หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 13 คนเก่งย่อมไม่ตายจากความหิวโหย
บทที่ 13 คนเก่งย่อมไม่ตายจากความหิวโหย
บทที่ 13 คนเก่งย่อมไม่ตายจากความหิวโหย
ดังคำกล่าวที่ว่า เงินส่งเสริมความกล้าหาญ
โจวอี้ขาดเงินเมื่อสองสามวันก่อน ทำให้เขาต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัด เขารู้สึกว่าอาหารทุกมื้อแทบจะเหมือนกินแกลบและกลืนผัก ท้องของเขาจึงขาดน้ำมันและน้ำอย่างแรง
ดังนั้นการได้เงินสามแสนหยวนมาในครั้งนี้ ทำให้ตอนเที่ยงเขาตัดสินใจเข้าไปในร้านอาหารที่ดูเหมือนจะมีคุณภาพสูง
เมนูอาหารพิเศษของจินหลิงไม่ว่าจะเป็น เป็ดเค็ม ปลากระรอก ข้าวสาลีตุ๋นไข่ ไก่ตุ๋น และซุปวุ้นเส้นเลือดเป็ด อาหารเหล่านี้เต็มไปด้วยน้ำมันและมีรสชาติอร่อย
หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็นั่งแท็กซี่ไปที่ตลาดของเก่าจินหลิง เขาเคยได้ยินจากอาจารย์มาก่อนว่ามีตลาดของเก่าขนาดใหญ่ในเมืองใหญ่ เขาจึงสนใจที่จะซื้อชุดสมบัติสี่ชิ้นเป็นของขวัญชิ้นที่สองสำหรับลูกสาวของเขาเพื่อใช้ในการศึกษา
ตลาดของเก่าจินหลิงครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ โดยมีอาคารสไตล์คลาสสิกหลายหลัง ร้านค้าต่าง ๆ และสินค้าที่ตระการตา โจวอี้รู้สึกตื่นตาอย่างมาก
ภายในร้านขายของเก่าริมถนนแห่งหนึ่ง บัดนี้มีเสียงคำชมมากมายดังขึ้น
“ช่างสื่ออารมณ์ได้ดีและเป็นภาพวาดที่ดี คุณคู่ควรที่จะเป็นนายกสมาคมการเขียนพู่กันและจิตรกรรมจังหวัด คุณสร้างงานที่ยอดเยี่ยมในขณะที่พูดและหัวเราะ ฉันเลื่อมใสคุณจริง ๆ!”
“พูดเกินไปแล้ว ไม่เป็นไรเลยถ้างานของฉันสามารถชนะใจพี่ชายได้”
“การตวัดตัวอักษรและภาพวาดทิวทัศน์นี้มีความโดดเด่น และทรงพลัง รูปแบบของการวาดภาพนั้นสง่างาม งานพู่กันและโครงสร้างแสดงทิวทัศน์ภูมิทัศน์ทั้งหมดอย่างเต็มตา แม้ว่าคุณจะนำการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดนี้ไปนิทรรศการ ฉันคิดว่าคุณจะทำได้ ชนะใจผู้ชื่นชอบการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดนับไม่ถ้วน พี่หลี่คิดอย่างไร?”
“ฉันซื้องานที่ดีที่สุด”
“ฮ่า…”
โจวอี้หยุดที่ประตูร้านและมองขึ้นไปที่หน้าต่างบนชั้นสอง การแสดงออกของเขากลายเป็นเรื่องแปลก
การประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาด?
ขายที่นี่ได้ไหม?
โจวอี้รู้สึกทึ่งพลางเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับกรงนกและสมุนไพร เขาพบว่าผู้ช่วยร้านค้าสองคนกำลังรับรองแขกคนอื่น ๆ อยู่ เขาจึงเดินตรงไปที่บันได
ไม่นานชายหนุ่มก็มาถึงประตู จากนั้นก็เคาะประตู และเห็นคนสามคนข้างในหันหน้ามามองด้วยความประหลาดใจ
“คุณคือใคร?” ชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนถามอย่างลังเล
“แซ่ของผมคือโจว ผมเป็นคนชอบเขียนพู่กัน คัดลายมือ และวาดภาพ ผมเพิ่งเดินผ่านชั้นล่างและได้ยินการสนทนาของคุณ ผมจึงสงสัยและถือวิสาสะในการรบกวนคุณ ผมหวังว่าคุณจะไม่ถือโทษผม” โจวอี้พูดอย่างสุภาพ
หลายคนมองหน้ากันแล้วยิ้ม
“การพบกันคือพรหมลิขิต น้องโจว กรุณาเข้ามา” ชายร่างอ้วนทักทายด้วยรอยยิ้ม
ชายร่างอ้วนคนนี้ชื่อ หลู่เหวินไห่ เป็นหัวหน้าห้องรวบรวมสมบัติ ส่วนชายวัยกลางคนที่มีร่างผอมเพรียวและสง่างามอีกคนหนึ่งชื่อ จ้าวซือป๋อ เป็นประธานสมาคมเขียนพู่กันและจิตรกรรมประจำจังหวัด และรองประธานสหพันธ์วรรณกรรมและศิลปะ ส่วนคนสุดท้ายซึ่งเป็นชายในวัยสามสิบชื่อ หลี่หงอี้ เป็นนักธุรกิจและเป็นคนรักการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาด
หลังจากแนะนำตัวกันสั้น ๆ หลู่เหวินไห่ก็แตะท้องของเขา แล้วชี้ไปที่ภาพเขียนพู่กันภูมิทัศน์และวาดภาพบนโต๊ะด้วยรอยยิ้ม แล้วถามว่า “น้องโจว โปรดดูการเขียนตัวอักษรและภาพวาดทิวทัศน์นี้ แล้วบอกมาว่าคิดอย่างไร?”
ดวงตาของโจวอี้จับจ้องที่การประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาด
ทั้งภูเขาสูงตระหง่าน น้ำตก นกบินไปมา สีสันสดใส รวมไปถึงตัวอักษรจากพู่กันก็มีความเรียบร้อยและสง่างาม
“ไม่เลวเลย” โจวอี้พยักหน้าเบา ๆ
“ไม่เลวหรือ? น้องโจวช่างมีวิสัยทัศน์สูงส่ง!” หลู่เหวินไห่หัวเราะอย่างพึงพอใจ
“พี่หลู่ล้อเล่นแล้ว ตาผมธรรมดามาก ผมเคยเห็นแต่ผลงานชิ้นเอกเท่านั้น ดังนั้น…” โจวอี้กล่าว มองหาความประหลาดใจของหลู่เหวินไห่ ขณะที่จ้าวซือป๋อขมวดคิ้ว
“ผลงานชิ้นเอก?” หลู่เหวินไห่ถาม
“หวังซือจื่อ, เหยียนเฉินชิง, กู่ไคจื่อ, ซูเว่ย, หวงปินหง” โจวอี้พูดชื่อออกมาหลายคนโดยไม่ตั้งใจ
คนอื่น ๆ พากันส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น
จ้าวซือป๋อไม่กล้าเปรียบเทียบกับอาจารย์เหล่านี้!
“น้องโจวพูดเล่นแล้ว เราเคยเห็นผลงานของอาจารย์เหล่านี้ในพิพิธภัณฑ์แล้ว” หลังจากที่หลู่เหวินไห่กล่าวออกมาเช่นนี้ เขาก็ไม่ต้องการคุยกับโจวอี้อีก เขาคิดว่าไอคิวและอีคิวของชายหนุ่มคนนี้แย่มาก
“ผมสงสัยว่าคุณโจวจะวาดรูปได้ไหม?” จ้าวซือป๋อถามอย่างเฉยเมย
คิดว่าฉันพูดไร้สาระ?
โจวอี้ยิ้มให้ตัวเอง เขาต้องการสถานการณ์แบบนี้ เขาต้องการให้อีกฝ่ายถามคำถามนี้กับเขาพอดี
“การวาดภาพเป็นเรื่องง่ายมาก! แต่การสร้างภาพวาดที่ดีกว่าภาพตรงหน้าเราเป็นเรื่องยากเล็กน้อย” โจวอี้แสร้งทำเป็นว่าเจียมเนื้อเจียมตัว
เป็นเรื่องง่ายมากงั้นเหรอ?
ทั้งสามคนในที่นี้กำลังเหม่อลอยอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง พวกเขาจำความหมายอีกอย่างหนึ่งจากคำพูดของโจวอี้ได้ในทันที มันเป็นเรื่องยาก แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
จ้าวซือป๋อโกรธเล็กน้อย เขาคิดว่าเด็กคนนี้ช่างหยิ่งยโสนัก
“หนุ่มน้อย ความโอ้อวดเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจที่สุด ในเมื่อนายบอกว่านายเหนือกว่าฉัน งั้นมาลองดูซิ ฉันอยากจะดูว่าภาพวาดและการเขียนตัวอักษรของนายจะสนับสนุนความเย่อหยิ่งของนายได้ไหม?”
จ้าวซือป๋อกล่าวด้วยรอยยิ้ม
โจวอี้มองไปที่หลู่เหวินไห่ และถามว่า “คุณได้รวบรวมการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดที่นี่หรือไม่?”
“ใช่!” หลู่เหวินไห่พยักหน้า
“การประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดระดับนี้มีมูลค่าเท่าไหร่?” โจวอี้ถามโดยชี้ไปที่อักษรวิจิตรและภาพวาดตรงหน้าเขา
“นี่…” หลู่เหวินไห่ลังเลและมองไปที่จ้าวซือป๋อและหลี่หงอี้
“ผมจะใช้เงินสามแสนหยวนเพื่อซื้อการเขียนตัวอักษรและภาพทิวทัศน์นี้ น้องโจวดูราคาสิ…” หลี่หงอี้กล่าว
“ใช่!”
สีหน้าของจ้าวซือป๋อดูสงบนิ่ง เขารู้สึกประทับใจเล็กน้อย และรู้ดีว่าการเขียนตัวอักษรและภาพวาดของเขามีค่าเพียงใด แม้ว่าเขาจะมีอัตลักษณ์ของตัวเองที่จะขายพวกมันในร้านขายของโบราณแห่งนี้ เขาสามารถขายพวกมันได้ในราคาสองแสนหยวน ลูกค้าที่ชื่นชมสไตล์ผลงานของเขาจะต้องมาซื้อไป
หลี่หงอี้เสนอเงินจำนวนสามแสนหยวน ไม่เพียงแต่จะไว้หน้าเขาเท่านั้น แต่ยังช่วยให้เขาพัฒนาคุณสมบัติของเขาต่อหน้าไอ้หนุ่มแซ่โจวนี่อีกด้วย
ดวงตาของโจวอี้เป็นประกาย
ระดับนี้ยังสามารถมีมูลค่าถึงสามแสนหยวนได้งั้นเหรอ?
การเขียนตัวอักษรและภาพวาดที่ตัวเขาสร้างขึ้นนั้นเทียบไม่ได้กับผลงานของอาจารย์และผู้อาวุโส
แต่เมื่อเทียบกับการเขียนตัวอักษรและภาพวาดที่อยู่ตรงหน้าเขา โจวอี้สามารถเขี่ยมันทิ้งได้อย่างแน่นอน
โจวอี้วางกรงนกและยารักษาโรคไว้ข้าง ๆ ก่อนจะถูมือแล้วยิ้ม “ตามที่คาดไว้ คนเก่งไม่มีวันตายจากความหิวโหยได้ ในเมื่อพี่ชายทั้งหลาย ต้องการเห็นผมวาด ผมก็จะไม่ไว้หน้าคุณละนะ หัวหน้าหลู่ ผมขอยืมพู่กัน หมึก กระดาษ และหินหมึกของคุณได้ไหม?”
“ได้สิ!” หลู่เหวินไห่ตอบรับ
จ้าวซือป๋อเม้มริมฝีปาก ไอ้เด็กเหลือขอนี่มีความคิดริเริ่มที่จะเขี่ยภาพวาดของเขา เขายืนกอดอก พร้อมที่จะรอดูความล้มเหลวของโจวอี้แล้ววิพากษ์วิจารณ์เด็กน้อยคนนี้
โจวอี้ยืนอยู่ที่โต๊ะ รีดกระดาษให้เรียบ แล้วหยิบพู่กันขึ้นมา…
ออร่าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน การแสดงออกของเขาจริงจังเคร่งขรึม ความรู้สึกของงานฝีมือแผ่ออกมาจากร่างกายเขา
โจวอี้ไม่ได้รีบร้อนในการระบายสี แต่ค่อย ๆ หลับตาลง ซึมซับความงดงามของภูเขาชางหลางที่อยู่ในความคิด
สองนาทีต่อมา จู่ ๆ เขาก็ลืมตาขึ้น และมองลงไปบนกระดาษแผ่นเรียบ
จังหวะของพู่กันเป็นเหมือนมังกรและงู…
การร่างภาพวาดภูมิทัศน์ที่ดูมีชีวิตชีวา ภูเขาสีเขียวสูงตระหง่าน น้ำตกที่ไหลลงมา ห่านที่กำลังบินไปทางทิศใต้ และเมฆยามพระอาทิตย์ตกบนท้องฟ้าราวกับแดนสวรรค์
บริเวณลานรั้วกระท่อมที่เชิงเขามีลำธารไหลผ่านประตู ชายชราในเสื้อกันฝนใยมะพร้าวนั่งเงียบ ๆ อยู่หน้าลำธารเพื่อหาปลา สีหน้าของเขาสงบนิ่ง…
หลังจากวาดภาพทั้งหมดแล้ว โจวอี้ก็เขียนตัวอักษรไว้ที่ด้านหนึ่งว่า ‘ภูเขาชางหลาง บันทึกของลุงหลิว’
