หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 17 ไปพบอัจฉริยะแพทย์แผนจีน!
บทที่ 17 ไปพบอัจฉริยะแพทย์แผนจีน!
บทที่ 17 ไปพบอัจฉริยะแพทย์แผนจีน!
สถานีโทรทัศน์ Magic City TV
ครั้นถังหว่านได้ยินคำอธิบายของโจวอี้ เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และไม่ได้ให้เหม่ยหลานไล่เขาออกไป แต่กลับวางสายไปทันที
เธอได้พบกับอาจารย์ของโจวอี้ซึ่งเป็นหญิงชราที่มีนิสัยแปลกประหลาดและเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง
อย่างไรก็ตาม เธอไม่คิดว่าตระกูลหวงในเมืองจินหลิงจะเป็นหนี้หญิงชราคนหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้น หวงไห่เทา นายน้อยของตระกูลหวงใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อชำระหนี้และซื้อวิลล่าที่อยู่ติดกับบ้านของเธอให้โจวอี้
เวลานี้เธออยู่ในอารมณ์ที่อึดอัดและทำอะไรไม่ถูก
เธอเกลียดชังความโหดเหี้ยมของโจวอี้ และไม่ต้องการให้เขาติดต่อกับลูกสาวของเธออีกต่อไป แต่ในทางกลับกัน เธอมักจะออกไปทำงานในที่สาธารณะ และโจวอี้สามารถอยู่ในจินหลิง คอยช่วยดูแลลูกสาวของเธอได้
“พี่หว่าน รายการกำลังจะถูกบันทึก” ซุนเหมิง ผู้ช่วยตัวน้อยกล่าวขึ้น
“อืม เข้าใจแล้ว” ถังหว่านปรับอารมณ์ของเธอ และเลิกคิดเรื่องของโจวอี้ ไปชั่วคราว
—
ภายในห้องโถงวิลล่า
โจวอี้ลุกขึ้นและส่งโทรศัพท์มือถือคืนเหม่ยหลาน จากนั้นก็หมอบตัวลงข้างลูกสาวของเขา พร้อมกับยิ้มและพูดว่า “ลูกสาวที่รัก มีอาหารนกแก้วอยู่ในกระเป๋าเป้ หนูต้องการให้อาหารพวกมันไหม?”
“ค่ะ!”
แววตาของถังเหมียวเหมี่ยวพลันสว่างขึ้น โจวอี้จึงรีบไปที่กระเป๋าเป้ของตัวเอง
“ว้าว!! มีหลายสิ่งหลายอย่างเลย!”
“ทั้งหมดนี้เป็นขนมที่พ่อนำออกมาจากภูเขาเพื่อให้หนู รวมทั้งของเล่นชิ้นเล็ก ๆ ที่พ่อทำเองด้วย” โจวอี้หยิบของในกระเป๋าเป้ออกมาทีละอย่าง
ภูเขาชางหลางมีอาหารท้องถิ่นจานพิเศษมากมาย น่าเสียดายที่ยังไม่ถึงฤดูกาล มิฉะนั้นเขาสามารถขนมาให้เป็นคันรถได้
สำหรับของเล่นเหล่านั้น เขาทำขึ้นมาเองและนำออกมาเพื่อเอาใจลูกสาว
“พ่อจ๋า ของเล่นไม้พวกนี้สวยมากเลย” ถังเหมียวเหมี่ยวเหลือบมองขนม และจดจ่อกับของเล่นไม้ต่าง ๆ
“แน่นอน พ่อแกะสลักเองกับมือ” โจวอี้แสดงความภูมิใจและกล่าวว่า “นี่คือบล็อกหลู่ปันรูปทรงแอปเปิล นี่คือแมลงปอไม้ไผ่ เรือใบไม้ กังหันลม และรูปปั้นนักษัตรจีน…”
เหม่ยหลานยืนมองโจวอี้ด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
เขาเป็นคนลึกลับ ฉลาดหลักแหลม มั่นคง ทั้งยังดูหล่อเหลาและยังถ่อมตน
เขาเป็นพ่อของเหมียวเหมี่ยว และเป็นสามีของถังหว่าน เขาควรถูกมองว่าเป็นครึ่งหนึ่งของครอบครัวนี้ใช่ไหม?
“พี่หลาน คุณต้องการให้ผมช่วยทำอาหารไหมครับ?” โจวอี้เงยหน้าขึ้นถามด้วยรอยยิ้ม
“โอ้ ไม่จำเป็น คุณเล่นกับเหมียวเหมี่ยวเถอะค่ะ แล้วฉันจะทำอาหารเอง” เหม่ยหลานตื่นขึ้นจากภวังค์และโบกมืออย่างรวดเร็ว
“รบกวนด้วยนะครับ” โจวอี้ยิ้มและพยักหน้า
เด็กมีความสนใจในสิ่งแปลกใหม่
ถังเหมียวเหมี่ยวอาศัยอยู่ในเมืองที่พลุกพล่านอยู่เสมอ แม้จะมีของเล่นมากมายที่บ้าน แต่หนูน้อยก็ไม่เคยเห็นของเล่นไม้แกะสลัก เธอจึงสนุกไปกับมัน
เหม่ยหลานทำอาหารในครัว แต่เธอก็ให้ความสนใจกับทิศทางของห้องนั่งเล่นด้านล่างเป็นระยะ ทุกครั้งที่เธอหันไปมองก็จะเห็นรอยยิ้มอันสดใสของถังเหมียวเหมี่ยว และเสียงหัวเราะสดใสกังวานราวกับกระดิ่งเงิน
เธอทำงานที่นี่มาหลายปีแล้ว เรียกได้ว่าเฝ้าดูถังเหมียวเหมี่ยวเติบโตขึ้นมา เธอจึงรู้จักบุคลิกของถังเหมียวเหมี่ยวเป็นอย่างดี
วันนี้เหมียวเหมี่ยวมีความสุขมาก ซึ่งแสดงว่าเด็กน้อยได้ยอมรับคุณโจวแล้ว
เหม่ยหลานนึกโล่งใจ เธอเข้าใจการทำงานหนักของถังหว่าน ส่วนถังเหมียวเหมี่ยวแม้จะมีไหวพริบและฉลาดเกินวัย แต่เธอก็ยังต้องการพ่อ
และในที่สุดพ่อของเธอก็มาแล้ว เป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อการเติบโตขึ้นมาอย่างดีในอนาคต
สำนักงานรองอธิการบดี โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนจินหลิง
เฉินเจียนหรงกำลังถูกจ้องมอง
“เมืองจินหลิงเป็นเมืองที่ใหญ่มาก ต้องขอบคุณที่คุณอาศัยอยู่ที่นี่มาหลายสิบปี แต่คุณก็ไม่สามารถตามหาคนที่รู้ชื่อและรูปร่างหน้าตาของเขาได้ คุณคิดว่าคุณทำอะไรได้บ้าง?”
“ตามหาเขาให้ผม แม้ว่าคุณจะต้องขุดดินถึงสามฟุต คุณก็ต้องหาเขามาให้ผม!”
“แค่สองวันเท่านั้น! ผมจะให้เวลาคุณอีกสองวัน ถ้าผมไม่ได้เจอเขา ก็อย่าบอกคนอื่นเลยว่าคุณเป็นลูกศิษย์ของผม!”
“มัวรออะไรอยู่ ไปสิ!”
หยางเฉิงโซถ่มน้ำลายดุด่าผู้คน เขาโมโหมาก การกระทำของเขาไม่เหมือนชายชราที่อายุเกินเจ็ดสิบปีเลย
“ครับ ๆ อย่าโกรธเลย เดี๋ยวผมจะพยายามหาตัวเขา!” เฉินเจียนหรง ถอยห่างออกไปไม่กี่ก้าวด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว จากนั้นหันหลังกลับและวิ่งหนีไป
เขาเสียใจมาก ตอนนี้เขาเหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง ทำไมตอนนั้นเขาถึงต้องให้วิดีโอนั้นกับชายชราผู้นี้ด้วยนะ?
ตอนนี้เขาใช้ผู้ติดต่อจำนวนมากเพื่อค้นหาชายในคลิปวิดีโอนั้น และตามหาเขาทั่วเมืองจินหลิง แต่ก็ยังไม่พบ
ติ๊ง!
เฉินเจียนหรงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา และเมื่อเห็นว่าหวงไห่เทาโทรมา เขาก็ตกตะลึง
หวงไห่เทา?
ตระกูลหวง?
เขาตบหัวตัวเอง นึกหงุดหงิดที่ลืมตระกูลนี้ไปได้!
“ไห่เทา ผมกำลังจะโทรหาคุณ แต่คุณกลับโทรหาผมโดยไม่คาดคิด!” เฉินเจียนหรงกล่าว
“ผู้อำนวยการเฉิน คุณตามหาผมทำไมหรือครับ?”
“มีบางอย่างที่ผมต้องการให้คุณช่วย” เฉินเจียนหรงกล่าวด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว
“คุณพูดมาได้เลย!”
“สถานการณ์เป็นแบบนี้…”
เฉินเจียนหรงได้เล่าเรื่องอีกครั้ง และสุดท้ายก็พูดว่า “บอกตามตรง ผมเพิ่งโดนอาจารย์ดุมา ถ้าผมหาชายหนุ่มคนนี้ไม่เจอภายในสองวัน ผมเกรงว่าอาจารย์จะถอดเข็มขัดฟาดผมแน่ ๆ คุณช่วยหาเขาให้เจอได้ไหม?!”
“ไม่มีปัญหา บอกรายละเอียดเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนั้นมา แล้วผมจะจัดให้คนหาเขาทันที”
“ชื่อของเขาคือโจวอี้ อายุของเขาน่าจะประมาณยี่สิบสามหรือยี่สิบสี่ปี และรู้ทักษะทางการแพทย์…ผมจะส่งวิดีโอให้คุณในภายหลัง” เฉิน เจียนหรงกล่าว
“เดี๋ยวนะ! คุณบอกว่าเขาชื่อโจวอี้หรือเปล่า?”
“ใช่!”
“ผู้อำนวยการเฉิน คุณรู้ไหมว่าผมโทรมาเพราะอะไร?”
“อะไร?”
“ผมบอกคุณก่อนหน้านี้ว่าอาการป่วยปู่ของผมรักษาโดยแพทย์ชราคนหนึ่งซึ่งอาศัยอยู่อย่างสันโดษ ตอนนี้ลูกศิษย์ของเขาได้มาที่เมืองจินหลิง ชื่อของเขาคือโจวอี้ และอายุของเขาใกล้เคียงกับชายหนุ่มที่คุณพูดถึง พรุ่งนี้เขาจะมาบ้านผมเพื่อรักษาปู่ของผม ผมจะโทรหาคุณเพื่อถามว่าพรุ่งนี้คุณมีเวลาไหม? มาดูการรักษาของเขากันเถอะ” หวงไห่เทากล่าวเชิญชวน
“จริงเหรอ?!” เฉินเจียนหรงถึงกับตะลึง ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่าเขาจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ผมจะส่งวิดีโอให้คุณเพื่อยืนยันว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่ได้ช่วยผู้คนในวิดีโอนี้หรือไม่?”
“ได้ครับ!”
ไม่กี่นาทีต่อมา หวงไห่เทาก็โทรมาอีกครั้ง
“ว่าไง?
“ใช่เลย! เป็นเขาคนนี้แหละ!” หวงไห่เทาหัวเราะ
“ดีมาก พรุ่งนี้ใช่ไหม?! ผมจะไป” เฉินเจียนหรงกล่าวอย่างตื่นเต้น
หลังจากวางสาย เขาก็รีบกลับไปที่ห้องทำงานและบังเอิญเห็นอาจารย์หยางเฉิงโซออกมา
“กลับมาทำไม?” หยางเฉิงโซถามอย่างโกรธเคือง
“อาจารย์ ผมพบโจวอี้แล้ว เขา…” เฉินเจียนหรงบอกหยางเฉิงโซอย่างตรงไปตรงมาถึงสิ่งที่หวงไห่เทาเล่าให้ฟัง จากนั้นจึงพูดว่า “พรุ่งนี้ไปด้วยกันไหม? แล้วคุณจะเห็นเขา”
“ก็ได้ ๆ พรุ่งนี้ไปแต่เช้าเลย!!”
หยางเฉิงโซพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
