หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 31 รายงานตัวในโรงพยาบาลแพทย์แผนจีน
บทที่ 31 รายงานตัวในโรงพยาบาลแพทย์แผนจีน
บทที่ 31 รายงานตัวในโรงพยาบาลแพทย์แผนจีน
โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนจินหลิงก่อตั้งมากว่าเจ็ดสิบปีแล้ว ที่นี่เป็นโรงพยาบาลในเครือของมหาวิทยาลัยจินหลิง สถาบันการแพทย์แผนจีนจินหลิง ศูนย์การแพทย์ทางทวารหนักแห่งชาติ และเป็นศูนย์วินิจฉัยและรักษาระดับชาติ
ที่นี่รวมการรักษาทางการแพทย์ การสอน การวิจัยทางวิทยาศาสตร์ การป้องกันและการดูแลสุขภาพ การฟื้นฟู และการปฐมพยาบาล เป็นสถานที่ที่มีสวนสไตล์โมเดิร์นขนาดใหญ่เกรดเอ และยังมีลักษณะของศิลปะแบบวัฒนธรรมจีนดั้งเดิม
ด้วยทรัพยากรทางการแพทย์มากมาย แพทย์ที่มีชื่อเสียงจึงมารวมตัวกันที่แห่งนี้ แพทย์และบัณฑิตแพทย์หลายคนล้วนปรารถนาที่จะทำงานที่นี่
เก้าโมงเช้า…
โจวอี้เคาะประตูห้องทำงานของรองผู้อำนวยการ เขาผลักประตูเข้าไป เห็นเฉินเจียนหรงในชุดเสื้อคลุมสีขาวกำลังมองผ่านกองเอกสาร
“ผู้อำนวยการเฉิน ผมมารายงานตัวแล้ว” โจวอี้ยิ้ม
“โจวอี้ ในที่สุดคุณก็มา” เฉินเจียนหรงเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นโจวอี้
เขาลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มทันที “คุณนำเอกสารทั้งหมดมาหรือยัง? ผมจะส่งคนไปที่ฝ่ายบุคคลทันที และใบอนุญาตทำงานจะพร้อมในช่วงเช้า”
“ข้อมูลอะไร?” โจวอี้ตกตะลึง
“อ้าว เมื่อวานผมไม่ได้บอกคุณเหรอ?!” เฉินเจียนหรงตบหน้าผากและพูดด้วยรอยยิ้ม “มีสำเนาบัตรประชาชน รูปถ่ายสองนิ้ว ลืมมันไปเถอะ! ตราบใดที่คุณมาที่นี่ ครั้งต่อไปสามารถนำสิ่งเหล่านี้ติดตัวมาด้วยได้!”
“อืม แล้วไงต่อ?” โจวอี้ถาม
“มากับผม! ผมจัดการให้แล้ว ที่แผนกผู้ป่วยนอกมีอุปกรณ์ครบครัน” เฉินเจียนหรงรีบพาโจวอี้ไปที่แผนกผู้ป่วยนอกทันที
ภายในห้องให้คำปรึกษาอันกว้างขวางของแผนกผู้ป่วยนอก ขณะนี้ได้เปลี่ยนแผ่นป้ายประตู ซึ่งเปลี่ยนชื่อเป็น ‘ห้องผู้ป่วยนอก’
“ผมจะต้องรักษาคนไข้ที่นี่เหรอ?” โจวอี้ถาม
“ใช่ เป็นอย่างไรบ้าง? หากคุณมีคำถาม ถามพวกเขาแล้วผมจะปรับให้ทันที” เฉินเจียนหรงกล่าว
“เอาอุปกรณ์ทั้งหมดที่นี่ออกไป! ผมจะใช้ของผมเอง ที่นี่มีเตียงพอดี หลังจากปรึกษาหารือแล้ว หากไม่ลำบากเกินไป ผมจะเริ่มรักษาทันที” โจวอี้กล่าว
เฉินเจียนหรงถึงกับตะลึง
ทันใดนั้น เขาก็ตระหนักได้อย่างหนึ่งว่าโจวอี้ไม่เคยทำงานในโรงพยาบาลมาก่อน และเขาคงไม่เข้าใจกระบวนการให้คำปรึกษาและการรักษาของโรงพยาบาล เช่น การลงทะเบียน การชำระเงิน รายการตรวจสอบ และการรักษา…
จากนั้นเฉินเจียนหรงก็หยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออก
ครู่ต่อมา หญิงอายุประมาณสามสิบปีก็มาเคาะประตูห้อง และเดินมาหาพวกเขา
“ผู้อำนวยการเฉิน ฉันมารายตัวแล้วค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นยิ้ม
“เหลียนซาน ผมขอแนะนำให้คุณรู้จักโจวอี้ เขาจะเป็นที่ปรึกษาทางการแพทย์ที่โรงพยาบาลของเรา คุณจะต้องรับผิดชอบในการช่วยเหลือและให้คำแนะนำกับเขา”
จากนั้นเฉินเจียนหรงก็มองไปที่โจวอี้ และแนะนำเธอให้กับชายหนุ่ม “โจวอี้ เธอคนนี้คือเหลียนซาน หนึ่งในหัวหน้านักบำบัดโรคในแผนกผู้ป่วยนอก หากมีคำถามอะไรก็สามารถถามเธอได้…”
“สวัสดีครับ หมอเหลียน” โจวอี้ยิ้มและพยักหน้า
“สวัสดีค่ะ!” เหลียนซานพยักหน้าด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็หันไปถามเฉินเจียนหรง “ท่านผู้อำนวยการเฉิน ให้ฉันเป็นผู้ช่วยเขาเนี่ยนะ คุณคิดผิดหรือเปล่า?”
“ไม่ผิดหรอก คราวหน้าคุณควรตามเขาไปด้วย ไม่ว่าเขาจะบอกอะไร คุณก็ควรทำตาม” เฉินเจียนหรงกล่าวอย่างจริงจัง
“แต่เขา…”
“คุณคิดว่าเขายังเด็กเกินไป คุณเลยรู้สึกไม่มั่นใจและเสียใจเมื่อถูกขอให้เป็นผู้ช่วยเขาใช่ไหม?” เฉินเจียนหรงถาม
เหลียนซานมองไปที่โจวอี้ เธอกัดฟันตอบว่า “ใช่!”
เฉินเจียนหรงตบไหล่เธอและยิ้มอย่างอ่อนโยน “จำไว้ อย่ามองคนแค่ภายนอก เรายังไม่สามารถประเมินหรือตัดสินเขาได้จากสิ่งที่เห็นเพียงผิวเผิน ผมรับรองว่าหากได้ทำงานกับเขาระยะหนึ่งแล้ว ความไม่พอใจและคับข้องใจของคุณจะหายไปทันที”
“ฉัน…” เหลียนซานยังคงลังเล
“ทำตามแผน!”
“อ๊ะ…ค่ะ!”
เหลียนซานรู้สึกขุ่นเคือง แต่เธอไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้ เธอเป็นหัวหน้าแผนกแพทย์แผนจีน ไม่ใช่เด็กฝึกงานหรือแพทย์แผนจีนทั่วไป!
เธอไม่เพียงแต่มาจากครอบครัวแพทย์เท่านั้น แต่ยังเข้ารับการศึกษาที่มหาวิทยาลัยการแพทย์แผนจีนจินหลิงตั้งแต่อายุสิบแปดปี เธอสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยการแพทย์แผนจีนจินหลิงด้วยผลงานที่ยอดเยี่ยมหลังจากเรียนมาเพียงแค่สี่ปี
จากนั้นจึงเข้าทำงานในโรงพยาบาลเมื่ออายุยี่สิบสองปี เธอเป็นแพทย์อายุน้อยที่โดดเด่นที่สุดในโรงพยาบาลมาแปดปีแล้ว แต่ตอนนี้หัวหน้าโรงพยาบาลได้จัดให้เธอเป็นผู้ช่วยเด็กที่อายุน้อยกว่าเธอมาก และนั่นทำให้เธอยอมรับได้ยาก!
เฉินเจียนหรงไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเชื่อว่าข้อเท็จจริงย่อมดีกว่าคารมคมคายไร้สาระ
หากเหลียนซานทำงานกับโจวอี้มาระยะเวลาหนึ่ง เธอจะสามารถเข้าใจได้เองว่าเธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกเสียใจ และเธอยังสามารถเข้าใจถึงเจตนาที่ดีของเขาด้วย
“โจวอี้ ผมจะขอให้คนนำอุปกรณ์เหล่านี้ออกไปทันที คุณวางแผนที่จะเริ่มทำงานเมื่อไหร่?” เฉินเจียนหรงถาม
“พรุ่งนี้ ให้ผมได้ทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมของโรงพยาบาลนี้เสียก่อน” โจวอี้กล่าว
“ตกลง ถ้าคุณมีอะไรก็ให้บอกเหลียนซาน” เฉินเจียนหรงพูดราวกับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และถามอีกครั้งว่า “ตอนเที่ยงนี้คุณว่างไหม? เมื่อคืนผู้อำนวยการเหมิงเว่ยบอกว่าเขาจะเชิญคุณไปกินอาหารเย็น เพื่อฉลองต้อนรับที่คุณเข้าร่วมกับเรา”
เหลียนซานกำลังตกตะลึง
ผู้อำนวยการเหมิงเว่ย?
ต้องการเชิญโจวอี้ ไปทานอาหารเย็นเหรอ?
เพื่อยินดีต้อนรับเขาเข้าร่วมกับเรา?!
เบื้องหลังของชายหนุ่มคนนี้คืออะไรกันแน่?!
“ใครคือผู้อำนวยการเหมิง?” โจวอี้สงสัย
“เขาเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลเรา ผู้อำนวยการเหมิงเว่ย” เฉินเจียนหรงอธิบาย
“วันนี้ผมจะไม่ทานอาหารเย็นกับคุณ เพราะผมมีธุระที่ต้องทำ บ่ายนี้ผมจะไปรับลูกสาวหลังเลิกเรียน พรุ่งนี้เย็นเราค่อยไปดื่มกันดีกว่าครับ” โจวอี้ยิ้ม
“ตกลง ผมจะบอกผู้อำนวยการเหมิงให้” เฉินเจียนหรงกล่าวจบก็เดินจากไป
ในขณะที่เหลียนซานรู้สึกสับสนเล็กน้อย
นี่มันผิดปกติเกินไป!
เธอไม่คาดคิดว่าโจวอี้ที่เพิ่งมารายงานตัวในวันแรกจะกล้าปฏิเสธการร่วมกินอาหารมื้อค่ำกับผู้อำนวยการเหมิงเหว่ย
ผู้อำนวยการเหมิงเหว่ยเชียวนะ!
นั่นคือหัวหน้าโรงพยาบาล ผู้นำที่ทรงพลังที่สุดในโรงพยาบาลและวงการแพทย์เชียวนะ!
ถ้าเป็นคนอื่นคงตื่นเต้นมากจนรีบตอบรับไปแล้ว! โจวอี้ต้องการอยู่ในโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนหรือเปล่าเนี่ย? หรือภูมิหลังของเขาน่ากลัวมากจนแม้แต่ผู้อำนวยการเหมิงยังต้องไว้หน้า?
ยิ่งไปกว่านั้น เขาบอกว่าลูกสาวของเขาไปโรงเรียนแล้ว แต่เขายังดูอายุน้อยอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?
เหลียนซานอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับโจวอี้เป็นอย่างมาก
“หมอโจว…หมอโจว อยากให้ฉันพาคุณไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมของโรงพยาบาลไหมคะ?”
“ครับ” โจวอี้ตอบรับ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา โจวอี้ก็เริ่มทำความเข้าใจเกี่ยวกับโรงพยาบาลนี้มากขึ้น และเข้าใจปัญหาทางการแพทย์ขึ้นมาบ้าง
เขาไม่คิดว่าขั้นตอนการมาโรงพยาบาลและการรักษาผู้ป่วยจะซับซ้อนถึงเพียงนี้ ผู้ป่วยไม่เพียงต้องลงทะเบียนเท่านั้น แต่ยังต้องสอบประวัติกับเขาด้วย แล้วจึงพบกับแพทย์ ก่อนนำไปสู่การชำระค่าใช้จ่าย การรักษา และรับใบสั่งยา
ครั้นถึงเวลาสิบโมง เขาก็ได้บอกลาเหลียนซาน ก่อนจะออกจากโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนจินหลิง
เขาปฏิเสธคำเชิญของเฉินเจียนหรงและเหมิงเว่ย นั่นก็เพราะมีธุระสำคัญจริง ๆ!
ชายหนุ่มวางแผนที่จะไปตลาดขายยาจินหลิงเพื่อซื้อสมุนไพร เขาจะต้มซุปยาให้พี่น้องทีมรักษาความปลอดภัยตามที่เขาเคยสัญญาไว้
นอกจากนี้ ชายหนุ่มจำเป็นต้องสำรองวัตถุดิบทางการแพทย์บางอย่าง และต้องการที่จะทำยาดี ๆ ให้ลูกสาวของเขาด้วย
