนว่าต้องเกลี้ยกล่อมเด็ก ในตัวเขาจึงไม่มีสิ่งใดให้เด็กเล่น เขาครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะหยิบตราหยกที่เอวออกมา “นี่เป็นอย่างไร? ชอบหรือไม่?”

ต้าเป่าทำสีหน้ารังเกียจ

ชายสวมชุดคลุมมุมปากกระตุก หยกที่ตกทอดจากตระกูลของเขาถูกเด็กผู้นี้รังเกียจ? บ้านเจ้าร่ำรวยนักหรือ?

หนึ่งเหมือง หนึ่งเมือง หนึ่งประเทศ

ต้าเป่ากะพริบตามองเขา

ชายสวมชุดคลุมเก็บหยกกลับคืนด้วยความสลดใจ และหยิบป้ายคำสั่งออกมาจากจากแขนเสื้อ

นี่เป็นคำสั่งผู้อาวุโสในเผ่าศักดิ์สิทธิ์ แสดงถึงอำนาจอันน่าเกรงขาม

แต่ต้าเป่าไม่แม้แต่มองด้วยสายตาตรงๆ

“เจ้า…” เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่คืออะไร? เจ้าเด็กโง่ไม่รู้ความ!

ชายสวมชุดคลุมหลับตา หยิบกริชออกมา นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะหาได้ในตัวตอนนี้

กริชด้ามนี้สลักเสลางดงาม บนฝักตกแต่งด้วยอัญมณีสีน้ำเงิน พลังทำลายล้างก็นับว่าไม่เลว

ในที่สุดต้าเป่าก็สนใจ

“ให้เจ้า” ชายสวมชุดคลุมยื่นกริชให้ต้าเป่า

เพราะมือข้างหนึ่งต้องอุ้มน้องสาว ต้าเป่าจึงใช้มืออีกข้างรับกริชมาแขวนไว้บนเข็มขัดหยกของตนทันที

หลังจากนั้น ก็ไม่มีหลังจากนั้นแล้ว!

ชายสวมชุดคลุม “ลูกปัดละ? เจ้าเอากริชของข้าไปแล้ว รีบนำลูกปัดมาให้ข้าสิ”

ต้าเป่ายักไหล่ ข้าไม่ได้บอกว่าจะให้ลูกปัดกับเจ้าสักหน่อย

ชายสวมชุดคลุม “……!!!”

ชายสวมชุดคลุมหมายจะแย่งกริชกลับ ต้าเป่าเงยหน้าทำท่าทีราวกับ หากเจ้ากล้าแย่ง ข้าจะกลืนลูกปัดลงท้อง

“อย่ากลืนนะ!”

กลืนเข้าไปอาจสำลักตายก็ได้ อีกอย่างถึงไม่สำลักตาย กลืนเข้าไป เขาจะเอาออกได้อย่างไร? ให้แหวกท้องหรือรอให้เขาขับมันออกมาเอง?

ชายสวมชุดคลุมนึกภาพตนดึงสมบัติล้ำค่าของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ออกจากกองมูลไม่ได้จริงๆ

ชายสวมชุดคลุมขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เจ้าเก่ง เจ้ายอดเยี่ยม เจ้าชนะแล้ว!

“ใครก็ได้! พาพวกเขาไปพักผ่อน!” ชายสวมชุดคลุมไม่เชื่อว่าเด็กคนนี้จะเก็บไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ไว้ในปากตนได้ตลอดเวลา! เขาย่อมต้องกินต้องนอนจริงรึไม่? เมื่อถึงเวลานั้นค่อยนำลูกปัดมาก็ได้มิใช่หรือ?

องครักษ์จากเผ่าศักดิ์สิทธิ์นายหนึ่งเดินเข้ามา พาต้าเป่าไปที่ห้องข้างในเรือนหลัง

ไม่ว่าต้าเป่าจะสงบนิ่งเพียงใดก็ยังเป็นเพียงเด็กสามขวบคนหนึ่งเท่านั้น อันที่จริงเด็กสามขวบอุ้มเด็กที่เล็กกว่าตนก็ใช้แรงไม่น้อย ยังไม่ต้องสนใจว่าหนักหรือไม่ แขนของเขาก็สั้นเกินไปแล้ว!

“ให้ข้าเอง” องครักษ์กล่าว

ต้าเป่าไม่ส่งน้องสาวให้เขา

องครักษ์ไม่เอ่ยสิ่งใด หลังจากพาคนไปที่ห้องแล้วก็เดินจากไป

ความสงบนิ่งของต้าเป่าชวนให้คนประหลาดใจ ทว่าเวลาสำคัญนี้ไม่มีผู้ใดสนใจว่าเด็กคนหนึ่งจะแสดงออกเช่นไร พวกเขาแค่ต้องการไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ให้เร็วที่สุดเท่านั้น

“ใต้เท้า พวกเขาคงจะตามหาเราไม่พบใช่รึไม่?” องครักษ์เอ่ยถึงความสงสัยในใจ ยามที่กลับไปรายงานต่อชายสวมชุดคลุม

ชายสวมชุดคลุมกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ข้ายังเชื่อในความสามารถของผู้พิทักษ์ดาบเงิน เขาสลัดพวกที่สะกดรอยตามไปได้ เว้นแต่พวกเขาจะสำรวจเมือง ไม่เช่นนั้นภายในระยะเวลาสั้นๆ คงไม่อาจมาพบที่นี่ได้”

และก่อนจะถึงตอนนั้น พวกเขาก็ได้รับไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์แล้ว!

ชายสวมชุดคลุมคงคาดไม่ถึงว่าต้าเป่าเป็นปรมาจารย์พิษอาวุโสน้อย ในตัวเขามีหนอนพิษที่อาเว่ยทิ้งไว้ให้ และอิ่งสือซันก็บังเอิญมีหนอนพิษที่สามารถสัมผัสถึงหนอนพิษอีกตัวอยู่ด้วยเช่นกัน!

ชายสวมชุดคลุมตัดสินใจไปพักผ่อน เขาสั่งให้คนนำของอร่อยไปให้ต้าเป่า และให้คนเฝ้าดูอย่างลับๆ

ทว่าองครักษ์ที่นำข่าวมาแจ้งว่า อาหารบนโต๊ะ ต้าเป่าไม่แตะต้องแม้แต่คำเดียว

ชายสวมชุดคลุมสงสัย เป็นเด็กประหลาดอะไรเช่นนี้ เห็นของอร่อยมากมายเช่นนั้นกลับไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย?

“เช่นนั้นเขาง่วงหรือยัง?” ชายสวมชุดคลุมถาม

องครักษ์ตอบว่า “ดูเหมือนจะยังขอรับ เขากำลังเล่นสนุกอยู่ในห้อง”

ชายสวมชุดคลุมสำลัก

ดึกดื่นค่อนคืนแล้วยังเล่นสนุกได้อีกรึ?

“เขาเล่นสิ่งใด?” ชายสวมชุดคลุมถามด้วยความสงสัย

ยามครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอ่อ…น้องสาวของเขา?”

ชายสวมชุดคลุม “…”

ต้าเป่านอนอยู่บนเตียง ก้นเล็กโด่งขึ้น สองมือเท้าแก้ม มองน้องสาวไม่กะพริบตา

น้องสาวช่างงดงาม มองอย่างไรก็ไม่พอ

อยากมองตั้งแต่อยู่จวนคุณชายแล้ว แต่ว่าน้องชายสองคนก็เสียงดังเกินไปกลัวจะรบกวนน้องสาว พวกเขาจึงได้แต่ออกมา

ต้าเป่าเดี๋ยวก็บีบมือน้องสาว เดี๋ยวก็จิ้มเท้าน้องสาว เล่นอย่างมีความสุข

จู่ๆ เยี่ยนเสี่ยวซื่อก็ตื่นขึ้น

เยี่ยนเสี่ยวซื่อเหลือบมองต้าเป่าด้วยสายตาคับแค้น

ต้าเป่าที่กำลังจิ้มเท้าน้องสาวหยุดชะงัก เขารีบดึงมือกลับ เอนหลังลง ราวกับสำนึกผิดที่ถูกจับได้

เยี่ยนเสี่ยวซื่อหิวแล้ว

ต้าเป่าก็คิดว่าน้องสาวน่าจะหิว

ต้าเป่าลงจากเตียง ไปหยิบพู่กันและกระดาษบนโต๊ะมาเขียน แล้วเคาะประตู

ประตูถูกเปิดจากด้านนอก องครักษ์ที่เฝ้าประตูมองเขา “มีอะไรรึ?”

ต้าเป่าส่งกระดาษที่เขียนไว้ให้เขา

เมื่อองรักษ์เห็นก็ถึงกับตกตะลึง “นม?”

กลางดึกเช่นนี้ เขาจะไปหานมที่ใด? !

ในที่สุด คนกลุ่มนี้ก็หานมกลับมาได้ มันคือนมแพะ องครักษ์นำนมแพะที่เพิ่งคั้นมาสดๆ เข้ามาในห้อง

ต้าเป่ายื่นอีกกระดาษอีกคำหนึ่งให้เขา “ต้ม”

องครักษ์ “…”

เด็กสามขวบอย่างเจ้าเขียนอักษรได้มากมายเช่นนี้ ไม่ทำให้คนตกใจรึ?

อีกอย่าง เจ้าดื่มนมต้องมากเรื่องเช่นนี้? ยังต้องต้ม?

องครักษ์ถามความเห็นชายสวมชุดคลุม ชายสวมชุดคลุมกลับคิดว่าไม่เป็นไร และให้องครักษ์ไปทำอาหาร

เป็นถึงองครักษ์เผ่าศักดิ์สิทธิ์ ตกต่ำถึงขั้นต้มนมให้คน องครักษ์สงสัยว่าชีวิตของตนเป็นเช่นนี้ไปแล้วหรือ?

ต้าเป่าพกขวดนมเล็กมาด้วย เขานำนมที่ต้มทิ้งไว้จนเย็นแล้วมาเทใส่ขวด

ดื่มนมกัน~

ต้าเป่าป้อนน้องสาว

น้องสาวไม่ดื่ม

น้องสาวจ้องหน้าอกเล็กๆ ของต้าเป่า ซุกเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

ต้าเป่า “…”

ข้าเพิ่งจะสามขวบ!

ไม่สิ ต่อให้สามสิบก็ไม่มีประโยชน์!

ต้าเป่าหยิบขวดนมมาป้อนน้องสาว น้องสาวสีหน้าเศร้าสร้อย เบะปากกำลังจะร้องไห้

ต้าเป่าแหงนมองฟ้า สูดหายใจลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจอย่างสุดแสนเจ็บปวด

เขาอุ้มน้องสาวมาที่ตัก ยัดขวดนมไว้ในวงแขน เผยให้เห็นเพียงจุกนมที่เหมือนหัวนมเล็กๆ

น้องสาวซุกตัวลงในอ้อมแขนของเขา และเริ่มดื่มนม

เยี่ยนเสี่ยวซื่อดื่มนมจ๊วบจ๊าบ

สีหน้าต้าเป่ายากจะอธิบายเป็นคำพูดเดียว

เขาคิดว่าเรื่องนี้ พอโตขึ้นก็คงจำไม่ได้แล้วละ!

เขาเป็นต้าเป่าผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่แม่นมต้าเป่า!

……………………