หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า - บทที่ 94 ค้นหาความจริง
บทที่ 94 ค้นหาความจริง
บทที่ 94 ค้นหาความจริง
โจวอี้ไม่เชื่อในสิ่งที่เกาเฟิงพูดทั้งหมด และไม่ต้องการเปิดเผยข้อมูลว่าเขาอาจเป็นผู้รอดชีวิตจากตระกูลโจว เมื่อเผชิญหน้ากับการสอบถามของอีกฝ่าย เขาจึงค่อย ๆ ส่ายหน้าและตอบออกไปว่า “ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเขาคือเมื่อสามปีที่แล้วที่เขาหลานเมิ่ง ผมไม่เคยเห็นเขาเลยตั้งแต่เขาออกไปเก็บสมุนไพร”
“คุณมีข้อมูลติดต่อของเขาไหม?” สายตาแปลก ๆ แวบผ่านดวงตาของเกาเฟิง
“ภูเขาชางหลางไม่มีสัญญาณโทรศัพท์มือถือ ผมไม่ได้เล่นตลกกับคุณนะ ผมเพิ่งมีโทรศัพท์มือถือก็ตอนที่มาจินหลิงนี่แหละ” โจวอี้ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม
“น้องโจวเคยอยู่ในภูเขาเหรอ?” เกาเฟิงรู้สึกประหลาดใจ
“ใช่ ก่อนที่ผมจะอายุยี่สิบสี่ปี ผมไม่เคยออกไปข้างนอกมาก่อนเลย” โจวอี้กล่าว
เกาเฟิงรู้สึกแปลก ๆ
เขารู้สึกว่าคำพูดและบุคลิกของโจวอี้ไม่เหมือนกับคนในท้องถิ่นที่เติบโตขึ้นมาในหุบเขา
“น้องโจว โรคของถงถง…” เกาเฟิงลังเล
“ปล่อยให้เขาเข้ามา ผมจะตรวจสอบให้” โจวอี้กล่าว
“ดี!”
เกาเฟิงเรียกโจวถงเข้ามา แต่โจวถงตะโกนว่าเขาไม่ได้ป่วยและจะไม่ยอมให้โจวอี้รักษา
“ถงถง เชื่อฟังเถอะ หมอโจวเป็นหมอมหัศจรรย์ ถ้าเขารักษาลูกได้ ลูกจะฉลาดขึ้น ในอนาคตไม่ว่าลูกจะเล่นวิดีโอเกมหรือเรียนรู้สิ่งอื่น ๆ มันก็จะมีพลังมากขึ้น” เกาเฟิงโน้มน้าว
“จริงเหรอครับ?”
“จริงสิ!”
เกาเฟิงพยักหน้าอย่างหนัก
โจวถงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็ตกลงอย่างไม่เต็มใจ
โจวอี้รู้สึกถึงชีพจรของโจวถง และพบว่าอีกฝ่ายมีสมรรถภาพทางร่างกายอันยอดเยี่ยม และมีพลังปราณที่แข็งแกร่งมาก
“เป็นยังไงบ้าง?” เมื่อเกาเฟิงเห็นโจวอี้ปล่อยชีพจรของโจวถง เขาก็เอ่ยถามอย่างรวดเร็ว
“ไม่สามารถวินิจฉัยได้” โจวอี้ส่ายหน้า
“น่าเสียดาย!” เกาเฟิงรู้สึกผิดหวัง
“ไม่น่าเสียดายหรอก ผมรู้เทคนิคการฝังเข็ม ให้เขาลองเถอะ ถึงแม้จะรักษาไม่หาย แต่ก็จะไม่ส่งผลเสียต่อเขา”
“ตกลง!” เกาเฟิงพยักหน้า
โจวอี้ขอให้โจวถงนั่งบนเก้าอี้ ในขณะที่เขาดึงเข็มเงินออกมาและนำไปใช้อย่างระมัดระวังตามทิศทางการฝังเข็ม
ไม่กี่นาทีต่อมา โจวอี้ก็ดึงเข็มเงินออก
“คุณรู้สึกยังไง?” โจวอี้ถามโจวถง
“รู้สึกยังไงบ้าง” โจวถงถามกลับอย่างโง่เขลา
โจวอี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว และเมื่อมองไปที่เกาเฟิง โจวอี้ก็พูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่มีทางหาย ผมไม่แน่ใจว่าเขาเป็นตั้งแต่เกิดหรือเป็นเพราะได้รับบาดเจ็บสาหัส”
ยังไม่ชัดเจนว่าโจวถงเกิดมามีปัญหาด้าน IQ หรือเป็นเพราะเกิดอุบัติเหตุกับอีกฝ่าย
หลังจากนั้นไม่นาน โจวอี้ก็ลุกขึ้นและจากไป
พอออกมาจากห้อง สีหน้าของชายหนุ่มก็คล้ำลง
แววตาของโจวอี้เผยประกายเย็นเยียบ
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดที่จะสำรวจชีวิตของตัวเอง เพราะรู้สึกว่าพ่อแม่ของเขาเต็มใจที่จะทิ้งเขาไป เขาก็ไม่จำเป็นต้องคิดถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวนั้นอีก
แต่ตอนนี้เขาไม่ได้คิดอย่างนั้น
ถ้าเขาเป็นผู้รอดชีวิตจากตระกูลโจวจริง ๆ แสดงว่าตระกูลโจวถูกทำลายล้างในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
โจวอี้ค่อย ๆ ยกแขนขึ้นและสัมผัสบนหน้าอกตำแหน่งของหัวใจ
มีรอยแผลเป็นบริเวณนี้
รอยแผลเป็นนั้นมีอยู่ตั้งแต่เขาจำความได้
ตามคำบอกเล่าของอาจารย์ มันคือบาดแผลที่เคยเกือบจะปลิดชีวิตของเขาไปแล้ว
ทันใดนั้น หลี่หงอี้พลันปรากฏตัวต่อหน้าโจวอี้
“น้องโจว บอสเกาโอเคไหม”
“โอเคครับ ไม่มีปัญหา” โจวอี้ตอบ
“ดีแล้ว!” หลี่หงอี้ยิ้ม
“คุยกันระหว่างเดินไปดีไหม?” โจวอี้แนะนำ
“ครับ”
เมื่อพวกเขาออกจากอาคาร โจวอี้ก็สังเกตเห็นว่าข้างนอกฝนตก
“คุณรู้จักตัวตนของบอสเกามากแค่ไหน” โจวอี้ถามอีกฝ่าย
“เขาเป็นเศรษฐีผู้นำของตระกูลเกา มีกลุ่มบริษัทจำนวนมากภายใต้การควบคุมของครอบครัวของพวกเขา พวกเขายังดำเนินธุรกิจที่หลากหลาย แม้แต่ธุรกิจคาสิโนที่มีชื่อเสียงที่สุดในออสเตรเลียก็อาจมีส่วนแบ่งให้ตระกูลเกา” หลี่หงอี้กล่าว
“พี่หลี่ คุณช่วยผมตรวจสอบสถานการณ์เฉพาะของตระกูลเกาได้ไหม ยิ่งเอกสารการสอบสวนมีรายละเอียดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี”
“ไม่มีปัญหา” หลี่หงอี้พยักหน้าอย่างครุ่นคิด จากนั้นจึงถามว่า “คุณมีศัตรูกับตระกูลเกาเหรอ”
“ไม่!” โจวอี้ส่ายหัว
“แล้วคุณ…”
“ผมแค่อยากรู้เกี่ยวกับตระกูลเกาและเกาเฟิงให้มากขึ้น” โจวอี้ตอบ
เพียงเพราะความอยากรู้?
หลี่หงอี้ไม่เชื่อในสิ่งที่โจวอี้พูด แต่เขายังต้องการผูกมิตรกับโจวอี้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะตรวจสอบสถานการณ์ของตระกูลเกาและพยายามทำให้โจวอี้พอใจ
สี่ทุ่ม
โจวอี้นั่งแท็กซี่ไปที่เซียงจางวิลล่า
โจวอี้เห็นเฉิงฮ่าวในชุดดูดีอยู่ที่นอกลานบ้าน
“น้องโจว เกิดอะไรขึ้น ทำไมมาหาผมดึกขนาดนี้” เฉิงฮ่าวมีกลิ่นเหล้าฟุ้ง แต่เขาไม่ได้เมา
“พี่เฉิง ผมขอถามอะไรหน่อย”
“ไปพูดที่บ้านสิ”
โจวอี้ปฏิเสธ “พี่สะใภ้ควรพักผ่อน เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ”
“โอเค!”
ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย พวกเขาเดินไปตามทางเดินหน้าบ้านพักเพื่อไปยังศาลาที่อยู่ไม่ไกล
“พี่เฉิง คุณรู้เรื่องโลกโบราณมากแค่ไหน” โจวอี้ถามขึ้นมา
“ค่อนข้างมาก เพราะผมเคยเป็นนักศิลปะการต่อสู้แบบโบราณ แต่ความสำเร็จของผมนั้นแย่มาก” เฉิงฮ่าวหัวเราะ
“คุณเคยได้ยินเรื่องนิยายซ่อนเร้นไหม”
“นิกายซ่อนเร้น? แน่นอน ผมเคยได้ยินชื่อมัน แต่ผมไม่เคยเห็นใครที่มาจากนิกายซ่อนเร้นมาก่อน ว่ากันว่าศิษย์ของนิกายนี้เป็นคนลึกลับ แม้ว่าจะมีกองกำลังป้องกันแบบโบราณอยู่บ้าง หรือหากมีการรวมตัวกันในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณ พวกเขาก็ไม่ค่อยเข้าร่วม”
“นั่นค่อนข้างลึกลับ!” โจวอี้ถึงกับประหลาดใจ
“น้องโจว ทำไมถึงถามถึงนิกายซ่อนเร้น”
“ผมได้ยินจากเพื่อนคนหนึ่งว่านิกายที่ซ่อนเร้นเป็นการดำรงอยู่ที่พิเศษมากในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณ ซึ่งคล้ายกับสำนักโอสถของเรา ผมก็เลยอยากรู้” โจวอี้กล่าว
“มันเป็นเรื่องจริง แต่ความพิเศษของนิกายซ่อนเร้นนั้นไม่สำคัญ ในขณะที่ความพิเศษของสำนักโอสถของคุณคือการรักษาผู้บาดเจ็บและช่วยชีวิตผู้ตาย มันแตกต่างกันนะ” เฉิงฮ่าวหัวเราะ
โจวอี้คลำหาบุหรี่แล้วยื่นให้อีกฝ่ายพลางถอนหายใจ “ผมไม่รู้เกี่ยวกับโลกของศิลปะการต่อสู้โบราณมาก่อน แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมได้เห็นนักสู้โบราณหลายคนปรากฏตัวออกมา และรู้สึกว่ามันดูอันตรายมาก”
โจวอี้หยิบบุหรี่แล้วพูดออกมาช้า ๆ ขณะที่ควันบุหรี่ลอยออกมา “แม้ว่าสำนักโอสถจะมีตำแหน่งพิเศษในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณ ตราบใดที่มีเพื่อนก็จะมีศัตรู ตอนนี้ผมอยู่ในแสงสว่างแล้ว ส่วนสำนักโอสถของเราซ่อนตัวอยู่ในความมืด หากมีศัตรูโผล่ออกมา ผมคงอยู่เฉย ๆ ต่อไปไม่ได้”
“ผมเคยได้ยินอาจารย์ของผมพูดว่าการทำลายโลกศิลปะการต่อสู้โบราณได้เกิดขึ้นแล้ว ดังนั้นต้องระวังเมื่ออยู่ข้างนอก ในตอนแรก ผมไม่รู้สถานการณ์พวกนี้มาก่อน ผมไม่ได้จริงจังกับมัน แต่ตอนนี้ผมคิดว่าอาจารย์ของผมพูดถูก” โจวอี้ยิ้มอย่างขมขื่น
“ใช่ ในทศวรรษที่ผ่านมา ทั้งสองตระกูลถูกทำลาย คนเหล่านั้นโหดเหี้ยมและโหดร้าย มันน่ากลัวมาก”
“สอง? สองตระกูลไหน?” โจวอี้ถามด้วยความประหลาดใจ
