หมอหญิงจ้าวดวงใจ - ตอนที่ 527 เยี่ยนอวี่ลาพักร้อน หมิงชั่นได้บุตรชาย (5)

ตอนที่ 527 เยี่ยนอวี่ลาพักร้อน หมิงชั่นได้บุตรชาย (5)

หัวใจของซูอวี้เหิงสั่นคลอนไปตามเสียงสั่งการของเว่ยจาง กำลังขบคิดในใจว่า หลังจากผ่านเรื่องนี้ไป ยังไม่รู้ว่าแม่ทัพจะไปคิดบัญชีอะไรกับสามีของตนหรือเปล่า!

เรือนโหวฮูหยิน ณ จวนจิ้งไห่โหว

องค์หญิงใหญ่หนิงหวาได้ยินเรื่องกรีดร้องอันทรมานของบุตรีที่ดังจากเรือนข้างค่อยๆ หมดเรี่ยวแรงไป นางก็เริ่มน้ำตาคลอ

นึกถึงตอนนั้นที่คลอดหันหมิงชั่นนั้นยากมาก ต้องใช้เวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนถึงจะคลอดออกมาได้ จนทำให้หันหมิงชั่นเกือบจะสิ้นใจไปแล้ว โชคดีที่มีหมอตำแยและหมอหลวงช่วยชีวิตไว้ทัน

และสภาพร่างกายของนางก็ได้รับผลกระทบไปด้วย หลังจากอยู่เดือนเสร็จก็ไม่มีประจำเดือนอีกต่อไป จนถึงตอนนี้ บุตรีของตนก็ยังต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมานเช่นนี้ด้วยหรือ

นางเป็นองค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นต้าอวิ๋น ว่าด้วยฐานะหรือรูปลักษณ์หน้าตา คงไม่มีใครเทียบเทียมได้อยู่แล้ว อีกทั้งยังเป็นน้องสาวที่ฮ่องเต้โปรดปรานที่สุด จึงเป็นสตรีที่มีอิทธิพลและอำนาจอย่างมาก

ทว่าต่อให้เป็นเช่นนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร นางและบุตรีของนางยังคงต้องทนกับความทุกข์ทรมานเช่นนี้

องค์หญิงใหญ่หนิงหวาพิงอยู่บนตั่งไม้ไท่ซือแล้วเงยหน้าขึ้น ท้ายทอยวางลงบนพนักพิงแรงๆ เหมือนอยากเอาความเจ็บปวดตรงศีรษะมาทำให้หัวใจรู้สึกปวดร้าวน้อยลง

ด้านข้าง มารดาของเซียวหลินก็เหมือนนั่งอยู่บนพรมเข็มเช่นกัน ได้บุตรีขององค์หญิงใหญ่มาเป็นสะใภ้นั้นดียิ่งนัก ทำให้ตระกูลเซียวได้รับแรงสนับสนุนอย่างมาก ทว่าขืนบุตรีองค์หญิงใหญ่เป็นอะไรขึ้นมา บุตรชายที่อ่อนแอของตน องค์หญิงใหญ่จะปล่อยให้ลอยนวลไปได้อย่างไร

อีกอย่าง หันหมิงชั่นก็เป็นบุตรสะใภ้ที่ดีคนหนึ่ง ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็กตัญญูและใส่ใจนางอย่างมาก นางมีสะใภ้คนนี้ก็ประดุจมีบุตรีในไส้ หากนางเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ แล้วจะหาบุตรสะใภ้ที่ดีเช่นนี้มาจากไหนกัน

นอกประตู เซียวหลินและหันซังเย่ว์ก็เหมือนมดในกระทะร้อนที่กำลังเดินไปเดินมาในห้องไม่หยุด ทุกครั้งที่เดินผ่านหน้าประตูเรือนข้าง เซียวหลินก็จะแง้มประตูมองไปด้านใน จากนั้นจะถูกผัวจื่อเชิญออกมาทุกครั้ง “ท่านโหว อย่ามองเลย บ่าวจะรีบไปตักน้ำเจ้าค่ะ”

“เป็นเช่นไรบ้าง! ฮูหยินเป็นเช่นไรบ้างแล้ว หือ?” เซียวหลินถามผื่อจื่อที่คลุมหัวปิดหน้า

“ท่านโหวอย่าใจร้อนไปเลย ฮูหยินเพิ่งคลอดบุตรคนแรก ไม่ได้เร็วเช่นนั้น”

“นางไม่มีแรงกรีดร้องแล้ว!” เซียวหลินตะคอกด้วยความใจร้อน

ผัวจื่อยิ้มอย่างขมขื่น “นี่…ท่านโหว ท่านจะรีบไปก็ไม่มีประโยชน์ ท่านรีบถอยไปเถอะ อย่าขวางทางบ่าวเลย บ่าวจะรีบไปตักน้ำเจ้าค่ะ”

“อั๊ยยา เจ้ารีบถอยไป!” หันซังเย่ว์ดึงเซียวหลิน “ไปสร้างปัญหาอะไรเล่า!”

“ข้า…ข้าแค่ใจร้อน!” เส้นเอ็นหน้าผากของเซียวหลินปูดออกมาทันที

“ข้าก็ใจร้อนเหมือนกัน!” หันซังเย่ว์ตะคอกใส่เซียวหลิน “เจ้านี่แหละตัวดี!”

“ใช่ๆ ข้าเป็นคนทำทั้งหมด…” เซียวหลินตบหน้าผากอย่างประหม่า สำนึกผิดตอนนี้ยังทันอยู่หรือ

สาวใช้ชั้นล่างด้านนอกรีบวิ่งเข้าไปด้านในอย่างเร่งรีบ เดินถึงตรงหน้าเซียวหลิน แล้วตอบกลับอย่างดีใจ “เรียนท่านโหว แม่ทัพเว่ยและหมอหลวงเหยามาเจ้าค่ะ”

“จริงหรือ!” แววตาของเซียวหลินเป็นประกายทันที สาวเท้าเดินออกไปด้านนอก “ไหน! อยู่ไหน”

“คนที่เฝ้าประตูสองเข้ามารายงาน บอกว่าลงจากรถม้าแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้ชั้นล่างเดินตามไปด้วยและรายงานด้วยความชื่นชมยินดี

หันซังเย่ว์ถอนหายใจยาวๆ จากนั้นรีบส่ายหัว “หมอหลวงเหยามาแล้วหรือ นางไม่ใช่ว่า…” ลำพังตัวเองก็จะไม่รอดแล้วหรือเปล่า มาถึงที่นี่ก็แค่นั่งมองได้อย่างเดียวหรือเปล่า

องค์หญิงใหญ่หนิงหวาได้ยินเหยาเยี่ยนอวี่มาแล้ว จึงดีใจเป็นอันดับแรก จากนั้นค่อยถอนหายใจอย่างประหม่า

เซียวฮูหยินไปต้อนรับด้วยตัวเอง พอเห็นเหยาเยี่ยนอวี่นั่งบนเกี้ยว แม้แต่ยืนยังไม่อยู่ ก็อดลอบถอนหายในใจไม่ได้ ทว่าภายนอกกลับเข้าไปต้อนรับและเชิญดื่มน้ำชาด้วยความเกรงใจ

เหยาเยี่ยนนอวี่ส่ายหัว “รบกวนฮูหยินสั่งให้คนไปขนเก้าอี้มาส่งที่ห้องทำคลอดที ข้าจะดูพี่หันเสียที”

เซียวฮูหยินก็มองเซียวหลินเพียงคราเดียวด้วยความลำบากใจ เซียวหลินประสานมือคารวะเหยาเยี่ยนอวี่ “เซียวหลินซาบซึ้งในน้ำใจของฮูหยินเป็นอย่างมาก เพียงแค่ว่าสุขภาพร่างกายของตัวเองยังไม่ทันได้ฟื้นฟู ดังนั้น…”

“ข้าแค่นั่งดูเท่านั้น” เหยาเยี่ยนอวี่พูดด้วยเสียงเบา “เวลานี้ต่อให้เจ้าอยากให้ข้าทำอะไร ข้าก็ทำไม่ได้อยู่แล้ว”

ในขณะเซียวหลินกำลังลังเล ก็มีหมอตำแยวิ่งออกมาจากด้านใน ยังไม่ทันน้อมคำนับ ก็ถามโดยตรง “ฮูหยิน ท่านโหว เกรงว่าไม่ได้การแล้ว! บุตรและมารดา…สามารถรักษาไว้เพียงคน…”

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” เซียวหลินรู้สึกใจร้อนขึ้นมาทันที เข้าไปกระชากคอเสื้อของหมอตำแย แล้วขมวดคิ้วด้วยความโมโห “เมื่อครู่ไม่ได้บอกว่าไม่เป็นอะไรหรือไร”

เหยาเยี่ยนอวี่ถอนหายใจอย่างจนหนทาง ยื่นมือไปจับแขนเสื้อของเว่ยจาง เว่ยจางเดินหน้าไปดึงเซียวหลินออก พร้อมพูดด้วยเสียงเรียบ “เจ้าให้นางพูดจบก่อน”

หมอตำแยคนนั้นนึกว่าตนเองจะไม่รอดชีวิตแล้ว ทันใดนั้นก็ตกใจจนพูดด้วยเสียงสั่นเทา “ท่านโหวได้โปรด…ให้อภัย ก่อนหน้านี้สันนิฐานว่าตำแหน่งทารกไม่ตรง ทว่าเมื่อครู่…เมื่อครู่พวกบ่าวใช้กำลังทั้งหมดปรับตำแหน่งของทารก กลับนึกไม่ถึง…สายสะดือพันคอทารก…หากยังดื้อดึงที่จะผดุงครรภ์ เกรงว่า…จะรักษาชีวิตของทารกไว้ไม่ได้เจ้าค่ะ…”

“เช่นนั้นก็รักษาฮูหยินไว้ก่อน! รักษาชีวิตฮูหยินไว้!” เซียวหลินตะคอกใส่นางดั่งคนบ้า

“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ…” หมอตำแยพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง แล้วเข้าไปในเรือนทันที

“ช้าก่อน!” เหยาเยี่ยนอวี่รั้งนางไว้ แล้วมองเซียวหลิน “อาจรักษาชีวิตของทารกไว้ได้ด้วยวิธีอื่น”

“จริงหรือ!” เซียวหลินที่ตกใจจนสติแตกในตอนแรกกลับมามีความหวังอีกครั้ง ทันใดนั้นก็เข้าไปจูงมือเหยาเยี่ยนอวี่ไว้จนลืมตัว “ทำเป็นจริงหรือ”

เว่ยจางเดินหน้าไปดึงเขาออก “เจ้าแค่พูดไม่ได้หรือไร”

“ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไร แค่รักษาชีวิตทารกไว้ด้วยวิธีอะไร เชิญหมอหลวงเหยาพยายามใช้ทุกวิธี” องค์หญิงใหญ่หนิงหวาตรัสด้วยเสียงเรียบ ทำให้เซียวหลินที่กระวนกระวายได้สติกลับมา

“ใช่ ไม่ว่าใช้วิธีอะไร แค่ขอให้น้องเหยารักษาชีวิตของชั่นเอ๋อร์และเด็กไว้ก็พอแล้ว!” เซียวหลินค้อมตัวลงจากใจจริง

เหยาเยี่ยนอวี่สูดอากาศเข้าปอดลึกๆ แล้วสั่งชุ่ยเวยและชุ่ยผิงที่อยู่ด้านหลัง “พวกเจ้าสองคน รีบไปเตรียมตัวหน่อยเถอะ” กล่าวจบ ก็หันไปมองหันซังเย่ว์ “องค์ชายรอง พี่หันเป็นน้องสาวทางสายเลือดของท่าน กลุ่มเลือดของพวกท่านเข้ากันได้ นางต้องการเลือดของท่าน”

“ไม่มีปัญหา” หันซังเกอพูดไป ก็ดึงแขนเสื้อขึ้น “ให้น้องสาวข้าใช้เลือด เป็นเรื่องสมเหตุสมผลอยู่แล้ว”

เหยาเยี่ยนอวี่หันไปมองเซียวฮูหยิน พร้อมยิ้มจางๆ “ฮูหยิน รบกวนท่านช่วยสั่งให้คนในห้องคลอดออกมาก่อน จากนั้นส่งเก้าอี้เข้าไปให้ข้าหนึ่งตัว” กล่าวจบ เหยาเยี่ยนอวี่มองเว่ยจางอีกครา “เจ้าอยู่เป็นเพื่อนท่านเซียวโหวด้านนอกเถอะ”

เว่ยจางยื่นมือจับแก้มซูบผอมของเหยาเยี่ยนอวี่ ถอนหายใจอย่างจนหนทางแล้วพยักหน้า

ผัวจื่อร่างกำยำทั้งสองยกเหยาเยี่ยนอวี่เข้าไปในห้องคลอด แล้ววางลงบนเก้าอี้ไท่ซือ

ชุ่ยเวยและชุ่ยผิงแบ่งหน้าที่กัน หนึ่งคนรับผิดชอบฝังเข็มยาชาให้หันหมิงชั่น ส่วนอีกคนสูบเลือดของหันซังเย่ว์ หลังจากเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว เหยาเยี่ยนอวี่ยื่นมือไปจับมือหันหมิงชั่นไว้ พร้อมพูดด้วยเสียงต่ำ “พี่หันไม่ต้องกลัว เดี๋ยวก็คลอดออกมาได้แล้ว ท่านกับทารกน้อยต้องไม่เป็นอะไร”

หันหมิงชั่นยิ้มปลอบโยนตัวเอง แล้วกะพริบตา

เหยาเยี่ยนอวี่หันไปมองท้องกลมโตของหันหมิงชั่น แล้วพูดด้วยเสียงนิ่งสงบ “เห็นเส้นสีขาวตรงหน้าท้องไหม”