หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 15 สวัสดีลูกสาวพ่อ
บทที่ 15 สวัสดีลูกสาวพ่อ
บทที่ 15 สวัสดีลูกสาวพ่อ
“เห็นแนวนอนเป็นยอดที่ด้านข้างตรงสันเขา มันมีความสูงที่ต่างกันออกไป”
“ช่างเป็นการวาดภาพทิวทัศน์ที่แตกต่างออกไปเมื่อเปลี่ยนมุมมอง”
“นี่เป็นภาพสามมิติใช่ไหม?”
ชายทั้งสามตกใจมากจนแทบไม่เชื่อสายตา
เท่าที่พวกเขาทราบ มีจิตรกรในจีนคนหนึ่งที่สามารถบรรลุผลของ ‘หนึ่งภาพวาดและสองฉาก’
แต่เขาเป็นจิตรกรระดับปรมาจารย์ในประเทศ และอยู่ห่างจากระดับพระราชวังเพียงครึ่งจุด
ลำดับชั้นของจิตรกรแบ่งออกเป็นห้าระดับจากต่ำไปสูง ได้แก่ ช่างเขียนพู่กันและจิตรกรระดับห้า ช่างเขียนพู่กันและจิตรกรระดับสี่ ช่างเขียนพู่กันและจิตรกรระดับสาม ช่างเขียนพู่กันและจิตรกรระดับสอง และช่างคัดลายมือและจิตรกรระดับหนึ่ง
นักคัดลายมือและจิตรกรระดับสอง เรียกอีกอย่างหนึ่งว่าช่างคัดลายมือและจิตรกรระดับปริญญาโท ส่วนนักเขียนตัวอักษรและจิตรกรชั้นหนึ่งเรียกว่านักคัดลายมือและจิตรกรระดับพระราชวัง
สำหรับนักคัดลายมือและจิตรกรระดับปรมาจารย์นั้น ขณะนี้ทั่วทั้งจีนมีน้อยกว่าสิบคน
พวกเขาไม่คิดว่าโจวอี้ที่ยังเด็กมากจะสามารถสร้าง ‘หนึ่งภาพวาดและสองฉาก’ ได้
“จู่ ๆ ฉันก็นึกถึงภาพวาด” จ้าวซือป๋อพึมพำขึ้นมา
“ภาพวาดอะไร?” หลู่เหวินไห่ถาม
“จิตรกรรมสามัคคี”
” ‘ภาพวาดที่น่ากลัว’ ในพระราชวังต้องห้าม?” หลู่เหวินไห่รู้สึกประหลาดใจ
“ถูกต้อง!” จ้าวซือป๋อหายใจเข้าลึก มองโจวอี้ด้วยสายตาที่ซับซ้อน ก่อนจะพูดว่า “ภาพวาดภูมิทัศน์นี้วาดโดยน้องโจว หากมองจากด้านหน้าและด้านข้างรูปภาพก็จะให้ทิวทัศน์ที่แตกต่างกัน ในขณะที่ภาพ ‘จิตรกรรมสามัคคี’ ภาพนั้นคือการมองใกล้ และมองไกล จากภาพในนิมิตที่แตกต่างกัน”
“มันมีความคล้ายคลึงกันจริง ๆ ด้วย” หลู่เหวินไห่พยักหน้าเบา ๆ จากนั้นส่ายก็หัวด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว พลางชี้ไปที่หลี่หงอี้ที่อยู่ข้าง ๆ เขาและพูดว่า “คุณได้กำไรในครั้งนี้”
“เขาหาเงินได้มากจริง ๆ ถ้าฉันสามารถมองทะลุความลึกลับที่ซ่อนอยู่ในภาพวาดนี้ได้ล่วงหน้า ฉันจะซื้อมัน แม้ว่าราคาจะเพิ่มเป็นสองเท่า!” จ้าวซือป๋อกล่าวด้วยความเสียใจอย่างมาก
“ฮ่า ๆ!”
ส่วนหลี่หงอี้หัวเราะอย่างมีความสุข เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการเปลี่ยนใจของโจวอี้
จิตรกรและช่างเขียนตัวอักษรมีกฎที่ไม่ได้เขียนกำหนดไว้ หลังจากการทำธุรกรรมเสร็จสิ้น ทั้งสองฝ่ายจึงไม่สามารถกลับใจได้ มิฉะนั้นพวกเขาจะถูกดูหมิ่นจากจิตรกรและผู้ชื่นชอบการเขียนตัวอักษร
“น้องโจว คุณรับบัตรวีไอพีใบนี้ไป ยินดีต้อนรับสู่คลับส่วนตัวของฉัน” หลี่หงอี้ยิ้มและมอบการ์ดทองคำสีกุหลาบให้โจวอี้
คลับส่วนตัว?
บัตรวีไอพี?
โจวอี้เคยแต่อาศัยอยู่ในภูเขาและไม่เคยไปคลับส่วนตัว อย่างไรก็ตาม เขาเคยเห็นสถานที่ดังกล่าวในทีวีมานับครั้งไม่ถ้วน และที่จริงแล้วเขาเองก็อยากรู้เรื่องนี้มาก
“ถ้ามีเวลาผมจะไป” โจวอี้เก็บบัตรวีไอพีไว้
เขาไม่ใช่คนโลภ
หนึ่งล้านห้าแสนหยวนก็เป็นราคาที่สูงเสียดฟ้าสำหรับเขาแล้ว!
เขาไม่สนใจคำแนะนำของจ้าวซือป๋อมากนักว่าราคาจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าอีกครั้งหรือไม่
ความพอใจเป็นข้อได้เปรียบของเขา
“พี่ลู่ ฉันต้องการซื้อชุดสมบัติการศึกษาทั้งสี่ คุณมีขายไหม?” โจวอี้ถาม
“ไม่เลว…”
หลู่เหวินไห่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าและพูดว่า “รอสักครู่ ฉันจะไปเอามันมาให้”
ไม่กี่นาทีต่อมา หลู่เหวินไห่ก็กลับมาพร้อมกล่องไม้พะยูงสองกล่อง หลังจากวางมันไว้บนโต๊ะแล้ว เขาก็พูดว่า “พู่กันซ่านจัว หมึกฮุยโจว กระดาษเฉิงซินถัง และจานฝนหมึกเซ่อโจว ชุดสมบัติการศึกษาทั้งสี่นี้เป็นสมบัติของฉัน ถ้าคนธรรมดาซื้อพวกมัน ฉันจะไม่ขาย เว้นแต่พวกเขาจะให้ราคาสูงเสียดฟ้า แต่ถ้าคุณซื้อมัน น้องโจว คุณสามารถแลกเปลี่ยนด้วยการระดมเงินเพื่อวาดภาพทิวทัศน์ให้ฉัน”
โจวอี้เปิดกล่องไม้สองกล่องก็เห็นพู่กัน หมึก กระดาษ และจานฝนหมึกอย่างชัดเจน เขาเห็นด้วยกับข้อเสนอของหลู่เหวินไห่ทันที
เมื่อตอนที่เขายังเด็ก ชายหนุ่มได้รับการเลี้ยงดูจากอาจารย์ของเขา ดังนั้นการที่จะบอกว่ารายการสิ่งของเหล่านี้ดีหรือไม่ดีนั้นง่ายมาก สิ่งของเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ดีอย่างแน่นอน
แลกทั้งหมดนี้มาด้วยภาพวาดของเขาก็คุ้มค่าแล้ว!
สี่โมงเย็น โจวอี้กลับมาพร้อมสัมภาระมากมาย เมื่อเขากลับมาถึงบ้านหลังใหม่ เขาก็พบว่าเครื่องเรือนและเครื่องใช้ต่าง ๆ มาถึงแล้ว และมันก็ถูกจัดวางไว้ในที่ที่เหมาะสม
“ไม่เลว แม้แต่ผ้าห่ม ผ้าคลุม หม้อ และกระทะก็ถูกซื้อไปแล้ว หวงไห่เทาสามารถจัดการสิ่งต่าง ๆ ได้ดี!” โจวอี้กล่าวพลางเดินไปรอบ ๆ วิลล่า
“ฉันควรไปทักทายเพื่อนบ้านหน่อยดีไหม?”
การลงมือทำย่อมดีกว่าแค่การคิด โจวอี้จึงตัดสินใจเดินออกไปทันที
ภายในวิลล่าข้าง ๆ
ถังเหมียวเหมี่ยวกัดนิ้วของเธอและมองดูกระดาษวาดตรงหน้าด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง การบ้านวันอาทิตย์ของเธอคือการวาดภาพ โจทย์กำหนดให้วาดบ้าน หญ้า และครอบครัวของเธอที่กำลังเล่นอยู่ด้วยกัน
ช่างยากเย็นเสียนี่กระไร!
เธอวาดภาพไว้หลายชุด แต่ก็วาดออกมาไม่สวยสักที
กิ๊งก่อง!
เสียงกริ่งประตูดังขึ้น
ถังเหมียวเหมี่ยวมองไปทางของห้องครัว จากนั้นก็โยนพู่กันของเธอลงบนโต๊ะแล้ววิ่งเหยาะ ๆ ออกไป
เอ๊ะ?
นั่นคุณพ่อแปลก ๆ ของเธอนี่นา?
ถังเหมียวเหมี่ยวเปิดประตูที่ลานบ้าน ดวงตากลมโตของหนูน้อยฉายแววอยากรู้อยากเห็น
แม้ตอนนี้เธอจะรู้สึกยินดี แต่เธอก็แสร้งทำเป็นไม่ยินดี พลางทำหน้าบึ้ง แล้วถามว่า “คุณมาบ้านหนูทำไม แม่ไม่อยู่บ้านนะ”
“พ่อมาหาเหมียวเหมี่ยวและนำของขวัญมาให้ลูกมากมาย ลูกไม่ต้อนรับพ่อเหรอ?”
“ของขวัญอะไรคะ?” ถังเหมียวเหมี่ยวถามด้วยความสงสัย
“ทั้งหมดนี้คือของขวัญสำหรับหนู” โจวอี้วางกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาลง และเปิดผ้าสีดำที่คลุมอยู่รอบ ๆ กรง
“ว้าว!! นกแก้วสวยมาก หนูชอบนกแก้ว” ถังเหมียวเหมี่ยวตาเป็นประกาย เธอปรบมืออย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะก้องกังวานราวกับระฆัง
“เรียกฉันว่าพ่อ ตราบใดที่หนูเรียกฉันว่าพ่อ พ่อจะให้นกแก้วกับหนู” โจวอี้ยิ้ม
“อย่ามาล้อเล่นกับเด็กจะดีกว่า” เหม่ยหลานเพิ่งออกมาจากห้องโถง ก็ได้ยินสิ่งที่โจวอี้พูด เธอขมวดคิ้วและพูดด้วยความไม่พอใจ
“แล้วคุณเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่?”
“แซ่ของผมคือโจว ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ข้าง ๆ” โจวอี้ชี้ไปที่วิลล่าข้าง ๆ
เพื่อนบ้าน? เพิ่งย้ายมา?
เหม่ยหลานถึงกับประหลาดใจ
เธอรู้ว่าบ้านข้าง ๆ มีเจ้าของคนใหม่ แต่เธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาเยี่ยมพวกเธอ
“เหมียวเหมี่ยว หนูต้องการนกแก้วไหม? มีขนมและของเล่นแสนอร่อยมากมายในกระเป๋าใบนี้ด้วย ถ้าหนูต้องการก็เรียกพ่อสิลูก” โจวอี้ยิ้ม
“หนู…” ถังเหมียวเหมี่ยวสับสนเล็กน้อย เธอไม่ได้ขาดขนมและของเล่น แต่นกแก้วสองตัวนี้สวยจริง ๆ!
“อ้อ ในหนึ่งสัปดาห์ นกแก้วสองตัวจะพูดได้ พ่อรู้วิธีฝึกพวกมันด้วยน้า ลูกต้องการให้พวกมันเรียนรู้การร้องเพลงจากลูกไหม เรียกพ่อสิลูก ถ้าหนูต้องการพวกมัน!” โจวอี้ก็ยังคงยิ้ม
“จริง ๆ เหรอ?”
“จริง ๆ!” โจวอี้พยักหน้าอย่างหนักแน่น
“พ่อ…พ่อ” ถังเหมียวเหมี่ยวกระซิบ
โจวอี้รู้สึกยินดี เขาวางกรงนกลงบนพื้น อุ้มถังเหมียวเหมี่ยวขึ้นมาและจูบลงบนดวงหน้าสีชมพูละเอียดอ่อนของลูกสาว
“คุณโจว คุณ…”
เหม่ยหลานต้องการจะหยุดเขา แต่เมื่อพิจารณาว่าอีกฝ่ายสามารถซื้อบ้านข้าง ๆ ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย เธอก็ทำอะไรไม่ถูกและไม่ต้องการเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
