หม่ามี๊ตัวร้ายกับเสนาบดีตื๊อรัก นิยายอัพทุกวันเข้ามาดูก่อน - ตอนที่ 40 บิดาบุตรสาวพบหน้า (1)

ตอนที่ 40 บิดาบุตรสาวพบหน้า (1)

ในเทือกเขาหมั่งฮวง แม้อวิ๋นจูกับไห่สือซานจะถูกลมปราณสายนี้โจมตีเช่นกัน แต่พวกเขาสัมผัสได้เพียงแวบเดียว มันจึงทำให้พวกเขาสั่นสะท้านทั้งที่ไร้ความหนาวเท่านั้น

ไห่สือซานยังไม่เคยสัมผัสลมปราณที่แข็งแกร่งเท่านี้มาก่อน ไม่ถูกสิ เขาถามอย่างหวาดกลัว “นี่มันเกิดอะไรขึ้น รา…”

เขาคิดจะเอ่ยว่ารานีอสูร แต่แล้วเขาก็คิดได้ว่ารานีอสูรไม่น่าจะมีลมปราณที่แข็งแกร่งเท่านี้ หรือว่า…รานีอสูรจะเลื่อนขั้นอีกแล้ว

อวิ๋นจูเดาความคิดของไห่สือซานได้อย่างแม่นยำ นางส่ายหน้าสีหน้าเคร่งขรึม “ไม่ใช่รานีอสูร แต่เป็นอวิ๋นซู่”

“อวิ๋นซู่หรือ” นามนี้ประหนึ่งสายฟ้าฟาดใส่หู แม้ไห่สือซานจะเคยได้ยินมาเพียงครั้งเดียวเขาก็จดจำได้อย่างแม่นยำ ใครให้เขาแซ่อวิ๋น แล้วใครให้เขาเป็นเจ้าลัทธิของลัทธิศักดิ์สิทธิ์เล่า

เนื่องจากเรื่องชั่วช้าที่พ่อลูกหมาป่าตาขาวตระกูลอวิ๋นคู่นั้นทำกับอวิ๋นจูสองพ่อลูก ไห่สือซานจึงมีภาพจำเกี่ยวกับอวิ่นซู่ไม่ดีเท่าไรนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อลมปราณของเจ้าหมอนี่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ แข็งแกร่งยิ่งกว่าราชันอสูรเสียอีก ไห่สือซานรู้สึกขนลุกไปทั้วร่าง ทั้งหวั่นเกรงแล้วก็ชิงชัง “เขาเก็บตัวฝึกวิชาอยู่ไม่ใช่หรือ เร็วขนาดนี้ก็เลิกเก็บตัวแล้วหรือไร”

อวิ๋นจูพยักหน้า “เกรงว่าเขาคงจะออกมาแล้ว”

ยังห่างจากวันที่จะเลิกเก็บตัวฝึกวิชาอย่างเป็นทางการอีกหลายวัน แต่ดูเหมือนเขากำลังเตือนใครสักคนอยู่

พวกเขาหรือ

ในสมองของอวิ๋นจูเพิ่งจะมีความคิดผุดขึ้นมา ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ถึงลมปราณที่ไม่ด้อยกว่าของอวิ๋นซู่สักนิดมาจากทิศทางที่ตั้งจวนมู่อ๋อง ลมปราณที่แฝงความรู้สึกเย็นยะเยือกอันไร้ที่สุดสุดสายนั้นกดลมปราณของอวิ๋นซู่กลับไปได้อย่างง่ายดาย

ลมปราณสายนี้ทำให้คนที่สัมผัสมันรู้สึกไม่ดีนัก ไห่สือซานรู้สึกเหมือนหนังหัวของตนถูกมีดคมกริบบางๆ เล่มหนึ่งกรีดผ่านไป ความรู้สึกเช่นนี้ช่างไม่ปกติเลยจริงๆ เขาถึงขั้นยกมือขึ้นมาลูบกระหม่อมของตนเองเพราะอยากรู้ว่ามันยังอยู่จริงหรือไม่

กล่าวกันว่ายอดฝีมือประมือ หายนะย่อมตกใส่หัวปลาทั่วทั้งสระน้ำ แม้เขาจะไม่ใช่ปลาในสระน้ำ แต่ก็เกือบจะถูกลมปราณของทั้งสองคนเล่นงานจนตายเช่นกัน

เขาไม่กล้าจินตนาการเลยว่าหากคนใดคนหนึ่งใช้กระบวนท่าเล่นงานเขา เขาจะมีจุดจบอย่างไร

ไห่สือซานขนลุกซู่ ขยับตัวเข้าไปใกล้อวิ๋นจูอย่างไม่สนว่าจะขายหน้าสักนิด

อวิ๋นจูไม่ชอบให้คนนอกมาอยู่ใกล้ตนเองโดยเฉพาะผู้ชาย ทว่าเวลานี้นางกลับไม่สนใจเรื่องที่ไห่สือซานขยับมาใกล้ นางกำลังมองไปยังทิศทางที่ตั้งจวนมู่อ๋องอย่างนิ่งอึ้ง ในดวงตามีแววตาสับสนงุนงงปรากฏขึ้นมาจางๆ

ไห่สือซานมองนาง “คนผู้นั้นเมื่อครู่…คือราชันอสูรหรือ”

แม้เขาจะไม่คิดว่าราชันอสูรจะมีลมปราณที่น่ากลัวถึงเพียงนั้น แต่นอกจากราชันอสูร จวนมู่อ๋องก็ไม่มียอดฝีมือที่ร้ายกาจกว่าแล้วนี่ ดังนั้นหากไม่ใช่ราชันอสูรโต้กลับอวิ๋นซู่ แล้วจะเป็นผู้ใดได้อีกเล่า

“จักรพรรดิอสูร” อวิ๋นจูตอบ

ไห่สือซานตะลึง “จักร จักรพรรดิอสูรหรือ ไม่ใช่ว่าเขา…”

ไห่สือซานมองไปทางลัทธิศักดิ์สิทธิ์ แล้วหันกลับไปมองจวนมู่อ๋อง จากนั้นจึงถามอย่างตกตะลึงอย่างยิ่ง “เขาถูกสะกดอยู่ที่เกาะอิ๋นหูไม่ใช่หรือไร เหตุใดจึงวิ่งไปที่จวนอ๋องได้เล่า”

เรื่องนี้เกรงว่าต้องถามจักรพรรดิอสูรเองแล้ว

แค่ช่วงเวลาที่ออกมาตามหาเด็กน้อยคนหนึ่ง ที่จวนมู่อ๋องก็มีจักรพรรดิอสูรโผล่มาคนหนึ่ง เด็กน้อยอยู่ในมือเย่ว์หวา อย่างน้อยก็ยังรับประกันได้ว่าปลอดภัย แต่ผู้คนในจวนอ๋องตกอยู่ในมือของจักรพรรดิอสูร เกรงว่าคงจะโชคร้ายมากกว่าโชคดี

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อวิ๋นจูจึงตัดสินใจเปลี่ยนทางกลับไปที่จวนอ๋อง

ภายในจวนอ๋อง ทุกสิ่งกลับมาสงบแล้ว ทุกคนเริ่มวุ่นวายกับงานของตนเองอีกครั้ง เมื่อผ่านคมดาบคาวโลหิตจนคุ้นชิน ทุกวันเดินเฉียดใกล้ประตูผีวันละสองรอบแต่ไม่เป็นอะไร แม้แต่บ่าวรับใช้ที่ไม่รู้สถานการณ์เหล่านั้นก็ยังเริ่มใจกล้าเหมือนได้กินดีเสือต่อให้อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่รู้อะไรเลยก็ตาม

เรือนฟางชุ่ยหยวนยังทำงานอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเช่นเดิม

ฮองเฮาเยี่ยหลัวยัง ‘ขัง’ ยิ่นอ๋องไว้ในห้องของตนเอง จู่ๆ ยิ่นอ๋องก็นึกเสียใจที่ตนเองไม่กลับลัทธิศักดิ์สิทธิ์ไปเสีย ตอนนี้อยากจะผละตัวจากไปก็ไม่ได้แล้ว…

อีกด้านหนึ่งจักรพรรดิอสูรกับจิ่งอวิ๋นนั่งอยู่ในลานบ้าน อ่านตำราไปพลางกินถั่วเคลือบน้ำตาลไปพลาง

จักรพรรดิอสูรมีถั่วเคลือบน้ำตาลของตนเองจานหนึ่ง เฉียวเวยทอดถั่วเคลือบน้ำตาลมาให้จิ่งอวิ๋นอีกจานหนึ่ง จิ่งอวิ๋นกินช้ามาก ทว่าถั่วหนึ่งจานนี้กลับร่อยหรอลงอย่างรวดเร็ว เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

จักรพรรดิอสูรกำลังอ่านตำราอย่างเพลิดเพลิน

จิ่งอวิ๋นอ่านตัวอักษรเยี่ยหลัวออกแล้ว เขาค้นพบว่าตำราของท่านลุงกลับหัวอยู่ แต่จิ่งอวิ๋นรู้สึกว่าเขาร้ายกาจมาก เพราะขนาดกลับหัวก็ยังอ่านเข้าใจ เขาจะต้องเก่งเกาจไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!

ไม่นานจูเอ๋อร์ก็เดินออกมาจากในห้อง

นางสวมอาภรณ์สีขาวนวลตัวน้อยที่ปิงเอ๋อร์เย็บให้ใหม่ บนศีรษะหวีขนมัดเป็นมวยตึงเปรี๊ยะลูกน้อย ประดับปิ่นหยกจิ๋วเล่มหนึ่งซึ่งความจริงคือต่างหูหยกชิ้นน้อยของปิงเอ๋อร์

มือขวาของจูเอ๋อร์ยกถั่วเคลือบน้ำตาลจานน้อยจานหนึ่งออกมา มือซ้ายถือตำราไม้ไผ่จิ๋วหนึ่งเล่ม ตำราไม้ไผ่ขนาดเท่าฝ่ามือสองข้างของลิงตัวนี้เป็นสิ่งที่ปิงเอ๋อร์ทำให้มันเช่นกัน พักนี้เฉียวเจิงยุ่งเหลือเกิน จึงไม่มีเวลาสนใจมันเท่าไร

จูเอ๋อร์ก้าวเดินมาประหนึ่งเทพเซียนแล้วนั่งลงข้างตัวจักรพรรดิอสูร สองมือถือตำราไม้ไผ่ที่ความจริงไม่มีอะไรเขียนอยู่บนนั้นขึ้นมาอ่านอย่างเพลิดเพลิน

ตอนที่อวิ๋นจูกลับมาถึงจวนอ๋อง นางก็เห็นคนตัวใหญ่กับเจ้าสองตัวจ้อยนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายในลานบ้าน คนหนึ่งกินถั่วเคลือบน้ำตาล คนหนึ่งอ่านตำรา คนหนึ่งกินถั่วเคลือบน้ำตาลไปอ่านตำราไป ทั่วทั้งเรือนมีเสียงกร้วมๆ อันคุ้นเคยดังลั่นเต็มไปหมด รวมไปถึง…กลิ่นอายของบัณฑิตคงแก่เรียนที่ทำให้คนรู้สึกแปลกประหลาดสายหนึ่ง

จิ่งอวิ๋นกลับมาแล้ว อวิ๋นจูรู้สึกโล่งอก

หลังจากนั้นฝีเท้าของอวิ๋นจูก็ชะงัก สายตาจับอยู่บนร่างของบุรุษอาภรณ์สีขาวที่มีบรรยากาศดุจเทพเซียนคนนั้น

ไห่สือซานเห็นบุรุษคนนี้แล้ว แต่เขาไม่กล้าคาดเดาเกี่ยวกับตัวตนของจักรพรรดิอสูรจริงๆ เขาเหลือบดูภายในลานบ้าน จากนั้นถามอวิ๋นจูเสียงเบา “อวิ๋นฮูหยิน จักรพรรดิอสูรอยู่ที่ใดเล่า พวกเราเข้าใจผิดใช่หรือไม่”

ภายในลานบ้านสงบสุขเช่นนี้ ไม่เหมือนถูกมารร้ายกระหายการเข่นฆ่าตนนั้นบุกมาทำลายสักนิดเลยนะ!

อวิ๋นจูไม่เอ่ยตอบ นางมองบุรุษผู้นั้นด้วยสีหน้าซับซ้อน

ไห่สือซานเหลือบเห็นสีหน้านี้ของนาง หัวใจก็เย็นวาบทันใด คงไม่ใช่ว่าเป็นบุรุษคนนี้จริงๆ หรอกกระมัง

แต่นี่ไม่เหมือนเลยนะ!

เริ่มตั้งแต่ระดับราชันอสูร หน้าตาของนักรบมรณะจะเริ่มน่าเกลียดจนทนดูไม่ได้ แต่คนตรงหน้าผู้นี้นอกจากหน้าตาจะไม่อัปลักษณ์ บนร่างยังไม่มีกลิ่นอายของนับรบมรณะแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเขากลับมีกลิ่นอายของเซียนผู้มิใช่ปุถุชนคนธรรมดา

หากบอกว่าคนผู้นี้คือจักรพรรดิอสูร ผู้ใดจะเชื่อกันเล่า

อีกอย่างจักรพรรดิอสูรคือบิดาของอวิ๋นฮูหยินไม่ใช่หรือ เขาหน้าตาไม่เห็นเหมือนอวิ๋นฮูหยินสักนิดเลยนะ!

สิ่งที่ไห่สือซานไม่รู้ก็คือเมื่อมาถึงขอบขั้นเดียวกับจักรพรรดิอสูร ไม่มีวิชาต้องห้ามใดที่ใช้ไม่ได้อีกต่อไป วิชาเชิดหุ่นก็ดี วิชาแปลงโฉมก็ดี ทุกสิ่งล้วนไม่เป็นปัญหาทั้งสิ้น ใบหน้านี้ความจริงแล้วไม่ใช่ใบหน้าเดิมของจักรพรรดิอสูร แต่เป็นหน้าตาหลังจากที่แปลงโฉมแล้ว

คนธรรมดาอาจมองไม่เห็นความแตกต่าง แต่อวิ๋นจูยังพอมองออกอยู่บ้างเล็กน้อย

แต่ถึงแม้ว่าอวิ๋นจูจะมองออก แต่นางก็ไม่คิดจะก้าวเข้าไปทำความรู้จักกับเขา ไม่ว่าอย่างไรบุรุษคนนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับนางอีกแล้ว นับตั้งแต่เขาตั้งใจจะเปลี่ยนตนเองให้กลายเป็นนักรบมรณะที่เป็นมนุษย์ก็ไม่ใช่ เป็นภูตผีก็ไม่เชิง เขาก็ไม่ใช่บิดาของนางอีกต่อไป

ช่วงเวลาในชีวิตที่ต้องเสียเปล่าไปมากกว่าครึ่งชีวิตของนางล้วนเริ่มต้นตั้งแต่บุรุษคนนี้ธาตุไฟเข้าแทรก

ยามที่นางต้องการเขามากที่สุด เขากลับเล่นงานนางอย่างสาหัสถึงชีวิต

นางไม่ต้องการเขาแล้ว ต่อให้เขาหวนกลับมาก็ไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไป

อวิ๋นจูเดินผ่านด้านหลังของจักรพรรดิอสูรไปพร้อมกับสีหน้าเย็นชา

แต่เดิมจักรพรรดิอสูรไม่สนใจคนสองคนที่จู่ๆ ก็โผล่มาในลานบ้าน แต่เมื่ออวิ๋นจูเดินเฉียดผ่านข้างกายเขาไป เทพผีก็ดลใจให้เขาหันไปมองอวิ๋นจู

อวิ๋นจูกลับไม่มองเขาสักนิด นางเดินไปที่ห้องของตนเองพร้อมกับสีหน้าเย็นยะเยือก

จักรพรรดิอสูรมองอวิ๋นจู แล้วก็หันไปมองถั่วเคลือบน้ำตาลเม็ดสุดท้ายในจาน จู่ๆ เขาก็ยกจานขึ้นมาก้าวไปขวางทางของอวิ๋นจูเอาไว้

อวิ๋นจูอยากจะหลบ ทว่าพลังระดับจักรพรรดิอสูรใช่ว่าใครจะหลบพ้นจากเขาได้ตามใจเสียเมื่อไร

อวิ๋นจูจึงถูกเขาขวางทางไว้เช่นนี้

เขายื่นจานไปตรงหน้าอวิ๋นจู

อวิ๋นจูผินหน้าหนี

เขาถือถั่วเคลือบน้ำตาลขึ้นมาแล้วโยนจานกลับไปที่โต๊ะ เขาใช้กำลังภายในโยนมันออกไป จานกระเบื้องเคลือบที่กระแทกกับโต๊ะหินจึงไม่แตกเสียหาย เขาจับมืออวิ๋นจูขึ้นมาแล้ววางถั่วเคลือบน้ำตาลเม็ดสุดท้ายลงกลางฝ่ามือของนาง

อวิ๋นจูมองถั่วเคลือบน้ำตาลกลางฝ่ามือ โทสะผุดพรายขึ้นมาจากทั่วร่าง ความทุกข์ทรมาน ความแค้นที่นางต้องประสบพบพานตลอดหลายปีที่ผ่านมามีค่าเท่าถั่วเคลือบน้ำตาลเม็ดเดียวเท่านี้เองหรือ ให้ถั่วเคลือบน้ำตาลเม็ดเดียวแล้วจะให้นางอภัยให้กับทุกสิ่งที่เขาทำให้นางต้องเผชิญอย่างนั้นหรือ!

นางไม่เอาด้วยหรอก!

อวิ๋นจูขว้างถั่วเคลือบน้ำตาลไปทางขวาเต็มแรง

ร่างของจักรพรรดิอสูรขยับฟึบเดียวก็หายไป อึดใจต่อมาเขาก็ถือถั่วเคลือบน้ำตาลที่อวิ๋นจูขว้างทิ้งกลับมา

อวิ๋นจูขว้างใหม่ไปทางซ้าย

จักรพรรดิอสูรหายวับไปอีกหน อึดใจต่อมาเขาก็ถือถั่วเคลือบน้ำตาลที่ถูกอวิ๋นจูขว้างทิ้งไปกลับมาอีก

อวิ๋นจูโกรธจนตัวสั่น นางคว้าถั่วเคลือบน้ำตาลไปทางสระน้ำน้อยนอกเรือนฟางชุ่ยหยวน!

ผลปรากฏว่าย่อมขว้างทิ้งไม่สำเร็จอีกเช่นเคย ชั่วพริบตาก่อนที่ถั่วเคลือบน้ำตาลจะจมลงไปในทะเลสาบ มันก็ถูกจักรพรรดิอสูรเหินมาคว้าเอาไว้อย่างรวดเร็วได้ทันเวลาพอดี

จักรพรรดิอสูรเดินต้อยๆ เอาถั่วเคลือบน้ำตาลมาวางไว้กลางฝ่ามือของอวิ๋นจูอีกหน

อวิ๋นจู “…”

อวิ๋นจูโกรธจนเดินหนี!

ราชันอสูรเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นจากในเงามืด

หลังจากอวิ๋นจูกลับห้องนางก็ขังตนเองไว้ในห้อง แล้วตบถั่วเคลือบน้ำตาลที่ไม่ว่าจะขว้างทิ้งอย่างไรก็ขว้างทิ้งไม่สำเร็จเม็ดนั้นลงกับโต๊ะ!

ไม่ทันไรเสียงแกรกก็ดังขึ้น บานประตูเปิดออก

แม้จะขัดกลอนประตูไว้ แต่สำหรับยอดฝีมือผู้เหนือมนุษย์เหล่านั้น มันก็ไม่ต่างอันใดกับฉีกกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง

หนนี้คนที่มาไม่ใช่จักรพรรดิอสูร แต่เป็นราชันอสูร

ราชันอสูรแอบเมียงๆ มองๆ ด้านในเป็นอย่างแรก เมื่อแน่ใจแล้วว่าอวิ๋นจูกับถั่วเคลือบน้ำตาลล้วนยังอยู่ทั้งสองอย่าง เขาจึงยืดตัวยืนตรง อกผายไหล่ผึ่งเดินเข้ามาอย่างหล่อเหลาองอาจ

เขาล้วงถั่วเคลือบน้ำตาลที่ซ่อนไว้สองเม็ดออกมาจากอกเสื้อของตนเอง แล้วยื่นให้ตรงหน้าอวิ๋นจูอย่างหยิ่งทะนงโอหัง!

แม่นาง ถั่วเคลือบน้ำตาลเม็ดนี้ให้เจ้า!