หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 115 คนมีเสน่ห์
บทที่ 115 คนมีเสน่ห์
บทที่ 115 คนมีเสน่ห์
หิมะหยุดตกแล้ว
โลกกลายเป็นสีขาวโพลน
ตอนนี้หิมะบนถนนจึงถูกกวาดโดยเจ้าหน้าที่สุขาภิบาลที่ทำงานอย่างหนัก
โจวอี้กลับไปที่ช็องเซลิเซ่ ลานติง วิลล่า ก่อนจะพบว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกับพนักงานทำความสะอาดในพื้นที่วิลล่ากำลังทำความสะอาดหิมะอยู่ ดังนั้นแทนที่เขาจะกลับบ้าน ชายหนุ่มก็ไปช่วยเจ้าหน้าที่ทำความสะอาดถนน และขนหิมะไปที่ทะเลสาบเทียมในชุมชน
เมื่อถึงตอนเที่ยง โจวอี้ก็ทานอาหารกับทีมรักษาความปลอดภัย
แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ข้าวกล่องธรรมดา ๆ แต่ทุกคนก็ยังหัวเราะและกินอย่างเอร็ดอร่อย
เมื่อหิมะบนถนนทุกสายในบริเวณวิลล่าถูกกวาดออกไปหมดแล้ว โจวอี้ก็ไปกวาดหิมะแถวบ้านของเขาและวิลล่าข้าง ๆ ในตอนบ่าย
และชายหนุ่มยังสร้างตุ๊กตาหิมะไว้อีกตั้งหลายตัว
โจวอี้ปาดเหงื่อออกจากใบหน้า แล้วมองไปยังเหม่ยหลานซึ่งใกล้จะทำงานเสร็จแล้ว “พี่หลาน เดี๋ยวผมไปกวาดหิมะที่จัตุรัสเล็กก่อนนะครับ แล้วก็… ผมต้มซุปตะพาบไว้ในครัว ฝากพี่ช่วยดูหน่อยนะครับ”
“ไม่มีปัญหา” เหม่ยหลานตอบรับพร้อมรอยยิ้ม
“ซุปตะพาบใกล้เสร็จแล้ว ดื่มสักชามก่อนก็ได้ ผมใส่สมุนไพรลงไปด้วย มันบำรุงกำลังได้ดีมาก”
“เดี๋ยวพี่ค่อยดื่มตอนคุณกลับมาก็ได้” เหม่ยหลานยิ้ม
“ไม่ต้องรอหรอกครับ พี่ดื่มก่อนเลย” โจวอี้โบกมือลา แล้วออกจากบ้านไปพร้อมกับไม้กวาดและพลั่ว
ที่จัตุรัสเล็กมีหิมะหนาทึบปกคลุมอยู่ และตรงพื้นที่สวนเด็กเล่นก็เป็นแบบนี้เช่นกัน
หลังจากที่โจวอี้มาถึง เขาก็เริ่มทำความสะอาดแถวขอบนอกของจัตุรัสเล็กก่อน ในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง เขาก็กวาดหิมะส่วนใหญ่ที่อยู่บนจัตุรัสเล็กออกไปจนถึงถนน
ใกล้กันกับจัตุรัสเล็กนั้น เจ้าของที่เดินผ่านไปผ่านมาเห็นโจวอี้กำลังทำความสะอาดหิมะเพียงลำพังบนจัตุรัสเล็ก จึงถ่ายภาพและส่งไปยังกลุ่ม WeChat เจ้าของชุมชนทันที
ทันใดนั้น หลายคนในกลุ่มก็พิมพ์ขึ้นมาว่า
เมื่อคืน ซิงเฉิน 13 # “เพื่อนบ้านที่ดี รอฉันก่อน เดี๋ยวจะไปที่นั่นทันที”
แม่สาวจิ้งจอก 33 # “คุณโจวสุดหล่อทำงานหนัก เดี๋ยวก่อนนะ แล้วฉันจะบินไปทันที”
นายบุหรี่ 88 # “บังเอิญฉันอยู่บ้านซะด้วย เดี๋ยวฉันจะไปที่นั่น”
“…”
ไม่ถึงสองนาที เหล่าลูกบ้านมากกว่าหนึ่งโหลก็เข้ามาทิ้งข้อความไว้ในกลุ่มการสนทนานั้น
“คุณโจว เดี๋ยวพวกเราช่วยเอง” หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินผ่านมาเห็นโจวอี้กำลังกวาดหิมะอยู่พอดี พวกเขารีบกลับไปที่บ้านเพื่อไปเอาเครื่องมือมาช่วย ไม่นานนัก พวกเขาก็เริ่มพูดคุยและหัวเราะกับชายหนุ่ม
ครู่ต่อมา ลูกบ้านวิลล่าต่าง ๆ เริ่มเอาเครื่องมือมาช่วยที่จัตุรัสเล็ก และเข้าร่วมกับทีมกวาดหิมะในที่สุด
เดิมทีโจวอี้คิดว่าตัวเองจะใช้เวลาแค่สองหรือสามชั่วโมงในการทำความสะอาดจัตุรัสเล็กกับสวนสนุก แต่ใครจะไปคิดว่าจะมีคนมากมายมาช่วยเขาทำ? แม้หลายคนจะพูดคุยและหัวเราะกัน แต่ทุกคนต่างก็รีบทำความสะอาดพื้นที่ ไม่ได้ล่าช้าแต่อย่างใด
ณ บริเวณวิลล่า ภายในห้องตรวจตรา
จี้หมิงเจิ้น หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยในวิลล่ารีบมาที่นี่หลังจากได้รับโทรศัพท์จากเหลียงเสี่ยวปู้
“เสี่ยวปู้ เกิดอะไรขึ้น?” จี้หมิงเจิ้นถามอย่างกระตือรือร้น
“หัวหน้า คุณดูนั่นสิ” เหลียงเสี่ยวปู้ชี้ไปที่หน้าจอมอนิเตอร์ ซึ่งเป็นฉากของพื้นที่สี่เหลี่ยมเล็ก ๆ
“เอ๊ะ? ดูวุ่นวายอยู่นะ? ทำไมลูกบ้านถึงไปกวาดหิมะที่นั่นล่ะ?” จี้หมิงเจิ้นตกใจอย่างมาก
“ตอนแรกคุณโจวกวาดหิมะอยู่ที่นั่นคนเดียว แต่เขาก็ทำมาเป็นชั่วโมงแล้ว พอลูกบ้านบางคนเดินผ่านมาเห็นคุณโจวเข้าก็เลยไปช่วยเขาทำด้วย จากนั้นลูกบ้านมากกว่าโหลก็วิ่งเข้ามาช่วยคุณโจวด้วย”
“แปลกมาก เมื่อก่อนตอนหิมะตกก็ไม่เห็นมีใครไปกวาดหิมะที่นั่นเลย พวกเขา…” จี้หมิงเจิ้นรู้สึกสับสนเล็กน้อย
“หัวหน้า นี่คุณไม่ได้ยินที่ผมบอกเหรอครับ คุณโจวเป็นคนพาพวกเขาไปกวาดหิมะที่จัตุรัสเล็กกับที่สวนสนุกครับ ถ้าถามว่านี่มันเรื่องอะไร ก็คงต้องบอกว่าคนเขามีเสน่ห์ยังไงล่ะครับ” เหลียงเสี่ยวปู้ยิ้ม
คนมีเสน่ห์?
จริงด้วย!
คุณโจวเป็นคนสบาย ๆ อบอุ่นและใจกว้าง เขาปฏิบัติต่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยากจนและเจ้าของวิลล่าที่ร่ำรวยอย่างเท่าเทียม ผู้ชายคนนี้เข้าถึงง่าย ไม่ดูถูกหรือทำตัวหยิ่งยโส ใครก็ตามได้ลองคุยกับเขาแล้วจะรู้สึกว่าสบายใจมาก!
“เราโชคดีมากเลยนะที่ได้รู้จักคุณโจว!” จี้หมิงเจิ้นยิ้ม
“โชคดีจริง ๆ แล้วก็ยาต้มนั่น…”
“เงียบ!!” จี้หมิงเจิ้นรีบหยุดเหลียงเสี่ยวปู้ไว้ทันที
ยาต้มอี้เฉินนั้นคือสมบัติอย่างแท้จริง
ตั้งแต่เขาใช้มันมาก็พบว่าความสามารถในด้านนั้นของเขาก็ดีขึ้นมาก
ทันใดนั้น จี้หมิงเจิ้นก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
เขาจุดบุหรี่ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าแล้วยิ้มออกมา “ฉันคิดว่าผู้จัดการอู๋ควรซื้อเครื่องดื่มให้เรา”
“หัวหน้าหมายความว่ายังไงเหรอครับ?” เหลียงเสี่ยวปู้สงสัย
“ผู้จัดการอู๋ไม่ได้อยากจัดตั้งคณะกรรมการในพื้นที่วิลล่านี้หรอกเหรอ? แต่ใครจะสนใจเขาล่ะ? ใครจะอยากเข้าร่วมกัน? แค่เรื่องทรัพย์สินก็ทำเอาพวกเขาปวดหัวแล้ว!” จี้หมิงเจิ้นยิ้ม “แล้วถ้าเราล่อให้เขาไปหาคุณโจว นายคิดเหรอว่าเขาจะยังจัดตั้งคณะกรรมการในชุมชนนี้ได้อีก”
“จริงด้วย! ผมลืมคิดไปเลย” เหลียงเสี่ยวปู้ตบต้นขาตัวเองแล้วหัวเราะออกมา “ตอนนี้ในพื้นที่วิลล่า คุณโจวถือว่ามีชื่อเสียงมากที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาช่วยชีวิตอู๋ฉี่หางและหยางจื่อต้งไว้ ทุกคนในชุมชนของเรารู้อยู่แล้วว่าใคร ๆ ก็ชอบคุณโจว พูดได้เลยว่าถ้าเขาเต็มใจจะเป็นประธานคณะกรรมการก็ทำได้”
“ฮ่า ๆ ฉันจะไปหาผู้จัดการอู๋เดี๋ยวนี้แหละ นายรอฟังข่าวดีได้เลย!” จี้หมิงเจิ้นรีบจากไปทันที
สี่โมงเย็น
หลังจากทำงานเสร็จ โจวอี้ก็บอกลาทุกคนและกลับบ้าน
เมื่อซุปตะพาบได้ที่แล้ว โจวอี้ก็ใส่มันลงในกระติกน้ำร้อนสองใบ จากนั้นก็ทำอาหารอีกสองสามจานแล้วจึงเดินไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า ปิดท้ายด้วยการเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับกระติกน้ำร้อน
ชายหนุ่มไปโรงเรียนอนุบาลเพื่อรับลูกสาว จากนั้นจึงพาเธอไปที่โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนจินหลิง
อย่างไรก็ตาม จนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้รับโทรศัพท์จากหวงไห่เทาเลย
“พ่อคะ มีอะไรอยู่ในกระติกน้ำร้อนเหรอ” ถังเหมียวเหมี่ยวนั่งอยู่ที่ด้านหลังของรถแท็กซี่ เธอถูกพ่อของตัวเองกอดเอาไว้อย่างอ่อนโยน
“ลุงอู๋กับคนอื่นได้รับบาดเจ็บน่ะ พ่อเลยทำอาหารไปให้พวกเขา มีซุปตะพาบอยู่ในกระติกน้ำร้อนนี้” โจวอี้ยิ้ม
“อร่อยไหมคะ?”
“อร่อยมากเลย เดี๋ยวพอเราไปถึงโรงพยาบาล พ่อจะให้เหมียวเหมี่ยวลองชิมนะ”
“ตกลงค่ะ” ถังเหมียวเหมี่ยวพยักหน้าอย่างมีความสุข
“เหมียวเหมี่ยว พ่อทำตุ๊กตาหิมะไว้ให้ลูกที่บ้านด้วย มันชื่อสโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด พอเรากลับจากโรงพยาบาล เดี๋ยวพ่อพาหนูไปดูดีไหม?”
“ไปค่ะ หนูชอบสโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ดที่สุดเลย” ดวงตาของถังเหมียวเหมี่ยวเปล่งประกายวิบวับ เด็กน้อยกอดคอของโจวอี้และจุ๊บแก้มเขาทันที
หัวใจของโจวอี้แทบจะละลายด้วยจุ๊บนี้
“เหมียวเหมี่ยวจุ๊บพ่อแบบนี้ พ่อจะจุ๊บลูกกลับนะ” โจวอี้ยิ้ม
“ไม่น้า…”
“ทำไมฮึ ไม่ให้พ่อจุ๊บเหรอ…”
“ฮ่า ๆ…มันจั๊กจี้ หนู…”
“ฮ่า ๆๆ…”
คนขับแท็กซี่ร่างอ้วนมองผ่านกระจกหลังไปยังพ่อกับลูกสาวที่หัวเราะกันอย่างเริงร่า แววตาของเขาเผยความความอิจฉาออกมา
ครั้งหนึ่งเขาก็เคยเล่นกับลูกสาวสุดที่รักของเขาแบบนี้ แต่พอลูกสาวของเขาโตขึ้น… เธอก็เหลือแค่แจ็กเก็ตบุนวมตัวเล็กไว้ให้เขาดูเสียแล้ว
พ่อคิดถึงลูก!
จะดีแค่ไหนกันนะ ถ้าลูกสาวของเขาไม่โตขึ้น…
