หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 177 การออดิชันที่ประสบความสำเร็จ

บทที่ 177 การออดิชันที่ประสบความสำเร็จ

บทที่ 177 การออดิชันที่ประสบความสำเร็จ

อันตรายที่ซุ่มซ่อนอาจส่งผลร้ายได้ในอนาคต

โจวอี้เคยเป็นนักล่าในภูเขาและป่าที่ห่างไกล เขาระมัดระวังเสมอเวลาล่าเหยื่อ เขาไม่เคยปล่อยให้เหลือเสี้ยนหนามทิ้งไว้ ดังนั้นแม้ว่าพวกศิษย์สายนอกของนิกายดอกบัวขาวที่เหลืออยู่จะไม่ได้มีพิษภัยมาก แต่เขาก็จะไม่ประมาท

“ตรวจสอบให้ผมด้วย ทำได้ใช่ไหม” โจวอี้กล่าวอย่างจริงจัง

“เกรงว่าองค์กรข่าวกรองของตลาดมืดจะมีคนแอบแฝงอยู่” เฉิงฮ่าวลังเล

“ไม่เป็นไร ตัวตนของคุณคือโล่ป้องกันที่ดีที่สุด หากคนจากนิกายเร้นลับมาหาคุณอีก คุณก็ไม่ต้องกังวล มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะบอกพวกเขาว่าคุณต้องการค้นหาศิษย์ของนิกายเดียวกันเพื่อรับยารักษาชีวิตนั่น” โจวอี้กล่าวอย่างใจเย็น

แววตาของเฉิงฮ่าวเป็นประกาย

หลังจากที่โจวอี้เตือนเขา เขาก็ตระหนักได้ว่าตอนนี้เขายังคงเป็นศิษย์ของนิกายดอกบัวขาว มันคงไม่มีปัญหาในการไปตลาดมืดเพื่อสอบถามข่าวของศิษย์นิกายดอกบัวขาวโดยอ้างเหตุผลว่าต้องการตามหายา

“ถ้างั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ผม”

“อืม ระวังตัวด้วย” โจวอี้พยักหน้า จากนั้นเขาเดินจากไป

เมืองภาพยนตร์

หลังจากที่ถังหว่านมาถึงสถานที่ถ่ายทำละครเรื่อง “Crossing the Jianghu” หลายคนก็ให้ความสนใจกับเธอเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้กำกับถังจี้โจวที่ให้การต้อนรับเธอเป็นการส่วนตัวและให้เกียรติเธอมาก

เฉินอันฉีเองก็ได้พบถังหว่าน

นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอได้พบกับถังหว่าน เพราะครั้งแรกคือที่คอนเสิร์ตของอู๋หมิ่นหรู

เธอชอบถังหว่านมาก

เธอรู้ดีแก่ใจว่าวงการบันเทิงเป็นเสมือนกรงขนาดใหญ่ที่มีสัตว์ประหลาดและภูตผีปีศาจมากมาย แต่ถังหว่านสามารถอยู่คนเดียวได้และรักษาตัวเองให้บริสุทธิ์อยู่เสมอ ไม่มีเรื่องอื้อฉาว ไม่มีข้อมูลด้านลบที่ยุ่งเหยิง เป็นธารน้ำสะอาดที่หาได้ยาก

แน่นอนว่าเพลงโปรดของเธอคือเพลงของถังหว่าน

“อันฉี ถังหว่านเป็นนักร้องไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงมาที่กองถ่ายของเราล่ะ หรือว่าเธอจะมารับบทเป็นนักแสดงนำหญิงลำดับสอง?” หม่าเซียวลี่ถามอย่างสงสัย

“ฉันไม่รู้” เฉินอันฉีส่ายหัว เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “แต่ภาพลักษณ์และอารมณ์ของเธอเหมาะกับการเล่นบทนั้นจริง ๆ”

“ก็ถูก เธอสวยกว่าหลิวเสวียนเสวี่ยน และนิสัยก็ดีกว่าด้วย เหมาะสมจริง ๆ แต่เธอมีทักษะการแสดงเหรอ เธอจะแสดงได้ไหม?” หม่าเซียวลี่ถาม

“คงต้องลองออดิชันก่อน” เฉินอันฉีตอบ

ภายในห้องประชุม

ถังหว่านเพิ่งเสร็จสิ้นการออดิชัน และผลลัพธ์ไม่เพียงทำให้ถังจี้โจวพอใจ แต่ยังทำให้เกาชง แอบพยักหน้าด้วยความพอใจ พวกเขารู้สึกว่าทักษะการแสดงของถังหว่านนั้นน่ายกย่อง

ถังจี้โจวคิดว่าถังหว่านเกิดมาเพื่อเป็นนักแสดง

“ถังหว่าน ขอแสดงความยินดีด้วย” เกาชงยิ้ม “ผมไม่คาดฝันเลยว่าเราจะมีโอกาสได้ร่วมงานกัน”

“โปรดให้คำแนะนำเพิ่มเติมแก่ฉันด้วยนะคะ พี่เกาชง” ถังหว่านยิ้ม

เวลานี้เธอมีความสุขเล็กน้อย เพราะเธอคิดว่าความสามารถที่แท้จริงของเธอในการเอาชนะบทนักแสดงนำหญิงลำดับสองจะทำให้โจวอี้ต้องมองเธอใหม่อย่างแน่นอน เธออยากจะเห็นว่าโจวอี้จะมีสีหน้าที่ยอดเยี่ยมแบบไหนถ้ารู้ว่าเธอสามารถทำได้

ถังจี้โจวพยายามมาอย่างหนักเพื่อเฟ้นหานักแสดงนำหญิงลำดับสองคนใหม่ ดังนั้นเมื่อตอนนี้ได้คนแล้ว เขาจึงพูดขึ้นทันทีว่า “ถังหว่าน วันนี้เธอพักก่อน เราจะให้คุณเริ่มงานพรุ่งนี้! เราจะถ่ายทำที่นี่ประมาณหนึ่งเดือน จากนั้นเราจะไปถ่ายทำที่เมืองอื่นต่อ”

“เริ่มพรุ่งนี้เลยเหรอ” ถังหว่านตกตะลึงและประหลาดใจ

แม้ว่าเธอจะอ่านบทและผ่านการออดิชันแล้ว แต่การเริ่มถ่ายทำในวันพรุ่งนี้ทำให้เธอกังวลเล็กน้อย

“ใช่ เราไม่สามารถชะลอการถ่ายทำบทของนักแสดงนำหญิงลำดับสองได้อีกแล้ว” ถังจี้โจว อธิบาย

“นี่…” ถังหว่านมองไปที่เฉินอ้ายหลินซึ่งมากับเธอด้วย

เฉินอ้ายหลินพาถังหว่านออกไปและถามว่า “อัลบั้มใหม่ของคุณเสร็จเรียบร้อยแล้ว และสิ่งต่อไปที่ต้องทำคือการโปรโมต ถ้าคุณอยู่ที่นี่นานเกินไป มันจะส่งผลกระทบต่อยอดขายอัลบั้มใหม่คุณควรคิดให้ดี ๆ”

“กำหนดวันออกอัลบั้มหรือยัง” ถังหว่านถาม

“ความคิดของผู้อำนวยการหลิวคือเป็นวันที่ 1 มกราคมซึ่งเป็นวันปีใหม่ เพราะงั้นครึ่งเดือนหน้าจึงสำคัญมาก”

ถังหว่านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คุยกับผู้อำนวยการถัง ยื่นเงื่อนไขว่าฉันต้องมีเวลาว่างในการทำกิจกรรมโปรโมตอัลบั้มใหม่ระหว่างการถ่ายทำด้วย ถ้าเขาตกลง ฉันรับจะรับงานถ่ายละครนี้”

“ถ้าทำแบบนั้น ช่วงนี้คุณจะเหนื่อยมาก” เฉินอ้ายหลินเตือน

“ไม่เป็นไรหรอก!”

ไม่นานหลังจากการเจรจาระหว่างเฉินอ้ายหลินและถังจี้โจว สุดท้ายก็เป็นไปตามความคิดของถังหว่าน เธอจะมีเวลาว่างสองวันต่อสัปดาห์เพื่อโปรโมตอัลบั้มใหม่

ซุนเหมิงมาพบถังหว่านในเวลาเที่ยง

“พี่หว่าน ฉันได้บัตรห้องพักมาแล้ว ตั้งแต่วันนี้เราพักอยู่ในห้องที่ทีมงานจัดเลยไหม” ซุนเหมิงถาม

“เราจะกลับกันก่อน”

“กลับไปไหน? กลับไปที่จินหลิงเหรอ?”

“ใช่”

เธอต้องการทำอาหารให้โจวอี้แม้ว่าทักษะการทำอาหารของเธอจะธรรมดา และแม้ว่าเธอจะรู้ว่าแค่ทำอาหารให้อาจยังไม่สามารถง้อโจวอี้ได้ แต่เธอก็ยังต้องการกลับไปทำอาหารให้เขา

เมืองจินหลิง

ท่ามกลางลมหนาวที่โหมกระหน่ำ โจวอี้สวมเสื้อสเวตเตอร์ขนสัตว์ เขาถือถุงชอปปิงหลายใบเข้าไปในโรงน้ำชาปาซาน จองห้องชงชาแบบสุ่ม และบอกพนักงานร้านว่าอย่ารบกวนเขาหากไม่ได้รับอนุญาต จากนั้นเขาก็ล็อกประตูจากข้างใน

เขาฆ่าคนมาในวันนี้ เสื้อผ้าของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด

เขาไม่รีบกลับบ้านเพราะกลัวว่าถังเสี่ยวถังและถังเสี่ยวรุ่ยอาจพบคราบเลือดบนร่างกายของเขา ดังนั้นเขาจึงซื้อเสื้อผ้าและไปที่โรงน้ำชาปาซานเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า และอีกอย่างหนึ่งคือเขามาเพื่อรักษาซีชิงอิ่ง

แน่นอนว่าสองเหตุผลนี้ไม่ใช่เหตุผลหลัก

เพราะหลังจากที่เขาฆ่าคน เขายังคงมีอารมณ์ที่ขุ่นมัว

เขาจำเป็นต้องขจัดอารมณ์นี้อย่างช้า ๆ ภายในสภาพแวดล้อมเช่นโรงน้ำชาปาซาน

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว โจวอี้ก็เอาชุดที่เปื้อนเลือดยัดลงในถุงชอปปิงวางไว้ที่มุมห้อง แล้วขอให้พนักงานสาวเข้ามาชงชาให้เขา

“คุณโจว เจ้านายของเรากำลังชงชาอยู่ เธอบอกว่าถ้าคุณต้องการดื่มชา คุณสามารถขึ้นไปที่ห้องสำนักงานได้” พนักงานหญิงยิ้ม

“ขอบคุณ!” โจวอี้หยิบถุงชอปปิงและไปที่สำนักงานของซีชิงอิ่งที่ชั้นบน

เวลานี้ซีชิงอิ่งกำลังต้มน้ำและเล่นกับใบชา เมื่อเธอได้ยินเสียงเคาะประตู เธอก็หันไปเห็นโจวอี้ที่กำลังเดินเข้ามา

“หมอโจว ช่วงนี้คุณยุ่งหรือเปล่า” ซีชิงอิ่งลุกขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“มีบางอย่างที่เพิ่งได้รับการแก้ไขน่ะ” โจวอี้ยิ้ม

“ดื่มชาร้อนหลังจากแก้ปัญหาได้แล้วจะเป็นวิธีการผ่อนคลายที่ดีที่สุด ฉันชงชาต้าหงเผาให้คุณ คุณค่อย ๆ ดื่มมันนะ”

“คุณไม่จำเป็นต้องชงชาต้าหงเผามาให้ผมตลอดก็ได้นะ ไม่งั้นมันคงหมดสต็อกก่อนที่ผมจะรักษาคุณจนหายขาด” โจวอี้พูดพลางถอดรองเท้า วางถุงช้อปปิ้งไว้ที่ประตู แล้วเดินไปที่โต๊ะน้ำชา