หมอหญิงจ้าวดวงใจ - ตอนที่ 207 เข้าป่าเก็บสมุนไพร (5)

ตอนที่ 207 เข้าป่าเก็บสมุนไพร (5)

เหยาเยี่ยนอวี่เหลียวซ้ายแลขวาแล้วเหยียบเศษหินพลางเดินเข้าไปกลางไม้พุ่ม เว่ยจางไม่ได้สังเกตนาง ตอนที่หันกลับมาก็เห็นนางเดินเข้าไปในพุ่มไม้ลึกแล้ว กำลังโน้มตัวลง ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ดังนั้นจึงรีบหมุนตัวเดินตามไปด้วย

แม่ทัพเว่ยแยกแยะเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวได้เป็นอย่างดี สำหรับเขาตอนนี้ ความปลอดภัยของเหยาเยี่ยนอวี่ถือเป็นเรื่องสำคัญที่สุด เขาไม่สนเรื่องเด็ดยาสมุนไพร เขาแค่รับผิดชอบในความปลอดภัยของนา งดังนั้นต้องห้ามปล่อยนางคลาดสายตา

เหยาเยี่ยนอวี่กำลังจับจ้องเปลือกไม้ของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

เว่ยจางเดินตามพลางมองไปตามทิศทางสายตาของนาง มองไปสักพักก็ไม่สังเกตเห็นว่ามีสิ่งใดผิดปกติ และไม่รู้จริงๆ ว่ายัยหนูนี้กำลังมองอะไรอยู่ เพียงเห็นสายตานางมองไปด้านบน ขนตาหนาขยับเล็กน้อย นัยน์ตาแววใสจับจ้องเปลือกไม้ ฟันดุจไข่มุกขบริมฝีปากล่างไว้ ท่าทางเช่นนั้นเหมือนกำลังรู้สึกปลาบปลื้มใจและรู้สึกตื่นเต้นในขณะเดียวกัน

“นี่เจ้ากำลังมองอะไรอยู่” เว่ยจางเริ่มทนไม่ไหว

“ชู่!” เหยาเยี่ยนอวี่ขึงตามองเว่ยจาง นางยกมือหมายจะยื่นออกมา ทว่ากลับเปลี่ยนใจแล้วดึงมือกลับไป

เว่ยจางมองท่าทางของนางแล้วร้อนใจ ดังนั้นจึงเอ่ยถาม “เจ้าอยากทำอะไร ข้าช่วยเจ้า”

“จริงหรือ” เหยาเยี่ยนอวี่มองเว่ยจางอย่างตื่นเต้นดีใจ

เว่ยจางรู้สึกน่าขบขันยิ่งนัก ตนเองบอกว่าจะช่วยนาง แน่นอนว่าต้องช่วย มีเรื่องอะไรที่ตนพูดแล้วไม่เคยทำได้

“เอาดาบสั้นของเจ้าออกมา” เหยาเยี่ยนอวี่ก็ไม่ได้สงสัยในคำพูดของเว่ยจางจึงบอกเขาโดยตรง

เว่ยจางชักดาบสั้นออกมาแล้วมองเหยาเยี่ยนอวี่เพียงชั่วพริบตา

“เปลือกไม้แผ่นนี้” เหยาเยี่ยนอวี่ใช้นิ้วมือเรียวยาวขาวผุดผ่องชี้ไปยังเปลือกไม้บนต้นไม้ใหญ่พร้อมวาดพื้นที่ที่มีขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ “ระวังหน่อย ค่อยๆ กรีดออกมา ต้องเบามือ อย่าทำลายของล้ำค่าที่อยู่ข้างใน เข้าใจไหม”

“ไม่มีปัญหา” อย่างอื่นเขาอาจทำไม่ได้ ทว่าสำหรับฝีมือการใช้ดาบใช้มีด แม่ทัพเว่ยมั่นใจในตนเองเป็นอย่างยิ่ง

ในมือของเว่ยจางเป็นดาบสั้นที่คมกริบ เป็นดาบในสงคราม ตอนที่เขารบอยู่ในซีเจวี๋ย ว่ากันว่าช่างดาบฝั่งตะวันตกเป็นคนทำขึ้นมาอย่างสุดความสามารถ ดาบเล่มนี้ล้ำค่าจนทั่วเมืองต่างปรารถนาจะครอบครอง

เว่ยจางกำลังตัดตามที่เหยาเยี่ยนอวี่พูด เขาตัดเปลือกไม้แผ่นนั้นเหมือนหั่นเต้าหู้ ตัดจากข้างบนไปข้างล่าง แล้วค่อยๆ แซะออกอย่างระมัดระวัง

แคร่ก! เปลือกไม้หล่นลงพื้น

เห็นได้ชัดเจนว่าลักษณะของใต้เปลือกไม้เป็นอย่างไร ต่อให้เป็นคนเฉกเช่นแม่ทัพเว่ยก็ยังอดเบิกตาโตไม่ได้!

ของล้ำค่าที่เหยาเยี่ยนอวี่พูดถึง…อยู่ในพื้นที่แค่ฝ่ามือเดียว นั่นก็คือหนอนนับไม่ถ้วนที่กำลังแออัดกันอยู่ในนั้น!

หนอนสีเหลืองอำพันตัวเล็กแออัดยัดเยียด กล่าวได้ว่ามีหมอนนับหมื่นตัวกำลังขยับไปมา!

“วู้…” เหยาเยี่ยนอวี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ที่รักทั้งหลาย! หาพวกเจ้าเจอเสียที!”

เว่ยจางหันไปมองเหยาเยี่ยนอวี่แค่พริบตาเดียวแล้วเม้มปาก ภายในใจกำลังคิดว่า ยัยหนูคนนี้ไม่เบาเลยจริงๆ นี่หากเปลี่ยนเป็นแม่นางผู้อื่นต่อให้ไม่ตกใจก็คงจะกรีดร้อง และคงรังเกียจจนวิ่งหนีไปแล้วกระมัง

อาการของนางเรียกว่าอะไ รตื่นเต้นดีใจ? อืมช่างตื่นเต้นดีใจเหมือนคนบ้า!

“นี่ยังรออะไรอยู่ รีบลงมือสิ!” เหยาเยี่ยนอวี่เร่งแม่ทัพเว่ยที่อยู่ข้างๆ

“อ๊ะ?” เว่ยจางรู้สึกแปลกพิลึก “ลงมืออะไร?”

“เก็บสิ! พวกนี้!” เหยาเยี่ยนอวี่ชี้ไปยังหนอนเหล่านั้นแล้วสั่งการอย่างสมเหตุสมผล “เจ้าไม่ใช่บอกว่าจะช่วยข้าหรือ”

เว่ยจางขมวดคิ้ว “ใช้อะไรเก็บ”

“นี่ เอาไว้” เหยาเยี่ยนอวี่ไม่รู้ว่าไปเอาขวดกระเบื้องที่ใหญ่เท่ากำปั้นมาจากไหน นางยื่นไปให้เว่ยจาง

เว่ยจางเม้มปากอย่างประหม่าอีกครั้งแล้วรับขวดกระเบื้องมา หลังจากครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยถามอีกครั้ง “ต้องจับตัวเป็นๆ หรือ”

“ทางที่ดีที่สุดก็คือจับตัวเป็นๆ” เหยาเยี่ยนอวี่พยักหน้า

เว่ยจางขมวดคิ้ว ถึงแม้เขาจะเป็นทหาร เคยเจอกับความยากลำบากอะไรมามาก อะไรที่น่าหวาดผวาก็เคยเจอมาแล้ว ทว่าจับหนอน…แล้วยังเป็นการจับหนอนนับพันตัวเช่นนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกเลยจริงๆ ดังนั้นจึงเอ่ยถามอย่างสงสัย “ต้องใช้มือหรือ”

เหยาเยี่ยนอวี่ถามกลับอย่างขบขัน “ทำไม เจ้าไม่กล้า?”

“นี่ไม่ใช่เรื่องกล้าหรือไม่กล้า ปัญหาคือมันจำเป็นต้องทำเช่นนี้ด้วยหรือ”

เว่ยจางกำลังเกลี้ยกล่อมตัวเองให้สงบสติอารมณ์ อย่าให้ยัยหนูคนนี้ใช้วิธีนี้มากลั่นแกล้งตัวเองเด็ดขาด เขากำลังครุ่นคิดพลางหันไปเด็ดกิ่งไม้มาหนึ่งก้าน เด็ดใบไม้ออกจนเหลือแต่กิ่งเปล่า จากนั้นก็ขยับไปใกล้แล้วค่อยๆ เขี่ยเอาหนอนตัวเล็กเข้าไปในขวดกระเบื้อง

“เจ้ากลัวหนอนหรือ” เหยาเยี่ยนอวี่เอ่ยถามขึ้นทันที

“อื้ม?” เว่ยจางกำลังตั้งใจทำการใหญ่จึงไม่แม้แต่หันไปมอง

“เจ้ากลัวหนอนพวกนี้หรือ” เหยาเยี่ยนอวี่เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่เคล้าด้วยความมั่นใจ

“เจ้าไม่กลัว?” เว่ยจางหันไปมองคุณหนูเหยาเพียงพริบตาแล้วยิ้ม นัยน์ตาสีนิลเคล้าด้วยรอยยิ้มหยอกล้ออย่างไม่เคยมีมาก่อน

“ข้ากลัว” เหยาเยี่ยนอวี่พูดอย่างหนักแน่นในลำคอ “ข้าเป็นสตรีกลัวหนอนเป็นเรื่องธรรมดาเจ้าเป็นบุรุษนี่!”

“ใครบอกเจ้าว่าข้ากลัว” เว่ยจางพูดไปก็จับหนอนหนึ่งตัวโยนมาตรงหน้าเหยาเยี่ยนอวี่ ยัยหนูคนนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ เขาจึงต้องเอาคืนเสียหน่อย

“อะ…” เหยาเยี่ยนอวี่สะดุ้งตกใจดังคาด ยกมือบังหน้าตัวเองพลางหลบไปด้านหลัง

“ระวัง!” สองมือของเว่ยจางถือของจนเต็มจึงพยุงนางไม่ได้ เลยใช้ขาข้างหนึ่งเกี่ยวเอวของคุณหนูเหยาไว้

“เจ้ามันสารเลว!” เหยาเยี่ยนอวี่ทั้งตกใจและไม่ได้รับความเป็นธรรมนัยน์ตาแดงระเรื่อขึ้นมาทันที นางออกหมัดอ่อนแรงชกเขา ทว่านางกลับกลายเป็นฝ่ายที่ต้องเจ็บตัว

“ขอโทษ ขอโทษ!” พอเห็นท่าทางเช่นนี้ของนาง เว่ยจางจึงไม่รู้อารมณ์ดีมาจากไหน “ข้ายังนึกว่าเจ้าแค่พูดเล่น นึกไม่ถึงว่าเจ้ากลัวจริงๆ? ก่อนหน้านี้เห็นเจ้ารักษาคนจับมีดกรีดเนื้อก็ไม่เห็นกลัวอะไรเลย เหตุใดถึงได้กลัวหนอนตัวเล็กเหล่านี้”

“พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่” เหยาเหยียนอี้เห็นน้องสาวตะโกนเสียงดังจึงรีบตามหา เห็นพวกเขาสองคนกำลังโน้มตัวยืนเคียงไหล่หันหน้าเข้าหาต้นไม้ใหญ่อยู่ ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกอยู่ไม่เป็นสุขไปทั้งตัว

“พี่รอง” เหยาเยี่ยนอวี่รีบยืดตัวตรงหันกลับไป

เว่ยจางกลับยังคงตั้งใจยัดหนอนเข้าไปในขวดกระเบื้อง การประมวลผลจากสายตาในก่อนหน้านี้กลับผิดคาดไป เดิมทีนึกว่าหนอนมีเพียงไม่กี่ร้อยตัวเท่านั้น ตอนนี้ดูท่าแล้ว หนอนเหล่านี้ต้องมีจำนวนมากกว่าหนึ่งพันแน่นอน จนถึงตอนนี้ยังยัดหนอนเข้าไปไม่หมด

“นี่คืออะไร” เหยาเหยียนอี้เห็นหนอนที่อยู่ใต้เปลือกไม้ขาวโพลนแล้วขมวดคิ้ว “หรือว่านี่คือดักแด้ดิน”

“ไม่ใช่” เหยาเยี่ยนอวี่ส่ายหัว “นี่เป็นดักแด้ทอง”

“ดักแด้ทอง? เอาไว้ทำอะไร” หนอนพวกนี้ทำให้คนค่อนข้างรู้สึกกระอักกระอ่วน เหยาเหยียนอี้ไม่อยากชำเลืองมองอีกครั้ง

“สรรพคุณของดักแด้ทองแกร่งกว่าดักแด้ดินหลายเท่า เป็นยาวิเศษในการลบรอยแผลเป็น”

“เยี่ยมมาก!” เหยาเหยียนอี้เบิกตาโตแล้วก็ไม่รู้สึกว่าหนอนเหล่านี้น่ากระอักกระอ่วนใจอีกต่อไป หนอนแต่ละตัวเป็นเหมือนทองคำทั้งแท่ง!

เว่ยจางเก็บดักแด้ทองเข้าไปในขวดกระเบื้อง จากนั้นก็ยื่นไปให้เหยาเยี่ยนอวี่

เหยาเยี่ยนอวี่ไม่ได้ยื่นมือออกมารับไว้ แค่พูดขึ้น “เจ้าช่วยข้าเก็บเอาไว้ก่อน”

เว่ยจางขมวดคิ้ว “นี่จะเอาเก็บไว้อย่างไร”

เหยาเยี่ยนอวี่เอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองยื่นให้เขา “ใช้นี่ปิดปากขวดและผูกผ้าไว้ถือ”

เว่ยจางรับผ้าเช็ดหน้าแล้วมองนิ่ง ไม่คิดใช้มัน ทว่ากลับฉีกเสื้อของตนเองออกมาหนึ่งชิ้นแล้วเอาไปปิดปากขวดไว้ จากนั้นก็พันรอบๆ ก้นขวด ผูกให้แน่น พร้อมกับโยนไปให้เหยาเหยียนอี้ “อย่างไรเสียให้ใต้เท้าเหยาเอาไว้จะดีกว่า”