หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 12 ขายดอกหมึกสีม่วง
บทที่ 12 ขายดอกหมึกสีม่วง
บทที่ 12 ขายดอกหมึกสีม่วง
โจวอี้ ไม่ได้สนองความอยากรู้ของหวงไห่เทา เขาไม่ชอบบอกคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเขา แม้อีกฝ่ายจะเป็นถึงมหาเศรษฐีตระกูลหวง
นอกจากนี้ ถังหว่านยังมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวอีกด้วย
แม้ว่าเธอไม่ได้จงใจปิดบังสถานการณ์ครอบครัวของเธอ แต่โจวอี้รู้ว่า ถังหว่านได้พยายามปกป้องลูกสาวของเธอไว้อย่างดี อย่างน้อยเพื่อนสมัยเด็กของโจวอี้ก็เคยทำงานนอกบ้านมาหลายปีแล้ว แต่พวกเขาไม่เคยได้ยินว่าถังหว่านมีลูกสาวคนหนึ่ง
โจวอี้พอใจมากกับสิ่งที่ถังหว่านทำ ท้ายที่สุด ลูกสาวของเขายังเด็กเกินไปที่จะได้รับความสนใจจากสาธารณชนหรือจากนิตยสารซุบซิบบันเทิง
โจวอี้เลือกของขวัญได้แล้ว เขาลงจากรถด้านนอกตลาดดอกไม้และนก จากนั้นก็เดินเข้ามาสักพัก แล้วจึงเลือกนกแก้วที่สวยงามสุด ๆ สองตัว
จากนั้นเขาก็รีบไปที่ตลาดยาพร้อมกับกรงนก และเลือกยาหลายสิบชนิดอย่างรอบคอบ
“ฮะ?”
โจวอี้ถือกระเป๋าใบใหญ่และกระเป๋าใบเล็ก ครั้นกำลังจะไปยังจุดหมายต่อไป เขาก็หยุดอยู่หน้าร้านหนึ่ง
มียารักษาโรคมากมายในร้านนี้
และบางส่วนก็มีรูปร่างคล้ายกับทรัมเป็ตที่มีลักษณะสดใสอย่างยิ่ง ซึ่งมันดึงดูดความสนใจของเขามาก
ดอกหมึกสีม่วง?
มันคือดอกหมึกสีม่วงใช่หรือไม่?
จะมีได้อย่างไร?
โจวอี้วางข้าวของไว้ที่เท้า หยิบดอกหมึกสีม่วงขึ้นมาดู จากนั้นมองไปที่เจ้าของร้านและถามว่า “เถ้าแก่ คุณขายดอกไม้นี้ยังไง?”
“แค่พริกหยวกเนี่ยนะ?! ยานี้ไม่คุ้มเงิน มีทั้งหมดสามต้น ขอแค่ สามสิบหยวนพอ!” เจ้าของร้านตอบ
คนโง่!
โจวอี้ดุเจ้าของแผงลอยในใจ และมอบเงินสามสิบหยวนให้เขาอย่างมีความสุข
จริงอยู่ที่ดอกหมึกสีม่วงค่อนข้างคล้ายกับพริกหยวก แต่สามารถแยกแยะได้ง่ายหากเป็นแพทย์จีนที่มีทักษะเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เจ้าของแผงลอยซึ่งทำธุรกิจเกี่ยวกับยาดูเหมือนจะสับสนระหว่างดอกหมึกสีม่วงกับพริกหยวก
พริกหยวกเป็นเพียงยาสามัญ ส่วนดอกหมึกสีม่วงมีค่ามาก เป็นยาหลักที่ใช้ต้มน้ำแกงและรักษาโรคตับ แม้ว่าเขาจะไม่เคยไปเมืองใหญ่มาก่อน แต่อาจารย์ของเขาบอกว่าดอกหมึกสีม่วงนี้สามารถขายได้หลายหมื่นหยวนหากขายออกสู่ตลาด
โจวอี้หยิบมันขึ้นมา คิดอยู่ครู่หนึ่ง และตัดสินใจขายดอกหมึกสีม่วงสามดอกนี้
ตอนนี้เขาไม่ต้องการยาต้มเพื่อรักษาโรคตับ แทนที่จะเก็บไว้ในมือ เขาอาจจะขายมันเพื่อให้ได้เงินหลายหมื่นหยวน
“เถ้าแก่ ร้านขายยาร้านไหนใหญ่ที่สุดในโซนตะวันตก?” โจวอี้ถาม
“ร้าน ‘หมื่นห้องยา’” เจ้าของร้านตอบเขาอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ขอบคุณมาก!”
โจวอี้ขอบคุณเขาและเดินไปที่บริเวณร้านทางทิศตะวันตก
เขาสามารถหาร้าน ‘หมื่นห้องยา’ ได้อย่างง่ายดาย ร้านยาแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางย่านร้านค้า เป็นร้านที่มีขนาดใหญ่และมีประตูหน้าสุดอลังการ ทั้งยังมีศาลาคลาสสิกสามชั้น มีแขกเข้าออกเป็นจำนวนมาก
โจวอี้เดินเข้าไป และเห็นผู้ช่วยร้านค้ากล่าวต้อนรับเขา
“สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับสู่ร้านหมื่นห้องยา คุณต้องการยาชนิดใด?” พนักงานถามด้วยรอยยิ้ม
“คุณเข้าใจผมผิด ผมมาที่นี่เพื่อขายวัตถุดิบยา ร้านนี้รับซื้อสมุนไพรไหม?” โจวอี้ถาม
“มีสิ!” ผู้ช่วยร้านตะลึง รอยยิ้มของเขาหายไปชั่วขณะ จากนั้นก็ชี้ไปที่บันไดแล้วพูดว่า “ขึ้นไปที่ชั้นสองแล้วเลี้ยวขวา มีห้องโถงสำหรับรับซื้อยารักษาโรคอยู่ลึกเข้าไปในทางเดิน จะมีคนมารับคุณไป”
“ขอบคุณ…”
โจวอี้เดินขึ้นบันไดและเดินเข้าไปโดยไม่ลังเล
ห้องโถงเกือบร้อยตารางเมตรแห่งนี้ไม่มีใครนอกจากหญิงวัยกลางคนในชุดสีเหลืองแอปริคอต
“สวัสดี ผมต้องการขายสมุนไพร” โจวอี้เดินไปหาอีกฝ่าย
“แล้วยาอะไรล่ะ?” หลานอวี้หรงนั่งที่เคาน์เตอร์และถามอย่างสุภาพ
“มีดอกหมึกสีม่วงสามดอกที่มีอายุมากกว่าสิบปี” โจวอี้หยิบดอกหมึกสีม่วงออกมาวางลงบนเคาน์เตอร์
“ดอกหมึกสีม่วง?!”
หลานอวี้หรงดูประหลาดใจ เธอลุกขึ้นและสังเกตดอกหมึกสีม่วงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าและพูดว่า “ใช่ มันอายุมากกว่าสิบปีแล้ว และมันเพิ่งถูกเก็บมา!”
“ยื่นข้อเสนอ!” โจวอี้กล่าว
“คุณชื่ออะไร น้องชาย คุณเป็นคนเก็บสมุนไพรหรือเปล่า?!” หลานอวี้หรงไม่รีบร้อนที่จะยื่นข้อเสนอการค้าขาย พร้อมถามกลับด้วยรอยยิ้ม
“ผมแซ่โจว เป็นนักสมุนไพร” โจวอี้แนะนำตัวอย่างไม่เป็นทางการ
“คุณโจว คุณยังมีดอกหมึกสีม่วงอีกไหม?” หลานอวี้หรงถาม
“ไม่ว่าจะมีหรือไม่ขึ้นอยู่กับใบเสนอราคาของคุณ” โจวอี้กล่าว
โอ้?
เขาหมายความว่าอย่างไร ถ้าคำพูดของเธอสามารถทำให้เขาพอใจได้ จะมีดอกหมึกสีม่วงอีกหรือไม่? ถ้าเขาไม่พอใจกับคำพูดของเธอ ก็จะไม่มีอีกแล้วเหรอ?
หลานอวี้หรงตาเป็นประกาย ร้านหมื่นห้องยาและตลาดยาทั้งหมดกำลังขาดแคลนดอกหมึกสีม่วง
เธอจำได้ว่าเคยมีบางคนยอมจ่ายแพงเพื่อดอกไม้ชนิดนี้ แต่ไม่มีร้านขายยาที่ไหนสามารถซื้อดอกหมึกสีม่วงมาได้
แต่เขามีดอกหมึกสีม่วงจริง ๆ เหรอ?
หลานอวี้หรงพิจารณาดอกหมึกสีม่วงทั้งสามดอกอีกครั้ง ต้องเพิ่งเก็บมาสด ๆ เลยถึงจะดูสดและมีมูลค่า!
เธอยืดสามนิ้วออกและพูดอย่างจริงจังว่า “ดอกละแสนหยวน และสามดอกรวมเป็นเงินสามแสนหยวน! คุณพอใจกับราคาไหม?”
“เท่าไหร่นะ?” โจวอี้ตกตะลึง
“คุณโจว ราคาหนึ่งแสนหยวนต่อดอกเป็นราคาสูงสุดที่เราสามารถให้ได้ หากคนอื่นขาย ฉันจะให้ราคาไม่เกินแปดหมื่นหยวนต่อดอก” หลานอวี้หรงคิดว่าโจวอี้ไม่พอใจจึงอธิบายทันที
สามแสน?
ทำไมราคาถึงสูงจัง?
อาจารย์บอกว่าดอกหมึกสีม่วงแต่ละดอกจะขายข้างนอกได้หมื่นหรือสองหมื่นหยวนเอง
โจวอี้สูดหายใจเข้าลึก แกล้งทำเป็นสงบแล้วพูดว่า “ดอกหมึกสีม่วงสามดอกนี้เป็นของคุณ จ่ายบิล!”
“ไม่มีปัญหา โปรดระบุหมายเลขบัตรธนาคารของคุณ แล้วฉันจะโอนเงินให้คุณทันที” หลานอวี้หรงยิ้ม
ไม่กี่นาทีต่อมา
โจวอี้ก็ได้รับ SMS เตือนว่าได้รับเงินสามแสนหยวนแล้ว!
“คุณโจว คุณมีดอกหมึกสีม่วงกี่ดอก ร้านหมื่นห้องยาจะไม่ปฏิเสธคุณ ตราบใดที่คุณขายดอกหมึกสีม่วงมากกว่าสิบดอกอีกครั้ง ฉันสามารถเพิ่มราคาแต่ละดอกได้อีกหนึ่งหมื่นหยวน!” หลานอวี้หรงตั้งตารอที่จะยื่นข้อเสนอ
“มันหมดแล้ว หากเจอโดยบังเอิญอีกก็คงมาขายได้อีกครั้ง!” โจวอี้พูดอย่างนั้นและหันหลังเดินจากไป
“เดี๋ยว!”
หลานอวี้หรงดูตกตะลึงเมื่อเห็นโจวอี้จากไป เธอรีบเดินไปรอบ ๆ เคาน์เตอร์และถามว่า “คุณหมายความว่าอย่างไร พบเจอโดยบังเอิญ?”
โจวอี้ยิ้มและพูดว่า “ผมพบดอกหมึกสีม่วงสามดอกนี้ตอนที่ผมเดินเตร็ดเตร่อยู่ด้านนอก”
หลานอวี้หรงคิดในใจ อีกฝ่ายกล้าดียังไงมาเล่นแง่กับเธอ? ทำให้คิดว่าอีกฝ่ายยังมีดอกหมึกสีม่วงอยู่จึงได้ให้ราคาสูงไป
แต่อย่างไรเขาก็สามารถหาดอกหมึกสีม่วงได้?
เจ้าของร้านโง่ ๆ คนไหนกันไม่มีตา ขายสมบัติอันล้ำค่านี่เป็นขยะ?
หลานอวี้หรงมองโจวอี้ที่เดินอยู่ข้างนอกอย่างลังเลและถามว่า “คุณช่วยบอกฉันได้ไหมว่าคุณจ่ายไปเท่าไหร่สำหรับดอกหมึกสีม่วงสามดอก”
“สามสิบหยวน!”
