หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 190 ครั้งแรก ต้มหนึ่งพันขวด

บทที่ 190 ครั้งแรก ต้มหนึ่งพันขวด

บทที่ 190 ครั้งแรก ต้มหนึ่งพันขวด

เรื่องของหวงไห่เทากลายเป็นหัวข้อสนทนาทันที

ในเวลาเพียงสามวัน หวงไห่เทา ผู้นำตระกูลหวงแห่งจินหลิงได้ซื้อวัตถุดิบยาทุกชนิดในตลาดวัตถุดิบยาจินหลิง เหตุการณ์นี้ทำให้พ่อค้ายา คนเก็บยา แพทย์แผนจีน รวมไปถึงคนสำคัญในแวดวงธุรกิจเกี่ยวกับยาจำนวนนับไม่ถ้วนต่างตื่นตัว

บางคนสับสน และบางคนตาลุกวาวจากการหวังกำไร

ผู้ค้ายาจำนวนมากรีบมาที่เมืองจินหลิงพร้อมวัตถุดิบยาจำนวนมาก โดยหวังว่าสินค้าที่พวกเขานำมาด้วยนี้จะสามารถขายให้กับหวงไห่เทาได้ในราคาสูง

จินหลิงอยู่ใกล้กับฉู่โจวมาก มันอยู่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยกิโลเมตร และใช้เวลาเดินทางโดยรถยนต์เพียงหนึ่งหรือสองชั่วโมงเท่านั้น

ตอนนี้เป็นช่วงก่อนนิทรรศการวัตถุดิบยาจะเริ่ม ดังนั้นตลาดวัตถุดิบยาฉู่โจวจึงมีพ่อค้าวัตถุดิบยาจำนวนมากมารวมกัน ดังนั้นหลังจากที่พวกเขาได้รับข่าวแล้ว พวกเขาจึงรีบส่งวัตถุดิบยาไปยังเมืองจินหลิง

หวงไห่เทาสามารถซื้อวัตถุดิบยาได้ทั้งหมดภายในสามวัน

อันที่จริงปริมาณวัตถุดิบยาที่เขาซื้อนั้นมันมากว่าที่โจวอี้ต้องการถึงสองเท่า และค่าใช้จ่ายในการซื้อวัตถุดิบยาก็เพียงห้าสิบล้านหยวนเท่านั้น

ไม่เพียงแต่หวงไห่เทาเท่านั้นที่โด่งดังกลายเป็นหัวข้อสนทนา แต่ยังรวมถึงซุนเหมาไฉด้วย

เขาได้ติดตามหวงไห่เทาไปในช่วงสามวันที่ผ่านมา ได้เจอกับผู้ค้าวัตถุดิบยาหลายราย ตรวจสอบสินค้า และเจรจากับพวกเขาเกี่ยวกับราคาและการตัดสินใจ

เช้าวันอาทิตย์

โจวอี้ได้รับโทรศัพท์จากหวงไห่เทา เขาไม่มีใจจะทิ้งลูกสาวสองคนไว้ที่บ้าน ดังนั้นเขาจึงโทรหาถงหู่ พวกเขาพากันออกไปและรีบไปที่วิลล่าของหวงไห่เทา

คลังสินค้าสะอาดสะอ้านเต็มไปด้วยวัตถุดิบยาทุกชนิด ซึ่งแต่ละอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ

“พ่อคะ พวกนี้คืออะไร?” ถังเหมียวเหมี่ยวถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ลืมไปแล้วเหรอว่าพ่อเคยซื้อสมุนไพรมาเยอะแยะ” โจวอี้ยิ้ม

“หนูจำได้ พวกนี้เป็นวัตถุดิบยาด้วยใช่ไหม! มีหลายอย่างเลย!”

“พ่อต้องการหาเงินเพื่อเลี้ยงดูลูกสองคนไง พ่อก็เลยขอให้ลุงหวงซื้อวัตถุดิบยาเพิ่ม หลังจากที่พ่อใช้เวทมนตร์แล้ว เขาก็สามารถขายมันได้ทั้งหมดเลย” โจวอี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“พ่อคะ หนูอยากเรียนเวทมนตร์และช่วยพ่อหาเงินด้วย”

“ลูกยังเด็ก และลูกไม่สามารถเรียนรู้เวทมนตร์ประเภทนี้ได้ พ่อจะให้คนอื่นสอนเวทมนตร์ที่น่าสนใจแบบอื่น ๆ ให้กับลูกและพี่เสี่ยวรุ่ย ดีไหม?”

“ดีดี!” ถังเหมียวเหมี่ยวปรบมือ

โจวอี้มองไปที่หวงไห่เทาและพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณได้ยินที่หลานสาวของคุณพูดไหม ช่วยผมหาผู้วิเศษที่ทรงพลังมาเล่นกับหลานสาวทั้งสองของคุณที”

“ไม่มีปัญหา ผมจะจัดการให้อย่างดีเลย” หวงไห่เทาตบหน้าอกอย่างมุ่งมั่น

ตอนนี้เขาคาดหวังให้โจวอี้ช่วยเขาหาเงิน!

ดังนั้นไม่ว่าโจวอี้จะขออะไร เขาก็ยินดีตอบตกลงทันที

ยิ่งไปกว่านั้น เขาชอบถังเหมียวเหมี่ยวที่ฉลาดและมีเหตุผล อย่าว่าแต่โจวอี้ที่เอ็นดูลูกสาวคนนี้สุดหัวใจเลย แม้แต่เขาก็ยังเอ็นดูมาก ๆ เช่นกัน

“คุณจะเริ่มทำเมื่อไหร่” หวงไห่เทาถาม

“วันนี้และพรุ่งนี้ ส่วนมะรืนผมต้องไปที่ตลาดวัตถุดิบยาในเมืองฉู่เพื่อเข้าร่วมนิทรรศการวัตถุดิบยา และผมถึงจะค่อยทำต่อหลังจากที่กลับมา”

“ตกลง” หวงไห่เทาพยักหน้า

ทุกวันนี้เขาแอบติดต่อเพื่อน ๆ ไว้มากมาย

เมื่อเขาบอกเรื่องของ ‘ยาต้มอี้เฉิน’ ไปแล้ว มันดึงดูดความสนใจของเพื่อนของเขาทุกคนทันที ตอนนี้ทุกคนกำลังรอที่จะทดสอบความมหัศจรรย์ของมัน

ยิ่งไปกว่านั้น หวงไห่เทายังได้รับคำสัญญามากมาย หากพวกเขาเหล่านั้นพบว่ามันมหัศจรรย์อย่างที่หวงไห่เทาโอ้อวด ทุกคนก็ยินดีที่จะซื้อเป็นชุดในราคาสูงลิ่ว

โจวอี้เกือบจะอาศัยอยู่ในวิลล่าของหวงไห่เทามาตลอดสองวันที่ผ่านมา

ถังเหมียวเหมี่ยวและถังเสี่ยวรุ่ยได้รับการดูแลโดยหวงไห่เทาและถงหู่

หวงไห่เทาส่งคนไปรับขวดหยกที่สั่งทำพิเศษ จากนั้นโจวอี้ก็ได้ทำยาต้มอี้เฉินออกมาจำนวนหนึ่งพันขวด

เช้าตรู่

โจวอี้ส่งลูกสาวไปโรงเรียน จากนั้นก็ขึ้นรถตู้ของซุนเหมาไฉและตรงไปที่ตลาดวัตถุดิบยาในเมืองฉู่

เมืองฉู่ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของจินหลิง มันเป็นเมืองที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยกิโลเมตร และมีความเจริญรุ่งเรืองมาก ตลาดวัตถุดิบยาของเมืองฉู่เป็นหนึ่งในสี่ตลาดวัตถุดิบยาที่ใหญ่ที่สุดในจีน ซึ่งรวบรวมพ่อค้าวัตถุดิบยาจำนวนมากทั่วประเทศ ที่นี่มีนักสะสมยาจำนวนมากที่ยินดีขายวัตถุดิบยาที่หาซื้อมาจากแดนไกล

โจวอี้อาศัยอยู่ในเมืองจินหลิงมาระยะหนึ่งแล้ว และเขาไม่ใช่คนโง่เขลาอีกต่อไป ทว่าเมื่อได้มาเห็นตลาดวัตถุดิบยาในเมืองฉู่ที่มีขนาดใหญ่มาก ตัวเขาเองก็ถึงกับอึ้งไป

มีถนนแปดสายที่หันหน้าไปทางทิศใต้และทิศเหนือ ซึ่งถนนแต่ละสายยาวหลายกิโลเมตร ยกเว้นบริเวณจัตตุรัส พื้นที่ที่เหลือนั้นเป็นพื้นที่ร้านค้า

โจวอี้ตามซุนเหมาไฉไปที่ประตูด้านตะวันออกของตลาดวัตถุดิบยา เขาได้กลิ่นหอมของวัตถุดิบยาที่ลอยอยู่ในอากาศ

ขณะที่พวกเขาเดินไปตามถนนตะวันออกที่มีผู้คนพลุกพล่าน โจวอี้ก็รู้สึกงุนงงเมื่อเขาเห็นร้านขายวัตถุดิบยามากมาย

แม้ว่าจะมีภูเขาและแม่น้ำที่มีชื่อเสียงมากมายในประเทศจีน แต่สมุนไพรที่ปลูกขึ้นได้มันมีมากมายพอจะเอามาขายกันเยอะแบบนี้จริงเหรอ? พวกค้ายาไปเอาสมุนไพรมากมายมาจากไหนกัน?

นอกจากนี้ ยังมีเรื่องที่น่าสนใจอีกอย่าง

ขณะที่พวกเขากำลังเดินไป เขาก็พบว่าพ่อค้ายาหลายคนรู้จักซุนเหมาไฉ และหลายคนก็ทักทายเขาด้วยท่าทางใจดี

“เฒ่าซุน ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนมีชื่อเสียง!” โจวอี้พูดติดตลก

“ไม่ ไม่ ไม่หรอก ผมแค่เก็บสมุนไพรมาหลายสิบปีแล้ว และส่วนใหญ่ก็ขายให้พวกเขา นอกจากนี้ผมยังช่วยหัวหน้าหวงซื้อสมุนไพรมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ก็เลยได้รู้จักพ่อค้ายาบางคน”

ซุนเหมาไฉกล้าที่จะยืดหลังตรงต่อหน้าคนอื่นได้ แต่ต่อหน้าโจวอี้ เขาทำตัวเหมือนทาสเต็มตัว เขากลัวที่จะทำให้ชายหนุ่มขุ่นเคือง ยิ่งไปกว่านั้น แม่หนูกระโปรงแดงนั่น ถ้าเธอรู้ว่าโจวอี้ขุ่นเคือง เขาคงถูกเธอตีจนปางตายและก็คงได้แค่ขี้ผึ้งสมานแผลเทียนเหลียนเป็นการชดเชยแค่นั้น

“เหล่าซุน ที่นี่ ตรงนี้ ๆ!”

ในกลุ่มฝูงชน มีคนโบกมือและตะโกนใส่ซุนเหมาไฉ เขาเป็นชายชราร่างผอมในชุดโค้ทสีเทาสะพายกระเป๋าหนังงูบนไหล่

“นายน้อยโจว นั่นเป็นเพื่อนเก่าของผม เป็นนักหาสมุนไพร”

“ไปกันเถอะ! เขาตะโกนเรียกแบบนี้แล้วเราก็ไปหาเขาเถอะ” โจวอี้กล่าวอย่างสบาย ๆ

“ตกลง”

ในไม่ช้าพวกเขาก็เดินไปหาชายชราร่างผอมบางคนนั้น

เมื่อได้รับการทักทายจากซุนเหมาไฉ ชายชราก็หันไปพูดคุยกับชายแต่งตัวดีสองคนที่อยู่รอบ ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นโจวอี้ที่อยู่ข้าง ๆ ซุนเหมาไฉ

ไม่นานนัก ชายชราร่างผอมก็หันมาให้ความสนใจกับซุนเหมาไฉและพูดด้วยรอยยิ้ม “เฒ่าซุน เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วนะ! คุณเข้าไปเกี่ยวข้องกับตระกูลหวงแห่งจินหลิงได้ยังไง”

“เพื่อนแนะนำน่ะ” ซุนเหมาไฉตอบด้วยรอยยิ้ม

“มานี่มา ให้ผมแนะนำให้รู้จักกับเจ้านายสองคนนี้ นี่คือประธานลี่เซียวจากเซี่ยงไฮ้ และนี่คือประธานอวี้ชิงเหอมาจากมณฑลเฮย์หลงเจียงทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ” ชายชราร่างผอมแนะนำเขา

จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นโจวอี้

ดวงตาของเขาแข็งค้าง สีหน้าตื่นตระหนก

เขาก้าวถอยไปด้านหลังโดยไม่รู้ตัว สะดุดก้อนหินบนทางเท้า ล้มลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้น

แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะเจ็บปวด เขาชี้ไปที่โจวอี้และร้องว่า “น…นายน้อยภูเขาชางหลาง ฉัน ฉัน ฉัน… ฉันตาฝาดหรือฝันไปใช่ไหม? น…นี่ฉันยังฝันร้ายอยู่แน่ ๆ ใช่ไหม!?”