หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 36 ใจป้ำแจกซองแดง
บทที่ 36 ใจป้ำแจกซองแดง
บทที่ 36 ใจป้ำแจกซองแดง
ถังหว่านที่อยู่นอกห้องอาหารกำลังมองลูกสาวที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารตรงหน้า
จากนั้นก็หันไปเห็นว่าโจวอี้กำลังจ้องอยู่กับโทรศัพท์มือถือ
แม้แต่เหมียวเหมี่ยวก็ยังรู้ว่าต้องทำอย่างไร แล้วเขาจะไม่รู้ได้อย่างไร?!
เขากล้าถามทุกคนในกลุ่มแบบนั้นได้ยังไง? ไม่รู้จะต้องเสียหน้าไปอีกเท่าไหร่?
ถังหว่านบ่นในใจด้วยความผิดหวังเล็กน้อย
“โอ้เสี่ยวหว่าน! คุณมาทันเวลาพอดีเลย!! ไอ้ซองแดงกับภาพผลไม้คืออะไรน่ะ? สอนผมหน่อยสิ”
โจวอี้โบกมือเรียกทันทีที่เห็นถังหว่านเดินเข้ามา
“คุณโจว ฉันชื่อถังหว่าน…เรียกให้ถูกด้วย”
“ก็ได้ ๆ ตอนนี้คุณเป็นครูของผม สิ่งที่คุณพูดคือสิ่งที่ผมต้องจดจำ” โจวอี้ตอบรับอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะลุกขึ้นและเอนตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่าย
ถังหว่านกะพริบตา เธอคว้าโทรศัพท์มือถือของโจวอี้มา แล้วเปิด WeChat ของเธอเอง
จากนั้นก็สาธิตด้วยโทรศัพท์มือถือของเธอ ด้วยการกดมอบซองแดงให้ตัวเองสองร้อยหยวน
ตอนนั้นเองที่เธอได้รู้รหัสผ่านในการชำระเงิน ชายหนุ่มใช้วันเกิดของเธอเป็นรหัสผ่านเพื่อป้องกันความสับสน
“ส่งซองแดงมันง่ายนิดเดียวนี่เอง!” จากนั้นชายหนุ่มก็ถามต่อ “แล้วรูปผลไม้ล่ะ? ทำยังไง?”
ถังหว่านใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปโจวอี้ แล้วกดส่งให้ตัวเองอีกครั้งเพื่อเป็นการสาธิต
“เข้าใจแล้ว!”
“ไม่ต้องกังวล มีฟังก์ชันที่ยอดเยี่ยมกว่านี้! คุณอยากฝึกใช้ไหม?” ถังหว่านถามด้วยรอยยิ้ม
“อยากสิ! สอนผมที!” โจวอี้พยักหน้าทันที
“ฟังก์ชันใหม่ที่ฉันจะสอนคุณเรียกว่า การโอนเงิน” ถังหว่านใช้โทรศัพท์มือถือของโจวอี้เพื่อสาธิตการโอนเงินสองพันหยวนให้ตัวเอง
“มันเกือบจะเหมือนกับการส่งซองแดงเลย!” โจวอี้เห็นว่าใต้ซองแดงสองซองนั้น มีข้อความแจ้งว่า ‘สาวน้อยลูกอม ได้รับซองแดงของคุณแล้ว’
โจวอี้เปิดกลุ่ม WeChat อีกครั้ง และส่งซองแดงสองพันหยวนลงในกลุ่มตามจำนวนซองแดงที่ถังหว่านเพิ่งส่งไป ครั้นเห็นเพื่อนบ้านพากันคว้าซองแดงไปอย่างรวดเร็ว เขาก็ลองทำตามดูบ้าง สุดท้ายจึงคว้ามาได้สิบสามหยวนยี่สิบแปดเฟิน*[1] และเขายังพบว่า
‘สาวน้อยลูกอม 36 # ได้รับหกสิบหกหยวน!’
“เงินคุณเยอะมาก!” ถังหว่านพูดด้วยความหมั่นไส้พร้อมสีหน้าบึ้งตึง
“เงินอะไรครับ?” โจวอี้ถาม
“ซองแดงก็คือเงิน! ทองคำและเงินแท้เลยนะ!!” ถังหว่านกลอกตาด้วยความหน่ายใจ
“ผมรู้ แต่นั่นแค่สองพันหยวน! ตอนนี้ผมมีเงินเป็นล้าน ซึ่งการให้พวกเขาแค่สองพันหยวนถือว่าเล็กน้อยสำหรับผม” โจวอี้กล่าวอย่างโอ้อวด
“คุณไปเอาเงินมาจากไหน?!” ถังหว่านสงสัย ชายคนนี้มีอะไรให้น่าตกใจได้ตลอดจริง ๆ!
“ผมขายสมุนไพรและขายภาพวาด” โจวอี้ตอบ
“…”
ถังหว่านเกิดความสงสัย หากเธอจำไม่ผิด โจวอี้เพิ่งจะลงจากภูเขามาอยู่จินหลิงได้ไม่นาน นอกจากคอยมาดูแลและเล่นกับลูกสาวแล้ว เขาไปทำอะไรแบบนั้นจนได้เงินล้านมาได้อย่างไร?!
โจวอี้เห็นว่าขณะนี้ในกลุ่ม WeChat นั้นเพื่อนบ้านของเขากำลังสนทนากันอย่างสนุกสนาน อีกทั้งยังมีรูปภาพตลกต่าง ๆ และการเยินยอที่มาพร้อมการหยอกล้อเขา
“ขอบคุณ ท่านเศรษฐีใจป้ำ!”
“ความเย่อหยิ่งของชายร่างใหญ่”
“โปรดรับเข่าเล็ก ๆ ของฉันไปด้วย!”
โจวอี้ลองอ่านมันสองสามประโยคอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือลง
ภายในวิลล่า 42
อู๋ฉี่หางวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วส่ายหัว
สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ในกลุ่ม WeChat ทำให้เขารู้สึกรังเกียจเพื่อนบ้านคนใหม่ขึ้นมาเล็กน้อย
สมาชิกในกลุ่มเพิ่งจะมีจำนวนแค่ 100 คน แต่เพื่อนบ้านคนใหม่ยังให้ซองแดงขนาดใหญ่ถึงสองพันหยวน ซึ่งมันไม่ต่างอะไรกับการอวดรวย!
ไอ้พวกอวดรวยเหมือนสามล้อถูกหวย!
“ผู้หญิงคนนั้นฉวยไปตั้งเก้าสิบแปดหยวนแน่ะ และยังได้รับรางวัล ‘โชคดีที่สุด’ ด้วย!”
หลีฟางคว้าโทรศัพท์มือถือเดินไปที่เรือนกล้วยไม้ด้านนอกอย่างมีความสุข “ที่รัก คุณนี่มันอ่อนจริง ๆ น่าเสียดาย คว้ามาได้แค่สามสี่หยวนเอง ฮ่า ๆ!”
“คุณเป็นคุณนายที่มีทรัพย์สินตั้งมากมายหลายเท่า ทำไมคุณถึงดูมีความสุขนักที่ได้เงินแค่เก้าสิบแปดหยวนล่ะ?” อู๋ฉี่หางหัวเราะและอดไม่ได้ที่จะบ่น
“คุณไม่เข้าใจหรอก มันไม่ใช่แค่การเล่นสนุกไร้สาระ เราเรียกมันว่าการมีส่วนร่วม มันสนุกดีนะ” หลีฟางตอบพลางยิ้มอย่างมีความสุข
“ก็ได้ ที่คุณพูดมาก็มีเหตุผล” อู๋ฉี่หางเบ้ปากพลางส่ายหัว “การส่งซองแดงก็เป็นแค่เรื่องตลกสำหรับกลุ่มเพื่อนบ้าน ถ้าจะส่งซองแดงกันก็เชิญตามสบาย ทุกคนน่าจะมีความสุขดีแหละ เพื่อนบ้านคนใหม่ส่งซองแดงราคาแพงถึงสองพันหยวนนี่ก็ดีเนอะ เชอะ! รวยนัก!”
“ที่รัก เขาเป็นถึงสามีของดาราดังเชียวนะ เขาก็ต้องมีปัญญาส่งซองแดงสองพันหยวนอยู่แล้ว บางทีสำหรับเขา เงินจำนวนนั้นถือว่าเล็กน้อยเลยด้วยซ้ำ” หลีฟางกำลังปกป้องเพื่อนบ้านคนใหม่
“โฮ่ ๆ ถังหว่านหาเงินได้มากกว่านั้นอีก เขาแกล้งทำมาเป็นหมาป่าหางใหญ่อะไรเนี่ย” อู๋ฉี่หางกลอกตา เขายังคงรู้สึกไม่ถูกชะตากับไอ้เพื่อนบ้านคนใหม่นี้อยู่ดี
“นี่! ทำไมวันนี้คุณใจร้ายจัง? ถ้าสามีของดาราดังจะเป็นคนธรรมดา ๆ ก็ได้ไหมล่ะ หรือเพราะคุณรู้ว่าเขาหนุ่มกว่าและยังรวยมาก คุณเลยอิจฉาเขา แล้วก็มาหึงฉันเหรอ?!”
“ผมอิจฉาเขางั้นเหรอ อย่ามาพูดจาเหลวไหล! คุณว่าใครแก่หมดสมรรถภาพแล้วไม่รวยฮะ?!” อู๋ฉี่หางเริ่มจะโกรธเคืองขึ้นมา
“เอาล่ะ ๆ! คุณยังหนุ่มยังแน่นก็ได้ เตะปี๊ปก็ดัง แถมยังรวยมากด้วย! ฉันโชคดีที่สุดที่ได้คุณเป็นสามี คุณโกรธไหมล่ะ?! หึงไหมล่ะ?!” หลีฟางเอ่ยหยอกล้อ
“ผมหึงคุณ!” อู๋ฉี่หางกล่าวเสียงขุ่น แต่ใบหน้าของเขากลับมีรอยยิ้ม
ครู่ต่อมา…
“พี่อู๋ เตรียมส่วนผสมยังไงดี ฉันเอาไวน์ดี ๆ มาสองขวดแล้ว”
ท่ามกลางเสียงพูดคุยเคล้าเสียงหัวเราะนั้น คู่รักวัยกลางคนคู่หนึ่งก็เดินมาที่ประตู พร้อมกับลูกสาววัยประมาณสิบสองถึงสิบสามปี
“พร้อมแล้ว คืนนี้สะโพกแกะมีมากพอให้ย่างแล้ว” อู๋ฉี่หางหัวเราะอย่างมีความสุข
“ฮ่า…”
และไม่นานนัก คู่หนุ่มสาวอีกคู่ก็มาพร้อมกับลูกชายวัยเจ็ดแปดขวบ
ทั้งสามครอบครัวนี้เป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้กันที่สุดในวิลล่านี้ พวกเขารู้ทุกอย่างของกันและกัน งานเลี้ยงอาหารค่ำเช่นนี้ไม่เคยมีแค่ครั้งสองครั้ง
เมื่อโจวอี้และถังหว่านมาที่นี่พร้อมกับลูกสาวตัวน้อย เตาถ่านบนตะแกรงก็กลายเป็นสีแดง บ่งบอกได้ว่าสามารถที่จะย่างเนื้อได้แล้ว
“โอ้…โจวอี้มาแล้ว! คุณเป็นแขกที่หายาก แล้วก็คุณดาราใหญ่ คุณควรพาลูกสาวมาเล่นที่บ้านพวกเราบ่อย ๆ นะ” หลีฟางเห็นครอบครัวนี้เป็นครั้งแรก จึงต้อนรับพวกเขาด้วยความกระตือรือร้นทันที
“พี่หลี ขอโทษที่รบกวนคุณนะครับ” โจวอี้ยิ้ม
“พี่หลี นี่เป็นของขวัญสำหรับคุณและพี่อู๋ ฉันหวังว่าคุณจะชอบมัน” ถังหว่านยื่นกล่องของขวัญให้อีกฝ่าย
“ไม่ต้องห่วง ที่นี่คนเยอะมาก แค่คุณบอกว่าจะมา แค่นี้ก็ดีแล้ว แล้วคุณเอาของขวัญมาด้วยทำไม?” หลีฟางกล่าวด้วยรอยยิ้ม เธอรับกล่องของขวัญมาแล้วยื่นให้สามี จากนั้นก็อุ้มถังเหมียวเหมี่ยวมาไว้ในอ้อมแขน
“มาเถอะ ให้ฉันแนะนำคุณได้รู้จักกับสามีของฉัน อู๋ฉี่หาง เรียกเขาว่า เฒ่าอู๋ก็ได้ ส่วนนี่คือหวังเจิ้งเหว่ย ที่อาศัยอยู่ในวิลล่า 9 ถัดจากเขาคือ หูชุ่ย ภรรยาของเขา ส่วนนี่คือหยางจื่อต้ง อาศัยอยู่ในวิลล่า 56 และนี่ก็โจวลี่ลี่ ภรรยาของเขา…”
“สวัสดีครับ พี่ชายและพี่สาวทุกคน…” โจวอี้ทักทายอย่างอบอุ่น จากนั้นก็โบกมือให้ถังหว่านส่งกล่องของขวัญสองกล่องที่เหลือให้หูชุ่ยและโจวลี่ลี่ตามลำดับ
“ผมรู้ว่าวันนี้มีเพื่อนบ้านสองคนมาด้วย จึงเตรียมของขวัญและของที่ทำเองมาให้ หวังว่าทุกคนจะชอบพวกมัน” โจวอี้ยิ้ม
“น้องโจวสุภาพเกินไปแล้ว” หวังเจิ้งเหว่ยยิ้ม
“ผมไม่คิดว่าจะมีของขวัญมาให้เราด้วย ขอบคุณมากนะน้องโจว” หยางจื่อต้งรับมันด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
ทั้งคู่แอบยกย่องความสามารถของโจวอี้ในการจัดการเรื่องต่าง ๆ
พวกเขาล้วนเป็นคนร่ำรวย จึงไม่ได้สนใจว่าของขวัญที่โจวอี้เตรียมไว้จะมีมูลค่ามากน้อยเพียงใด แต่การที่โจวอี้มาที่บ้านของอู๋ฉี่หางและหลีฟางเพื่อมอบของขวัญให้พวกเขา ก็ทำให้รู้สึกประทับใจเป็นอย่างมาก
เดิมทีอู๋ฉี่หางไม่ค่อยถูกชะตากับโจวอี้มากนัก ทว่าตอนนี้ก็ได้เริ่มรู้สึกดีกับอีกฝ่ายขึ้นมาบ้างแล้ว
วันนี้หลีฟางได้เชิญสมาชิกในครอบครัวของโจวอี้มาปาร์ตี้บาร์บีคิว และตั้งใจจะสานสัมพันธ์ให้เป็นเพื่อนบ้านที่ใกล้ชิด
“โจวอี้ ของขวัญที่คุณนำมาให้พวกเขาคือสิ่งที่คุณทำเองสินะ เราเปิดดูเลยได้ไหม?” เธอถามโจวอี้ด้วยรอยยิ้ม
“แน่นอนครับ”
โจวอี้ยิ้มพลางพยักหน้า
[1] สกุลเงินเหรียญของจีน เทียบได้กับ ‘สตางค์’ ของไทย
