หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - ตอนที่ 87 จะให้ข้าตบเจ้าให้ได้สินะ

ขณะที่ฉินเหยากำลังกลุ้มใจว่าจะขนของที่ซื้อกลับบ้านอย่างไร นางก็พบชาวบ้านจากหมู่บ้านเซี่ยเหอที่กำลังขับเกวียนวัวมาซื้อของเช่นกัน

ฉินเหยาจ่ายให้เขาสิบเหวิน อีกฝ่ายตกลงจะพานางไปส่งที่หมู่บ้านตระกูลหลิว

มีเกวียนก็สะดวกจริงๆ ของของทั้งสองบ้านถูกวางไว้ด้านหลังยังมีที่ว่างพอ ฉินเหยาจึงนั่งไปจนถึงหน้าบ้านได้สบายๆ

จากบ้านไปหนึ่งเดือน จะว่ายาวก็ไม่ยาว จะว่าสั้นก็ไม่สั้น คนในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เมื่อเห็นฉินเหยา ทุกคนก็ทักทายนางอย่างอบอุ่น

ต้นข้าวในนาเติบโตสูงขึ้นเป็นสีเขียวขจี ลมภูเขาพัดผ่านทำให้เกิดคลื่นสีเขียวระลอกใหญ่ ให้ความรู้สึกปลอดโปร่งสบายใจ

พอเห็นเรือนเล็กบนเนินฝั่งตรงข้ามแม่น้ำแต่ไกล หัวใจของฉินเหยาก็ล่องลอยไปถึงที่นั่นก่อนร่างกายเสียอีก

ที่โรงโม่น้ำใต้เนินเขา ต้าหลางกับพี่น้องทั้งสี่คนนั่งอยู่บนแท่นหิน ถือกิ่งไม้ในมือ ฝึกคัดตัวอักษรบนถาดไม้ที่เต็มไปด้วยทรายและคอยจับตาพวกที่คิดแอบใช้โรงโม่โดยไม่จ่ายเงิน

ในช่วงเดือนที่ฉินเหยาไม่อยู่ หลิวจี้จับพวกที่แอบใช้โรงโม่โดยไม่จ่ายเงินได้และพาพี่น้องไปสั่งสอนพวกนั้นเสียหนึ่งรอบ

ตอนนี้พวกที่คิดจะฉวยโอกาสในหมู่บ้านลดลงมาก แต่ก็ยังต้องคอยระวัง

หลิวจี้ เหวินเดียวก็เป็นเงิน!

รอบๆ โรงโม่มีต้นหญ้าน้ำสูงระดับครึ่งตัวคน ทำให้ต้าหลางและพี่น้องอีกสามคนนั่งอยู่โดยไม่เห็นว่าฉินเหยากลับมาแล้ว

กลับเป็นหลิวจี้ที่กำลังเข้าส้วมหลังบ้านบนเนินเขา เพราะพื้นที่สูงทัศนวิสัยจึงกว้างทำให้เขาเป็นคนแรกที่เห็นเกวียนวัวที่กำลังมุ่งหน้ามาทางบ้านของตน

พอเพ่งมองให้ดี แม่เจ้าประคุณ! ฉินเหยากลับมาแล้ว!

แถมนั่งเกวียนวัวกลับมา ของที่อยู่บนรถต้องเป็นของที่นางซื้อมาทั้งหมดแน่ๆ

นางเป็นคนชอบกินขนาดนั้น วันนี้ต้องได้กินเนื้อกับผักแบบเต็มอิ่มแน่นอน!

หลิวจี้ตื่นเต้นเกินไปจนเกือบลื่นล้มตอนเดินออกจากส้วม เขารีบคว้าขอบประตูไว้จึงทรงตัวได้ทัน

เขาปัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย สะบัดเส้นผมด้านหน้าที่ปรกอยู่ เผยรอยยิ้มที่คิดว่าตัวเองดูสง่างามที่สุดแล้วรีบวิ่งลงมาจากเนิน

เขาโบกมือไปพลางตะโกนสุดเสียงว่า “เมียจ๋า! เมียจ๋า!”

เสียงสะท้อนดังไปทั่วริมแม่น้ำ ทำเอาฉินเหยาบนเกวียนถึงกับขมวดคิ้วแน่น เจ้านี่มันตัวน่าอับอายจริงๆ!

สารถีที่ขับเกวียนหันมามองนางด้วยสายตาล้อเลียน “ฉินเหนียงจื่อ พวกเจ้าสองสามีภรรยาช่างรักกันจริงๆ ดูสิ สามีเจ้าดีใจขนาดนั้น”

ฉินเหยาได้แต่ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความสุภาพ

เสียงตะโกนของหลิวจี้ทำให้พี่น้องทั้งสี่ในโรงโม่น้ำสะดุ้ง ก่อนจะลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นเกวียนวัวบนสะพานและคนที่อยู่บนนั้น พวกเขาต่างพากันร้องลั่นวิ่งออกมาต้อนรับ

ซานหลางและซื่อเหนียงตะโกน “ท่านแม่！”

ต้าหลางและเอ้อร์หลางตะโกน “ท่านน้า!”

ฉินเหยารับคำทีละคน โบกมือให้เด็กๆ ถอยไปก่อนแล้วกระโดดลงจากรถ พวกเขาแม่ลูกห้าคนล้อมเกวียนและช่วยกันนำมันไปถึงหน้าบ้าน

หลิวจี้ยิ้มเอาใจฉินเหยาก่อน แต่กลับได้รับเพียงการกลอกตาอย่างดูถูกของนาง ทว่าเขาไม่ถือสา ยังคงช่วยสารถีขนของลงจากรถและยกเข้าไปเก็บในบ้าน

มารยาทก็ไม่เลวทีเดียว ยังรู้จักกล่าวขอบคุณและเชิญอีกฝ่ายเข้ามาดื่มน้ำในบ้านด้วย

แต่สารถีต้องรีบกลับหมู่บ้านเซี่ยเหอ ฉินเหยาจึงไม่ได้รั้งตัวไว้

“ของจัดเรียบร้อยแล้วหรือยัง”

หลิวจี้ตอบ “ข้าวเก็บเข้าห้องเก็บของเรียบร้อยแล้ว เนื้อแขวนไว้แล้ว ตอนเที่ยงข้าจะผัดกับผักทำเป็นกับข้าวให้กินกันเต็มที่ ส่วนที่เหลือข้าจะเอาไปเจียวเป็นน้ำมันหมู จะได้เก็บไว้ได้นานหน่อย”

อากาศร้อนก็มีข้อเสียเช่นกันคือเนื้อกับผักเก็บได้ไม่นาน

แต่ฉินเหยาก็ไม่ได้ซื้อมาเยอะ “ซี่โครงสองจินเอามาทำมื้อเย็นเลยเถอะ ของสดเอามาเคี่ยวเป็นน้ำแกงจะอร่อยที่สุด”

หลิวจี้พยักหน้าตอบรับ

ช่วงที่ฉินเหยาไม่อยู่ ห้าพ่อลูกทำแค่มื้อเช้ากับเย็น กลางวันก็หาอะไรง่ายๆ กินไปก่อน แต่วันนี้ฉินเหยากลับมาแล้วจึงแบ่งเนื้อไว้ครึ่งจิน สำหรับทำกับข้าวตอนเที่ยง

หลิวจี้ก่อไฟตามปกติ หุงข้าวไว้ก่อน ตอนนี้เวลาประมาณสิบเอ็ดโมงครึ่ง ยังไม่เที่ยงจึงล้างผักหั่นเนื้อเตรียมไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยทำ

หากไม่กลัวว่าฉินเหยาจะไม่พอใจ เขาคงอดใจไม่ไหวไปแล้ว

พอเตรียมกับข้าวเสร็จ เขาก็รีบวิ่งไปที่ห้องโถงทันที ลูบผ้าปออย่างตื่นเต้น “ซื้อผ้ามาเยอะขนาดนี้ จะทำชุดหน้าร้อนหรือ”

ฉินเหยาเดินเข้าไปเก็บอาวุธ วางห่อหนังสือที่หนักอึ้งลงแล้วพยักหน้า “พอกินข้าวเที่ยงเสร็จ เจ้าช่วยเอาผ้าไปเรือนเก่าทีแล้วแบ่งเนื้อไปอีกหนึ่งจิน ขอให้พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รองช่วยตัดเย็บชุดให้เราคนละตัว”

“เช่นนั้นต้องเหลือผ้าอีกเยอะเลยสินะ”

หลิวจี้แม้จะเย็บเสื้อผ้าไม่เป็น แต่ก็ไม่ได้โง่จนไม่เข้าใจ พวกเขามีผู้ใหญ่สองคนกับเด็กสี่คน ผ้าหนึ่งพับไม่น่าจะใช้หมด

ฉินเหยาเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “หากเจ้าตัดเย็บเสื้อผ้าเองเป็น ค่าใช้จ่ายพวกนี้ก็คงไม่ต้องเสีย”

หลิวจี้ยิ้มเจื่อน “เมียจ๋า เจ้าพูดเล่นอีกแล้ว มีที่ไหนที่บุรุษจะมาจับเข็มปักผ้าเย็บเสื้อผ้ากัน เล่าลือออกไปคงอับอายกันพอดี”

แต่พอคิดว่าจะต้องให้ทั้งเนื้อและผ้า เขาก็รู้สึกเสียดายเลยพึมพำขึ้นว่า “เช่นนั้นเนื้อไม่ต้องให้แล้วดีไหม พี่น้องกันแท้ๆ พวกเขาก็คงไม่กล้ารับหรอก”

ฉินเหยาวางห่อผ้าหนักอึ้งลง มองเห็นต้าหลางและพี่น้องทั้งสี่คนล้อมรอบห่อขนมด้วยตาเป็นประกายจึงช่วยเปิดกระดาษห่อให้

“โห ยังมีขนมอีก นี่ในตลาดไม่มีขายใช่หรือไม่” หลิวจี้มองฉินเหยาด้วยสายตาสงสัย

ขนมแต่ละชนิดมีแปดชิ้น ฉินเหยาเลือกออกมาอย่างละหกชิ้น เหลืออีกสองชิ้นพอดีสำหรับจินเป่าจินฮวาและพ่อแม่สามีคนละชิ้น จากนั้นก็กำชับให้หลิวจี้เอาไปให้เรือนเก่าทีหลัง

“นี่เป็นของที่นายท่านติงให้มาเพิ่ม” ฉินเหยาอธิบาย

หลิวจี้ร้องอ้อแล้วรับหน้าที่แบ่งขนมเอง เขาหยิบขนมถั่วเขียวเข้าปากไปชิ้นหนึ่ง เนื้อสัมผัสร่วนๆ หวานกำลังดี กินแล้วสดชื่นมาก

พอเห็นฉินเหยาแยกขนมสี่ชิ้นไว้ต่างหาก เขาก็เอื้อมมือจะไปดึงมันเข้าหาตัว

“จินเป่าจินฮวาเคยกินขนมแทบทุกชนิดแล้ว พี่ใหญ่กับพี่รองรักลูกๆ มาก แต่ลูกเราสิไม่เคยได้กินขนมดีๆ แบบนี้เลย เก็บไว้กินเองเถอะ…”

ยังไม่ทันพูดจบ ฉินเหยาก็คว้าขนมสี่ชิ้นนั้นไปวางรวมกับผ้าปอ “ต้าหลางบอกข้าว่า เจ้าพาพี่ใหญ่ พี่รองและน้องเล็กไปต่อยตีคนมาใช่หรือไม่”

เวลาใช้คนก็ขยันดี แต่พอมีของดีๆ กลับไม่แบ่งให้เลย ไม่กลัวคนเขาโกรธหรือไร

“ต้าหลาง เจ้านี่ปากไวเกินไปแล้ว!” หลิวจี้เคาะหัวลูกชายคนโตที่กำลังกินขนมจนเขาเกือบกัดลิ้นตัวเอง

“ท่านน้า~” ต้าหลางมองแม่เลี้ยงด้วยสายตาน้อยใจ

ฉินเหยายกมือขึ้นแล้ว ป้าบ! ตบกะโหลกหลิวจี้ไปหนึ่งที “เพิ่งถึงบ้านก็หาเรื่องให้ข้าต้องตบเจ้าเลยใช่ไหม!”

หลิวจี้เจ็บจนเห็นดาวระยิบระยับ แต่ยังคงฝืนกล้ำกลืนไม่ให้เสียหน้าต่อหน้าลูกๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยว่า “เมียจ๋า ข้าก็แค่คิดถึงครอบครัวของเราก่อนนี่นา…”

“เจ้าคิดอะไรข้ารู้ดีอยู่แล้ว” ฉินเหยาส่งสายตาคมกริบไปให้ “มีสักหน่อยเถอะนะ ทัศนคติที่กว้างกว่านี้น่ะ”

หลิวจี้แทะขนมไปพลาง ทัศนคติที่กว้างขึ้น? กินได้หรือไร?

ปากหวานแต่ใจขมขื่น มือกุมหน้าอกมองของที่กำลังจะถูกส่งออกไป ไม่แน่ใจเลยว่าปวดหัวหรือปวดใจมากกว่ากัน เอาเป็นว่าปวดไปหมดทุกส่วนก็แล้วกัน

“เมียจ๋า เจ้าซื้อกระดาษมาตั้งเยอะนี่จะเอาไปทำอะไรหรือ”

หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง พอกินขนมหมดแล้วเขาก็เริ่มถามด้วยความสงสัยอีก

ความรู้สึกประหลาดที่เคยเกิดขึ้นตอนเจอฉินเหยาในตลาดช่วงเทศกาลบ๊ะจ่างกลับมาอีกครั้ง ทำให้เขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล…