หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 158 ขึ้นไปข้างบนกับฉันเดี๋ยวนี้
บทที่ 158 ขึ้นไปข้างบนกับฉันเดี๋ยวนี้
บทที่ 158 ขึ้นไปข้างบนกับฉันเดี๋ยวนี้
ขณะนี้ท้องถนนเต็มไปด้วยยานพาหนะ และไฟนีออนของอาคารตามถนนก็ส่องแสงสว่างไสวราวกับเป็นมหาสมุทรที่มีสีสัน
ที่นี่มีร้านค้ามากมายบนถนนและมีสินค้าให้เลือกมากมาย เหล่าชายและหญิงที่กำลังชอปปิงตอนกลางคืนพากันยิ้มแย้มและเพลิดเพลินกับของว่างแสนอร่อยหลังจากซื้อสินค้าที่ชื่นชอบ
ในเมืองจินหลิงแห่งนี้ สถานที่ที่โจวอี้มักไปชอปปิงมีเพียงสามแห่งเท่านั้น ได้แก่ ห้างสรรพสินค้า ซูเปอร์มาร์เก็ต และตลาดสด
นี่เป็นการเดินเตร็ดเตร่ตามท้องถนนเป็นครั้งแรก
ที่สำคัญที่สุดคือ เขาเคยพาแต่ลูกสาวไปชอปปิงด้วยเท่านั้น และนี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงสวย ๆ มากับเขาด้วย
เฉินอันฉีสวยมาก แม้ว่าเธอจะแต่งหน้าอ่อน ๆ แต่การแต่งตัวที่ทันสมัยของเธอก็ยังทำให้เธอเปล่งประกาย ทุกที่ที่เธอไป เธอมักจะดึงดูดความสนใจของชายหญิงนับไม่ถ้วน
ดังนั้นแม้ว่าจะมีโจวอี้อยู่ใกล้ ๆ แต่ก็ยังมีผู้ชายหล่อมากมายเข้ามาพูดคุย
ฉากนี้ทำให้โจวอี้รู้สึกโง่งม
แม้แต่ผู้กำกับถังจี้โจวก็ชมว่าเขารูปร่างหน้าตาดีมาก แต่ทำไมตอนนี้กลับไม่มีผู้หญิงสวย ๆ คนไหนเดินมาทักเขาบ้างเลย?
เมื่อมีหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาทักเฉินอันฉี โจวอี้ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาคว้ามือของเฉินอันฉีและจับมาคล้องแขนของเขาอย่างกะทันหัน!
“คุณ…” เฉินอันฉีตกตะลึง
“เรายังทำตัวใกล้ชิดกันไม่พอ มันเลยมีคนกล้ามาคุยกับคุณเยอะเกินไป ซึ่งทำให้เราเสียเวลา ผมยอมขาดทุนบ้างเพื่อให้คุณสามารถใช้ประโยชน์จากผมในการไล่ผึ้งป่าและผีเสื้อเหล่านี้ออกไป!” โจวอี้กล่าวอย่างเคร่งขรึม
“อุ้บ…”
เฉินอันฉีรู้สึกขบขัน และความคิดที่จะดึงมือของเธอกลับก็ค่อย ๆ หมดไป
ทันใดนั้น!
สหายชายหลายคนที่พร้อมจะเคลื่อนไหวก็เลิกล้มความคิดที่จะเดินเข้าหาเฉินอันฉีหลังจากเห็นพฤติกรรมที่ใกล้ชิดของเฉินอันฉีและโจวอี้ แต่สายตาของพวกเขาที่มองโจวอี้นั้นเต็มไปด้วยความริษยา
โจวอี้เลือกเสื้อผ้าไม่เป็น ดังนั้นเขาจึงเลือกแบบที่ใส่สบายและไม่น่าเกลียดเกินไป เขาจึงซื้อเสื้อผ้าเสร็จอย่างรวดเร็วในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง
โรงแรมโกลเดนลีฟ
โจวอี้ส่งเฉินอันฉีกลับโรงแรมและเตรียมจะออกไปพร้อมกับถุงเสื้อผ้าในมือ แต่เฉินอันฉีรั้งเขาไว้
“มีอะไรงั้นเหรอ?” โจวอี้ถาม
“คุณขึ้นไปข้างบนกับฉันเดี๋ยวนี้!”
“ตามคุณขึ้นไปข้างบน?” โจวอี้ตกตะลึง
เขาไม่ได้โง่ เขาเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงเป็นอย่างดี
เวลากลางดึก ชายหนุ่มและหญิงโสดอาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน เฉินอันฉีต้องการทำอะไร?
เมื่อเห็นการแสดงออกของโจวอี้ เฉินอันฉีก็เข้าใจทันทีว่าอีกฝ่ายคงเข้าใจเขาผิด
เธอเขินอายเล็กน้อย หน้าแดงระเรื่อ และเธอรีบอธิบายทันทีว่า “ฉันต้องการให้คุณตามฉันมา ฉันจะช่วยคุณพันแผล อย่าคิดมาก”
ที่แท้ก็พันแผลนี่เอง!
โจวอี้ลอบถอนหายใจ เขาส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก แผลของผมไม่ได้หนักหนา เมื่อกลับถึงโรงแรม ผมพันผ้าพันแผลให้ตัวเองได้”
“คุณพันแผลที่หลังเองได้เหรอ” เฉินอันฉีถาม
“เอ่อ…” โจวอี้เกาหัวเล็กน้อย “คุณไม่กลัวคนเข้าใจผิดเหรอ”
“กลัวอะไรเล่า เราสองคนบริสุทธิ์ใจ” เฉินอันฉีกล่าวอย่างแน่วแน่
“นี่คุณไม่กังวลจริง ๆ เหรอ ถ้าอยู่ดี ๆ ผมกลายเป็นสัตว์ร้ายและทำอะไรคุณขึ้นมา คุณจะทำยังไง?” โจวอี้ยิ้ม
“คุณจะทำแบบนั้นจริงเหรอ?”
“แค่ก ๆ ไม่หรอก” โจวอี้ส่ายหัว “เอาเป็นว่าตกลง! และในฐานะที่คุณเฉินช่วยพันแผลให้ผม หลังจากนี้ผมจะเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่คุณนะ”
เฉินอันฉียิ้มและพยักหน้า
ภายนอกเธอดูใจเย็น แต่จริง ๆ แล้วเธอรู้สึกกระอักกระอ่วนเหมือนกัน
ก่อนหน้านี้อย่าว่าแต่เข้าโรงแรมกับผู้ชายตอนกลางดึกเลย แม้แต่ตอนกลางวันเธอก็ไม่เคยทำมัน!
‘เอาน่า เขาเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ไม่มีอะไรหรอก…’
เฉินอันฉีและโจวอี้เดินเคียงข้างกัน เธอแอบชำเลืองมองโจวอี้อย่างรู้สึกผิด
ในไม่ช้าพวกเขาก็ไปถึงห้องของเฉินอันฉี
ที่นี่เป็นห้องมาตรฐานธรรมดาที่มีเตียงเดี่ยวสองเตียง มีพื้นที่ราวยี่สิบตารางเมตรเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่โจวอี้แปลกใจก็คือมีกระเป๋าเดินทางสีน้ำตาลเปิดอยู่บนเตียงเดี่ยวหนึ่งใบ โดยมีชุดชั้นในสุดเซ็กซี่อยู่ด้านบนสุดของเสื้อผ้า
“ว๊าย!…”
เธอพบว่าโจวอี้กำลังจ้องมองไปที่กระเป๋าเดินทาง เธอจึงกรีดร้องขึ้นมาทันที และรีบไปปิดกระเป๋าอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าแดงซ่าน
โจวอี้ยิ้ม
เขาเคยเห็นชุดชั้นในสตรีมามากมาย แต่ละคนล้วนมีรสนิยมต่างกัน แต่ถังหว่านและหลันเสวียนสวมชุดชั้นในแบบอนุรักษ์นิยมมาก
หลังจากนั้นโจวอี้ก็ถอดเสื้อโค้ทออกทันทีและโชว์รอยแผล
แผลเย็บดีไม่มีร่องรอยแตก แต่ยังมีเลือดออกที่รอยเย็บเล็กน้อย
เมื่อเฉินอันฉีเห็นบาดแผลของโจวอี้ ความเขินอายของเธอก็บรรเทาลงอย่างรวดเร็ว เธอคว้ายาที่ซื้อมาจากร้านขายยา ก่อนจะฆ่าเชื้อที่แผลของโจวอี้แล้วจึงพันผ้าพันแผลอย่างระมัดระวัง
สิบนาทีต่อมา
“จำไว้นะว่าช่วงนี้แผลห้ามโดนน้ำ” เฉินอันฉีเตือน
“โอเค ผมเข้าใจ” โจวอี้พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ
“เอายาและผ้าก๊อซที่เหลือไปด้วย แล้วจำไว้…” ก่อนที่เฉินอันฉีจะพูดจบ ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรบางอย่างออก เธอส่ายหัวและพูดว่า “ลืมมันไปเถอะ เอาพวกมันเก็บไว้กับฉัน! ไม่ว่ายังไงหลายวันหลังจากนี้คุณก็ยังต้องอยู่ที่นี่ เอาเป็นว่ามาหาฉันถ้าคุณต้องการเปลี่ยนผ้าพันแผล แล้วฉันจะเปลี่ยนให้คุณ”
“คุณนี่ทั้งสวยทั้งใจดี ผมขอชมเชยจากใจเลย” โจวอี้ยิ้มและแต่งตัวให้เรียบร้อย เขาหยิบบุหรี่ออกมาและกำลังจะจุดมัน ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่านี่คือห้องของเฉินอันฉี เขาจึงหยุดทันทีและพูดว่า “ผมขอตัวกลับก่อน พรุ่งนี้ผมจะคืนห้องที่โรงแรมเฉิงถังแล้วมาเปิดห้องที่นี่”
“ทีมงานจะจัดหาที่พักให้ คุณเป็นสมาชิกของทีมงานแล้ว”
“ตกลง” โจวอี้หยิบถุงชอปปิงแล้วเดินออกไป
“ว่าแต่คุณรู้รึยังว่าทีมงานถ่ายทำที่ไหน? พรุ่งนี้เช้าให้ฉันโทรหาคุณและพาคุณไปที่นั่นไหม?”
“ผมยังไม่รู้อะไรเลย คุณโทรมาบอกผมก็แล้วกัน” โจวอี้ส่ายหัว
ทันใดนั้น เมื่อออกจากห้องไป เขาก็ถึงกับหยุดกะทันหัน
หม่าเซียวลี่ยืนอยู่ตรงทางเดินห่างออกไปสิบเมตร สายตาคู่นั้นกำลังมองเขาและเฉินอันฉี
“คุณหม่า ไว้เจอกันใหม่นะครับ” โจวอี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีหมอโจว นี่คือ…” หม่าเซียวลี่มองเฉินอันฉีและมองดูสิ่งที่โจวอี้ถืออยู่
“ผมเปิดห้องที่โรงแรมเฉิงถัง ผมขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อน” โจวอี้พูดอย่างสบาย ๆ และเดินไปทางลิฟต์ทางด้านซ้าย
หม่าเซียวลี่ละสายตาจากแผ่นหลังของโจวอี้ จากนั้นเธอก็หันมามองหน้าเฉินอันฉีและพูดด้วยสีหน้ากึ่งยิ้มว่า “อันฉี เธอนี่ร้ายจริง ๆ นะ”
“ฉัน? ฉันร้ายยังไง?” เฉินอันฉีถามกลับ
“งานเลี้ยงเลิกไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วหมอโจวเพิ่งออกจากห้องเธอกลางดึก อย่าบอกว่าระหว่างเธอและเขาไม่มีอะไรเลย”
“ฉันไม่มีอะไรเกินเลยกับเขาจริง ๆ อย่าเข้าใจฉันผิด…” เฉินอันฉีรีบอธิบาย
“ไม่ต้องรีบแก้ตัว ๆ ฉันจะรู้แน่หลังจากนี้” หม่าเซียวลี่รีบเข้าไปในห้องของเฉินอันฉีอย่างรวดเร็ว
ดวงตาของเธอกวาดมองไปรอบ ๆ
เริ่มจากที่เตียง
บนเตียงไม่มีรอยยับ
ไม่มีอะไรอยู่ในถังขยะ
แปลก!
ไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างเฉินอันฉีและโจวอี้จริง ๆ เหรอ?
หม่าเซียวลี่หันกลับมาถามอย่างสงสัย “หมอโจวคนนี้ผิดปกติรึเปล่า? นี่พวกเธอไม่มีอะไรกันจริง ๆ งั้นเหรอ?”
“…”
