หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 113 ชิงทรัพย์
บทที่ 113 ชิงทรัพย์
บทที่ 113 ชิงทรัพย์
แม้ว่าหลินอวี้เฟิงจะเคยทำเรื่องแย่ ๆ มามากมาย แต่เขาก็มีข้อดีเช่นกัน นั่นคือเขาซื่อสัตย์ต่อเพื่อน ๆ ใครมีเรื่องเดือดร้อนก็ช่วยแก้ไขให้
ดังนั้นชายหญิงที่มาที่นี่ในวันนี้จึงเป็นเพื่อนสนิทที่สามารถพับแขนเสื้อและต่อสู้กับผู้อื่นได้
บัดนี้จวงรุ่ยจึงไม่ได้เผชิญหน้ากับแค่คนใดคนหนึ่งหรือสองคน
แต่มีเป็นโหล!
เขาถูกทุบตี!
เขาถูกทุบตีอย่างรุนแรงในที่สาธารณะ!
หลินอวี้เฟิงดูเหมือนจะไม่กลัวปัญหาใหญ่ เขาไม่เพียงแต่เตะเป้าของจวงรุ่ยเท่านั้น แต่ยังทำลายกระดูกขาขวาของจวงรุ่ยอย่างโหดเหี้ยม
ส่วนหวงไห่เทาก็ไม่ได้หยุดเขา ในขณะที่โจวอี้นั่งยอง ๆ อยู่บนบันได สูบบุหรี่และนั่งดูความตื่นเต้น
จวงรุ่ยร้องด้วยความเจ็บปวด เขาต้องการฟันหลินอวี้เฟิงออกเป็นชิ้น ๆ
ถึงขนาดที่ว่า!
เขาเกลียดโจวอี้ด้วย
ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของโจวอี้ เขาคงไม่ลงเอยแบบนี้
“ปัง…”
ในที่สุดหลินอวี้เฟิงก็เตะจวงรุ่ยที่คอจนอีกฝ่ายหมดสติไป เขาถ่มน้ำลายใส่จวงรุ่ยที่มีสภาพเหมือนสุนัขตาย ก่อนจะเยาะเย้ยว่า “คุณกล้าดียังไงมาตะโกนใส่ผมด้วยเรื่องโง่ ๆ แบบนี้”
“เสร็จแล้วเหรอ” โจวอี้พ่นควันออกมาด้วยรอยยิ้ม
“คุณเป็นใคร” หลินอวี้เฟิงเลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนเขาจะจำได้ว่าผู้ชายคนนี้น่าจะเดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับหวงไห่เทา
“ผมเป็นหมอ เป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องรักษาผู้บาดเจ็บและช่วยชีวิตผู้ตาย” โจวอี้พูดในเชิงบวก
“ใครถามอาชีพของคุณ คุณชื่ออะไร และคุณเป็นใคร”
“นามสกุลของผมคือโจว เรียกว่าหมอโจวก็ได้” แม้ว่าโจวอี้จะเรียนรู้จากซีชิงอิ่งว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดี แต่เขาก็พอใจกับวิธีที่อีกฝ่ายเอาชนะจวงรุ่ย
“สวัสดีหมอโจว” หลินอวี้เฟิงไม่รู้เบื้องหลังของโจวอี้ และตอนนี้หวงไห่เทาก็อยู่ที่นี่ด้วย ดังนั้นเขาจึงต้องทำตัวให้ดี
โจวอี้ยิ้มและถามว่า “คุณยังต้องการขอแต่งงานอยู่ไหม”
หลินอวี้เฟิงมองไปที่จวงรุ่ยอีกครั้งและในที่สุดก็ส่ายหัว วันนี้เขารู้สึกว่าคงไม่เหมาะที่จะขอแต่งงานอีกต่อไป นอกจากนี้ซีชิงอิ่งอาจรังเกียจเขาได้เมื่อเห็นฉากนี้
“ในเมื่อคุณไม่ขอ ก็ถึงตาผมแล้ว” โจวอี้ยิ้ม
“ว่าไงนะ…”
“ไม่ ไม่ ไม่ คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผมผิด ผมแค่จะบอกว่าผมเป็นหมอ และมันเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องรักษาผู้บาดเจ็บ ผู้ชายคนนี้บาดเจ็บมาก ผมต้องรักษาเขา!” โจวอี้พูดในขณะที่มองไปที่ หวงไห่เทา “คุณรู้หมายเลขโทรศัพท์มือถือแม่เขาไหม? โทรไปถามว่าจะให้ผมรักษาเขาไหม อย่าลืมบอกเธอว่าลูกชายของเธอกำลังจะตายด้วยอาการบาดเจ็บ ส่วนผมไม่สามารถช่วยชีวิตใครได้หากไม่ได้เงินสามหรือห้าล้านหยวน”
“พรืด…ฮ่าฮ่า” หวงไห่เทาไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้
คนคนนี้…ไม่มีใครเหมือน
เมื่อหลินอวี้เฟิงและคนอื่น ๆ ได้ยินคำพูดนี้ก็แสดงสีหน้าประหลาดออกมา
…เขาฉวยโอกาสหาเงินจากสถานการณ์แบบนี้งั้นหรือ?
“หัวเราะอะไร โทรถามเร็วเข้า” โจวอี้กระตุ้น
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หวงไห่เทาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาต่อสายหาใครบางคนและเปิดลำโพง
“นั่นใคร?” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากปลายสาย
“สวัสดี คุณนายจวง ผมหวงไห่เทา! ผมรบกวนการพักผ่อนของคุณหรือเปล่า”
“อุ๊ย ไห่เทา! คุณไม่ได้รบกวนอะไร ทำไมจู่ ๆ ถึงโทรหาฉันได้ล่ะ”
“คุณนายจวง ลูกชายของคุณมีเรื่องกับคนอื่น และตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและต้องการการปฐมพยาบาล ที่นี่มีแค่หมอ แต่หมอบอกว่าไม่มีหมอคนไหนที่ไม่คิดจะเข้ามายุ่งกับธุรกิจนี้ จนกว่าจะได้ค่ารักษาพยาบาลสามถึงห้าล้านหยวน ท้ายที่สุด ไม่รู้ว่าเขาจะรอดได้หรือไม่…”
“อะไรนะ ลูกชายของฉัน… ใครทำร้ายลูกฉัน มันจะต้องถูกมีดพันเล่มฟันจนตาย” เสียงนั้นถึงกับเข้มขึ้นมา
“คุณจะยอมจ่ายเงินไหม?”
“อย่าพูดว่าสามหรือห้าล้านหยวนเลย ตราบเท่าที่คุณแน่ใจว่าเขาโอเคฉันก็ยอมจ่าย ตอนนี้ลูกชายของฉันอยู่ที่ไหน ไห่เทา บอกที่อยู่มา แล้วฉันจะไปที่นั่นทันที”
“โรงน้ำชาปาซาน” หวงไห่เทามองโจวอี้ที่กำลังยิ้มและกล่าวเสริมว่า “ผมจะจ่ายเงินให้ก่อน ไม่ต้องกังวล เขาจะรอดถ้ามีหมออยู่ที่นี่”
“ดี ขอบคุณนะไห่เทา…”
“ด้วยความยินดี!”
หวงไห่เทาวางสายและมองไปที่หลินอวี้เฟิงและคนอื่น ๆ เหมือนเป็นการเตือน ก่อนจะพูดว่า “น้องชายของผมต้องการหารายได้พิเศษน่ะ เรื่องอื่นหวังว่าคงจะไม่มีปัญหานะ”
“ไม่ต้องห่วงลุงหวง พวกเราจะไม่พูดเรื่องไร้สาระเด็ดขาด” หลินอวี้เฟิงรีบสัญญา
หวงไห่เทาเผยสีหน้าพอใจและพูดว่า “ถ้าใครมีปัญหากับที่บ้านเพราะเรื่องนี้ ให้พวกเขาโทรหาผม แล้วผมจะช่ายพูดให้”
ช่วยพูด?
หวงไห่เทายินดีที่จะช่วยพูด?
หลินอวี้เฟิงและคนอื่น ๆ รู้สึกยินดีเมื่อได้ยินดังนั้น พวกเขารีบขอบคุณและวิ่งออกไปทันที
ครู่ต่อมา โจวอี้ได้ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของจวงรุ่ย
“ก็แย่หน่อย” โจวอี้กล่าว
“มันแย่แค่ไหน” หวงไห่เทาถาม
“ส่วนอื่นไม่เป็นอะไรมาก แต่น้องชายตัวน้อยหว่างขาของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสนิดหน่อย!” โจวอี้ส่ายหัว
“…” หวงไห่เทาพูดไม่ออก
“ลืมมันไปซะ ผมจะรักษาอาการบาดเจ็บอื่น ๆ ให้เขาก่อน ส่วนน้องชายน้อยของเขา รอจนกว่าพ่อแม่ของเขาจะมาแล้วกัน!” โจวอี้พูดยิ้ม ๆ
