หมอหญิงจ้าวดวงใจ - ตอนที่ 529 เจ้ามีหน้าที่เอาแต่ใจ ข้ามีหน้าที่เอาใจ (2)

ตอนที่ 529 เจ้ามีหน้าที่เอาแต่ใจ ข้ามีหน้าที่เอาใจ (2)

“ได้” แม่ทัพเว่ยตอบกลับโดยไม่ลังเล แล้วป้อนอาหารให้ฮูหยินต่อ

“พวกเราไปตกปลาที่บ่อน้ำเองเถอะ” เหยาฮูหยินกินพลางพูดแผนการวันนี้ที่จะทำ “ในบ่อน่าจะมีกุ้งด้วย พวกเราตกมาเผากินข้างสระน้ำตอนเที่ยงกันเถอะ”

“ได้ เป็นเด็กดี กินข้าวก่อนเถอะ” แม่ทัพเว่ยป้อนอาหารด้วยความตั้งใจ ท่าทางของเขาสื่อให้เห็นว่าอย่าจับปลาสองมือ

“อื้ม” เหยาฮูหยินกินไปหนึ่งคำ จู่ๆ ก็นึกอะไรได้ จึงหัวเราะพรวดจนข้าวต้มในปากพุ่งออกมา

“…” แม่ทัพเว่ยชะงักงันไป จากนั้นมองนางด้วยความรักใคร่และเอ็นดู

เหยาฮูหยินยิ้มจางๆ “จู่ๆ ข้าก็นึกถึงตอนนั้นที่เดินทางไปเจียงหนานพร้อมกัน แล้วเจ้าก็จับปลาได้หนึ่งตะกร้า”

“ถ้าเจ้าชอบ ประเดี๋ยวข้าจะไปจับที่บ่อน้ำให้เจ้าหนึ่งตะกร้า” แม่ทัพเว่ยพูดไป ก็เอาผ้าเช็ดหน้าด้านข้างเช็ดเศษข้าวตรงมุมปากของฮูหยิน แล้วถามด้วยความอ่อนโยน “ตอนนี้ กินข้าวดีๆ ได้หรือยัง”

“ก็ได้” เหยาฮูหยินพยักหน้าด้วยความเชื่อฟัง

แม่ทัพเว่ยป้อนข้าวให้ฮูหยินจนอิ่ม จากนั้นก็เทอาหารที่เหลือเข้าปากทั้งหมด แล้วเอาผ้าเช็ดปาก “เอาเถอะ เตรียมตัวสักพักแล้วพวกเราไปกัน”

ที่บอกว่าเตรียมตัวสักพัก ไม่มีทางสักพักแน่นอน

เหยาเยี่ยนอวี่ถูกแม่ทัพเว่ยช้อนตัวเดินไปถึงศาลาข้างสระน้ำ เถียนหลัว เซินเจียง เซียงหรูและอูเหมยก็จัดของที่แม่ทัพเว่ยเตรียมไว้หมดแล้ว

นางนอนอยู่บนเก้าอี้สานที่ตั้งอยู่ในศาลาร่มเย็น บนเบาะนุ่มปูผ้าผืนบางพร้อมกับหมอนที่หนุนสบาย แม่ทัพวางฮูหยินลงด้วยความระมัดระวัง

โต๊ะสานปูกระจกหน้าโต๊ะทรงกลมอยู่ไม่ไกลจากมือของฮูหยิน จากนั้นล้างลูกท้อน้ำผึ้งและฮามี่กวาที่ฮูหยินชอบให้สะอาดแล้ววางบนถาดผลไม้

ยังมีขนมเกาลัด ขนมถั่วเขียว ขนมมันเทศ ขนมถั่วแดง ขนมหลากสีจัดไว้ในจานขนาดใหญ่

อย่างไรก็ต้องไม่ขาดแก้วน้ำอยู่แล้ว ด้านในแช่ชาบำรุงร่างกายที่ทำเอง

สุดท้าย ปั้นซย่าเอาเตาสามขาทองแดงออกมา แล้วเผาสมุนไพรไล่ยุง ควันสมุนไพรฟุ้งกระจายไปทั่ว ทำให้แมลงที่อยู่รอบๆ หายไปหมด

หลังจากเก็บทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางแล้ว เว่ยจางเอาเบ็ดตกปลามา แล้วแขวนไส้เดือนไว้ตรงตะขอ แล้วเหวี่ยงเบ็ดลงไปในสระน้ำ จากนั้นรอให้ปลามาติดกับดัก

เหยาเยี่ยนอวี่พิงอยู่บนเก้าอี้สานหรี่ตามองท้องฟ้าสีครามสดใจและเมฆปุยขาวบริสุทธิ์ ลมเย็นพัดโชยเข้ามาในศาลาเล็ก ไม่รู้สึกร้อนระอุแม้แต่น้อย รอบทิศเต็มไปด้วยต้นไม้ เสียงจักจั่นร้อง ทิวทัศน์อร่ามตาตรงหน้า ข้างกายมีคนรักคอยปกป้อง ชีวิตนี้มีเวลาที่ดีงามเช่นนี้ ต่อให้นำเทพเจ้ามาแลกก็คงไม่ยอมแลก

หลังจากกินอิ่มนอนอิ่ม เหยาฮูหยินเริ่มรู้สึกง่วงนอนอีกครั้ง ดังนั้นเริ่มเคลิ้มหลับบนเก้าอี้สาน เว่ยจางมองนางค่อยๆ หลับใหลไป ดึงผ้าห่มผืนบางมาให้นาง จากนั้นเฝ้าเบ็ดตกปลาต่อ

คนในบ้านสวนนี้มักจะมาจับปลาบ่อยๆ ดังนั้นปลาพวกนี้ก็ฉลาดขึ้นมาเยอะ ไม่ยอมติดกับดักเลย แม่ทัพเว่ยรอไปสักพัก เงยหน้ามองท้องฟ้า ภายในใจคิดว่าไม่ได้การแล้ว ต้องคิดหาวิธี ขืนปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อ ฮูหยินของเขาคงจะไม่พอใจกับอาหารมื้อเที่ยงแน่นอน

ดังนั้นแม่ทัพเว่ยโบกมือให้เถียนหลัวที่อยู่ไม่ไกล เถียนหลัวสาวเท้าวิ่งมาเบาๆ พอฟังคำสั่งของแม่ทัพแล้วก็หันหลังวิ่งจากไป ไม่นานเอาตระกร้าดักจับปลามา

แม่ทัพเว่ยถอดเสื้อคลุมและเสื้อชั้นกลางออก แค่ใส่กางเกงขายาวสีเขียวเข้มแล้วไถลลงไปในน้ำ ใช่ เขาไถลลงไปในน้ำ เพราะกลัวว่าถ้ากระโดดลงไปแล้วฮูหยินจะสะดุ้งตื่น จึงไถลลงจากแผ่นไม้

เหยาเยี่ยนอวี่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงกรีดร้องของเซียงหรู ถึงแม้นางก็นอนจนจะอิ่มแล้ว อีกอย่างท้องก็เริ่มปวดท้องน้อยเพราะประจำเดือนมา ทว่าสถานที่แห่งนี้สบายจนอยากจะนอนต่ออีกสักพัก

“ว้าว! เหตุใดถึงได้ปลาเยอะมากเพียงนี้!” เซียงหรูมองแม่ทัพเว่ยหิ้วตะกร้าขึ้นมาจากน้ำ จึงตะลึงงันไปทันที

“หืม?” เหยาเยี่ยนอวี่ลืมตาที่เคลิ้มหลับขึ้น “ปลาอยู่ไหน”

“ฮูหยินรีบดูเร็ว แม่ทัพจับปลาได้เยอะมาก!” เซียงหรูดีใจจนชี้ไปยังแม่ทัพเว่ย เพราะว่าเว่ยจางดำอยู่ในน้ำตลอด ดังนั้นปลาในตะกร้ายังมีชีวิตอยู่ ตอนที่เทเข้าไปในถัง พวกมันยังกระโดดโลดเต้นอยู่เลย

เหยาเยี่ยนอวี่ลุกขึ้นนั่งพลางโน้มตัวไปมองปลาในถัง แล้วพูดยิ้มๆ “ไม่ได้บอกว่าจะตกปลาหรือไร เจ้าแสดงฝีมือเหมือนครั้งที่แล้วหรือ”

เว่ยจางยกมือเช็ดน้ำบนใบหน้า ขณะที่รับเสื้อผ้าที่เถียนหลัวยื่นมา ก็พูดไปด้วย “ปลาที่นี่ฉลาดกว่าปลาในแม่น้ำอวิ๋นเทียน ตกไปครึ่งค่อนวันยังไม่ได้สักตัว ข้าเลยลงไปจับดีกว่า จะได้ไม่ต้องทนหิวตอนเที่ยง”

“วิธีการจับปลาของเจ้า ปลาในสระน้ำนี้คงถูกเจ้าจับจนเกลี้ยงในไม่ช้านี้แน่นอน” เหยาเยี่ยนอวี่ยิ้มจางๆ

“ไม่มีทาง เจ้าไม่เห็นว่าข้าจับปลาที่ยาวกว่าแปดนิ้วเท่านั้น? ยังมีปลาตัวเล็กที่ข้าเก็บไว้แน่ะ” เว่ยจางยื่นปลาไป๋เหลียนให้เหยาเยี่ยนอวี่ดู ปลาตัวนี้ยาวหนึ่งฉื่อครึ่ง

“ไม่มีตัวที่ใหญ่กว่านี้หรือ” เหยาเยี่ยนอวี่มองปลาที่เต็มถัง มันเยอะจนแออัดมาก

“มี ข้าคิดว่าปลาที่ใหญ่กว่านี้เผายาก ฉะนั้นจับแค่สองสามตัว ตอนกลางคืนจะตุ๋นน้ำแกงให้เจ้าดื่ม” เว่ยจางพูดไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป แล้วถามเถียนหลัว “เอาถ่านมาด้วยไหม”

“ทีแรกก็ลืมไปแล้ว เมื่อครู่ตอนแม่ทัพจับปลา บ่าวเลยกลับไปเอามาเจ้าค่ะ” เถียนหลัวพูดไปและวิ่งเข้ามาพร้อมถ่านหนึ่งตะกร้า

“เยี่ยมมาก เลือกปลาตัวที่ไม่ใหญ่มากควักเครื่องในแล้วล้างให้สะอาด เตรียมตัวเผาปลา” แม่ทัพเว่ยพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“ข้านึกได้แล้ว” เหยาเยี่ยนอวี่อดกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป

“ไปไหน” เว่ยจางโน้มตัวลงมากอดนางไว้

“ข้าน่าจะเดินเองได้แล้ว” เหยาเยี่ยนอวี่ส่ายหัว นางอยากไปจัดการเรื่องประจำเดือน แล้วจะบอกอย่างไรกับเขาดี

“เจ้ายังมีอะไรที่ปิดบังข้าหรือไม่” เว่ยจางไม่มากความก็ช้อนตัวนางขึ้น หันหลังเดินออกจากศาลาเล็ก

เถียนหลัวเห็นจึงรีบเตือนเซียงหรูที่อยู่ข้างๆ “รีบไปปรนนิบัติฮูหยินสิ”

เซียงหรูหันไปมองเพียงคราวเดียว แล้วพึมพำเสียงต่ำ “ทำงานของตัวเองให้ดีก็พอ จะกลุ้มใจมากมายไปไย ไม่กลัวหนื่อยหรือ”

“จุ๊!” เถียนหลัวขมวดคิ้ว “นี่ข้าหวังดี กลับมาบอกว่าข้ายุ่งอีก! ปรนนิบัติฮูหยินไม่ใช่หน้าที่ของเจ้าหรือ”

“มีแม่ทัพอยู่ ข้าจะได้รับใช้ได้อย่างไร” เซียงหรูจับปลาตัวหนึ่งโยนไปให้เถียนหลัว “รีบจัดการกับปลาตัวนี้เถอะ”

“นี่ เจ้าทำได้ไหม นี่มันปลาตะเพียนแน่ะ! ปลาก้างเยอะที่สุดแล้ว! คงไม่เผากินกันหรอก เจ้าลุกขึ้น ข้าจะเลือกเอง! เถียนหลัวพูดไป แล้วผลักเซียงหรูออก นั่งเลือกปลาในกะละมัง

“ก้างเยอะแต่รสชาติสดใหม่ เจ้าเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไรหรือไม่! เซียงหรูชักสีหน้าเย็นชาใส่เถียนหลัว

เซียงหรูเอามีดเล็กมาช่วยขูดเกล็ดปลา อูเหมยนำเอากะละมังไม้ใส่น้ำไว้ นำปลาที่ผ่านการทำความสะอาดไปทาเกลือและเครื่องปรุงหมักไว้ก่อน พวกเขาแบ่งหน้าที่กันอย่างละเอียด ต่างคนต่างยุ่ง ไม่นานก็ทำความสะอาดปลาสิบกว่าตัวจนเสร็จ