หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม - บทที่ 31 ประมุขมาร

การเพาะเมล็ดมารสำเร็จ หมายความว่าคนหนึ่งพันคนที่ถูกจับไปถูกดึงวิญญาณออกมาแล้ว ความเป็นไปได้ที่คนติดตามผู้นั้นจะมีชีวิตรอดแทบจะเป็นศูนย์

โจวจิ่นรู้สึกหายใจไม่ออกลึกๆ

คนติดตามคือคนแรกที่ปรารถนาดีต่อเขา หลังจากเขามาที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ‘เขา’ ซึ่งหมายถึงเขาที่เป็นโจวจิ่น มิใช่ประมุขศักดิ์สิทธิ์แห่งนิกายศักดิ์สิทธิ์

ครั้งแรกที่เขาพยายามจะหนีจากนิกายศักดิ์สิทธิ์ เขาซ่อนตัวอยู่ในบ้านไม้หลังหนึ่ง และบังเอิญพบทาสใบ้ที่ทำงานในเรือนด้านนอกกลับมาพอดี ทาสใบ้ต้มโจ๊กร้อนให้เขาชามหนึ่ง

หลังจากนั้น แน่นอนว่าเขาถูกสุ่ยเยว่ชิงและคนอื่นๆ ตามจนพบ เขาขอให้ทาสใบ้อยู่ข้างกาย หลังจากทาสใบ้รู้ว่าเขาเป็นใคร คราแรกก็ประหม่าอยู่บ้าง แต่หลังจากอยู่ด้วยกันได้สักพักก็ค่อยๆ ยอมรับหน้าที่ใหม่ของตน

เขายังคงทำงานปัดกวาดเช็ดถู แต่ไม่ต้องพบเจอกับสายตาเย็นชาจากผู้คนอีกแล้ว เขาดูแลเรือนของโจวจิ่นได้ตามต้องการ

ในนิกายศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีผู้ใดเห็นทาสใบ้ที่ไร้คุณสมบัติบำเพ็ญคนหนึ่งในสายตา แต่หากทาสใบ้ผู้นี้เป็นคนเดียวที่โจวจิ่นให้อยู่ข้างกาย เช่นนั้นสถานะของเขาก็สูงขึ้นเช่นกัน

คนไม่น้อยพยายามซื้อตัวทาสใบ้ อยากให้ทาสใบ้โน้มน้าวโจวจิ่น หรือหากโจวจิ่นหนีอีกครั้งก็ให้รายงานพวกเขา แต่ทาสใบ้ไม่ยอมรับการบีบบังคับหรือสิ่งล่อใจใดๆ เขาตั้งใจทำหน้าที่ของตนและตั้งใจภักดีต่อโจวจิ่น

ในสายตาทุกคน เขาเป็นประมุขศักดิ์สิทธิ์แห่งนิกายศักดิ์สิทธิ์ มีเพียงเวลาที่เขาอยู่กับทาสใบ้เท่านั้นที่เขาจะรู้สึกว่าตนยังเป็นโจวจิ่นแห่งเผ่าพ่อมด

ดังนั้นครั้งสุดท้ายที่เขาหนีออกจากนิกายศักดิ์สิทธิ์ โจวจิ่นจึงพาทาสใบ้ไปกับเขา

แต่โจวจิ่นไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายต้องมาจบชีวิตลงด้วยเหตุนี้

“ข้าทำให้เขาตาย…” ดวงตาของโจวจิ่นเปลี่ยนเป็นสีแดง

สุ่ยเยว่ชิงไม่ใช่คนเลือดเย็น อย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นคนของนิกายศักดิ์สิทธิ์ ต้องมาตายด้วยน้ำมือเผ่ามารเช่นนี้ เขาเองก็คับแค้นเต็มอก ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ใช่คนเดียวที่ถูกสังหารอย่างทารุณ

“พวกเรายังสู้ไม่ดีพอหรือ?”

เสียงอ่อนเยาว์หนึ่งดังมาจากด้านหลัง

สุ่ยเยว่ชิงหันไปก็เห็นไข่ดำน้อยทั้งสามนั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง ด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย

แม้จะโกรธเด็กเหล่านี้จนเจ็บปวดใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของทั้งสาม ความกล้าหาญยามเผชิญหน้ากับเผ่ามารของพวกเขาก็ผุดขึ้นมา สุ่ยเยว่ชิงส่ายหน้า “ไม่เลย พวกเจ้าต่อสู้ได้ดีมาก แต่เรามาช้าไป”

ยามที่หลัวช่าน้อยกับโจวจิ่นออกจากสุสาน เหล่าเครื่องสังเวยก็ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง กว่าพวกสุ่ยเยว่ชิงจะมาถึงวังมารก็ไม่มีชีวิตใดเหลือรอดแล้ว เพียงแต่การดับและสกัดวิญญาณออกมาต้องใช้เวลา และยามนี้มันหลอมรวมสำเร็จแล้ว จิตวิญญาณของประมุขมารกลืนกินมัน กลายเป็นเมล็ดมารใหม่ ซึ่งเรียกได้ว่าทำวิญญาณมารสำเร็จแล้ว

“มีวิญญาณของประมุขมารแล้ว เช่นนั้นร่างกายละ?”

“พวกเขาสร้างร่างใหม่ไว้นานแล้ว ขาดเพียงตันภายในระดับสูงสุดเท่านั้น” ขณะที่สุ่ยเยว่ชิงเอ่ยเช่นนี้ ก็ไม่ลืมที่จะเหลือบมองไปในห้อง “เดิมทีเผ่ามารต้องการใช้ตันภายในระดับสูงของผู้บำเพ็ญมาร ผู้ใดจะคาดคิดว่าหลังจากนั้นจะได้พบร่างรวมเผ่าศักดิ์สิทธิ์และมาร ตันภายในประเภทนี้แข็งแกร่งกว่าตันภายในของผู้บำเพ็ญมารมาก ไม่เพียงแต่สามารถปรับให้เข้ากับชี่มาร แต่ยังปรับให้เข้ากับหลิงชี่ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้อีกด้วย ทันทีที่ข้ารู้เรื่องจึงต้องแย่งสิ่งชั่วร้ายตัวน้อยนั่นออกมา”

“เขามีชื่อ เรียกว่าเสี่ยวเจา” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว

สุ่ยเยว่ชิงตะลึงไปพักหนึ่ง อยู่ด้วยกันมาทั้งเช้า เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าแท้จริงเสี่ยวเจาไม่ใช่บุตรของพวกเขา เป็นไข่น้อยทั้งสามกับทารกหญิงต่างหาก แต่พวกเขาตั้งชื่อให้สิ่งชั่วร้าย บ้าบอชะมัด

สุ่ยเยว่ชิงไม่ได้ติดกับปัญหานี้นานนัก สำหรับเขา สิ่งสำคัญที่สุดในยามนี้คือการต่อสู้กับเผ่ามาร “พวกเจ้าอย่าเพิ่งมีความสุขเร็วไป แม้ประมุขมารจะยังไม่ได้ตันภายในร่างรวมเผ่าศักดิ์สิทธิ์และมาร แต่ก็ยังแข็งแกร่งมากพอ”

“เขาแข็งแกร่ง เหตุใดไม่ออกมาเล่า?” เยี่ยนจิ่วเฉาถาม

สุ่ยเยว่ชิงเอ่ยเสียงขรึม “นั่นเป็นเพราะวิญญาณมารยังต้องหลอมรวมกับร่างกายใหม่”

“อ้อ” เยี่ยนจิ่วเฉาเลิกคิ้วหันหลังกลับเข้าห้องไป

“เจ้าจะทำอะไร?” สุ่ยเยว่ชิงเอ่ยทัก

เยี่ยนจิ่วเฉาร้องอ้อแล้วเอ่ยว่า “รีบหนีในตอนที่ประมุขมารยังไม่มีเวลามาทำลายโลก รีบกลับไปที่ที่จากมา”

สุ่ยเยว่ชิงหายใจไม่ออก “เจ้าไปเช่นนี้ ใจเจ้าไม่รู้สึกละอายสักนิดหรือ? หากเมื่อคืนเจ้าไม่สร้างปัญหา ข้าอาจทำลายวังมารและขัดขวางการเพาะเมล็ดมารสำเร็จไปแล้ว!”

เยี่ยนจิ่วเฉาหันกลับมามองสุ่ยเยว่ชิงเนิ่นนาน

สุ่ยเยว่ชิงถูกจ้องมองจนรู้สึกชาหัว “เจ้ามองอะไร?”

“ดูว่าหน้าเจ้าหนาเพียงใด” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว

“เจ้า…” สุ่ยเยว่ชิงสำลัก

เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยอย่างราบเรียบ “ข้าไม่ใช่คนนิกายศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้า ภารกิจนิกายศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้าไม่เกี่ยวกับข้า เมื่อคืนข้าก็ไม่ได้เรียกให้เจ้าไปที่ค่ายทหารเผ่ามาร เป็นเจ้าที่ปวดหัวตามมาเอง แล้วบัดนี้มาโทษข้า พวกเจ้าคนนิกายศักดิ์สิทธิ์ ไร้ยางอายเช่นนี้ทุกคนหรือ?”

สุ่ยเยว่ชิงแทบกระอักเลือด

เจ้าเอ่ยเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร? ดูสิ่งที่เราสองคนทำ ผู้ใดกันแน่ที่หน้าด้านกว่า?

เยี่ยนจิ่วเฉาเกิดและตายเพื่อคนของต้าโจวได้ เพราะเขาเป็นท่านอ๋องแห่งต้าโจว เป็นหน้าที่ของเขาที่จะปกป้องต้าโจว แต่เขาต้องมาเกี่ยวข้องกับที่ประหลาดแห่งนี้ จากนั้นจู่ๆ ใครบางคนก็ดึงให้เขาไปช่วยคน

ต้องโทษที่คุณธรรมของเขาไม่สูงส่งเช่นนั้น

สุ่ยเยว่ชิงมองด้านหลังของเขาและเอ่ยอย่างเด็ดขาดว่า “เจ้าไปได้ แต่ทิ้งโจวจิ่นไว้!”

สุ่ยเยว่ชิงคิดว่าเขาจะเอ่ยว่า ‘หากเจ้ากล้าก็ลองดู!’

แต่สุดท้ายเขากลับพยักหน้าตกลง “ได้”

สุ่ยเยว่ชิงเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา สงสัยว่าตนหูฝาดไป

วินาทีถัดมาเยี่ยนจิ่วเฉาเข้าไปในห้อง หยิบปากกาและกระดาษของต้าเป่า เขียนข้อความส่งให้สุ่ยเยว่ชิง

สุ่ยเยว่ชิงมองอักษรสองคำที่งดงามดั่งหงส์ร่อนมังกรรำบนกระดาษขาว ‘โจวจิ่น’ ทันใดนั้นเขาก็แทบทรุด

หลังจากเยี่ยนจิ่วเฉาและอวี๋หวั่นเก็บข้าวของแล้ว ก็ให้นกหลวนศักดิ์สิทธิ์แบกไข่น้อยทั้งสาม หนึ่งในสองคนอุ้มเยี่ยนเสี่ยวซื่อ อีกคนหนึ่งอุ้มหลัวช่าน้อย จิ้งอู๋โจ้วยังคงแบกโจวจิ่นไว้บนหลัง

“ที่ที่เจ้ามา…ปลอดภัยจริงๆ หรือ?” เขารู้อยู่แล้วว่าปรมาจารย์เซียนจิ่วเฉาไม่ใช่คนจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ทว่าเป็นที่ใดเขาไม่รู้ แต่เขาคิดว่ามันคงไม่เลวร้ายไปกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ จะต้องเป็นดินแดนโชคดีที่มีหลิงชี่อุดมสมบูรณ์กว่าที่นี่เป็นแน่!

อวี๋หวั่นครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า “ปลอดภัยกว่าที่นี่”

ต้าโจวไม่มีเผ่ามาร และไม่มีสัตว์ประหลาดอย่างเถาวัลย์ปีศาจด้วย

“เช่นนั้นข้าจะไปกับพวกเจ้า!” จิ้งอู๋โจ้วเอ่ยพลางตบหน้าอก

เวลานี้จิ้งอู๋โจ้วไม่รู้ว่าตนกำลังจะไปยังที่ที่ไม่มีหลิงชี่โดยสิ้นเชิง เขายังจินตนาการว่าหลังจากตนไปถึงสรวงสวรรค์ของปรมาจารย์เซียนจิ่วเฉาแล้ว ระดับพลังของเขาจะยิ่งสูงขึ้นไปอีกขั้น!

โจวจิ่นกับเด็กๆ ผล็อยหลับไปทีละคน ตลอดทางเงียบสงบ

สุ่ยเยว่ชิงมองเงาหลังกลุ่มคนที่จากไป ในมือกำดาบแน่น

ชายชราทอดถอนใจ “เจ้าอยู่จัดการกับเผ่ามารเถอะ”

ยันต์ช่วยชีวิตของอาจารย์ปู่มีเพียงผืนเดียว หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ดาบเล่มนี้ก็จะไม่ต่างอะไรจากดาบธรรมดา แม้พวกเขาไม่ใช่คนของตน แต่ก็ไม่ใช่ศัตรู ใช้กับพวกเขา มากที่สุดก็แค่ระบายความโกรธ

สุ่ยเยว่ชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้ารู้ ข้าจะไปเผ่ามาร ใช้โอกาสที่ประมุขมารยังไม่สามารถปรับตัวเข้ากับร่างกายใหม่โดยสมบูรณ์ ใช้ดาบสังหารเขา!”

ชายชรากะพริบตา “เจ้าไปก่อน ข้าจะตามไปทีหลัง”

สุ่ยเยว่ชิงจากไป

ทว่าประมุขมารแข็งแกร่งกว่าที่เขาคิดไว้มาก ยังไม่ทันเข้าใกล้วังมาร ก็ถูกพลังที่แข็งแกร่งของวิญญาณมารผลักกระเด็นไปไกล

เขาตกลงกับพื้นกระอักเลือดอย่างรุนแรง!

เวลานี้ประมุขมารยังไม่หลอมรวมกับร่างใหม่ แต่กลับแข็งแกร่งจนไม่อาจเข้าไปสังหารได้

พลังกดดันวิญญาณมารที่แข็งแกร่งพุ่งเข้าหาเขา สุ่ยเยว่ชิงรู้สึกว่าทั้งร่างกายถูกควบคุม ระดับสูงเช่นเขาไม่กลัวไอมารกล่ำกราย ทว่านี่ไม่ใช่ไอมารธรรมดา แต่เป็นไอมารที่ถูกวิญญาณมารเปลี่ยนให้เข้มข้นกว่าเดิมสิบเท่าร้อยเท่า

ไอมารแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเขาทุกอณู เข้าไปในเส้นเลือดของเขา ราวกับมีเข็มถี่นับหมื่นทิ่มแทง เจ็บปวดจนกรีดร้องทรมานอยู่บนพื้น

ดูเหมือนวิญญาณมารได้ตัดสินใจกำจัดศิษย์ที่ปล่อยพลังของนิกายศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้ สติของสุ่ยเยว่ชิงค่อยๆ เลือนรางลงเรื่อยๆ เขากำลังจะสูญเสียพละกำลังทั้งหมดที่มี

ทว่าเวลานี้ จู่ๆ เขาก็กระชับด้ามดาบในมือและชักดาบออกมา บาดนิ้วตนจนเลือดไหล ปลุกจิตวิญญาณของอาจารย์ปู่ที่ยังหลงเหลือในดาบให้ตื่นขึ้น

ดาบเปล่งแสงสว่างวาบ พลังปราณดาบชั้นเก้า เสียงมังกรคำรามดังรอบทิศ ราวกับหลิงชี่ทรงพลังดุจมังกรพุ่งเข้ากัดวิญญาณมารอย่างดุเดือด

วิญญาณมารได้รับบาดเจ็บ ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน หลุดออกจากร่างใหม่ในทันที

“ประมุขมาร!” เหล่ายอดฝีมือเผ่ามารต่างสีหน้าเปลี่ยน

มังกรวิญญาณที่แปรเปลี่ยนมาจากจิตวิญญาณอาจารย์ปู่ กลืนกินร่างใหม่หายวับไปในคำเดียว!

นั่นเป็นร่างหายาก หนึ่งในหมื่นที่พวกเขาเตรียมไว้ให้ประมุขมาร กลับพังยับเยินเช่นนี้!

มังกรวิญญาณไม่ได้หยุดแค่นี้ แต่ยังคงไล่ตามวิญญาณมาร หมายจะใช้โอกาสที่ชี่ของเขายังไม่สมบูรณ์กัดเขาให้ตาย

วิญญาณมารหันตัวหนี

และทิศที่เขาหนีไป ก็คือทิศที่เยี่ยนจิ่วเฉากับอวี๋หวั่นจากไป

………………………