หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 34 พลังหยินเยอะเกินไป
บทที่ 34 พลังหยินเยอะเกินไป
บทที่ 34 พลังหยินเยอะเกินไป
โจวอี้มองใบหน้ายิ้มแย้มของซุนเม่าไฉก็แอบรู้สึกขำขันในใจ
ชายชราผู้นี้อายุมากจนไม่สามารถละทิ้งชื่อเสียงและความมั่งคั่งได้!
อีกฝ่ายจะมีความสุขได้สักกี่ปี?
แม้ว่าเขาจะให้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดในโลกนี้กับชายชรา แต่ใต้กระดานโลงศพนั่น มันคงรับน้ำหนักได้ไม่มากหรอกนะ!
“งั้นส่งเมล็ดสมุนไพรมาให้ผมหน่อย” โจวอี้คิดกล่าว เขารู้สึกว่าตัวเองควรจะมีที่ดินผืนหนึ่งมาปลูกพืชสมุนไพรไว้
ไม่ใช่เพื่อหาเงิน แต่เพื่อความสะดวกในยามจำเป็น
เขาเป็นเด็กที่เติบโตมาด้วยวิถีชีวิตบนภูเขา เขาพบว่าเด็กส่วนใหญ่ในเมืองไม่มีความกระตือรือร้นที่จะอยากได้ที่ดินและพืชผล และไม่มีแนวคิดเรื่องการผลิตและเพาะปลูกแต่อย่างใด
เขาไม่ต้องการให้ลูกสาวของเขาเป็นพวกไม่เอางานเอาการและเกาะคนอื่นกิน เขาจึงต้องการซื้อที่ดินไว้ปลูกสมุนไพร และพาเธอไปลงมือทำด้วยตัวเอง
เพื่อที่ลูกสาวตัวน้อยของเขาจะได้รู้สึกถึงผลตอบแทนและกำไรอย่างแท้จริง รวมถึงรับรู้ว่าความรู้สึกของการได้ลงแรงเพาะปลูกเองนั้นมีคุณค่ามากมายเพียงใด
“ไม่มีปัญหา แค่ทำรายการเมล็ดพันธุ์สมุนไพรที่คุณต้องการมา!” ซุนเม่าไฉตกลงอย่างง่ายดาย
“อืม ดื่มชา!”
โจวอี้หยิบถ้วยชาขึ้นมาอีกครั้ง และพูดคุยกับซุนเม่าไฉไปด้วย
เมื่อเขายื่นรายการให้ซุนเม่าไฉ อีกฝ่ายก็ลุกขึ้นแล้วกล่าวอำลาทันที
“ชายชราคนนี้เหมือนกับหนูที่เจอแมว ฉันน่ากลัวมากเลยหรือไง?!” โจวอี้มองตามแผ่นหลังของชายชรา
จากนั้นเขาก็มองไปทางซีชิงอิ่ง ก่อนจะโบกมือพร้อมกล่าวว่า “ไปล่ะ ทักทายแขกคนอื่น ๆ ด้วยนะ!”
“จะไปแล้วเหรอคะ?” ซีชิงอิ่งถาม
ด้วยรูปร่างหน้าตาและบุคลิกของเธอ ทำให้ลูกค้าชายทุกคนไม่เต็มใจที่จะออกไปแม้ดื่มชาเสร็จ และนั่นทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงอย่างมาก แต่สำหรับชายหนุ่มแซ่โจวคนนี้ช่างเป็นคนที่ดีมาก
นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เจอคนแบบนี้?
“คุณเป็นคนรับผิดชอบเรื่องมื้ออาหารที่นี่เหรอ?” โจวอี้ถาม
“ไม่ว่ามื้อไหน ๆ ที่นี่ก็ยังคงเป็นแค่โรงน้ำชา” ซีชิงอิ่งกล่าว
“ไม่เป็นไร ใกล้ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว ผมจะอยู่ที่นี่เพื่อเฝ้ารอคุณ” โจวอี้เปรยออกมา
“…”
ซีชิงอิ่งรู้สึกอับอายเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพบเห็นผู้ชายแบบนี้
ครู่ต่อมา เธอลุกขึ้นเดินไปที่ประตู และได้ยินโจวอี้ร้องเรียก
“เดี๋ยวก่อน!”
ซีชิงอิ่งหันหลังให้โจวอี้ แววตาของเธอฉายแววผิดหวัง เธอคิดว่าโจวอี้จะแตกต่างจากผู้ชายคนอื่นเสียอีก แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิด!
“ขอโทษนะ คุณยังต้องการอะไรอีก?” ซีชิงอิ่งหันกลับไปถาม
“คุณป่วย!” โจวอี้กล่าวอย่างตรงไปตรงมา
“คุณ…คุณโจว โปรดให้ความเคารพกันด้วยเถอะ!” ท่าทีของซีชิงอิ่งกลายเป็นเย็นชาทันที
“ผมไม่ได้ว่าคุณ แต่ผมพูดตามความจริง” โจวอี้โบกมือ “ร่างกายคุณคงมีพลังหยินมากเกินไปในชีพจร แสดงว่าคุณป่วย!”
“นี่คุณ..!”
ซีชิงอิ่งดูประหลาดใจ
“อย่าแปลกใจเลย ผมเป็นหมอจีน แม้ว่าผมไม่เคยพบผู้ป่วยที่มีร่างกายแบบคุณมาก่อน แต่ผมได้อ่านบันทึกมากมายในหนังสือโบราณเกี่ยวกับเรื่องนี้ พลังหยางจะทำให้อายุยืน แต่หยินถือว่าเป็นโรค ดังนั้นตอนนี้คุณอาจจะอายุไม่ยืน” โจวอี้อธิบายอย่างใจเย็น
หมอจีน?
เขาเนี่ยนะ?
ใช่แล้ว! อีกฝ่ายเพิ่งคุยกับชายชราคนหนึ่งเรื่องธุรกิจยา!
“คุณจะบอกว่าฉันป่วยได้อย่างไร ในเมื่อคุณยังไม่ได้จับชีพจรของฉันเลย!” ซีชิงอิ่งยอมรับว่าโจวอี้คาดเดาได้ดี แต่ก็ยังไม่มั่นใจในตัวเขานัก
“ผิวของคุณซีดและป่วย ริมฝีปากของคุณเป็นสีม่วง จังหวะการหายใจของคุณเร็ว ข้อมือและคอของคุณก็ช้ำ ไม่ใช่ด้วยแรงจากภายนอก แต่เกิดจากความอัดแน่นที่หนาวเย็น ดังนั้น ผมจึงเดาว่าคุณอาจมีอาการหนาวสั่นจากพลังหยิน หากคุณต้องการให้ผมยืนยันเพื่อความแน่ใจ คุณต้องให้ผมลองจับชีพจร” โจวอี้กล่าว
“ป่วยจากพลังหยิน? แล้วคุณรักษาได้ไหม?” ซีชิงอิ่งถาม
“ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่?” โจวอี้ถามกลับ
“ยี่สิบสี่ค่ะ”
“โชคดีที่คุณพบผมก่อนจะอายุสามสิบหกปี มิฉะนั้น แม้แต่เซียนผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่สามารถช่วยคุณได้” โจวอี้ยืนขึ้น คว้าสัมภาระที่นำมาด้วย ก่อนจะเดินออกจากประตูแล้วพูดว่า “พรุ่งนี้เช้ามาที่โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนจินหลิง! ผมทำงานอยู่ที่นั่น”
“คุณรักษาได้จริงเหรอ?” ซีชิงอิ่งยังคงไม่แน่ใจ
“รักษาได้!”
“จริง ๆ น่ะเหรอ?”
โจวอี้หยุดกะทันหัน จากนั้นก็หันไปมองหญิงสาวพลางขมวดคิ้ว และพูดกับตัวเองว่า “แปลก ชีพจรของพลังหยินส่งผลต่อไอคิวด้วยเหรอ? ไม่มีบันทึกเรื่องนี้ในหนังสือการแพทย์เลย”
“ฉันไม่ได้บ้านะ!” ซีชิงอิ่งอับอายที่จะอธิบาย
“ทำไมคุณถึงไม่เข้าใจผม ผมบอกว่ารักษาได้ก็ต้องได้ คุณจะเชื่อผมไหมล่ะ?!” โจวอี้กลอกตาและเดินออกไปทันที
ซีชิงอิ่งไม่ได้เรียกโจวอี้ไว้อีก เธอมองตามแผ่นหลังอีกฝ่ายไปด้วยสายตาสับสน
ซีชิงอิ่งเกิดมามีชีพจรพลังหยินอันเปี่ยมล้น เธอเหน็บหนาวและป่วยง่ายเมื่อยังเด็ก
เมื่ออายุได้สิบสองปี ความหนาวเย็นในร่างกายก็ปะทุจนเกือบจะฆ่าเธอ ครั้นอายุได้ยี่สิบสี่ปีเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ไข้หวัดก็แพร่ระบาดอีกครั้ง และมันก็เกือบจะฆ่าเธอเช่นกัน
หลายปีที่ผ่านมา ครอบครัวของเธอพาเธอไปหาหมอที่มีชื่อเสียง และได้พบกับปรมาจารย์แพทย์ประจำชาติ แต่สุดท้ายก็ยังไม่สามารถรักษาเธอได้ เป็นผลให้เธอเกือบจะหมดหวังและเตรียมตัวเตรียมใจที่จะตายได้ทุกเมื่อ
แต่ตอนนี้ชายหนุ่มที่มาโรงน้ำชาเพื่อดื่มชา กลับบอกว่าสามารถรักษาอาการนั้นได้ ช่างน่าเหลือเชื่อเกินไป
“เขาไม่ได้สัมผัสชีพจรของฉันเลย แต่สามารถรู้ได้ว่าฉันเป็นโรคอะไร เขาคงจะมีทักษะบางอย่างใช่ไหม?!”
“เขาทำงานในโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนจินหลิง เขาพูดจริงใช่ไหม?”
“…แม้ว่าฉันจะไม่เชื่อจริง ๆ ว่าเขาจะสามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่ก็ควรที่จะลองดู ดีกว่ารอวันตายไปวัน ๆ!”
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยไปที่นั่นก็ได้”
หลังจากพึมพำอยู่ระยะหนึ่ง ซีชิงอิ่งที่ยืนอยู่นอกโรงน้ำชาก็ยังคงครุ่นคิดอย่างเงียบ ๆ
“หัวหน้า เป็นอะไรไปคะ?!” หญิงชงชาในชุดจีนโบราณเดินผ่านมา เธอมองดูใบหน้าที่เปลี่ยนไปของซีชิงอิ่ง
“ไม่มีอะไร!” ซีชิงอิ่งส่ายหัว และถามกลับไปว่า ” หานหานยังไม่มาทำงานอีกเหรอ?”
“ไม่เลย ฉันไม่สามารถติดต่อเธอได้เลยค่ะ”
“ลองติดต่อดูอีกครั้ง ตอนนี้โรงน้ำชาของเราคนไม่เยอะ เหนื่อยนิดหน่อย ฉันไม่อยากเสิร์ฟแขกเป็นการส่วนตัวแล้ว” ด้วยเหตุนี้ซีชิงอิ่งจึงหันหลังเดินไปที่บันไดทันที
โจวอี้ออกจากโรงน้ำชาปาซาน และวิ่งไปที่ห้องรวบรวมสมบัติในตลาดของเก่า เขาพบเจ้าของร้านหลู่เหวินไห่ และได้ซื้อขวดหยกคุณภาพดีมายี่สิบขวด
อย่างไรก็ตาม ขวดหยกมีราคาแพงมาก หนึ่งขวดมีราคาถึงหนึ่งหมื่นสองพันหยวน ซึ่งแม้จะเป็นราคามิตรภาพแล้ว แต่มันก็ยังคงแพงอยู่ดี
เมื่อเขากลับถึงบ้านก็ทำอาหาร และเริ่มปรุงยาทันทีที่ท้องอิ่ม
ยาต้มสูตรแพทย์แผนจีนโบราณ…อี้เฉิน!
ยาชนิดนี้มีสรรพคุณในการบำรุงพลังปราณ เลือด พลังหยิน และไต
นี่คือยาต้มที่เขาศึกษาและปรุงด้วยการใช้สมาธิอย่างมาก วัตถุดิบทางการแพทย์จำนวนมากที่จำเป็นต้องใช้ล้วนเป็นวัตถุดิบทางการแพทย์อันล้ำค่า!
ครั้นสี่โมงเย็น ขวดหยกทั้งยี่สิบขวดก็เต็มไปด้วยยาต้มอี้เฉิน
โจวอี้ออกไปพร้อมกับยาต้มอี้เฉินสี่ขวดด้วยความพึงพอใจ เมื่อเขาผ่านประตูด้านใต้ของพื้นที่วิลล่า เขาได้มอบมันให้จี้หมิงเจิ้นที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่
“แต่ละขวดใช้ปริมาณเพียงเล็กน้อย และบอกให้คนอื่น ๆ ผสมกับน้ำอุ่น สองสามหยดทุกเช้าและเย็นด้วย”
“เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณพี่โจว” จี้หมิงเจิ้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไร ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว เดี๋ยวผมจะไปรับลูกสาว”
“โอเค แล้วเจอกันครับพี่โจว!”
