หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 152 หลันเสวียนทำลายนิกายบัวขาว

บทที่ 152 หลันเสวียนทำลายนิกายบัวขาว

บทที่ 152 หลันเสวียนทำลายนิกายดอกบัวขาว

เฉินอันฉีไม่ได้รีบไปรายงานตัว เธอเดินไปกับโจวอี้รอบ ๆ และทานอาหารกลางวันด้วยกัน จากนั้นเธอก็บอกลาโจวอี้และไปยังโรงแรมที่นักแสดงอาศัยอยู่ใกล้ ๆ

นักแสดงตัวประกอบพิเศษจำเป็นต้องพักกับบริษัท แม้ว่าเฉินอันฉีจะมีระยะการแสดงเพียงประมาณครึ่งเดือนตามบทบาทที่กำหนดไว้ในสคริปต์ แต่ทีมงานกองถ่ายละครก็ได้จองห้องไว้ให้เธอ หม่าเซียวลี่ และหลี่ลี่เฟิง

โจวอี้เองก็ต้องการพักผ่อนเช่นกัน

เขาไม่ได้นอนมาทั้งคืน เขาต่อสู้และไล่ล่า ใช้พลังงานไปมาก และตอนนี้เขาเหนื่อยมาก

ดังนั้นเขาจึงต้องหาโรงแรมใกล้ ๆ ที่ดูดีสักหน่อย

โรงแรมเฉิงถัง

โรงแรมนี้สวยงาม ล็อบบี้ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา แขกที่เข้าและออกจากโรงแรมแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพง และราคาห้องก็ยังสูงอีกด้วย ดังนั้นเพื่อให้ได้รับการบริการที่ดีที่สุด โจวอี้จึงกัดฟันเปิดห้องเพรสซิเดนเชียลราคา 3,888 หยวนต่อวัน ซึ่งมันกว้างขวางและหรูหราอย่างมาก

หลังจากสำรวจรอบ ๆ ห้องแล้ว โจวอี้ก็รู้สึกว่ามันไม่คุ้มค่าสักนิด

ราคาขนาดนี้เขาสามารถซื้อวัตถุดิบอาหารได้ตั้งกี่อย่าง? ซื้ออมยิ้มให้ลูกสาวได้ตั้งกี่อัน?

เขาบ่นในใจเสร็จแล้วก็ปีนขึ้นไปบนเตียงใหญ่ในห้องนอน หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูภาพถ่ายสวย ๆ ของลูกสาวแล้วผล็อยหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่พึงพอใจ

เผิงเฉิง ทางตอนเหนือของมณฑลเจียงซู

ถนนสำหรับขึ้นภูเขาอวิ๋นถูกตำรวจปิดกั้นและห้ามนักท่องเที่ยวทุกคนเข้าไป

ชายชราผมขาวสวมเสื้อคลุมสีเทาแบบจีนเดินขึ้นไปตามถนนบนภูเขาอย่างมั่นคง ตามด้วยชายหญิงอีกหลายคนซึ่งมีสีหน้าสงบนิ่งเช่นเดียวกัน

“ผู้อาวุโสเหลียง ในที่สุดท่านก็มา” ชายในชุดสูทเดินเข้ามาจับมือชายชราผมขาวอย่างสุภาพ

“เจียงเฉา เจ้ารู้หรือไม่ มีคนตายไปกี่คน แล้วคนที่ตายคือใคร” ผู้อาวุโสเหลียงถามขณะเดินไปเรื่อย ๆ

“ตายแปดคน เจ็ดคนเป็นผู้เชี่ยวชาญของนิกายดอกบัวขาว และอีกคนหนึ่งไม่สามารถหาข้อมูลได้ แต่สองในเจ็ดคนที่ถูกฆ่าเป็นผู้อาวุโสของนิกายดอกบัวขาว” เจียงเฉายิ้มอย่างขมขื่น

“ผู้อาวุโสสองคนของนิกายดอกบัวขาว?” ชายชราชะงักกึก ขมวดคิ้วมุ่นแล้วถามเสียงขรึมว่า “สองคนไหน”

“ไป่เยว่ถิงและเกาอู๋”

ผู้อาวุโสเหลียงได้ฟังแล้วก็ประหลาดใจ ก่อนจะถามต่ออีกว่า “ยืนยันตัวตนของผู้ลงมือได้ไหม”

“หาไม่เจอ!” เจียงเฉาส่ายหัว

“เราไม่สนใจเรื่องความแค้นของโลกศิลปะการต่อสู้โบราณ ตราบใดที่พวกเขาไม่กระทำการใดส่งผลกระทบต่อคนธรรมดา แต่ในฐานะของผู้รักษาความสงบของประเทศ พวกเราคณะกรรมการกำกับดูแลเถิงหลงจะต้องตรวจสอบข้อมูลที่ควรจะเป็นให้กระจ่าง” ชายชรากล่าว

“ผมรู้…”

กริ๊ง!

คำพูดของเจียงเฉาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือของเขา เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูหมายเลขที่ปรากฏ จากนั้นก็รับสายต่อหน้าผู้อาวุโสเหลียงและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”

ครู่ต่อมา สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

เมื่อเขาวางสายแล้ว เขาก็หันไปพูดกับชายชราว่า “มีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น”

“เรื่องอะไร?” ผู้อาวุโสเหลียงขมวดคิ้วถาม

“นิกายดอกบัวขาวถูกทำลาย และศิษย์ของนิกายดอกบัวขาวหลายสิบคนถูกสังหาร ในหมู่พวกเขาคือชิวตงป๋อ ผู้อาวุโสลำดับสองของนิกายดอกบัวขาว เขาก็ถูกสังหารไปด้วย และยังมีเกาเหยียนชิง ผู้อาวุโสสูงสุดของนิกาย เขาบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ได้หนีไปกับกลุ่มศิษย์นิกาย นอกจากนี้ภูเขาทั้งหมดที่นิกายดอกบัวขาวพำนักอยู่ก็ถูกเพลิงไหม้” เจียงเฉายิ้มอย่างขมขื่น

“ใครทำ?” ผู้อาวุโสเหลียงเผยสีหน้าย่ำแย่ออกมา เหตุการณ์การทำลายล้างขนาดใหญ่เช่นนี้แทบจะไม่มีให้เห็นแม้แต่ครั้งเดียวในรอบหลายปี หากจัดการไม่ถูกวิธีก็คงจะส่งผลเสียอย่างมาก

“เป็นฝีมือของคนคนดียวครับ”

“เจียงเฉา! นายก็รู้ว่าฉันเกลียดอะไรมากที่สุด นายควรจะบอกทุกอย่างให้ชัดเจนออกมาทีเดียวเลย!” ผู้อาวุโสเหลียงกล่าวอย่างโกรธเคือง

“ครับ ครับ เป็นหลันเสวียน ธิดาแห่งภูเขาเมิ่งหลาน เธอคือผู้ทำลายล้างนิกายดอกบัวขาว” เจียงเฉากล่าวอย่างเร่งรีบ

หลันเสวียน?

ผู้อาวุโสเหลียงดูประหลาดใจ

เขาเคยพบกับหลันเสวียนอยู่ครั้งหนึ่ง หญิงสาวไร้เหตุผลคนนั้นอายุเท่าไหร่กัน? ดูเหมือนว่าปีนี้เธออายุแค่ยี่สิบเองนะ? เธอสามารถฆ่าล้างนิกายดอกบัวขาวด้วยตัวเองได้แล้วเหรอ?

“ผู้อาวุโสเหลียง ตามข้อมูลที่เชื่อถือได้ หลันเสวียนได้ก้าวเข้าสู่ระดับปรมาจารย์แล้ว ผมคิดว่าความแข็งแกร่งของเธอตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ฝึกยุทธ์ทั่วไปจะเทียบได้ ท้ายที่สุด ชิวตงป๋อผู้อาวุโสลำดับสองของนิกายดอกบัวขาวที่อยู่ในระดับปรมาจารย์ และเกาเหยียนชิงก็ยังเป็นผู้อาวุโสสูงสุดที่เป็นปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงมาหลายปี พวกเขาก็พ่ายแพ้ให้หลันเสวียนมาแล้ว แสดงให้เห็นว่าหลันเสวียนแข็งแกร่งกว่าพวกเขาหลายเท่า”

ปรมาจารย์ในวัยยี่สิบ?

จะเป็นไปได้อย่างไร?

ผู้อาวุโสเหลียงเคยเจอกับอัจฉริยะมากมายในชีวิตของเขา แต่เขาไม่เคยเห็นตัวตนที่ท้าทายสวรรค์ขนาดนี้มาก่อน แม้แต่อัจฉริยะที่เก่งที่สุดเมื่อร้อยปีที่แล้ว กว่าจะทะลวงเข้าระดับปรมาจารย์ก็อายุปาเข้าไปสามสิบปีแล้ว

“เราต้องหาให้ได้ว่าทำไมจู่ ๆ เธอถึงโจมตีนิกายดอกบัวขาว”

“รับทราบ!”

ณ เมืองภาพยนตร์ซือซี

เฉินอันฉีไปยังโรงแรมที่ทีมงานพักอยู่ หลังจากรายงานตัวแล้ว เธอก็ได้รับบัตรห้องพักและไปที่ชั้นสี่ของโรงแรม

“เอ๊ะ? อันฉี เธอมาแล้ว! ว่าแต่หนุ่มหล่อแซ่โจวอยู่ที่ไหน?” หม่าเซียวลี่คล้องแขนของหลี่ลี่เฟิงออกมาจากห้อง ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจะออกไปข้างนอก

“ฉันไม่รู้” เฉินอันฉีส่ายหัว เธอไม่ต้องการคุยเรื่องโจวอี้กับหม่าเซียวลี่ไปมากกว่านี้ เธอจึงเปลี่ยนเรื่องและถามว่า “พวกเธอจะออกไปข้างนอกเหรอ”

“ใช่! เราจะไปทานอาหารเย็นที่โรงแรมเฉิงถัง มีคนบอกว่าถังจี้โจวที่เป็นผู้กำกับจะไปทานอาหารเย็นที่โรงแรมเฉิงถัง และนักแสดงนำหลายคนก็ไปร่วมด้วย ฉันอยากลองใช้โอกาสนี้ดูว่าจะสามารถเจอหน้าพวกเขาได้ไหม ” หม่าเซียวลี่กล่าวพร้อมกับหัวเราะ

“จะรอลุ้นเจอไปทำไม ลุงของฉันรู้จักถังจี้โจว หากเธอต้องการเจอจริง ๆ ฉันขอให้ลุงของฉันโทรหาถังจี้โจวได้เลย และร่วมทานอาหารเย็นกับเราในตอนเย็นนี้” หลี่ลี่เฟิงพูดด้วยความไม่พอใจ แต่ดวงตาของเขามองไปที่เฉินอันฉีไม่วางตา

แต่เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เขาก็รู้สึกกระดากอายเล็กน้อย

ท้ายที่สุดแล้ว ลุงของเขารู้จักถังจี้โจวเพียงแค่ผิวเผิน ต่อให้เขาจะโทรหาอีกฝ่ายด้วยตนเอง แต่เขาก็คงจะทำอย่างที่โอ้อวดออกไปไม่ได้

“อย่าเลย อย่ารบกวนลุงของนายกับแค่เรื่องอาหารเย็นเลย” หม่าเซียวลี่กล่าว

แน่นอนว่าเธอไม่ได้โง่ หากลุงของหลี่ลี่เฟิงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับถังจี้โจวจริง ๆ ทีมงานจะมอบบทแสดงให้เธอและหลี่ลี่เฟิงเป็นแค่ตัวประกอบพิเศษแบบนี้ได้ยังไง

ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้จักนิสัยของหลี่ลี่เฟิงดี หากหลี่ลี่เฟิงแน่ใจว่าเขาสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ได้ ป่านนี้เขาคงประกาศไปทุกที่แล้ว

หลี่ลี่เฟิงพอใจกับคำพูดของหม่าเซียวลี่มาก หลังจากที่เขารู้สึกโล่งใจ เขาก็มองไปที่เฉินอันฉีด้วยรอยยิ้มที่สดใสและถามว่า “อันฉี อยากไปเที่ยวกับเราไหม?”

“ฉันไม่ไปล่ะ ฉันอยากพักผ่อน” เฉินอันฉีปฏิเสธ

“ก็ได้!” หลี่ลี่เฟิงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ดึงดัน

หลังจากทีพวกเขาแยกกันแล้ว เฉินอันฉีก็เสียบบัตรเปิดเข้าไปในห้องพักของเธอ

เธอเก็บข้าวของและออกไปที่ระเบียงเพื่อชมวิว

ทันใดนั้น ราวกับว่าเธอคิดอะไรบางอย่างได้ เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและส่งข้อความ WeChat ถึงโจวอี้

[ฉันได้เข้าพักที่โรงแรมที่ทีมงานจัดไว้ และพรุ่งนี้ฉันจะไปที่กองถ่ายกับทีมงาน ว่าแต่คุณล่ะ คุณวางแผนจะไปเที่ยวหรืออยู่ในโรงแรม?]

หนึ่งนาทีต่อมาก็ยังไม่มีการตอบกลับ

สิบนาที

ครึ่งชั่วโมง

หนึ่งชั่วโมง

…