หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม - บทที่ 52.2 อัสนีบาต (2)

คุนเผิงโบราณได้สูญพันธุ์ไปนานแล้ว มันคือร่างวิญญาณของคุนเผิงโบราณ แต่หากเลี้ยงไว้ระยะหนึ่ง อาจสามารถใช้คาถาสร้างร่างที่แท้จริง กลายเป็นคุนเผิงโบราณตัวน้อยๆ ได้

“เจ้าทำอะไรกับพวกมัน?” ประมุขมารถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

เยี่ยนเสี่ยวซื่อก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด เลียริมฝีปากตน “อืม…ข้ากินไปแล้ว”

ในที่สุดประมุขมารก็ทนไม่ไหว กระอักเลือดล้มลงกับพื้น

“แต่…” เยี่ยนเสี่ยวซื่อยังไม่ทันพูด พวกมันออกไข่ นางเก็บไข่พวกมันไว้ ทั้งหมดสามฟอง ไม่ขาดสักฟอง!

…

ในขณะนั้น ประมุขศักดิ์สิทธิ์กับประมุขมารก็ตระหนักถึงปัญหาบางอย่างได้พร้อมกัน หลังจากพลังของเยี่ยนเสี่ยวซื่อถูกปลุกให้ตื่น นางจำเป็นต้องกินสิ่งที่มีพลังมาก ไม่เช่นนั้นจะไม่พอต่อความต้องการของนาง นางไม่ได้ตั้งใจกินมังกรมาร หงส์มาร หรือคุนเผิงร่างวิญญาณ ทว่าถูกสัญชาตญาณของนางควบคุม

ประมุขมารมองเยี่ยนเสี่ยวซื่อด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ไก่ เป็ด ปลาของเขาเซิ่งเฟิงไม่อร่อยใช่หรือไม่?”

มังกรมาร หงส์มาร หรือคุนเผิงน่ารักเช่นนั้น กินลงได้อย่างไร?

เยี่ยนเสี่ยวซื่อกล่าว “อร่อย แต่ไม่มีงูน้อย ไก่น้อย และปลาบินได้ที่อร่อย!”

ประมุขมารยืดเอวขึ้นทันที “นั่นสินะ!”

สัตว์มารของเขาระดับสูงกว่าสัตว์วิญญาณเหล่านี้อยู่แล้วละ!

จะว่าไปแล้ว ผู้บำเพ็ญสายตรงไม่อาจกินสิ่งที่มีไอมารได้ เบาหน่อยก็ไม่ย่อย หนักหน่อยก็ถูกไอมารกัดเซาะจนเสียหาย แต่เยี่ยนเสี่ยวซื่อไม่มีปัญหาเช่นนั้นแม้แต่น้อย แม้แต่ร่างวิญญาณนางก็กินได้

ทว่าด้วยความเร็วที่เยี่ยนเสี่ยวซื่อกิน สัตว์มาร (วิญญาณ) และพืชมาร (วิญญาณ) ในเขามารเซียนกับเขาเซิ่งเฟิงอาจถูกกวาดจนเกลี้ยงในไม่ช้า และสัตว์ประหลาดพืชประหลาดภายนอก อาจไม่พอต่อความต้องการของเยี่ยนเสี่ยวซื่อ

เพื่อแก้ไขสถานการณ์ที่มีอุปสรรคมากมายเช่นนี้ วิธีที่ดีที่สุดคือการเลื่อนขั้นเป็นเซียน เปิดเส้นทางที่สูงขึ้นไป

อันที่จริงความแข็งแกร่งของทั้งสองในยามนี้ ห่างกับการเลื่อนขั้นเป็นเซียนเพียงช่วงเดียวเท่านั้น

ทว่าการเลื่อนขั้นเป็นเซียนก็มีความเสี่ยงเช่นกัน เหล่าผู้บำเพ็ญระดับทั่วไปอาจพบอัสนีบาต ขั้นไท่ซวีอัสนีบาตสามครั้ง ขั้นเสี่ยวเฉิงอัสนีบาตหกครั้ง ขั้นต้าเฉิงอัสนีบาตเก้าครั้ง แต่ละครั้งจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะอยู่รอด และการเลื่อนขั้นเป็นเซียนต้องเผชิญอันตรายยิ่งกว่านั้น สิ่งที่ผู้เลื่อนขั้นเป็นเซียนต้องพบเจอไม่เรียกว่าอัสนีบาตหรือสายฟ้าสวรรค์ ทว่าเป็นมหันตภัยอัสนี ซึ่งเป็นสนามรบแห่งอัสนีมากมายนับไม่ถ้วน คนผู้นั้นจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

เหตุผลเพราะผู้เลื่อนขั้นเป็นเซียนแข็งแกร่งเกินไป เกินขอบเขตที่ที่แห่งนี้จะสามารถรับได้ กฎแห่งสวรรค์จึงส่งทัณฑ์อัสนี สังหารผู้เลื่อนขั้นเป็นเซียน รักษาความมั่นคงของโลกฝั่งนี้

และเมื่อทัณฑ์อัสนีไม่สามารถทำลายผู้เลื่อนขั้นเป็นเซียนได้ กฎแห่งสวรรค์ก็จะเปิดทางผ่านแก่ผู้เลื่อนขั้นเป็นเซียน ให้พวกเขาบินไปยังที่ที่สามารถรองรับพลังของพวกเขาได้

“ประมุขมาร ท่านจะเลื่อนขั้นเป็นเซียนจริงๆ หรือ? ท่านไม่ต้องการเราแล้วหรือ?” ภายในสวน ผู้บำเพ็ญมารสะอึกสะอื้นถามประมุขมาร

ประมุขมารสีหน้ารังเกียจ “พวกเจ้ามีสิ่งใดให้ต้องการ? หน้าตาดี หรือว่ารูปร่างดีละ?”

ผู้บำเพ็ญมารที่สำลักตาย “…”

ประมุขมารก็ไม่ได้ละทิ้งเผ่ามารไปเสียทีเดียว ไม่มีใครกำหนดว่าผู้เลื่อนขั้นเป็นเซียนไม่สามารถกลับมาได้ เพียงแค่กดขอบเขตพลังเท่านั้น

สิ่งที่เขาไม่แน่ใจคือโจวจิ่นจะสามารถเลื่อนขั้นเป็นเซียนไปกับเขาได้หรือไม่?

ในมุมมองของเขา แน่นอนว่าไม่อยากพบเจอบุรุษผู้นั้นอีก

แต่หากบุรุษผู้นั้นยุ่มย่ามกับเสี่ยวซื่ออย่างไร้ยางอาย ตนคงไม่สามารถฆ่าเขาได้จริงๆ

“ประมุขมารท่านคิดสิ่งใดอยู่?” ผู้บำเพ็ญมารถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นท่าทางอับจนหนทางของเจ้านาย

“ข้าสงสัยว่าบุรุษผู้นั้นจะเลื่อนขั้นเป็นเซียนด้วยหรือไม่?” ประมุขมารกล่าว

“ประมุขศักดิ์สิทธิ์หรือ?” ผู้บำเพ็ญมารขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ความแข็งแกร่งของเขา น่าจะสามารถเลื่อนขั้นเป็นเซียนนานแล้ว เหตุผลที่ไม่เกิดทัณฑ์อัสนี คงเป็นเพราะเขาเป็นเจ้าแห่งโลกนี้ เขาอยู่กับดินแดนศักดิ์สิทธิ์มาช้านาน เขาหลอมรวมกับกฎแห่งสวรรค์เป็นอันหนึ่งอันเดียว เขาแข็งแกร่ง ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ก็แข็งแกร่ง จึงไม่ง่ายที่กฎแห่งสวรรค์จะขจัดเขาออกไป”

ประมุขมารฮึดฮัด “เช่นนั้นข้าละ? กฎแห่งสวรรค์ก็ไม่ขจัดข้าด้วยรึ? หรือเพราะข้าไม่แข็งแกร่งพอที่จะปลุกทัณฑ์อัสนีจากกฎแห่งสวรรค์?”

ผู้บำเพ็ญมารรีบเอ่ย “ท่านเป็นเจ้าแห่งแดนมาร ความแข็งแกร่งของท่าน…ส่วนมากก็ทำเพื่อแดนมาร จึงไม่ง่ายที่จะนำพาการลงทัณ์จากกฎแห่งสวรรค์ ไม่เช่นนั้นท่านทั้งสองลองทำเรื่องที่มนุษย์สวรรค์พิโรธดีหรือไม่?”

ประมุขมารกลอกตาใส่เขา

ผู้บำเพ็ญมารคลี่ยิ้ม “ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้น ล้อเล่น ล้อเล่น”

ประมุขมารเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เจ้าอยู่สอดแนมข่าวของราชาหลัวช่าที่นิกายศักดิ์สิทธิ์ต่อไป ข้าจะไปพบกับโจวจิ่น”

“ขอรับ” ผู้บำเพ็ญมารตอบ

ประมุขศักดิ์สิทธิ์ถอดเสื้อคลุมตัวนอกที่ซับซ้อน สวมเพียงชุดด้านในบางเบา หมายจะไปแช่ตัวที่บ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์สักหน่อย

เมื่อใดที่เขามีเรื่องในใจก็มักไปแช่ตัวที่บ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เสมอ

ไม่คาดคิดว่ายังไม่ทันลงสระ ก็มีเสียงฝีเท้าที่ไม่สนผู้ใดตามหลังมา

โตเพียงนี้ ยังเดินเหมือนกับต้าเป่าตอนเด็กๆ

ประมุขศักดิ์สิทธิ์หางตาขยับ เก็บของในมือแล้วเอ่ยอย่างเฉยเมย “เจ้ามาทำอะไร?”

“แช่น้ำ ทำไม? ไม่ให้รึ?” ขณะที่ปากยังถามว่าให้หรือไม่ให้ มือกลับเริ่มปลดเปลืองเสื้อผ้าของตน

ประมุขศักดิ์สิทธิ์ไม่สนใจ เดินตรงไปที่บ่อน้ำพุ

เสื้อท่อนบนของประมุขมารถูกถอดออก เผยให้เห็นมัดกล้ามเนื้ออวบแน่นและร่องบนกระดูกเชิงกรานทรงพลัง ริมฝีปากสีแดงยกขึ้นเอ่ยว่า “เจ้าคิดจะเลื่อนขั้นเป็นเซียนด้วยหรือไม่? อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้า มหันตภัยอัสนีไม่มีตา”

“คำพูดเหล่านี้ ข้าก็อยากบอกกับเจ้าเช่นกัน” ประมุขศักดิ์สิทธิ์เอ่ยอย่างเฉยเมย

“ข้าไม่กลัวอัสนีอยู่แล้ว” ประมุขมารกางมือออก เขาควบคุมสายฟ้าได้ มหันตภัยอัสนีสำหรับเขาไม่นับว่าเสี่ยงมากนัก อย่างน้อยมหันตภัยอัสนีของเขาก็เป็นเช่นนี้ แน่นอน หากเป็นมหันตภัยอัสนีของโจวจิ่น ก็เป็นอีกสถานการณ์หนึ่ง

ทว่าเขาก็ไม่ได้คิดจะเลื่อนขั้นเป็นเซียนพร้อมกับโจวจิ่นอยู่แล้ว

“ในมือเจ้าถือสิ่งใดอยู่? คงมิใช่ของแทนใจที่จะให้เยี่ยนเสี่ยวซื่อกระมัง? จะว่าไป มิใช่ว่าเจ้าตัดสิ้นปรารถนาทั้งหกอารมณ์ทั้งเจ็ดไปนานแล้วหรอกรึ?” ประมุขมารยิ้มเอ่ยพลางยื่นมือแย่งของจากมือของประมุขศักดิ์สิทธิ์

ของสิ่งนั้นมีสีขาว สัมผัสเนียนลื่น ราวกับไขมันแพะชั้นดี เขาเพิ่งแย่งมาได้ ก็ลื่นไถลหลุดมือ ปิ๊ว~

ประมุขศักดิ์สิทธิ์ดวงตาวูบไหว รีบก้มลงหยิบมันขึ้นมา

เมื่อเห็นเขาร้อนรนเช่นนี้ ประมุขมารจึงมั่นใจว่านั่นต้องเป็นสิ่งที่น่าละอายเป็นแน่ เขารีบก้มลงไปคว้า แต่ไม่คาดคิด ฝ่าเท้าเขากลับลื่นไถลพุ่งไปข้างหน้า ชนเข้ากับประมุขศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังก้มหยิบพอดี ประมุขศักดิ์สิทธิ์ถูกชนจนคว้าจับเสาตรงหน้า

ท่านี้ดูไม่ถูกต้องเท่าไร!

ประมุขมารรีบร้อนใช้สองมือยันเอวประมุขศักดิ์สิทธิ์ หมายจะยืมแรงให้ตนถอยออกไป

ประจวบเหมาะเวลานี้เยี่ยนเสี่ยวซื่อเดินเข้ามาพอดี

คนที่มาพร้อมกับนางยังมีประมุขหลินผู้งดงามหล่อเหลาราวต้นหยก

ประมุขหลินคิดว่าตนจะเป็นบ้า เขาเห็นอะไร? ประมุขศักดิ์สิทธิ์ก้มตัวพยุงเสา โดยมีประมุขมารยืนอยู่ข้างหลัง บดเบียดกายกับเขาแน่น พร้อมสองมือพยุงเอวประมุขศักดิ์สิทธิ์——

ประมุขศักดิ์สิทธิ์ยังหน้าแดงผิดปกติ!

…เพราะความร้อน

ดวงตาพร่าพราย!

…เพราะไอน้ำ

“พวกเจ้าทำอะไรกัน?” เยี่ยนเสี่ยวซื่อดวงตาถลึงโต

ในที่สุดประมุขศักดิ์สิทธิ์ก็มองเห็นสบู่ที่ตนหยิบขึ้นมา เอ่ยอย่างอ้ำอึ้ง “หยิบ…สบู่?”

ทันทีที่สิ้นเสียง เพดานด้านบนก็เกิดเสียงดังสนั่น จู่ๆ เมฆฝนฟ้าคะนองก็ก่อตัวทั่วท้องฟ้า แสงอัสนีสว่างวาบราวกับไฟ

ผู้บำเพ็ญมารที่กำลังสอดแนมข่าวในนิกายศักดิ์สิทธิ์ รู้สึกถึงพลังทำลายฟ้าถล่มดินทลายเหนือศีรษะ เขาเงยหน้าขึ้นมอง “ฉิบหาย! มหันตภัยอัสนี!”

ทั้งยังเป็นมหันตภัยอัสนีของคนสองคน ดินแดนศักดิ์สิทธิ์และแดนมารถูกปกคลุมด้วยพลังแห่งอัสนีบาตที่โหมกระหน่ำ โลกถูกความมืดมนและตื่นตระหนกกลืนกิน เหลือเพียงมหันตภัยอัสนีรุนแรง คล้ายจะทำลายทุกสิ่ง

มหันตภัยอัสนีที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ แทบจะทำให้ผู้บำเพ็ญมารตกใจจนคางหล่น เหตุใดเขารู้สึกว่า…กฎแห่งสวรรค์ไม่ได้กำลังขจัดผู้เลื่อนขั้นเป็นเซียนทั้งสอง แต่กำลังบดขยี้สัตว์ร้ายทั้งสอง?

“ท่านทั้งสองทำเรื่องใดให้มนุษย์สวรรค์พิโรธกันแน่!!!”

……………………