หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 114 วางหมาก
บทที่ 114 วางหมาก
บทที่ 114 วางหมาก
โจวอี้เป็นคนใจดี ไม่ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร เขาก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นผู้คนหรือเรื่องราวต่าง ๆ เขาเองก็มีทั้งความรู้สึกชอบและไม่ชอบ
เขาไม่มีความรู้สึกดี ๆ ต่อชายตรงหน้าที่ถูกทุบตีราวกับหมาป่าคนนี้แม้แต่เศษเสี้ยว ดังนั้นการรักษาจึงไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย
กร๊อบ!
โจวอี้คว้าขาที่แตกหักของจวงรุ่ยพลางออกแรกเล็กน้อย
“อ๊า…”
จวงรุ่ยกรีดร้องเสียงแหลม และสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน
“อย่าร้อง ถ้าไม่อยากกลายเป็นคนพิการก็อดทนไว้ อย่าลืมว่าผมเป็นหมอ” โจวอี้ตำหนิ
“…”
ใบหน้าของจวงรุ่ยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด และน้ำตาของเขาก็หลั่งรินออกมา อย่างไรก็ตาม คำพูดของโจวอี้ก็ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก เขาไม่อยากกลายเป็นคนพิการ
กร๊อบ!
โจวอี้หักกระดูกขาของอีกฝ่ายอย่างแรงและจัดให้ใหม่อีกครั้ง
ภายใต้ด้วยความเจ็บปวดอันแสนสาหัส จวงรุ่ยไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้และกรีดร้องออกมาอีกครั้ง แต่ชั่วพริบตานั้น เสียงกรีดร้องก็จางหายไป จวงรุ่ยทนความเจ็บปวดไม่ไหวจึงเป็นลมสลบไป
“ไร้ประโยชน์… เจ็บแค่นี้ก็ทนไม่ได้” โจวอี้ประชัดประชัน
จากนั้นเขาก็มองไปที่พนักงานต้อนรับที่ยืนหน้าซีดอยู่ไม่ไกล และกล่าวเคล้ารอยยิ้ม “รบกวนช่วยผมหาไม้และผ้าพันแผลให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”
“อ่า… โอเคค่ะ” พนักงานหญิงคนนั้นตอบรับอย่างรวดเร็ว และกุลีกุจอออกไปหาสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการ
เธอใช้เวลาอยู่สักพักก็ได้สิ่งของที่โจสอี้ต้องการมาจนครบ โดยมีซีชิงอิ่งตามลงมาจากด้านบน
“คุณหมอโจว เว่ยเว่ยบอกฉันแล้ว เขาไม่เป็นไรใช่ไหม” ซีชิงอิ่งถามอย่างกังวลใจ
“อย่ากังวลไปเลย! เขาจะไม่ตายหรือพิการไม่ได้” โจวอี้ยิ้มและรับของมารักษากระดูกของจวงรุ่ย
หลังจากนั้นเขาหยิบเข็มเงินออกมา สุ่มเลือกจุดฝังเข็มหลายจุดบนร่างกายจวงรุ่ย และฝังเข็มลงไป
การแสดงนั้นควรจะแสดงให้ดี
เนื่องจากคุณต้องการทำเงินเพียงเล็กน้อย คุณต้องบอกให้ทุกคนรู้ว่าเขาช่วยชีวิตผู้คนจริง ๆ
ราว ๆ ยี่สิบนาทีต่อมา
ชายวัยกลางคนที่แต่งกายดูดีก็เข้ามาพร้อมกับชายร่างใหญ่สองคนในชุดสูท พวกเขาปรี่เข้าไปในโรงน้ำชา และเขาเห็นจวงรุ่ยนอนหมดสติอยู่บนพื้น
“ใคร? ใครที่ตีลูกผมจนกลายเป็นแบบนี้” จวงเหอเฉียงมองสภาพน่าอนาถของลูกชาย แล้วตะโกนเสียงดังลั่น
“บอสจวง ไม่ต้องกังวลไปครับ จวงรุ่ยได้รับการช่วยเหลือจากหมอโจวผู้นี้แล้ว” หวงไห่เทาปลอบให้เขาโล่งใจ
“บอสหวง ผมได้ยินจากภรรยาของผมทางโทรศัพท์แล้ว ขอบคุณพวกคุณมาก” จวงเหอเฉียงมองไปที่หวงไห่เทาอย่างซาบซึ้ง และพูดกับโจวอี้ว่า “คุณคือหมอโจวใช่ไหมครับ? ขอบคุณมากนะครับ ตอนนี้อาการของลูกชายผมเป็นยังไงบ้าง?”
“คนเจ็บมีเลือดออกภายใน กระดูกน่องขาขวาหัก สมองน่าจะได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย แต่คุณไม่ต้องกังวลไป หลังจากได้รับการรักษาจากผมแล้ว อาการของเขาก็ไม่มีอะไรร้ายแรงแล้ว แต่…” โจวอี้ชะงักงันอย่างลังเล
“แต่อะไรครับ หมอโจว คุณต้องการอะไรก็บอกผมมาได้ ผมจะหามาให้คุณแน่นอน”
“ร่างกายส่วนล่างของเขาบาดเจ็บสาหัส หากรักษาไม่ทัน ผมเกรงว่าร่างกายส่วนล่างของเขาจะใช้การไม่ได้ในอนาคต…” โจวอี้ลังเล
“อะไรนะ?”
เขาถึงกับชาวาบราวกับถูกฟ้าผ่าลงมากลางใจ คำพูดของโจวอี้ทำให้จวงเหอเฉียงหวาดกลัว
แม้ว่าตระกูลของเขาจะร่ำรวย แต่จวงเหอเฉียงก็มีลูกชายเพียงคนเดียว ถ้าร่างกายส่วนล่างของเขาใช้การไม่ได้ แล้วต่อไปจะสืบตระกูลได้อย่างไร? เขาจะสูญพันธุ์หรือไม่?
“หมอโจว วิธีรักษาลูกชายของผม..” จวงเหอเฉียงร้อนรนกระวนกระวาย
“มันก็…” โจวอี้แสร้งทำเป็นลำบากใจ
“คุณยื่นข้อเสนอมาได้เลย ไม่ว่าจะต้องใช้เงินมากเท่าไหร่ ผมก็เต็มใจที่จะจ่ายมันตราบเท่าที่คุณสามารถรักษาลูกชายของผมไว้ได้…”
“บอสจวง เรื่องนี้เราไว้ค่อยคุยกันทีหลังเถอะ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือส่งลูกชายของคุณไปโรงพยาบาลก่อน” โจวอี้แนะนำ
“ใช่ ๆ!” จวงเหอเฉียงพยักหน้าอย่างรีบร้อน
ตอนนี้แหละ!
ชายหญิงสี่ห้าคนกระวนกระวายวิ่งเข้ามา นำโดยหญิงวัยกลางคนที่มีเสน่ห์ ซึ่งปรี่เข้ามาหยุดตรงหน้าจวงรุ่ย พลางส่งเสียงคร่ำครวญและสาปแช่งเสียงดัง
“ไอ้เลวที่ไหนมันทุบลูกชายฉันจนกลายเป็นแบบนี้! ถ้าเกิดอะไรร้ายแรงกับลูกชายฉัน ฉันคงจะทนไม่ได้…”
“หุบปาก แล้วพาลูกไปโรงพยาบาลก่อน” จวงเหอเฉียงตะโกนอย่างโกรธจัด
“ใช่ใช่ใช่ ส่งลูกชายของผมไปโรงพยาบาล … พาเขาออกไป!”
ผู้คนมากมายกระวีกระวาดอุ้มจวงรุ่ยออกจากโรงน้ำชา ทันใดนั้นภายในห้องโถงก็เงียบสงัด
“ไม่ตามมาเหรอ?” หวงไห่เทาแตะแขนของโจวอี้และเอ่ยถาม
“จะรีบอะไรเล่า ถ้าหมอรักษาจวงรุ่ยไม่ได้ ครอบครัวของเขาก็จะมาหาผมเอง” โจวอี้กระตุกยิ้มมุมปาก
ตอนที่รักษาจวงรุ่ย นอกจากการรักษาแล้ว เขายังทำบางอย่างกับร่างกายของอีกฝ่าย
เลือดออกภายในเกิดขึ้นเพราะฝีมือเขา แม้ว่าจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ และก็ไม่ได้สร้างอันตรายให้กับจวงรุ่ยมากนัก แต่หากลองเอ็กซ์เรย์ดูแล้ว ผลของมันก็ค่อนข้างหน้ากลัว
แพทย์แผนปัจจุบันในโรงพยาบาลตงคงจะปวดหัวหนัก
ดังนั้นเขามั่นใจมากว่าอีกฝ่ายจะต้องมาพบเขาอย่างแน่นอน
“แน่ใจใช่ไหม?” หวงไห่เทากล่าวด้วยความประหลาดใจ
“แน่ใจสิ!” โจวอี้ตบไหล่หวงไห่เทา
หวงไห่เทาตกตะลึง เขาวางแผนที่จะรุกรานแม่ของจวงรุ่ยทันทีที่เขาตัดสินใจโทรหาเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเนื้อเรื่องไม่เป็นไปตามจินตนาการ?
ช้าก่อน!
ทันใดนั้นรูม่านตาของหวงไห่เทาก็หดตัวลง และเขาก็ตระหนักถึงบางสิ่ง
หรือว่า…
โจวอี้ทำอะไรกับจวงรุ่ย?
หมอคนอื่นแก้ปัญหาไม่ได้ ในที่สุดพวกเขาก็ต้องตามหาโจวอี้ และกว่าจะตามหาเจอ … พวกเขาก็ต้องติดต่อโจวอี้ผ่านทางเขา
“เข้าใจแล้วหรอ?” โจวอี้ยิ้ม
“คุณ…”
“เลิกเรียกผมได้แล้ว เมื่อเช้าตื่นเช้าใช่ไหมล่ะ? รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ อีกสักพักผมก็จะกลับเหมือนกัน” โจวอี้ยิ้มและโบกมือ
“โอเค!”
หวงไห่เทายกนิ้วให้แล้วเดินออกไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
ซีชิงอิ่งยืนเงียบ ๆ อยู่ข้างโจวอี้ด้วยแววตาที่เปล่งประกาย
“คุณซี ผมไปก่อนนะ!” โจวอี้คลี่ยิ้ม
“แต่ฉันยังไม่ได้ยินคุณเล่นกู่เจิงเลย!”
“ไว้คราวหน้านะ!”
“อืม!”
สิ่งที่เธอต้องการคือคำพูดสุดท้ายของโจวอี้
ครั้งต่อไปเมื่อโจวอี้กลับมา เขาจะไม่เพียงแค่รักษาเธอเท่านั้น แต่เธอยังจะได้ฟังโจวอี้เล่นกู่เจิงด้วย
โจวอี้เดินออกจากโรงน้ำชาและพบว่าหวงไห่เทากำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างนอกแทนที่จะออกไป
“ทำไมคุณถึงยังไม่กลับ” โจวอี้ถาม
“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ แต่มีบางอย่างจะต้องเตือนคุณ”
“จวงรุ่ย?” โจวอี้เลิกคิ้วขึ้น
“ถูกต้อง แม้ว่าเขาจะดูอ่อนโยนในเวลาปกติ แต่เขาก็เป็นคนใจแคบ วันนี้เขาถูกทุบตีจนกลายเป็นเช่นนั้น เขาจะไม่เพียงแต่เกลียดหลินอวี้เฟิงและคนอื่น ๆ เท่านั้น แต่เกรงว่าเขาจะเกลียดคุณด้วย เพราะคุณเป็นคนที่ทำให้เขาต้องลงไปจัดการกับหลินอวี้เฟิง”
“คุณหมายถึง … เขาอาจจะแก้แค้นผม?” โจวอี้หรี่ตาลง
“ไม่แน่ใจนะ แต่ยังไงคุณก็ยังต้องรักษาเขา! แต่เมื่อเขาหายดีแล้ว เดี๋ยวเราคงได้รู้เอง”
“เข้าใจแล้ว”
โจวอี้ต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบ
แต่ตราบใดที่อีกฝ่ายยังคิดจะแก้แค้น เขาคงจะต้องระวังตัวเอาไว้ล่วงหน้า
