หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 267 กว้านซื้อไปอย่างมหาศาล
บทที่ 267 กว้านซื้อไปอย่างมหาศาล
บทที่ 267 กว้านซื้อไปอย่างมหาศาล
ณ ร้านหมื่นห้องยา
กลิ่นหอมของยาลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ผสมปนเปไปกับเสียงกิจกรรมจากภายในร้าน
หลานอวี้หรงยืนกอดอกอยู่บนบันได สายตาจ้องมองไปยังลูกจ้างที่กำลังยุ่งอยู่กับการขายวัตถุดิบยาให้ลูกค้า
วันนี้เธอมีลูกค้ารายใหญ่
ไม่สิ ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว
เท่าที่เธอรู้ ร้านยาเกือบทั้งหมดในตลาดยาแห่งนี้ทำยอดขายได้เป็นจำนวนมาก
ส่วนอีกฝ่ายคือใคร? เธอไม่รู้เลย
ตัวแทนของลูกค้าผู้รับหน้าที่มาซื้อวัตถุดิบยาทั้งหมดนี้มีชื่อว่า อันเซาจือ
ชื่อแซ่ไม่ใช่คนตระกูลใหญ่ รูปลักษณ์หน้าตาก็ธรรมดา หากอยู่ปะปนกับฝูงชนคงจะไม่มีใครสังเกตเห็น
“เจ้านาย ทุกอย่างครบแล้ว” ลูกจ้างเดินไปที่หน้าบันได ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแล้วเอ่ยขึ้น
“คิดราคาแล้วหรือยัง?” หลานอวี้หรงถาม
“คิดแล้วครับ รวมเป็นเงิน 243,255,600 หยวน”
“ปัดเศษออกให้หมด”
“ครับ”
ไม่กี่นาทีต่อมา อีกฝ่ายก็จ่ายบิลและออกไปพร้อมกับวัตถุดิบยามากมาย
หลานอวี้หรงเดินลงบันไดและมองไปยังชั้นวางยาอันว่างเปล่า เธอสงสัยเกี่ยวกับตัวตนเจ้านายของอันเซาจือเหลือเกิน
ตามข้อมูลที่เธอได้รับมา อีกฝ่ายซื้อวัตถุดิบยาในตลาดยาจินหลิงไปจำนวนมหาศาล เพื่อนเก่าของเธอได้แอบจดบันทึกการกว้านซื้อครั้งนี้ไว้อย่างเงียบ ๆ และสรุปได้คร่าว ๆ ว่าอย่างน้อยอีกฝ่ายก็ใช้เงินไปหลายพันล้านหยวนในตลาดยาจินหลิง
หลักพันล้าน!
เธอคิดไม่ออกเลยว่าเป็นกองกำลังใดที่จู่ ๆ ก็มาใช้เงินมากมายมหาศาลขนาดนี้
ในขณะเดียวกัน เวลานี้เธอก็เห็นคนหนุ่มสองคนเดินเข้ามา
โจวอี้?
หรือว่าจะเป็นกองกำลังที่อยู่เบื้องหลังโจวอี้? มีเพียงแค่สำนักโอสถเท่านั้นที่มีความเป็นไปได้สูงที่สุดในการซื้อวัตถุดิบยาจำนวนมหาศาลขนาดนี้ จริงไหม?
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” โจวอี้มองชั้นวางของในร้านที่ว่างเปล่า
“คุณเองก็ไม่รู้เหรอ?” หลานอวี้หรงถาม
“ไม่รู้อะไร?”
“คุณไม่ใช่คนที่มากว้านซื้อวัตถุดิบยาในตลาดนี้หรอกเหรอ?”
“มีคนมากว้านซื้อวัตถุดิบยาในตลาดยานี้?” โจวอี้ตกใจเล็กน้อย และเมื่อเห็นท่าทีงุนงงของหลานอวี้หรง เขาก็ส่ายหัวและพูดว่า “ผมยืนยันว่าไม่ใช่ผมหรือสำนักโอสถของของเรา ไม่งั้นวันนี้ผมคงไม่มาหาคุณหรอก”
“แปลกจัง แล้วใครกันที่ต้องการวัตถุดิบยามากขนาดนั้น? วัตถุดิบยาล้ำค่าเกือบทั้งหมดในตลาดนี้ถูกกว้านซื้อไปแล้ว”
“…”
โจวอี้ตกตะลึง
ซื้อวัตถุดิบยาล้ำค่าไปหมดทั้งตลาด?
ใครกัน? บ้าหรือเปล่า?
นี่เป็นการอวดรวยเฉย ๆ หรือมีความจำเป็นเร่งด่วนต้องการวัตถุดิบยาจำนวนมาก?
โจวอี้มองไปที่หลานอวี้หรงและคิดว่าเธอไม่น่าจะโกหก แต่ว่า… ใครทำ?
“ถงหู่ ไปสืบมา” โจวอี้กระซิบ
“ครับ!” ถงหู่ตอบรับและหันหลังออกไปข้างนอกทันที
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ขณะที่โจวอี้และหลานอวี้หรงกำลังสนทนากัน โจวอี้ก็ได้รับโทรศัพท์จากถงหู่และได้รู้ว่าถงหู่กำลังติดตามรถที่ขนส่งวัตถุดิบยาเหล่านั้น เวลานี้ถงหู่ขับตามจนเกือบจะออกจากตัวเมืองจินหลิงแล้ว
“คุณจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ในการหาวัตถุดิบยามาใหม่?” โจวอี้ถาม
“น่าจะประมาณสามวัน แต่คงได้มาเติมสต็อกไม่มากนัก คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งหรือสองเดือนในการทำให้ชั้นวางพวกนี้เต็มอีกรอบ”
โจวอี้พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก
วัตถุดิบยาที่เขาต้องการไม่ได้ล้ำค่ามากนัก ด้วยความสามารถของหลานอวี้หรงคงจะหาพวกมันมาได้ในเวลาอันสั้น
โจวอี้สั่งซื้อวัตถุดิบยาที่เขาต้องการไว้ล่วงหน้า และรีบออกจากร้านหมื่นห้องยา
เมื่อเขามาถึงที่ลานจอดรถ เขาก็เห็น Knight XV จอดอยู่ที่นั่น
ถงหู่ฉลาดมาก
เพราะรู้ว่า Knight XV โดดเด่นเกินไปจึงไม่ใช้รถคันนี้ในการลอบติดตามคนขนส่งวัตถุดิบยา แต่จ้างแท็กซี่แทน
โจวอี้เข้าไปในที่นั่งคนขับ แม้ว่าเขาจะไม่มีใบขับขี่ แต่เขาก็มีสมุดโน้ตเล่มเล็ก ๆ อยู่เล่มหนึ่งซึ่งแสดงถึงสิทธิพิเศษและสามารถขับยานพาหนะได้ทุกชนิดโดยไม่ผิดกฎหมาย
หลังจากเคยขับรถมาหลายครั้ง ตอนนี้เขาชำนาญในการขับรถมากขึ้นแล้ว เขาค่อนข้างคุ้นเคยกับวิธีการควบคุมไอ้เจ้ายักษ์ใหญ่ Knight XV คันนี้ ดังนั้นจึงสามารถขับมันฝ่าการจราจรได้อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตาม ระหว่างขับอยู่นั้น โจวอี้ก็ได้สังเกตเห็นพฤติกรรมแปลก ๆ จากรถคันอื่น ๆ
ไม่ว่าจะเป็นรถคันไหน หากโจวอี้ขับ Knight XV เข้าไปใกล้ รถเหล่านั้นจะพยายามเบนออกห่างทันที ราวกับกลัวว่าจะถูกไอ้เจ้ายักษ์ใหญ่ Knight XV บดขยี้
ไม่นานนัก โจวอี้ก็ขับรถไปถึงตลาดดอกไม้และนก
เขายังคิดไม่ออกว่าจะให้สัตว์เลี้ยงแบบไหนกับลูกสาวของเขา จึงเริ่มเดินเตร่ไปรอบ ๆ ตลาดดอกไม้และนกที่มีสัตว์ขายมากมาย
หลังจากผ่านไปนาน เขาก็เดินมายังร้านที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
คนเกือบร้อยคนมารวมตัวกันที่นี่ ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความประหลาดใจอย่างต่อเนื่อง
“พี่ชาย ข้างในมีอะไรกันเหรอครับ?” โจวอี้เดินไปที่ด้านหลังกลุ่มฝูงชนและถามชายวัยกลางคน
“เฟอร์เร็ต[1]! มันเป็นตัวลูกของแม่พันธุ์เฟอร์เร็ตที่ครอบครัวของอาจารย์จวงเอ้อร์เลี้ยงมา ตัวลูกที่กำลังขายอยู่มีสีขาวราวกับหิมะ คุณได้ยินเขาขานราคาไหม? มีคนเสนอราคาไปที่ 88,000 หยวนแล้ว!”
ชายวัยกลางคนถอนหายใจ
แปดหมื่นแปดพัน?
เฟอร์เร็ตแพงขนาดนี้เลยเหรอ?
โจวอี้ตกตะลึงและเริ่มสงสัย เขาต้องการเห็นด้วยตาตัวเองว่าเป็นเฟอร์เร็ตแบบไหนกันที่มีค่าตัวถึง 88,000 หยวน
เขาแทรกตัวเข้าไปในร้านได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก แม้ว่าเขาจะเบียดคนมามากมายแต่ก็ไม่มีดุด่าเขา
“แปดหมื่นแปดพัน! น้องชายคนนี้เสนอแปดหมื่นแปดพัน! มีใครให้ราคาสูงกว่านี้อีกไหม? ถ้าไม่มี เฟอร์เร็ตตัวนี้จะขายให้น้องชายคนนี้!” คนที่ตะโกนคือชายชราสวมหมวกแปดเหลี่ยมและหลังค่อมเล็กน้อย เขากำลังชี้ไปที่ชายอีกคนที่มีหนวดเครารุงรังและมีไฝดำที่แก้มซ้าย
ผู้ฝึกยุทธ์?
แววตาของโจวอี้เป็นประกาย ในขณะที่เขาฟังเสียงที่เต็มไปด้วยพลังชีวิตของอีกฝ่ายและกลิ่นอายแข็งแกร่งที่แผ่ล้นออกมาโดยไม่ตั้งใจ
จากนั้นสายตาของโจวอี้ก็เหลือบไปเห็นเฟอร์เร็ตตัวเล็ก ๆ ในกรง
ตัวของมันเป็นสีขาวบริสุทธิ์ ดวงตากลมสีดำสดใสไม่มีร่องรอยปะปนของสีอื่น มันนอนสงบนิ่งอยู่ในกรง สายตาของมันกวาดมองผู้คนรอบ ๆ โดยไม่มีท่าทีเกรงกลัวเลยสักนิด
“หนึ่งแสน! ฉันจะเอา!” ทันใดนั้น หญิงสาวแสนสวยคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้น
ฝูงชนพากันแตกตื่นอีกครั้ง
ทุกคนไม่คาดคิดว่าลูกเฟอร์เร็ตที่เพิ่งเกิดจะมีคนเต็มใจเสนอราคาถึงหกหลัก
ต้องรู้ว่าเฟอร์เร็ตธรรมดาในท้องตลาดมีราคาแค่ไม่กี่พันหยวน แม้แต่เฟอร์เร็ตสีขาวบริสุทธิ์ที่มีดวงตาสีดำก็มีราคาแค่ประมาณหมื่นหยวนเท่านั้น
นอกจากนี้ แม้ว่าเฟอร์เร็ตที่อาจารย์จวงเอ้อร์ขายนั้นจะดูมีสติปัญญามากกว่าเฟอร์เร็ตตัวอื่น ๆ เล็กน้อย แต่ก็ยังเป็นเรื่องไร้สาระที่ใครบางคนจะยอมควักเงินจ่ายแสนหยวนเพื่อซื้อมัน
โจวอี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะขานราคาสู้
“110,000”
ก่อนหน้านี้เขานึกไม่ออกเลยว่าจะให้สัตว์เลี้ยงอะไรกับลูกสาว แต่เมื่อเขาเห็นเฟอร์เร็ตตัวนี้ เขาก็ตัดสินใจได้ทันที
จวงเอ้อร์มองโจวอี้ด้วยความประหลาดใจและยิ้มออกมาเล็กน้อย
ส่วนหญิงสาวแสนสวยนั้นมองโจวอี้อย่างเย็นชา
“150,000” สาวสวยเสนออีกครั้ง
“200,000” โจวอี้ไม่ยอมแพ้
“นายอยากได้จริง ๆ เหรอ?!” หญิงสาวขมวดคิ้ว
“ถูกต้อง ผมต้องได้มัน”
“งั้นฉันจะจ่าย 500,000 หยวน ถ้าคุณกล้าเสนอราคาที่สูงกว่าฉัน ฉันจะให้คุณเลย” หญิงงามกล่าวด้วยสายตาเย้ยหยัน
สำหรับเธอแล้ว 500,000 หยวนไม่ต่างจากน้ำหยดเดียวในถัง
แต่เฟอร์เร็ตนั้นไม่คุ้มค่ากับราคานี้เลย
เธอไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะยินดีจ่ายเงินมากกว่า 500,000 หยวน
เหตุผลที่เธอพูดเช่นนี้ก็เพียงเพื่ออยากทำให้โจวอี้อับอาย และสั่งสอนว่าไม่ควรมาแข่งขันกับเธอที่นี่
[1] เฟอร์เร็ต (ferret) เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิดหนึ่งจำพวกวีเซลหรือพังพอน นิยมเลี้ยงกันเป็นสัตว์เลี้ยง
