หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 4 ความเข้าใจผิดทั้งหมด (รีไรท์)
บทที่ 4 ความเข้าใจผิดทั้งหมด (รีไรท์)
บทที่ 4 ความเข้าใจผิดทั้งหมด (รีไรท์)
หัวใจของถังหว่านไหวสั่น แต่ประสบการณ์ที่ตรากตรำฟันฝ่าในอุตสาหกรรมบันเทิงที่ผ่านมาทำให้หญิงสาวสะกดกั้นอารมณ์เอาไว้ได้ บนใบหน้าของเธอจึงยังคงความสงบเยือกเย็นและสง่างามอยู่
หญิงสาวไม่เอื้อนเอ่ยคำใดกับตำรวจ ดวงตาจ้องไปที่โจวอี้ เอ่ยถามขึ้นว่า “คุณไม่ได้บอกว่าคุณจะไม่มีทางออกจากภูเขาชางหลางตลอดชีวิตหรอกหรือ แล้วคุณออกมาทำไม”
“ผมมาหาลูกสาว”
โจวอี้แสดงสีหน้าซับซ้อนพอ ๆ กับอารมณ์ของเขา
ชายหนุ่มนึกว่าการแยกทางที่ผ่านมาของเขาและถังหว่านจบสิ้นไปแล้ว และความรู้สึกของตอนยังเยาว์วัยก็เป็นเพียงหมอกควัน
น่าเสียดายที่โชคชะตาช่างน่าขันเสียเหลือเกิน ทันทีที่ตนมีลูกสาว เขาก็ตระหนักถึงสายสัมพันธ์ที่มิอาจคลายระหว่างตัวเขากับถังหว่านขึ้นมา
“แล้วไงต่อ?” ถังหว่านถามอีกครั้ง
“ผมจะแต่งงานและรับผิดชอบคุณ ผมจะดูแลคุณไปตลอดชีวิตเอง” โจวอี้กล่าว
“ไม่ ในเมื่อฉันให้กำเนิดเธอ ฉันก็เลี้ยงดูเธอได้” น้ำเสียงของถังหว่านเต็มไปด้วยความเฉยเมย
“แต่เธอต้องการพ่อ พ่อแท้ ๆ และครอบครัวที่สมบูรณ์ไม่ใช่หรือ ผมเอาข้าวของ บัตรประจำตัวประชาชนและทะเบียนบ้านออกจากภูเขามาแล้ว” โจวอี้คะยั้นคะยอ
ใบหน้าถังหว่านกลับบิดเบี้ยว
เปลวไฟแห่งความโกรธในดวงตาของเธอปะทุขึ้น ความกลัว ความกังวล ความเจ็บปวดและความคับข้องใจที่พลุ่งพล่านเข้ามาทำให้ใกล้จะระเบิดอยู่ร่อมร่อ
แต่แล้ววินาทีถัดมา ถังหว่านก็ยิ้มออกมา
แม้ความงดงามบนใบหน้าจะปลุกเร้าจิตวิญญาณผู้คนที่ได้มองเพียงใด รอยยิ้มของเธอกลับเยือกเย็นอย่างยิ่ง
“คุณไม่สมควรได้รับคำว่าครอบครัวหรอก”
คำพูดนั้นเป็นดั่งมวลภูเขาที่ตกลงบนหัวใจของชายหนุ่ม เขาไม่อาจพูดคำใดออกมาได้ชั่วขณะ
สมควรไหมงั้นเหรอ เขาไม่มีทางรู้หรอก
แม้ว่าโจวอี้จะไม่พอใจกับการปกปิดการตั้งครรภ์ของถังหว่าน แต่ความไม่พอใจของเขานั้นน้อยกว่าความรู้สึกผิดที่มีต่อเธอมาก เขานึกภาพออกว่าถังหว่านจะรู้สึกกดดันขนาดไหน เพราะตอนนั้นเธออายุแค่สิบแปดสิบเก้าเท่านั้น
ในห้องเรียนตอนนี้ ต่างคนต่างมองหน้ากัน เวลานี้แม้แต่คนโง่ก็สามารถเข้าใจได้ว่าโจวอี้เป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของถังเหมียวเหมี่ยว
ขณะที่ทั้งสองได้พูดเพื่อปลดเปลื้องภาระอันหนักอึ้ง การนินทาของคนรอบ ๆ ก็เหมือนกับกองไฟในทุ่งหญ้า
ดาราดังถังหว่านกับบิดาผู้ให้กำเนิดถังเหมียวเหมี่ยวงั้นเหรอ!
ถ้าเหตุการณ์วันนี้แพร่ระบาดออกไปจะไม่เป็นข่าวใหญ่เหรอ?
“เอาล่ะทุกคน ไม่มีอะไรแล้ว!”
เจิ้งเจียนหมิงขมวดคิ้วพลางโบกมือ เขาโกรธมากกับเหตุการณ์ที่เกิดจากความเข้าใจผิดครั้งนี้ “พวกคุณกลับไปที่สถานีกับเราเพื่อทำบันทึกด้วยครับ”
ในเวลานี้ หวงไห่เทาที่มาพร้อมกับคนสนิทหลายคนก็รีบเข้าไปในห้องเรียนโดยไม่สนใจการปรากฏตัวของตำรวจแต่อย่างใด เขาตะโกน สีหน้าพลันแข็งกระด้าง “ใครกล้ามาสร้างความเดือดร้อนที่นี่? ตระกูลหวงของฉันมีแต่คนดี เป็นที่นับน่าถือ… ”
คำพูดของเขาหายไปอย่างกะทันหัน รวมถึงฝีเท้าของเขาด้วย
แขนที่ยกขึ้นและนิ้วที่ชี้มาห้อยค้างกลางอากาศ สีหน้าเหมือนถูกผีหลอกก็มิปาน นั่นเพราะภาพสะท้อนในรูม่านตาคือใบหน้าของโจวอี้!
โจวอี้เห็นหวงไห่เทาเต็มสองตา สีหน้าพลันตกตะลึงไม่แพ้กัน ดวงตาชายหนุ่มส่อแววน่าสงสัย ก่อนจะเหลือบมองกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่นำด้วยมาอย่างรวดเร็ว
“หัวหน้า ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด” เฉินเยว่ฉินยิ้มอย่างขมขื่น
“หา? อ้อ ใช่ มันเป็นความเข้าใจผิด! ความเข้าใจผิด… แค่ก ถ้าโอเคแล้วฉันก็โล่งใจ” หวงไห่เทาเปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่าพลิกหน้าหนังสือเสียอีก
คนอื่นไม่ได้สังเกตอะไรเลย แต่เจิ้งเจี้ยนหมิงช่างคิดและช่างสังเกต หลังสังเกตเห็นความผิดปกติก็ถามขึ้นมาว่า “คุณรู้จักกันหรือ”
“ไม่รู้!”
“คนรู้จักเก่าน่ะ!”
หวงไห่เทาและโจวอี้เปิดปากของพวกเขาในเวลาเดียวกัน แต่กลับพูดไม่เหมือนกันซะงั้น
เจิ้งเจี้ยนหมิงยักไหล่ เอ่ยอย่างตรงไปตรงมาว่า “ในเมื่อคุณรู้จักเขา คุณ หวง คุณก็ควรกลับไปที่สถานีกับเราด้วย! อย่างไรก็เป็นแค่ความเข้าใจผิด คุณก็แค่ไปลงบันทึกเสียหน่อย”
“ผม… ผมจำเป็นต้องไปด้วยเหรอ?” หวงไห่เทารู้สึกผิดกับคำพูดตนเองทันที
“ครึ่งหนึ่งของคนในเมืองจินหลิงรู้ว่าคุณเป็นเจ้าของโรงเรียนอนุบาลนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นในที่ของคุณ คุณจะไม่ไปหรอ” เจิ้งเจี้ยนหมิงกล่าวอย่างโกรธเคือง
ถึงคนอื่นจะกลัวหวงไห่เทา แต่เขาไม่กลัว
แม้ว่าเจิ้งเจี้ยนหมิงจะเป็นเพียงรองผู้อำนวยการสถานีตำรวจท้องที่ในพื้นที่ใกล้เคียง แต่พ่อตาของเขาก็เป็นคนระดับสูงในเมือง มีหน้ามีตา เขาจึงไม่เคยเลือกที่รักมักที่ชัง!
หวงไห่เทาจึงยอมตกลงอย่างไม่เต็มใจ
โจวอี้ไม่สนใจหวงไห่เทา เขาเดินไปหาถังหว่าน พยายามอุ้มถังเหมียวเหมี่ยว ลูกสาวของเขาขึ้น แต่ถังหว่านกลับขยับหนี
“แม่ นี่พ่อของเหมียวเหมี่ยวจริง ๆ เหรอ?” ถังเหมียวเหมี่ยวกะพริบตา อวดขนตายาว ๆ ของเธอตอนที่จ้องไปยังโจวอี้ ดวงตากลมโตตอนนี้เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ถังหว่านเผชิญหน้ากับโจวอี้ด้วยความรู้สึกทั้งโกรธทั้งเสียใจ แต่เมื่อเธอหันไปเห็นลูกสาว ความรู้สึกซับซ้อนก็ตีขึ้นมา
หญิงสาวรู้ว่าตนไม่มีสิทธิ์ที่จะกีดกันลูกสาวจากความรักของพ่อ
แต่เธอก็จะไม่ยอมไม่คืนดีและไม่ให้ชายผู้โหดร้ายคนนี้เข้าใกล้ลูกสาวของเธอแน่
ภายใต้ความคลุมเครือในห้วงความคิด เธอทำได้เพียงส่งเสียง “อืม” เบา ๆ ออกมา มันเบาหวิวชนิดที่ว่าบางเท่าปีกของแมลงวันและยุงเลยทีเดียว
ดวงตาของถังเหมียวเหมี่ยวเป็นประกายขึ้นมาทันทีที่ผู้เป็นแม่ยอมรับ
โจวอี้มองดูอดีตภรรยาและลูกสาวที่อยู่ข้างหน้า ถอนหายใจอยู่ในใจเงียบ ๆ เขารู้ว่าการหายตัวไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมาทำให้พวกเธอแปลกใจ อย่างไรเร่งรัดไปก็เสียเวลาเปล่า ถ้าต้องการให้พวกเขายอมรับ ค่อย ๆ เข้าหาคงดีกว่า
สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คืออาการเจ็บป่วยของลูกสาว
“ให้ลูกสาวผมกินยาเม็ดนี้ด้วย! มันช่วยรักษาอาการหวัดของเธอได้” โจวอี้ มอบเม็ดยาสีขาวให้ถังหว่านพลางกำชับ
ไอ้เม็ดน้ำตาลนี้เนี่ยนะจะช่วยเหมียวเหมี่ยวได้?
ถังหว่านทั้งประหลาดใจทั้งลังเล เธอรู้ว่าโจวอี้รู้เรื่องยาและเป็นลูกศิษย์ของหมอสันโดษในภูเขาชางหลาง
หากเป็นยาจากใครอื่น หญิงสาวคงไม่รีรอที่จะปฏิเสธ แต่เธอก็อยากจะรักษาลูกสาวให้หายดี… ในที่สุดเธอจึงตกลงรับยาและเกลี้ยกล่อมให้ถังเหมียวเหมี่ยวกินยา
ต่อมาถังหว่านและโจวอี้ก็ตามเจิ้งเจี้ยนหมิงกลับไปที่สถานีตำรวจและลงบันทึกประจำวัน
หลังจากลงบันทึกเรียบร้อยแล้วแล้ว โจวอี้ก็เดินออกจากสถานีตำรวจพร้อมกับทุกคน แม้ว่าจะเห็นว่าหวงไห่เทาเดินออกจากประตูสถานีตำรวจด้วยท่าทางราวกับจะวิ่งหนีอยู่รอมร่อ เขาไม่ได้ขอให้เจ้าตัวหยุด
คนเราหนีไปไม่ได้ตลอดหรอก
โจวอี้เดินตามถังหว่านที่เดินออกไปพร้อมกับลูกสาวในอ้อมแขนโดยไม่พูดอะไรสักคำ ดวงตาของเขาแน่วแน่เป็นอย่างยิ่ง
“อย่าตามเรามานะ” ในที่สุดถังหว่านก็หยุดลงที่หน้ารถ เธอหันกลับมาจ้อง โจวอี้ด้วยสายตาเย็นชา “คุณเห็นลูกแล้วใช่ไหม ลูกน่ะเก่งมาก และฉันก็มีชีวิตที่ดีมาก เราไม่ต้องการให้คุณดูแลเราอีกแล้ว ไม่ต้องการให้คุณรับผิดชอบด้วย เพราะงั้นกลับภูเขาชางหลางไปซะเถอะ อย่าปรากฏตัวต่อหน้าเราอีก”
“เสี่ยวว่าน คุณรู้จักนิสัยของผมดี คุณไล่ผมไม่ได้หรอก” โจวอี้ส่ายหัว
“ถ้าคุณไม่ไปก็ช่าง แต่อย่ามายุ่งกับพวกเราอีก” ถังหว่านกล่าวอย่างโกรธเคือง
“ผมเป็นพ่อของเหมียวเหมี่ยว ยังไงลูกก็ต้องการความรักจากพ่อ ผมเป็นคนของคุณแล้ว ถึงคุณจะไม่ยอมรับ ผมก็อยากจะไล่ตามคุณอีกครั้ง” โจวอี้พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ป่วยเปล่าเนี่ย?” ถังหว่านถามอย่างโกรธ ๆ
“หลายปีที่ผ่านมาฉันหาแฟนไม่ได้ด้วยซ้ำ จะไปแต่งงานกับใครได้ไง”
ในตอนนั้น ใบหน้านวลนิ่มก็แวบเข้ามาในใจของโจวอี้ แต่เขาก็สลัดมันออกไปอย่างไร้ความปรานี
