หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 21 สะกดรอยตามมาแก้แค้น
บทที่ 21 สะกดรอยตามมาแก้แค้น
บทที่ 21 สะกดรอยตามมาแก้แค้น
นักท่องเที่ยวหลายคนในที่นี้ไม่เชื่อว่าโลกนี้มีเวทมนตร์อยู่จริง และสองสามีภรรยาก็ไม่เชื่อเช่นกัน แต่น้ำตาของพวกเขากลับค่อย ๆ หยุดลง กล้ามเนื้อและใบหน้าของพวกเขาเริ่มสั่น ก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ดูประหลาด
พวกเขาพยายามกลั้นไว้อย่างสุดความสามารถ แต่ก็อดไม่ได้ ทั้งยังเห็นว่าบัดนี้สายตาของโจวอี้ดูน่ากลัว
ถังเหมียวเหมี่ยวเชื่อว่าเวทมนตร์มีอยู่จริง และมองโจวอี้ด้วยความประหลาดใจและความรัก
เด็กอ้วนเองก็เชื่อเช่นกัน แต่เขากำลังกลัว จึงร้องไห้เสียงดังขึ้นมา
โจวอี้ขี้เกียจเกินกว่าจะมองคนในครอบครัวนี้แล้ว ดังนั้นเพื่อไม่ให้ลูกสาวต้องเสียอารมณ์ เขาจึงอุ้มเธอขึ้น และพาเดินไปที่อื่น
“พ่อจ๋า หนูก็อยากดูแพนด้าเหมือนกัน” ถังเหมียวเหมี่ยวยังต้องการดูต่อแพนด้าต่อ
“เที่ยงแล้ว ไปทานอาหารกันก่อน แล้วค่อยกลับมาดูแพนด้ายักษ์กันนะ ตกลงไหม?” โจวอี้ถาม
“ก็ได้ค่ะ หนูอยากกินแฮมเบอร์เกอร์ ขาไก่ทอด แล้วก็โคล่า”
“ไม่มีปัญหา พ่อจะไปกินข้าวกับลูกด้วย”
“อื้ม…!”
เด็กอ้วนถูกทุบตี …
เขาถูกพ่อแม่ตบหน้าถึงสามครั้ง แล้วยังโดนเตะที่ก้น
จากนั้น คู่สามีภรรยาที่หัวเราะกันอย่างบ้าคลั่งจนแก้มเป็นตะคริวก็ถูกพาตัวออกจากสวนสัตว์
ท่าทางที่ดูแปลกประหลาดของสมาชิกในครอบครัวนี้ดึงดูดสายตาประหลาดใจจากผู้คนจำนวนมากมาตลอดทาง
“สามี การแก้แค้นของเรา ฮิ ๆ…คุณโทรหาใครสักคนและทำลายเขา…ฮิฮิ หักขาเขาและลูกสาวเขา…ฮ่า ๆ…” สีหน้าของหญิงสาวดูเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ ทว่ากลับดูบิดเบี้ยวทั้งยังเผยรอยยิ้ม
“แก้แค้นบ้านเธอสิ! เขา…ฮิ ๆ! เขาชั่วร้ายเกินไป ฉัน…ฉัน…ฮิ ๆ ฉันไม่อยากหัวเราะและร้องไห้ไปตลอดชีวิต!” ชายอ้วนพยายามตะโกนด่า
เขากำลังหวาดกลัว ทว่ากลับหัวเราะน้ำตาไหลไม่หยุด
ถ้าอีกฝ่ายไม่พูด เสียงหัวเราะที่ควบคุมไม่ได้นี้จะคงอยู่แค่สองชั่วโมงเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาจะโทร 120 เพื่อขอความช่วยเหลือ
“ฟันของฉัน…ฮิ ๆ เราสองคนโดนทำร้าย คุณไม่กล้าแก้แค้น แต่มาด่าฉันเหรอ…ฮิ ๆ ผู้ชายแบบไหนกันนะ? คุณอ่อนแอมาก” หญิงสาวตัวสั่นด้วยความโกรธ เมื่อได้ยินลูกชายร้องไห้ เธอจึงตบหน้าเขาอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ตะโกนว่า “ถ้าไม่แก้แค้นให้ฉัน ฉัน…ฮิ ๆ ฉันจะเรียกน้องชายของฉันเอง…ฮ่า ๆๆ”
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลขอย่างรวดเร็ว
อาหารมื้อกลางวัน…
ถังเหมียวเหมี่ยวชอบแฮมเบอร์เกอร์ โคล่า และไก่ทอด แต่โจวอี้เป็นคนที่มีลิ้นค่อนข้างจืดชืด เขาคิดว่าอาหารทอดแบบนี้ธรรมดาจริง ๆ
เขาเคยเห็นมันในทีวี นี่เป็นครั้งแรกที่เขากินมัน และรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย
พ่อและลูกสาวมีเวลามากพอในการกิน หลังจากพักผ่อนอีกสักพัก พวกเขาก็ไปเดินในสวนสาธารณะกันต่อ
กระทั่งถึงเวลาเย็น ลูกสาวของเขาที่เหนื่อยและง่วงจึงผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของเขา
โจวอี้นั่งอยู่ในรถแท็กซี่ระหว่างทางกลับบ้าน เขาไม่ได้สังเกตรถสองคันที่วิ่งตามหลังมา แต่หญิงวัยกลางคนซึ่งเป็นคนขับรถได้สังเกตเห็นจากกระจกหลัง
“แปลกจัง ทำไมมีรถสองคันตามเรามา”
“ตามรถเราเหรอครับ?” โจวอี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ใช่! ไม่นานหลังจากที่คุณขึ้นรถ ฉันก็เห็นรถสองคันอยู่ข้างหลังมาครึ่งชั่วโมงแล้ว และตอนนี้รถสองคันนั้นก็ยังคงตามเราอยู่”
โจวอี้ขมวดคิ้ว ฉากนี้คุ้นเคยมาก!
มันดูเหมือนฉากในละครโทรทัศน์ ฉากแบบนี้คือจังหวะที่คนไม่ดีกำลังไล่ตามมา
ชายหนุ่มนึกถึงเรื่องความขัดแย้งกับครอบครัวเด็กเวรที่สวนสัตว์ และเข้าใจอย่างคลุมเครือว่าคนในรถสองคันที่ตามหลังมาคงมีความสัมพันธ์กับครอบครัวจอมกร่างนั่น เป็นไปได้มากว่าพวกเขากำลังตามมาเพื่อแก้แค้น
“อย่ากังวลไป คุณแค่ส่งพวกเราตรงบริเวณวิลล่า” โจวอี้บอกคนขับรถ
“ฉันไม่สามารถเข้าไปได้ ฉันเป็นแท็กซี่ที่ให้บริการช็องเซลิเซ่ ลานติง วิลล่า ซึ่งอยู่ในพื้นที่วิลล่าระดับไฮเอนด์ของจินหลิง และเราไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป” คนขับหญิงยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
“เชื่อผมเถอะว่าทำได้” โจวอี้พูดอย่างมั่นใจ
ในที่สุด แท็กซี่ก็มาถึงประตูทิศใต้ของช็องเซลิเซ่ ลานติง วิลล่า
คนขับรถหญิงรู้สึกประหลาดใจที่โจวอี้ซึ่งนั่งอยู่เบาะหลังเปิดหน้าต่างและทักทายเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ก่อนจะเปิดประตูให้เข้าไปอย่างง่ายดาย
“น้องชาย คุณรู้จักพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพวกนั้นเหรอ?” คนขับรถถามด้วยความสงสัย
“ไม่คุ้นเคยนัก แต่มีคำกล่าวที่ว่า คนกินปากนุ่ม คนรับมือสั้น ผมให้ดอกไม้จีนสองดอกแก่พวกเขาเมื่อวานนี้ วันนี้พวกเขาจึงเปิดประตูเพื่อความอำนวยความสะดวกให้ผม” โจวอี้ยิ้ม
“เจ๋งมาก!” คนขับสาวถึงกับอึ้ง ส่วนโจวอี้ได้แต่ยิ้ม และไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
ความจริงแล้วเมื่อตอนที่เขายังเด็ก เขารู้ว่าความโปรดปรานเล็ก ๆ น้อย ๆ ย่อมมีบทบาทสำคัญในช่วงเวลาวิกฤตได้
แต่ตอนนี้เขาเองก็เป็น “โจวเงินล้าน” แล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองจึงไม่ได้อคติกับเขา มันคุ้มค่ามากที่จะได้รับความโปรดปรานเป็นพิเศษจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในพื้นที่วิลล่านี้
ชายหนุ่มมองดูลูกสาวที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขา และรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก
ทว่าเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ก็พบว่ารถแท็กซี่มาถึงนอกวิลล่าแล้ว และยังเห็นถังหว่านยืนอยู่ข้างแท็กซี่
เธอสวมแว่นกันแดดและผ้าพันคอมองออกมาผ่านหน้าต่าง
“พี่สาว ไม่ต้องทอนนะครับ” โจวอี้ส่งเงินหนึ่งร้อยหยวนให้คนขับรถ
“เฮ้ น้องชาย มันยังขาดอีกสิบห้าหยวน!”
ขาดสิบห้าหยวน?
ค่าโดยสารทั้งหมดร้อยสิบห้าหยวนเหรอ?
โจวอี้รู้สึกอยากจะขุดหลุมฝังตัวเอง เขายื่นธนบัตรร้อยหยวนอีกใบไปให้คนขับอย่างเขินอาย จากนั้นก็รีบเปิดประตูลงจากรถ
เมื่อแท็กซี่ออกไปแล้ว โจวอี้ก็ส่งลูกสาวของเขาให้ถังหว่าน
“คุณไปไหนมา?! คุณออกไปข้างนอกมาทั้งวันแล้ว?!” ถังหว่านขมวดคิ้วถาม
“เหมียวเหมี่ยวอยากดูหมีแพนด้า ผมเลยพาเธอไปที่สวนสัตว์” โจวอี้ กำลังจะพูดต่อ แต่เขาเห็นถังหว่านกำลังเดินกลับไปที่ประตู
“อย่าพาลูกสาวของฉันออกไปข้างนอกในวันที่อากาศหนาวแบบนี้” ถังหว่านก้าวเข้าไปในบ้าน และปิดประตูด้วยการเตะ
“คุณ…” จมูกของโจวอี้เกือบจะชนประตูอยู่แล้ว
คำพูดของถังหว่านทำให้เขาไม่พอใจ เขารู้ว่าตัวเองเป็นหนี้ถังหว่าน แต่อีกฝ่ายจะโหดเกินไปหรือเปล่า?
ลูกสาวของเธองั้นเหรอ?
แล้วนั่นไม่ใช่ลูกสาวของฉันเหมือนกันเหรอ?!
นอกจากนี้คุณเองก็ไม่มีเวลาพาลูกสาวไปสวนสัตว์เพื่อดูหมีแพนด้า มันผิดตรงไหนที่ฉันจะพาเธอไปแทน? มันจะหนาวแค่ไหนกัน?
ชายหนุ่มขี้เกียจเกินกว่าจะเคาะประตูแล้วตามเธอเข้าไป เขาจึงกลับไปที่บ้านของตัวเองซึ่งอยู่ใกล้ ๆ
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะไปถึงประตูบ้าน จู่ ๆ ก็ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงตัดสินใจเดินไปที่ประตูอีกด้านของพื้นที่วิลล่าแทน
หากมีอันตราย เราก็ควรแก้ไขตั้งแต่เนิ่น ๆ
ตอนนี้เขากำลังจะสังเกตการณ์รถสองคันนั้น
“คุณโจว คุณจะออกไปอีกแล้วเหรอ?” จี้หมิงเฉิน หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยถามขึ้นพลางยิ้มอย่างใจดี
โจวอี้ยื่นบุหรี่ให้อีกฝ่าย และมองไปที่ริมถนน
เขาเห็นรถสีดำสองคันจอดอยู่ หน้าต่างของรถทั้งสองคันเปิดออก เผยให้เห็นกลุ่มวัยรุ่นที่กำลังถือบุหรี่ และจ้องมองมาทางเขา
