หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 202 ตาต่อต่อ ฟันต่อฟัน

บทที่ 202 ตาต่อต่อ ฟันต่อฟัน

บทที่ 202 ตาต่อต่อ ฟันต่อฟัน

ตาแก่นั่นกำลังยั่วยุกันงั้นเหรอ?

โจวอี้ขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด

แต่เขาไม่ใช่คนโง่ และตระหนักได้ว่าเงินทุนของเขาไม่สามารถเทียบได้กับเงินทุนของอีกฝ่ายได้ หากอีกฝ่ายต้องการสร้างปัญหาให้เขาในการประมูลครั้งนี้ ถ้าหากแมงมุมผีเสื้อมาที่โต๊ะประมูล มันอาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะประมูลต่อไปได้ เกรงว่าคงจะต้องเสียเงินไปมากมาย

การขัดแย้งกันไม่เหมาะสำหรับการประมูล

มิฉะนั้น!

มีแต่จะเจ็บกันทั้งสองฝ่าย!

แต่เราจะทำลายสถานการณ์นี้ได้อย่างไร?

โจวอี้เงียบไปชั่วครู่ แต่เมื่อพิธีกรถามว่ามีใครต้องการจะประมูลเพิ่มเติมเป็นครั้งที่สองหรือไม่ เขาก็หยิบไมโครโฟนและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “สี่สิบล้านหยวน!”

“40.1ล้าน!” เป็นไปตามที่โจวอี้คิด กั๋วฉินเซิงได้เสนอเพิ่มราคาอีกครั้ง

แต่อีกฝ่ายขึ้นราคามาเพียงแสนหยวนเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าพยายามข่มเขาอยู่

ในเวลานี้ไม่เพียงแต่โจวอี้ที่รู้ว่ากั๋วฉินเซิงกำลังพุ่งเป้ามาที่เขา แต่ทุกคนในงานประมูลต่างก็รู้แล้วเช่นกัน

ทุกคนเริ่มสนใจที่จะดูว่าโจวอี้กล้าที่จะท้าทายอีกฝ่ายหรือไม่

อย่างไรก็ตาม ผลการประมูลต่อมาก็ทำให้ทุกคนผิดหวัง โจวอี้ไม่ได้ขานราคาต่อ แต่มองหญ้าลั่วหยางด้วยใบหน้าสงบนิ่ง

“น่าสนใจ” โจวอี้หันไปมองกั๋วฉินเซิงอีกครั้งและแสดงรอยยิ้มสดใสให้กับอีกฝ่าย

กั๋วฉินเซิงตกตะลึงและขมวดคิ้ว

หมายความว่ายังไง?

เด็กนั่นต้องการซื้อหญ้าลั่วหยางจริงรึเปล่า? หรือจงใจขึ้นราคาเพื่อให้เขาซื้อมันในราคาที่สูงขึ้น?

อารมณ์แห่งชัยชนะที่กั๋วฉินเซิงเพิ่งจะได้รับมานั้นถูกทำลายลงทันที

เขารู้ว่ามูลค่าของหญ้าลั่วหยางนั้นไม่คุ้มกับ 40.1 ล้านหยวน และแม้แต่ราคา 30 ล้านหยวนก็ยังสูงเกินจริง เหตุผลที่เขาขึ้นราคาก็เพื่อทำลายความทะนงของโจวอี้เท่านั้น แต่ผลที่ออกมาก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายกำลังวางอุบายใส่เขา

“อีกฝ่ายจงใจสร้างปัญหา” ซุนเหมาไฉมองกั๋วฉินเซิงอย่างโกรธเคือง

“ไม่เป็นไร จากนี้ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำยังไงต่อ” โจวอี้ยิ้ม

เขาไม่ได้จงใจลดเสียงลง ดังนั้นกั๋วฉินเซิงซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงห้าเมตรจึงได้ยินอย่างชัดเจน ทำให้ชายชราแทบจะอาเจียนเป็นเลือด

หูหลานผิงยิ้มอย่างเบิกบาน เธอไม่คิดว่าจะมีใครขึ้นราคาวัตถุดิบยาชิ้นแรกถึง 40.1 ล้านหยวน นี่เป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับงานประมูลในครั้งนี้

“วัตถุดิบยาที่จะประมูลต่อไปเรียกว่า ‘แมงมุมผีเสื้อ’ ซึ่งเป็นวัตถุดิบยาที่พิเศษมาก มันหายากและมีค่ามากกว่าหญ้าลั่วหยางที่เพิ่งประมูลไปอีกค่ะ ราคาเริ่มต้นประมูลของมันคือสามสิบล้านหยวน และราคาที่เพิ่มขึ้นแต่ละครั้งต้องไม่น้อยกว่าหนึ่งล้าน เริ่มการประมูลได้!”

แมงมุมผีเสื้อถูกส่งขึ้นไปวางอยู่ที่โต๊ะประมูล

รูปร่างของมันมีสีดำ และดูเหมือนผีเสื้อที่เก็บปีก

โจวอี้ถึงกับตกตะลึง เขาหันมองไปที่กั๋วฉินเซิงและพบว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมองที่ภาพและข้อมูลของแมงมุมผีเสื้อบนหน้าจอ LCD เช่นกัน

ราวกับว่ารู้สึกถึงสายตาของโจวอี้ กั๋วฉินเซิงจึงหันกลับมาทันทีและพบว่าโจวอี้กำลังมองเขาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

คิ้วของชายชราถึงกับยับย่นมากขึ้น

แมงมุมผีเสื้อนี้ เขาเองก็ต้องการซื้อมันไปเช่นกัน เพราะมันมีประโยชน์มากสำหรับเขา

แต่ถ้าชายหนุ่มคนนี้สร้างปัญหา เขาก็คงจะต้องเสียเงินจำนวนมากอีกครั้ง

ราคาประมูลผีเสื้อแมงมุมยังคงเพิ่มสูงขึ้น เพียงไม่กี่นาทีมันก็เพิ่มขึ้นเป็นหกสิบล้าน แม้ว่าจำนวนผู้เข้าร่วมการประมูลจะไม่มากเท่ากับการประมูลหญ้าลั่วหยาง แต่หลายคนกลับดูจริงจังแน่วแน่มากกว่า ซึ่งทำให้หลายคนให้ความสนใจกับ “แมงมุมผีเสื้อ” ยิ่งขึ้น

“แปดสิบล้าน”

เสียงหนึ่งดังขึ้น ซึ่งทำให้ผู้ประมูลหลายคนที่ค่อย ๆ เพิ่มราคานั้นแสดงความโกรธออกมาผ่านสีหน้า

พวกเขามองไปที่ต้นเสียงก็เห็นกั๋วฉินเซิง

“แปดสิบเอ็ดล้าน” โจวอี้ยกขานราคา

“เก้าสิบล้าน” เป็นเสียงแก่ของกั๋วฉินเซิง

“เก้าสิบเอ็ดล้าน” โจวอี้ยกยิ้ม

“หนึ่งร้อยล้าน!”

“หนึ่งร้อยหนึ่งล้าน” โจวอี้ยังคงขานโต้กลับไปด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้นกั๋วฉินเซิงก็ลุกขึ้นยืน และจ้องมองที่โจวอี้ด้วยสายตาเย็นชา เขาอยากจะฉีกอีกฝ่ายเป็นชิ้น ๆ จริง ๆ

เขารู้สึกว่าไอ้หนุ่มสารเลวคนนี้จงใจยั่วโมโห

“แกอยากตายใช่ไหม!!”

“ตาแก่ คุณเลอะเลือนเหรอ โลกนี้ช่างสวยงามนะ ใครจะอยากตายล่ะ? อ้อ หรือว่าที่คุณอยากซื้อมันเพราะว่าจะเอามันไปทำ…ยาพิษฆ่าตัวตายใช่ไหม?” โจวอี้ยิ้มเยาะเย้ย ก่อนจะส่ายหัวและพูดว่า “โธ่ ๆ ถ้าอยากจะฆ่าตัวตายก็แค่ขอร้องผมก็ได้ ไม่ต้องมานั่งประมูลของให้ลำบากหรอก ผมสัญญาเลยว่าแค่คุณพูดมาคำเดียว ผมจะยกเลิกการประมูลทันที และออกไปช่วยคุณอย่างสุดหัวใจเลยล่ะ”

“แก!…”

“ฮ่า ฮ่า น้องชายคนนี้พูดถูกใจจริง ๆ นี่คุณ ถ้าคุณต้องการฆ่าตัวตายจริง ๆ ผมก็สามารถล้มเลิกการประมูลและไปช่วยเหลือคุณได้เหมือนกันนะ” เสียงหัวเราะดังมาจากอีกด้านหนึ่ง เจ้าของคำพูดเป็นชายอ้วนหัวโล้นที่ดูยิ้มแย้มเหมือนหลวงจีนผู้มีเมตตา

เขาเป็นหนึ่งในผู้ประมูลด้วย และรู้สึกไม่พอใจเมื่อกั๋วฉินเซิงขึ้นราคามากถึงยี่สิบล้านหยวนในรวดเดียว

โจวอี้ยิ้มมุมปาก จากนั้นก็ยกนิ้วโป้งชมเชยชายหัวโล้น ก่อนจะพูดเสียงดังให้ทุกคนได้ยินว่า “มีใครยังต้องการช่วยให้ตาแก่คนนี้ไปที่ชอบ ๆ อีกไหมครับ?”

“แก!!…” กั๋วฉินเซิงโกรธจนควันแทบออกหูแล้ว

ชายคนหนึ่งที่สวมแจ็กเก็ตหนังสีน้ำตาล ทรงผมถูกหวีเรียบร้อยก็ยกมือขึ้น และพูดเยาะเย้ยว่า “ซื้อหญ้าลั่วหยางไปแล้วก็ไม่เป็นไรหรอก แต่แมงมุมผีเสื้อก็ยังอยากจะฉวยเอาไปอีก ระวังตัวเถอะ! กินคนเดียวจะสำลักตายห่า!”

ทันใดนั้นสีหน้าของกั๋วฉินเซิงก็มืดลง

เขาไม่คิดว่าโจวอี้จะชั่วช้าได้ถึงขนาดนี้ งานประมูลวัตถุดิบยายังไม่จบลง แต่อีกฝ่ายกลับหาแนวร่วมสาปแช่งให้เขาตายซะแล้ว

“สองร้อยล้าน! ถ้าแกกล้าเพิ่มราคา ฉันจะยอมให้แก!” กั๋วฉินเซิงตะโกนอย่างเดือดดาล

โจวอี้ก้มหน้าลงครุ่นคิด จากนั้นสายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นแน่วแน่

เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและพบว่าทุกคนในงานประมูลกำลังมองมาที่เขา

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของโจวอี้อีกครั้ง

โจวอี้ยกมือขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม “สองร้อยหนึ่งล้าน!”

เสียงปรบมือดังสนั่นราวกับเสียงฟ้าร้อง และชายอ้วนหัวโล้นที่อยู่ไม่ไกลก็ผิวปากเสียงดัง

ในขณะที่กั๋วฉินเซิงทรุดตัวลงนั่งด้วยสีหน้าที่มืดมน

เขาต้องการแมงมุมผีเสื้อและยินดีที่จะจ่ายในราคาที่สูงมาก

เมื่อครู่นี้เขาเพิ่มราคาเป็น 200 ล้านหยวน เพียงเพื่ออยากจะทำให้ชายหนุ่มแซ่โจวเสียหน้าเพราะไม่มีเงินสู้เขาได้

แต่!

ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่าอีกฝ่ายกล้าเพิ่มราคาจริง ๆ ซึ่งมันเหมือนกับการตบหน้าเขาต่อหน้าทุกคน!

ถ้าเขาผิดคำพูดและขึ้นราคาอีกครั้ง เกรงว่าชื่อเสียงของเขาจะป่นปี้ไม่มีเหลือ

“ขออภัยค่ะ มีใครจะเพิ่มราคาอีกไหมคะ?” พิธีกรหูหลานผิงมีความสุขมาก

สองร้อยหนึ่งล้าน!

วัตถุดิบยาชนิดหนึ่งที่มีราคาเริ่มประมูลเพียง 30 ล้านหยวน แต่ถูกซื้อไปในราคามากกว่าสองร้อยล้านหยวน ซึ่งมันเกินความคาดหมายของเธออย่างมาก

ไม่มีใครตอบหูหลานผิง

ทุกคนรู้สึกว่าโจวอี้ทำหน้าที่ได้ดี แม้ว่ามันจะเป็นเพราะความขัดแย้ง แต่ภาพลักษณ์ของผู้ชนะก็ยังยอดเยี่ยมอยู่เสมอ

สุดท้าย

แมงมุมผีเสื้อก็ถูกประมูลไปอยู่ในมือของโจวอี้

“น้องชาย นับจากนี้ฉันขอเป็นเพื่อนกับนายนะ เมื่อการประมูลจบลง พี่ชายคนนี้ขอเลี้ยงเครื่องดื่มนาย!” ชายหัวล้านหัวเราะ

“ด้วยความยินดีครับพี่ชาย”

“ดีมาก ฮ่าฮ่าฮ่า!”