หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 100 เธอตกหลุมรักเขา
บทที่ 100 เธอตกหลุมรักเขา
เมิ่งเหว่ยลุกขึ้นทันที ดวงตาของเขาฉายแววเหลือเชื่อ
โจวอี้บริจาคร้อยล้านหยวน?
เขา… ทำไม?
ล่ายอวี้หยิงพูดด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว “ผู้อำนวยการ ฉันเองก็สับสน แต่ความจริงก็คือเขาไม่เพียงแต่บริจาคร้อยล้านหยวนเท่านั้น แต่ยังไม่ได้ให้ฉันเปิดใบรับรองอีกด้วย เพียงให้เงื่อนไขหนึ่งกับฉันเท่านั้น”
“เงื่อนไขอะไร?” เมิ่งเหว่ยถาม
“การบริจาคของเขาต้องเป็นความลับ” ล่ายอวี้หยิงกล่าว
เป็นความลับอย่างนั้นเหรอ?
“บอกเนื้อหาการนัดพบและการสนทนาทุกอย่างให้ผมรู้ด้วย”
“ผู้อำนวยการ บอกตามตรงฉันก็นึกไม่ออกจริง ๆ ค่ะว่าเขาจะบริจาคร้อยล้านหยวน แม้แต่นายทุนใหญ่ในโลกธุรกิจที่ชอบบริจาคเพื่อการกุศลเป็นนิจและมีเป้าหมายอย่างอื่นก็ยังไม่บริจาคเงินให้โรงพยาบาลของเราถึงร้อยล้านหยวนเลย!”
เมิ่งเหว่ยเงียบอยู่นาน แล้วเขาก็พูดว่า “ลูกศิษย์เหมือนอาจารย์ ผมเข้าใจ”
อาจารย์ของเขา?
“ใครเป็นอาจารย์ของเขาคะ?”
เมิ่งเหว่ยส่ายหน้า แทนที่จะอธิบายให้ล่ายอวี้หยิงรู้ เขากลับบอกว่า “โรงพยาบาลของเราเคารพการตัดสินใจของเขา เนื่องจากเขาขอให้เราเก็บเป็นความลับ เราจึงควรปฏิบัติตามข้อกำหนดของเขา อย่างไรก็ตาม เราต้องส่งเอกสารรายงานและใบรับรองการบริจาค ผมจะส่งไปให้เขาเอง”
“ไม่มีปัญหาค่ะ” ล่ายอวี้หยิงพยักหน้า
เมื่อโจวอี้และเพื่อนร่วมงานกลับมาที่ห้องปรึกษา ซีชิงอิ่งก็ถอดเสื้อคลุมของโจวอี้ออกและกล่าวคำอำลา
“ใส่แล้วค่อยไป! ข้างนอกมันหนาว ไว้เจอกันใหม่นะ” โจวอี้โบกมือ
ซีชิงอิ่งลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะใส่เสื้อคลุมอีกครั้งแล้วจากไป
“หมอโจว คุณและคุณซี…” เหลียนซานลังเล
“อย่าคิดมากเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างหมอและผู้ป่วยเลย” โจวอี้ยื่นถ้วยชาให้เหลียนชาน เขายิ้มแล้วพูดว่า “เธอเป็นคนดี เธอมอบเสื้อคลุมให้ผู้ป่วยที่บาดเจ็บในแผนกฉุกเฉิน ตอนที่เธอเข้ามาในห้องนี้ ริมฝีปากของเธอก็โดนความเย็นจนเป็นสีน้ำเงินแล้ว”
เหลียนซานนึกบางอย่างขึ้นได้
เธอรู้ว่าโจวอี้มีภรรยาแล้ว และยังเป็นถังหว่านดาราดังอีกด้วย
อย่างไรก็ตาม เธอก็กังวลเกี่ยวกับซีชิงอิ่ง เพราะวิธีที่ซีชิงอิ่งมองโจวอี้ในวันนี้แตกต่างอย่างเห็นได้ชัด เธอสังเกตเห็นความงดงามในดวงตาของอีกฝ่ายหลายครั้ง
และความสง่างามที่ไม่ธรรมดานั้นก็จะแสดงต่อเมื่อคุณมองดูคนที่คุณรักเท่านั้น
เธอรู้ว่าซีชิงอิ่งตกหลุมรักโจวอี้
แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะคิดว่าผู้ชายยอดเยี่ยมย่อมดึงดูดผู้หญิงที่ยอดเยี่ยม
โจวอี้เป็นลูกศิษย์ของหมอผี และเป็นความหวังของซีชิงอิ่งที่จะอยู่รอด เขาเป็นหนุ่มหล่อและเก่ง มีทักษะแพทย์เก่งกาจ ใจดี ทั้งหนุ่ม ทั้งรวย…
คนมากพรสวรรค์อายุน้อยเช่นนี้น่าจะเป็นเจ้าชายทรงเสน่ห์ในหัวใจของผู้หญิงทุกคนใช่ไหม?
“คุณทำอะไรอยู่ ชงชาให้ผมอีกสิ!” โจวอี้ยิ้ม
“อ๊ะ! ได้สิ จะไปเดี๋ยวนี้เลย” เหลียนซานสะดุ้งขึ้น หน้าแดงเล็กน้อย และแอบดุตัวเองว่าไม่ควรคิดฟุ้งซ่าน?
ช่วงบ่ายผู้ป่วยสองคนมาที่นี่ พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้ป่วยที่ย้ายมาจากโรงพยาบาลอื่น อาการของพวกเขามีความพิเศษ
บ่ายสามโมงครึ่ง
เมิ่งเหว่ยและเฉินเจี้ยนหรงก็มาที่ห้องของโจวอี้
“หมอโจว วันนี้มีคนไข้มาขอคำปรึกษาไหม?” เมิ่งเหว่ยถามอย่างอ่อนโยน
“ไม่กี่คน” โจวอี้ยิ้ม
“คุณรู้สึกยังไง? พวกเรา… ไม่ คุณมีปัญหาในการทำงานที่โรงพยาบาลของเราไหม ถ้ามีก็บอกมา แล้วผมจะแก้ไขให้คุณเอง” เมิ่งเหว่ยยิ้ม
“มีปัญหาเดียวเท่านั้น” โจวอี้กล่าว
“ว่ามา!”
“ผมถามได้ไหมว่าถ้าทำงานที่โรงพยาบาลจะได้เงินเดือนเดือนละเท่าไหร่ อะแฮ่ม ผมไม่กลัวโดนหัวหน้าหัวเราะเยาะหรอก แม่ของลูกผมเคยถามเกี่ยวกับเงินเดือนของผมก่อนหน้านี้ และผมก็จำได้ว่าคุณไม่เคยบอกผมเลย” โจวอี้พูดด้วยรอยยิ้มแห้ง
“ฮ่าฮ่า เจ้าเด็กนี่ชอบพูดเล่น” เมิ่งเหว่ยหัวเราะเสียงดัง
ในขณะเดียวกัน เฉินเจี้ยนหรงก็ยิ้มน้อย ๆ
ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มก็อยากรู้มากว่าทำไมจู่ ๆ ผู้อำนวยการถึงมาที่นี่แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย? แค่มาเยี่ยม?
“ผู้อำนวยการ ผมไม่ได้พูดเล่น ถ้าจะขี่ม้าก็ต้องให้อาหารมันใช่ไหม” โจวอี้ยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นม้าที่ว่องไว คุณเป็นผู้มีความสามารถพิเศษในโรงพยาบาลของเรา” เมิ่งเหว่ยพูดติดตลก จากนั้นก็มองไปที่เฉินเจี้ยนหรงแล้วพูดว่า “ผมคุยกับรองผู้อำนวยการเฉินแล้วว่ามาตรฐานเงินเดือนสำหรับคุณคือสองหมื่นหยวนต่อเดือนสำหรับสามเดือนแรก และ สามหมื่นหยวนต่อเดือนหลังจากสามเดือน นอกเหนือจากโบนัสตามผลงาน”
“เงินเดือนไม่น้อยเลย!” โจวอี้ยิ้มด้วยความพึงพอใจ
“ฮ่าฮ่า คุณบริจาคเงินร้อยล้านหยวนให้กับกองทุนสงเคราะห์การกุศลโดยไม่กะพริบตาได้แบบนี้ คุณยังจะสนใจเงินเดือนนี้?” เมิ่งเหว่ยหยิบใบรับรองที่ออกโดยกองทุนการกุศลออกมามอบให้โจวอี้ จากนั้นก็พูดต่อ “นี่คือใบรับรองการบริจาคของคุณ ผมรู้ว่าคุณไม่สนใจเรื่องนี้ แต่กฎก็คือกฎ คุณเก็บมันไว้เถอะ!”
“ไม่เป็นไร!” โจวอี้หยิบมันขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ มองดูสองครั้งแล้วใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขา
เฉินเจี้ยนหรงตกตะลึง
เขาเพิ่งได้ยินอะไรน่ะ?
โจวอี้บริจาคเงินร้อยล้านหยวนให้กับกองทุนการกุศลโดยไม่กะพริบตา?
จริงหรือ?
โจวอี้… เขาบ้าไปแล้วเหรอ? หรืออยากจะทำดีจริง ๆ?
เงินบริจาคร้อยล้านหยวนในครั้งเดียวถือว่ามากเกินไปไม่ใช่เหรอ?
หลังเลิกงาน
โจวอี้พบว่าฝนตกอีกครั้ง
เขานั่งแท็กซี่ไปโรงเรียนอนุบาลนานาชาติเหิงปางซื่อ แทนที่จะรออยู่นอกประตูโรงเรียน เขาได้ติดต่อเฉินเยว่ฉินผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาล และฝังเข็มรักษาให้เธออีกครั้ง
“อาจารย์คะ พ่อหนูอยู่ในห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่จริง ๆ หรือเปล่า?” ถังเหมียวเหมี่ยวถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ
“ใช่ พ่อของเหมียวเหมี่ยวเป็นหมอที่เก่งมาก อาจารย์ใหญ่ไม่ค่อยสบาย ดังนั้นพ่อของเหมียวเหมี่ยวก็เลยมาหาอาจารย์ใหญ่ด้วยตัวเอง!” หลี่เล่ยเล่ยยิ้ม
เนื่องจากเธอได้พบกับโจวอี้ครั้งล่าสุดเพื่อรักษาเฉินเยว่ฉิน อีกฝ่ายก็ให้บริการนวดแก่เธอด้วย เธอรู้สึกผ่อนคลายมาก กระดูกสันหลังส่วนคอและกระดูกสันหลังส่วนเอวของเธอดีขึ้นมาก
“ใช่ค่ะ พ่อของหนูเป็นหมอ เป็นหมอซูเปอร์แมน” ถังเหมียวเหมี่ยวพูดอย่างมีความสุขว่า “เขาสามารถรักษาคนป่วยได้ สอนคนเลวด้วยเวทมนตร์ ทำอาหารอร่อยมาก เล่นสเกต วาดรูป ทำให้นกแก้วพูดได้ ทำของเล่นที่น่าสนใจมากมาย และ…”
หลี่เล่ยเล่ยฟังอย่างเงียบ ๆ ด้วยความชื่นชมโจวอี้
ในฐานะพ่อ เขาสามารถทำให้ลูกสาวของเขาบูชาเขาแบบนี้ได้ แสดงว่าเขามีคุณสมบัติเป็นพ่อที่ดี
และถังหว่านแม่ของถังเหมียวเหมี่ยวก็ยังเป็นดาราใหญ่ หนูน้อยเหมียวเหมี่ยวราวกับว่าได้อาศัยอยู่ในหม้อน้ำผึ้งจริง ๆ
