หมอหญิงจ้าวดวงใจ - ตอนที่ 506 วิงวอนขอบุตร (3)

ตอนที่ 506 วิงวอนขอบุตร (3)

หวางฮูหยินสบถใส่เถียนอี๋เหนียงไปแล้ว ก็รู้สึกได้ระบายความขุ่นเคืองในใจออกมา แล้ว ถึงจะปรึกษาหารือกับหนิงฮูหยินน้อย “นี่ไม่ใช่เรื่อง เชวี่ยหวามีใจที่สูงลิ่วกว่านภา วันนี้นางมาเมืองหลวงแล้ว จิตใจอันสกปรกของนางก็ยิ่งปกปิดไว้ไม่มิด อนาคตไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี”

“ปีหน้าก็ได้เวลาสอบคัดเลือกช่วงวสันต์แล้ว ถึงเวลาจะมีปัญญาชนมากมายมารวมตัวกันในเมืองหลวง อีกอย่างยังได้ยินว่าฝ่าบาทมีพระประสงค์ให้นายท่านเป็นขุนนางคัดเลือกในครั้งนี้ มิเช่นนั้นพวกเราวางแผนไว้แต่เนิ่นๆ เถอะ เลือกปัญญาชนดีเด่นที่ได้ผ่านการคัดเลือก ให้จัดพิธีสมรสกับน้องสามดีหรือไม่ เช่นนี้ก็จะได้ไม่ต้องปล่อยให้เถียนอี๋เหนียงที่ประสงค์ร้ายคอยยั่วยุให้คนอื่นไม่ถูกคอกันอีก ไม่ทำให้คุณหนูสามเสียคนและตระกูลเสียชื่ออีก”

หวางฮูหยินพยักหน้า “เชวี่ยหวาเป็นเช่นนี้ อยากแต่งเข้าจวนตระกูลใหญ่ก็คงเป็นไปไม่ได้ นายท่านก็ไม่ยอมให้บุตรีเป็นอนุภรรยาใคร ทำได้เพียงเลือกปัญญาชนที่มีฐานะทางครอบครัวยากจน ขอเพียงให้นางมีชีวิตที่สงบสุข อนาคตมีตระกูลคอยช่วยเหลืออยู่ ก็ใช่ว่าจะมีชีวิตที่ดีไม่ได้”

“ฮูหยินกล่าวถูกเจ้าค่ะ” หนิงฮูหยินน้อยพยักหน้า ภายในใจกลับถอนหายใจ อยากจะให้คุณหนูสามมีชีวิตที่สงบสุข เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย

ทั้งสองนิ่งเงียบไปสักพัก หวางฮูหยินก็กล่าวอย่างจนปัญญา “อย่างไรก็ส่งคนไปบอกเยี่ยนอวี่ให้รู้หน่อยเถอะ ฮูหยินผู้เฒ่าเอาแต่โวยวายเช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่อง”

“เจ้าค่ะ ลิ้นจี่ที่ส่งจากเขตตอนใต้มาถึงพอดี สะใภ้จะสั่งให้คนคัดอันดีไปให้น้องรองเจ้าค่ะ” หนิงฮูหยินน้อยตอบกลับ

หวางฮูหยินสั่งการอีกครั้ง “ช่วงก่อนใต้เท้าหลินจากกระทรวงก่อสร้างส่งจานหมาเหน่ามาหนึ่งชุด มีทั้งหมดสี่ใบ ตั้งอยู่ด้วยกันกลับดูงดงามนัก เจ้าสั่งให้คนส่งไปให้นางด้วยเถอะ”

“เจ้าค่ะ ตอนที่รับจานชุดนั้นไว้ หวางฮูหยินก็บอกว่าจะให้จวนแม่ทัพ ภายหลังมีธุระต้องสะสางก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย” หนิงฮูหยินน้อยพูดยิ้มๆ “ว่าไปแล้วสะใภ้เองที่มองข้ามเรื่องนี้ไป”

“ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร ข้าเพียงรู้สึกว่าตอนที่เยี่ยนอวี่ออกเรือน พวกเราไม่อยู่ที่นี่ วันนี้แม่ทัพเว่ยก็ปฏิบัติตนกับพวกเราเช่นนี้ พวกเราไม่ควรทระนงตัวเกินไป เขาไม่มีบิดามารดา เยี่ยนอวี่ก็มัววุ่นเรื่องด้านนอก งานเรือนมอบให้ซูฮูหยินจัดการทั้งหมด ทำให้นางต้องลำบากแล้ว”

“ฮูหยินกล่าวถูกเจ้าค่ะ” หนิงฮูหยินน้อยพูดยิ้มๆ “ทว่าซูฮูหยินกับน้องรองมีความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง มีนางคอยสะสางงานเรือน กลับสบายใจขึ้นเยอะ”

“แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีแต่อย่างไร ทางฝั่งจวนแม่ทัพ…” หวางฮูหยินถอนหายใจเบาๆ แล้วส่ายหัว “เฝิงหมัวมัวอายุมากขึ้นทุกวัน เจ้าเลือกบ่าวที่ไว้วางใจได้เสียสองคนส่งไปให้นางเถอะ”

“สะใภ้ก็คิดเช่นนี้อยู่เหมือนกัน แต่คนมากความสามารถนั้นหาไม่ง่ายเลยเจ้าค่ะ ยังต้องขอให้ฮูหยินช่วยคัดกรองอีกทีเจ้าค่ะ

“ได้ เช่นนั้นเจ้าไปเลือกคนมา แล้วพามาให้ข้าคัดกรองอีกที”

วันนี้เหยาเยี่ยนอวี่กลับจากสำนักแพทย์ ก็เห็นจวนเหยาส่งเสวี่ยเหลียนมา เสวี่ยเหลียนคือสาวใช้ที่เหยาเยี่ยนอวี่ซื้อมาให้เหยาเหยียนอี้ วันนี้ก็ได้กลายเป็นเมียบ่าวที่ได้หน้าของเหยาเหยียนอี้แล้ว เหตุเพราะหนิงฮูหยินน้อยเห็นว่านางกับเหยาเยี่ยนอวี่พอถูกคอกัน ดังนั้นถึงให้นางมาส่งสารให้เหยาเยี่ยนอวี่

หมอหลวงเหยาเปลี่ยนชุดเครื่องแบบขุนนางไปด้วยพลางฟังเสวี่ยเหลียนกล่าวจบ จากนั้นก็พูดยิ้มๆ ด้วยเสียงเบา “ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นห่วงเป็นใยข้าเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน”

ทีแรกเสวี่ยเหลียนก็เคารพนับถือเหยาเยี่ยนอวี่อยู่แล้ว ทุกวันนี้ก็ยิ่งไม่กล้าตัดญาติขาดมิตรกับนาง จึงแย้มยิ้มพลางพูด “ฮูหยินน้อยรองก็บอกฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว ทุกวันนี้คุณหนูรองต้องคอยดูแลพลานามัยของฝ่าบาท ก็ยิ่งทำให้ยุ่งกว่าเดิม เกรงว่าไม่มีเวลาไปจุดธูปขอพรแล้ว ทว่าฮูหยินผู้เฒ่ากลับดื้อดึงเช่นนี้ แม้กระทั่งยังจะแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์กับฮูหยินและฮูหยินน้อยรอง ฮูหยินเองก็จนปัญญา ฮูหยินน้อยรองถึงสั่งให้บ่าวมาส่งสารให้คุณหนูรองเจ้าค่ะ”

เหยาเยี่ยนอวี่ยิ้มจางๆ “เอาเถอะ ข้ารู้แล้ว ไว้ข้ามีเวลาจะส่งคนไปแจ้งอีกที”

ระหว่างที่พูด แม่นมก็อุ้มหลินเซียวมาน้อมคำนับเหยาเยี่ยนอวี่ นี่คือกฎระเบียบที่เหยาฮูหยินกำหนด ทุกครั้งที่กลับจวนก็ต้องเจอกับหลินเซียว แม้กระทั่งซูฮูหยินที่มาหานางเพื่อเสวนาถึงงานเรือนยังเอาไว้ทีหลัง วันนี้ทุกคนในจวนแม่ทัพต่างรู้สึกว่าหลินเซียวกลายเป็นนายท่านน้อยในจวนแล้ว ไม่มีใครกล้ามากความแม้แต่คำเดียว

เหยาเยี่ยนอวี่ยืดตัวตรงอุ้มหลินเซียวมาดูแล้วถามแม่นม “วันนี้เขากินดีไหม”

“เรียนฮูหยิน คุณชายน้อยกินดีเลยเจ้าค่ะ บ่าวทำตามวิธีที่ฮูหยินพูด นำหูหลัวปู้[1]นึ่งและบดละเอียดแล้วไปผสมกับข้าวต้ม คุณชายน้อยเหมือนจะชอบเจ้าค่ะ”

เหยาเยี่ยนอวี่พยักหน้า แล้วลูบผมเส้นอ่อนของหลินเซียว พร้อมพูด “อืม ก็ไม่ต้องให้กินแต่หูหลัวปู้หรอก นำผักทุกชนิดไปทำตามขั้นตอนเช่นนี้ได้เหมือนกัน”

“เจ้าค่ะ” แม่นมพลันค้อมลำตัวตอบกลับ

“นี่คือ?” เสวี่ยเหลียนเดาไม่ออกว่าทารกผู้นี้คือใคร คุณชายน้อยจวนแม่ทัพหรือ เช่นนั้นก็คือบุตรชายของแม่ทัพน่ะสิ ทว่าคุณหนูรองยังไม่ได้ตั้งครรภ์ แม่ทัพจะเอาทารกมาจากไหน หรือแม่ทัพมีอนุภรรยาที่เลี้ยงดูอยู่นอกจวนตั้งนานแล้ว ตอนนี้ถึงได้อุ้มบุตรชายกลับมา นี่จะไปไหวหรือ!

เหยาเยี่ยนอวี่ยิ้มจางๆ พลางมองเสวี่ยเหลียนเพียงชั่วพริบตา “นี่เป็นบุตรบุญธรรมของข้า”

“อ๋อ” เสวี่ยเหลียนพยักหน้าทันที แล้วรู้สึกโล่งอก ไม่ใช่บุตรอนุภรรยาก็ดีแล้ว

เพียงแต่ว่า…บุตรบุญธรรม? คุณหนูรองเพิ่งจะแต่งงานไม่ถึงปี อยู่ดีๆ จะรับเลี้ยงเด็กไปไยกัน แล้วยังเป็นเด็กชายอีก

“ออกไปเถอะ” เหยาเยี่ยนอวี่ยื่นเด็กน้อยให้แม่นม แม่นมรับไว้พลางขานรับแล้วออกไป

เสวี่ยเหลียนพูดคุยเรื่องทั่วไปสองสามประโยค เหยาเยี่ยนอวี่ดูจานหมาเหน่าชุดนั้นและชิมลิ้นจี่สองลูกแล้ว ก่อนที่เสวี่ยเหลียนจะกลับ เหยาเยี่ยนอวี่ยังสั่งให้เฝิงหมัวมัวน้ำเก๊กฮวยสกัดข้นมาหกขวด บอกให้ผสมกับน้ำดื่มทุกครั้งหลังมื้อเช้า จะช่วยล้างตับและบำรุงสายตา ที่สำคัญคือให้เหยาหย่วนจือและเหยาเหยียนอี้ พวกเขามักร่วมงานสังสรรค์อยู่บ่อยครั้ง จึงเลี่ยงดื่มสุราไม่ได้ ควรที่จะบำรุงอวัยวะภายใน

“ขวดนี้ช่างงดงามจริงๆ เจ้าค่ะ” เสวี่ยเหลียนมองขวดแก้วที่มีของเหลวสีเหลืองอ่อน จึงรู้สึกชื่นชอบยิ่งนัก

เหยาเยี่ยนอวี่พูดยิ้มๆ “นี่ใช้ล้างตับโดยเฉพาะ เหล่าสตรีจวนเหยาคงไม่ได้ดื่มมากอยู่แล้ว ไว้ข้าจะสกัดน้ำกุหลาบแล้วส่งให้พวกเจ้าในภายหลังแล้วกัน”

เสวี่ยเหลียนพลันพูดยิ้มๆ “คุณหนูรองมีของดีก็มักจะคิดถึงพวกเราก่อนทุกครั้ง”

เหยาเยี่ยนอวี่จึงเชิญนางอยู่กินมื้อค่ำด้วยรอยยิ้ม เสวี่ยเหลียนพลันลุก “นี่ก็รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณหนูรองมากแล้ว จึงมิบังอาจถ่วงเวลาดีงามต่อ ฮูหยินน้อยรองยังรอให้บ่าวกลับไปรายงาน หากคุณหนูรองไม่สิ่งใดจะสั่งการแล้ว บ่าวขออำลาเจ้าค่ะ”

เหยาเยี่ยนอวี่ก็ไม่ได้รั้งไว้ แค่สั่งให้เฝิงหมัวมัวไปส่ง

ตอนหัวค่ำ เว่ยจางกลับมา หลังจากสองสามีภรรยากินมื้อค่ำเสร็จก็ไปเดินเล่นในสวนด้านหลังด้วยกัน เว่ยจางออกกำลังแปดท่ากับเหยาเยี่ยนอวี่ ทั้งยังฝึกวิชาความเร็วเท้ากับนาง หลังจากที่เหยาเยี่ยนอวี่มีเหงื่อท่วมตัวแล้ว จึงจะหยุดแล้วกลับไปที่เรือน

เซียงหรูเห็นทั้งสองกลับมา จึงเข้ามารายงานทันที “ฮูหยินเจ้าคะ อ่างอาบน้ำจัดเตรียมเสร็จแล้ว เชิญฮูหยินไปอาบน้ำเจ้าค่ะ”

เหยาเยี่ยนอวี่หันไปมองเว่ยจางเพียงปราดเดียว เว่ยจางยิ้มจางๆ สื่อให้นางไปก่อน

“เจ้ายังมีธุระหรือ” เหยาเยี่ยนอวี่จับนิ้วนางเว่ยจางไว้

“ไม่มี” เว่ยจางยิ้มจาง พลิกข้อมือจับมือนางไว้

“เช่นนั้นก็อาบด้วยกันเถอะ”

“…” อาบ…ด้วยกัน? ปลายหูแม่ทัพเว่ยแดงระเรื่อทันที

“จะได้ไม่ต้องยุ่งยาก” เหยาเยี่ยนอวี่ยิ้มจางสั่งการเซียงหรู “ไปเอาเสื้อผ้าของแม่ทัพมาด้วย”

เซียงหรูปั้นหน้าเขินอาย แล้วรับคำทันที แม่ทัพเว่ยหายใจอย่างร้อนผ่าว ยื่นมือช้อนตัวฮูหยินขึ้น แล้วเดินไปเรือนอาบน้ำทันที

[1] หูหลัวปู้ คือแครอท