หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 117 ความผิดหวังกลายเป็นความหวัง
บทที่ 117 ความผิดหวังกลายเป็นความหวัง
บทที่ 117 ความผิดหวังกลายเป็นความหวัง
หลังจากวางสาย โจวอี้ก็มองไปที่หวงไห่เทาที่กำลังยิ้มและเอ่ยออกมาเสียงดัง “วันนี้ผมได้ดูความสนุกมามากมาย แต่ใครจะคิดว่าผมจะทำกำไรได้ด้วย ในเมื่อคุณเองก็ร่วมมือ คุณหวง หลังจากทำเงินได้แล้ว เราก็จะแบ่งส่วนแบ่งกัน”
“คุณดูมีความสุขนะครับ” หวงไห่เทาหัวเราะ
เขาไม่สนใจเรื่องเงินแต่อย่างใด เขาสนุกกับการติดตามการเคลื่อนไหวของโจวอี้ และรู้สึกว่าถ้าพวกเขาร่วมมือกันคงราบรื่น
ภายในรถเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ หลังจากเงียบไปนาน จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นว่า “โจวอี้ ถ้าผมทำให้คุณขุ่นเคืองใจ ผมคงมีแค่สองทางเลือก”
“สองทางเลือก?” โจวอี้ถาม
“อย่างแรก เราจะฆ่าคุณก่อน หรืออย่างที่สอง เราจะขายทรัพย์สินของเราทันทีแล้วย้ายครอบครัวไปต่างประเทศ” หวงไห่เทากล่าว
“คุณนี่น่าเบื่อจริง!” โจวอี้กลอกตา
หวงไห่เทายิ้มและไม่ได้พูดอะไรอีก
แม้ว่าเขาจะพูดว่ามีสองทางเลือก แต่ถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ เขาก็คงเลือกอย่างที่สองเท่านั้น
เพราะโจวอี้ไม่ได้เป็นเพียงศิษย์ของสำนักโอสถเท่านั้น แต่ยังมีระดับการฝึกฝนในระดับสูงอีกด้วย เขาไม่แน่ใจว่าเขาจะสามารถฆ่าโจวอี้ได้หรือไม่ หากข่าวรั่วไหลออกไปแล้วศิษย์ในสำนักโอสถตอบโต้ ตระกูลหวงก็คงล่มสลาย
ณ โรงพยาบาลประชาชนแห่งแรกของจินหลิง
รองผู้อำนวยการเกาเหวินป๋อกำลังอยู่ในวอร์ด เขามองไปที่จวงเหอเฉียงและภรรยาของอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้ เขาได้เรียกผู้เชี่ยวชาญที่เก่งที่สุดในโรงพยาบาลมาแล้ว แต่สรุปก็คือร่างกายส่วนล่างของจวงรุ่ยได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินกว่าจะรักษาให้หายขาดได้
นอกจากนี้เขายังดูหมิ่นหมอโจวที่จวงเหอเฉียงเชิญมาเป็นอย่างมาก เพราะแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญที่เก่งมากที่สุดในโรงพยาบาลก็ยังไม่สามารถรักษาได้ อีกฝ่ายจึงไม่เชื่อว่าจะมีใครทำได้ เว้นเสียแต่ปรมาจารย์แพทย์แผนจีนเท่านั้น
แต่ในเมืองจินหลิงมีปรมาจารย์แพทย์แผนจีนซะที่ไหน?
เขาเกรงว่าหมอแซ่โจวคนนั้นก็แค่พูดเกินจริง
“หมอโจวบอกว่าเขาจะมาจริง ๆ เหรอ” เกาเหวินป๋อถาม
“ใช่แล้ว หวงไห่เทาจะพาเขามา” จวงเหอเฉียงตอบ
“ตกลง! มารอดูว่าเขาจะสามารถรักษาลูกชายของคุณได้หรือเปล่า” เกาเหวินป๋อกล่าวด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว
“ถ้ารุ่ยรุ่ยเป็นอะไรไปจริง ๆ เราต้องไม่ไว้ชีวิตสัตว์เดรัจฉานที่ชื่อหลินอะไรนั่นนะ ฉันจะสู้กับพวกเขาเอง แม้ว่าฉันจะต้องตายก็ตาม” ภรรยาของจวงเหอเฉียงร้องไห้อย่างขมขื่น
“หุบปาก!” แม้ว่าจวงเหอเฉียงจะมีความคิดแบบเดียวกัน แต่ก็ไม่เหมาะที่จะเรื่องนี้ในตอนนี้
“คุณตะคอกใส่ฉันทำไม คุณมีความสามารถในการตามหาคนที่ทำร้ายลูกชายของคุณไหมล่ะ!” เธอกล่าวอย่างโกรธเคือง
จวงเหอเฉียงไม่ได้พูดอะไรอีก
เขาแค่ต้องรอเท่านั้น!
แต่หากไม่สามารถรักษาลูกชายของเขาได้จริง ๆ เขาจะจัดการลูกชายของตระกูลหลินเอง แม้ว่าจะต้องจ่ายด้วยอะไรก็ตาม แต่เขาต้องทำให้ตระกูลหลินจะไม่สามารถอยู่ในเมืองจินหลิงได้
ก๊อก ก๊อก
ประตูห้องวอร์ดถูกเคาะ และเป็นหวงไห่เทาที่ผลักประตูเดินนำเข้ามา
จวงเหอเฉียงดูตื่นเต้นทันทีที่เห็นหวงไห่เทา แต่เมื่อเห็นโจวอี้ เขาก็ชะงัก ความโกรธพลันพลุ่งพล่านออกมา
ผู้ชายคนนี้เป็นหมอแน่เหรอ?
หวงไห่เทาทำให้เขาต้องเสียหน้าทำไม
“คุณจวง ผมอยากจะแนะนำคุณให้รู้จักกับหมอโจว เขาเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนจินหลิงด้วย” จากนั้นหวงไห่เทาก็หันไปพูดกับโจวอี้ “โจวอี้ นี่คือจวงเหอเฉียง พ่อของจวงรุ่ย”
“สวัสดีครับคุณจวง!” โจวอี้ยื่นมือออกไป
“หมอโจว คุณจะทำยังไงกับลูกชายผม…” จวงเหอเฉียงพยายามเก็บอารมณ์ ไม่แสดงสีหน้าใด และยังพูดต่ออีกว่า “หมอโจว ถ้าคุณสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของลูกชายผมได้ ครอบครัวของเราจะให้รางวัลก้อนใหญ่”
“ไม่มีปัญหาครับ!” โจวอี้พยักหน้า
เกาเหวินป๋อขมวดคิ้วข้างหนึ่ง เขารู้สึกว่าชื่อ ‘โจวอี้’ ฟังดูคุ้นเคยเล็กน้อย เหมือนเขาจะเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
เดี๋ยวนะ!
ใช่แพทย์ที่ปรึกษาในแผนกผู้ป่วยนอกที่ดังมากคนนั้นหรือเปล่า? หมอฝีมือเทพที่สามารถรักษาโรคยาก ๆ ได้ใช่ไหม?
“สวัสดีครับคุณหมอโจว ผมเกาเหวินป๋อ รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลประชาชนแห่งแรกของจินหลิง” เกาเหวินป๋อยื่นมือออกไปอย่างแข็งขันก่อนจะถามว่า “คุณเป็นหมอที่รักษาเคสยาก ๆ คนนั้นใช่ไหม”
“สวัสดีครับรองผู้อำนวยการเกา คุณพูดถึงผมถูกแล้วครับ” โจวอี้ยิ้มและจับมือกับอีกฝ่าย
“เป็นคุณจริงเหรอ คุณจะสามารถรักษาคุณจวงได้จริง ๆ เหรอ” เกาเหวินป๋อประหลาดใจ
“บาดแผลของจวงรุ่ยสาหัสมาก ผมคิดว่าแพทย์ในโรงพยาบาลของคุณควรจะตรวจดูก่อน ถ้าคุณอยากให้หายขาด 100% ผมก็รับประกันไม่ได้ เพราะผมเพิ่งตรวจแบบคร่าว ๆ ไปก่อนหน้านี้ ยังไม่ได้ตรวจโดยละเอียด” โจวอี้ยิ้ม
“ผมจะเอาผลวินิจฉัยของจวงรุ่ยให้คุณดูเดี๋ยวนี้เลยครับ” เกาเหวินป๋อหยิบแผ่นเอกซเรย์ออกมาจากโต๊ะข้าง ๆ ให้โจวอี้ดู
“ขอผมดูหน่อย” โจวอี้รับช่วงต่อและดูข้อสรุปในรายงานการวินิจฉัย
ส่วนแผ่นเอกซเรย์ไม่ได้ช่วยอะไรเขามากนัก
จวงเหอเฉียงไม่ได้คาดหวังว่าเกาเหวินป๋อจะรู้จักโจวอี้ ขณะที่โจวอี้กำลังอ่านรายงาน เขารีบดึงเกาเหวินป๋อไปด้านข้างและถามขึ้นมาทันที “ผู้อำนวยการเกา คุณรู้จักหมอโจวคนนี้เหรอ”
“มากกว่ารู้อีก ใครจะไม่เคยได้ยินชื่อหมอโจวบ้างล่ะ” เกาเหวินป๋อกล่าวด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว
“เขาเก่งขนาดไหน?”
“เขาสามารถรักษาภาวะหยินที่ไม่สมดุลได้ โรคนี้หายากมาก พบเจอแค่หนึ่งในร้อยล้านด้วยซ้ำ และผู้ป่วยคนนั้นชื่อซีชิงอิ่ง” เกาเหวินป๋ออธิบาย
“ลูกสาวของตระกูลซี?” จวงเหอเฉียงอุทานด้วยความประหลาดใจ
“ถูกต้อง! อย่าว่าแต่หมอในเมืองจินหลิงเลย แม้แต่หมอที่มีชื่อเสียงทั้งในและต่างประเทศก็ไม่สามารถรักษาภาวะหยินไม่สมดุลของเธอได้ แต่หมอโจวคนนี้รักษาได้ ถึงจะไม่แน่ใจว่าจะหายขาดได้ไหม แต่เขาก็มีชื่อเสียง หลายคนในวงการแพทย์จินหลิงรู้จักเขาทั้งนั้น”
“โด่งดังขนาดนั้นเลย?” จวงเหอเฉียงดูเหมือนจะเห็นความหวังในการฟื้นตัวของลูกชายแล้ว
“เขาเก่งในการรักษา โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนประกาศเรื่องความสามารถในการรักษาโรคหายากของเขาแล้ว ทำเอาวงการการแพทย์ในมณฑลเจียงซูประหลาดใจกันหมด”
“ประกาศอะไร”
“โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนได้ส่งคำเชิญไปยังโรงพยาบาลชั้นนำทั้งสามแห่งในเมืองจินหลิง หรือแม้แต่มณฑลเจียงซู ไม่ว่าผู้ป่วยของโรงพยาบาลใดที่เป็นโรคที่ยากหรือโรคอื่น ๆ ก็มารักษากับหมอโจวที่โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนจินหลิงได้ ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมจะเล่าว่าเมื่อวันก่อนมีคนไข้คนหนึ่งมารักษา เราเลยให้หมอโจวไปดู คุณลองเดาดูซิว่าเป็นยังไง?”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“หมอโจววินิจฉัยสาเหตุได้ในทันที เขารักษาเพียงแค่ครั้งเดียว อาการของผู้ป่วยก็ดีขึ้นเลย” เกาเหวินป๋อส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แล้วเอ่ยต่อ “พวกแพทย์และผู้เชี่ยวชาญในโรงพยาบาลของเราอับอายมาก เพราะหมอจากโรงพยาบาลเรารักษาไม่ได้ แต่หมอโจวกลับทำได้”
“…”
จวงเหอเฉียงหันไปมองโจวอี้ ความโกรธของเขาที่มีต่อหวงไห่เทามลายหายไปหมดสิ้น
แม้แต่รองผู้อำนวยการเกาเหวินป๋อก็พูดอย่างนั้น เกรงว่าหมอหนุ่มคนนี้คงมีทักษะทางการแพทย์ที่ล้ำเลิศ และบางทีคงจะสามารถรักษาลูกชายของเขาได้จริง ๆ!
