หม่ามี๊ตัวร้ายกับเสนาบดีตื๊อรัก นิยายอัพทุกวันเข้ามาดูก่อน - ตอนที่ 50 ยิ่นอ๋องผู้ถูกกระทำ (1)

ตอนที่ 50 ยิ่นอ๋องผู้ถูกกระทำ (1)

ยิ่นอ๋องมองเห็นสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาวิ่งฉิวเข้ามาหาตน สัญชาตญาณของคนฝึกวรยุทธ์ทำให้เขาเบี่ยงหลบโดยไม่ต้องคิด แต่กระนั้นก็ยังคงหลบไม่พ้น ถูกโผเข้าหาดังอั๊ก แผ่นหลังทั้งแผ่นล้มกระแทกอย่างแรงลงกับพื้นที่ทั้งเย็นและแข็ง

ความรู้สึกปวดร้าวอย่างรุนแรงทำให้เขาสงสัยว่าศีรษะของตนแตกกระจายออกแล้วหรือไม่

แน่นอนว่ากระดูกก็เหมือนจะหลุดออกจากตำแหน่งไปประมาณหนึ่งด้วย

สองตาของเขาเห็นดาวระยิบระยับ ข้างหูเป็นเสียงสูดหายใจเฮือกของศิษย์ลัทธิศักดิ์สิทธิ์ ไม่ได้ดูก็รู้ว่าตนขายขี้หน้าไปมาจริงๆ แต่ตอนนี้โลกเขาหมุนคว้างไปหมด ทำอะไรไม่ได้ทั้งสิ้น พอเขาหายจากอาการมึนงง แผ่นแป้งขนาดใหญ่ที่บึกบึนกำยำตรงหน้าก็เกือบทำให้เขาตกใจจนเป็นลมไปอีกครั้ง!

ยอดหญิงงามยกยิ้มมุมปาก “พอใจกับสิ่งที่เจ้าได้เห็นรึไม่”

ยิ่นอ๋องเป็นลมสลบไปอย่างงดงาม…

ศิษย์ลัทธิศักดิ์สิทธิ์ไม่รู้ว่ายอดหญิงงามคือใคร แต่เมื่อครู่นางพูดเป็นภาษาจงหยวน ในหมู่พวกเขาโดยมากฟังกันไม่เข้าใจ ย่อมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีฐานะเช่นไร ยังคิดว่าเป็นยอดฝีมือสักคนของฝั่งอวิ๋นจูที่น่าเกรงกลัวมากเสียอีก จนกระทั่งแม่ชีน้อยทั้งสามวิ่งกรูกันลงจากอัฒจันทร์แล้วร้องเรียกอามาๆ ทุกคนถึงได้เข้าใจว่านี่คือฮูหยินของเจ้าสำนักน้อยของพวกเขา?!

เจ้าสำนักน้อยเหตุใดถึงได้รสนิยมดุดันเช่นนี้!

ใต้หล้าทั่วท้องนภามีดอกไม้ใบหญ้าอยู่มากมาย เหตุใดถึงไปหลงรักไม้ยืนต้นเข้าเสียได้!

ศิษย์ทุกคนพากันปิดปาก ตาจะบอด ตาจะบอด ตาจะบอด…

ยอดหญิงงามรู้ตัวอย่างรวดเร็วว่าพ่อของลูกนางสลบไปแล้ว แต่นางไม่คิดว่าอีกฝ่ายสลบไปเพราะตน นางคิดเพียงว่าอีกฝ่ายตื่นเต้นเกินไป เลือดเลยสูบฉีดจนหมดสติไป

นางกดจุดตรงเหนือปากให้เขาอย่างหวังดีจนเขาฟื้นคืนสติกลับมา

ยิ่นอ๋องที่ได้สติ “…”

เหตุใดถึงต้องทำให้ข้าฟื้น ให้ข้าตายไปเถิด…

ยิ่นอ๋องคิดมาตลอดว่าตนซ่อนตัวอย่างดี สตรีนางนี้ไม่มีวันหาเขาเจอตลอดชั่วชีวิตนี้ ไฉนเลยเขาจะรู้ว่าข่าวที่เขากับบุตรทั้งสามถูกคนเยี่ยหลัว “จับตัว” ไปถูกส่งไปถึงชนเผ่าเก่าเย่ว์นานแล้ว ยอดหญิงงามก็ไม่ใช่คนโง่อะไร กอปรกับองครักษ์เกราะทมิฬที่คอยบังเอิญชี้เบาะแส คงยากที่จะตามหามาไม่ถึงที่นี่ โ

เพียงแต่การที่นางตามมาถึงได้ถูกเวลาเช่นนี้ ไม่ใช่สิ่งที่องครักษ์เกราะทมิฬกะเกณฑ์เอาไว้ นี่เป็นโชคชะตาของตัวยิ่นอ๋องเอง

หากเร็วกว่านี้ บางทียิ่นอ๋องอาจจะควบคุมสถานการณ์ได้ ช้ากว่านี้ก็อาจจะมาไม่ทันกาล

ไม่ช้าไม่เร็วกำลังดีเช่นนี้คือโชคชะตาทั้งสิ้น

ทางด้านหนึ่งมีศิษย์หัวใสตะโกนขึ้นว่า “เช่นนี้ไม่นับ! นางเป็นฮูหยินของเจ้าสำนักน้อย! นางเป็นคนของพวกเรา!”

เฉียวเวยถามฟู่เสวี่ยเยียนด้วยความงงงวย “เขาพูดว่าอะไร”

ฟู่เสวี่ยเยียน “เขาบอกว่า ยอดหญิงงามเป็นฮูหยินของเจ้าสำนักน้อย ไม่ใช่คนของพวกเรา”

เฉียวเวยยิ้มแล้วบอกว่า “เช่นนั้นเจ้าบอกเขาที ยิ่นอ๋องกับคุณหนูจากชนเผ่าเกาเย่ว์ยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงาน จะนับเป็นฮูหยินของเจ้าสำนักน้อยไม่ได้”

ฟู่เสวี่ยเยียนยกมุมปากอย่างอดขำไม่ได้ แล้วถ่ายทอดคำพูดเฉียวเวยให้ศิษย์ลัทธิศักดิ์สิทธิ์ฟัง

คนของลัทธิศักดิ์สิทธิ์โกรธกันจนหน้าขาวซีด

ยอดหญิงงามลูบใบหน้ายิ่นอ๋องอย่างอ่อนโยน ใช้ภาษาเยี่ยหลัวที่ฟังดูแปร่งหูเอ่ยเสียงก้องว่า “พวกเจ้าให้เขาแต่งข้าเป็นฮูหยิน แล้วการประลองครั้งนี้ข้าจะถือว่าข้าไม่เคยเข้าร่วมมาก่อน”

ทุกคนพากันหันขวับไปมองยิ่นอ๋อง

ถึงแม้จะเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบาก แต่เพื่อลัทธิศักดิ์สิทธิ์ ท่านก็ทำตามที่ “หญิงงาม” ว่าแล้วกัน!

ยิ่นอ๋องเอ่ยด้วยความคับแค้น “ข้า…ให้ตาย…ก็ไม่…แต่งกับ…เจ้า…”

ยอดหญิงงามพลันใช้สองมือจับตัวยิ่นอ๋องที่ดิ้นสู้สุดชีวิตกลับลงกับพื้น!

การประลองครั้งนี้ยิ่นอ๋องแพ้อย่างหมดรูป ทั้งเกียรติทั้งศักดิ์ศรีสูญสิ้นไปจนหมด น่ากลัวว่าคงกลับมายืดอกต่อหน้าผู้คนไม่ได้ไปอีกพักใหญ่

…

ยอดหญิงงามกับแม่ชีน้อยทั้งสามอยู่กันที่ลัทธิศักดิ์สิทธิ์

ไม่มีใครกล้าไม่ให้พวกนางอยู่ต่อ เพราะถึงอย่างไรแม่ชีน้อยทั้งสามมือหนึ่งจับอาปา อีกมือหนึ่งจับอามา เจ้าสำนักน้อยไม่ได้พูดอะไร พวกเขายังจะพูดอะไรได้อีกหรือ

ยิ่นอ๋องอันที่จริงแล้วพูดไม่ได้ เพราะถูกสกัดจุดไว้

การประลองห้ายกผ่านไปแล้วสามยก ผลคะแนนคือสองต่อหนึ่ง เฉียวเวยได้สอง ลัทธิศักดิ์สิทธิ์ได้หนึ่ง เฉียวเวยกับเฮ่อหลันชิงขอแค่ได้อีกตาเดียว ลัทธิศักดิ์สิทธิ์กับเมืองเหนือยอดเมฆก็จะเป็นของพวกเขาแล้ว

เพียงแต่ที่ทำให้เฉียวเวยรู้สึกงุนงงก็คือ ลัทธิศักดิ์สิทธิ์เกิดเรื่องใหญ่เพียงนี้ อวิ๋นซู่ก็ยังไม่ออกมาให้เห็นอีก ช่างข่มโทสะได้ดียิ่งนัก

เพียงแต่ต่อให้เขาข่มโทสะได้ดีเพียงใด พรุ่งนี้อย่างไรก็ต้องออกมา เพราะถึงอย่างไรนอกจากเขาแล้ว ลัทธิศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดก็ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเฮ่อหลันชิงอีก นอกเสียจากว่าเขาจะไม่ต้องการลัทธิ์ศักดิ์สิทธิ์แล้ว

“ตอนนี้พวกเราจะทำอะไรกันล่ะ” ไห่สือซานเลิกคิ้วถอนหายใจถาม

การประลองในวันนี้รวดเร็วจนน่าอัศจรรย์ แค่ชั่วเวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อเท่านั้น ลัทธิศักดิ์สิทธิ์ก็แพ้ราบคาบแล้ว เวลานี้ฟ้ายังสว่างโร่ ยังไม่ถึงเที่ยงวันเลยด้วยซ้ำ

เฉียวเวยหันไปถามเฮ่อหลันชิง “ท่านแม่ นี่ก็ยังเช้าอยู่ พวกเราไปตามหาจักรพรรดิอสูรกันสักหน่อยดีหรือไม่” ดฯฌซ,ฑ๊โฌฮฤ

เฮ่อหลันชิงตอบเสียงเรียบว่า “เจ้านั่นมีอะไรน่าตามหากัน”

ในใจเฉียวเวยรู้ดีว่าท่านแม่ของตนยังไม่พอใจที่จักรพรรดิอสูรเกือบสังหารนางอยู่ จึงรีบเอ่ยปลอบว่า “ข้าก็ไม่ได้อยากหรอก แต่คือ… เวลานี้เขาไม่มีสติ หากเกิดคนของลัทธิศักดิ์สิทธิ์ตามหาตัวเขาเจอเข้าแล้วใช้ประโยชน์จากเขามาเล่นงานพวกเรา พวกเราจะไม่เท่ากับมีศัตรูเพิ่มมาหนึ่งคนหรือ”

เฮ่อหลันชิงส่งเสียงหึเย็นๆ “ให้เขามาสิ! ข้ากลัวเขาหรือไร”

เฉียวเวยกอดแขนมารดาไว้ เอ่ยเอาใจว่า “ท่านแม่ข้าเก่งเพียงนี้ ย่อมไม่เกรงกลัวผู้ใดทั้งสิ้น! เพียงแต่พวกเราจะประมาทคนเลวชาติอย่างพวกลัทธิศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ ท่านแม่ว่าจริงหรือไม่”

เฮ่อหลันชิงตอบรับอย่างไม่ใส่ใจ

พวกนางจึงตกลงกันเช่นนี้ คณะของพวกเขาออกจากลัทธิศักดิ์สิทธิ์ แบ่งกำลังพลออกเป็นหลายสาย แล้วเริ่มตามหาภายในเมืองเหนือยอดเมฆ

ส่วนเด็กทั้งสองให้อยู่ในความดูแลขององครักษ์เกราะทมิฬ เดินเล่นกันไปภายในเมือง

เมืองเหนือยอดเมฆเป็นสถานที่ที่ดี ผู้คนเป็นเลิศ สิ่งปลูกสร้างมีความเก่าแก่และยิ่งใหญ่ ทั้งยังให้บรรยากาศที่แปลกใหม่ จิ่งอวิ๋นกับวั่งซูชื่นชอบยิ่งนัก จึงมองกันตาปริบๆ ไปตลอดทาง

เฉียวเวยไปกับเสี่ยวไป๋ ออกเดินไปทางตะวันออก ที่พวกนางไปกันทางตะวันออกเป็นเพราะเคยศึกษาอย่างลึกซึ้งมาแล้ว ว่ากันว่าร้านถังหูลู่ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเหนือยอดเมฆ อยู่ทางตะวันออกนี้เอง

เมื่อไม่มีถั่วเคลือบน้ำตาลให้กิน บางทีถังหูลู่อาจจะพอขัดตาทัพไปได้

ทางนี้ คณะของเฉียวเวยออกตามหากันทุกซอกทุกมุม อีกด้านหนึ่ง ยิ่นอ๋องกลับถูกยอดหญิงงามประคอง (แบก) กลับที่พักของตน

อาคารหินลักษณะคล้ายปราสาทแห่งนี้มีทั้งหมดสองชั้น แต่ละห้องกว้างใหญ่จนแทบไม่อยากเชื่อ ทางเดินก็ทั้งยาวทั้งสว่างโร่ แล้วยังมีบันไดให้แม่ชีน้อยทั้งสามได้กระโดดเล่นกันด้วย

แม่ชีน้อยทั้งสามเล่นกันอย่างสนุกสนาน

ยิ่นอ๋องถูกยอดหญิงงามผลักเข้าไปในห้อง ยอดหญิงงามยังเอาที่ขัดประตูลงเสียด้วย

ว่ากันว่าไม่พบหน้าหนึ่งวันคล้ายห่างกันสามใบไม้ร่วง นี่พวกเขาไม่รู้ไม่ได้พบกันมากี่วันแล้ว

ยิ่นอ๋องถลึงตาใส่นางอย่างทั้งอับอายและขุ่นเคือง

นางคลายจุดใบ้ให้ยิ่นอ๋อง

ยิ่นอ๋องเปล่งเสียงได้ก็ตั้งต้นด่าทอทันที “เจ้ามันสตรีฟั่นเฟือน! อย่าได้คิดแตะต้องข้าแม้แต่ปลายนิ้วเชียวนะ!”

ยอดหญิงงาม “หึหึ”

ยิ่นอ๋องควานหาของในตู้หัวเตียง หาอยู่นานในที่สุดก็ได้เชิงเทียนมาอันหนึ่ง เขารีบเงื้อเชิงเทียนขึ้น หมายจะทุบใส่ศีรษะของยอดหญิงงาม

ยอดหญิงงามมีหรือจะถูกอีกฝ่ายทุบได้ง่ายๆ

สตรีนางนี้ไม่รู้โตมาด้วยอะไร กำลังภายในน่ายำเกรงว่ายอดฝีมือแห่งยุทธภพอย่างยิ่นอ๋องเสียอีก

ยิ่นอ๋องมองใบหน้าอวบใหญ่ของอีกฝ่าย มักคิดว่าตื่นมานางจะต้องโกนหนวดทุกเช้าเป็นแน่!

ยิ่นอ๋องอาศัยช่วงที่นางไม่ทันระวังตัว กระโดดลงจากเตียง วิ่งไปทางประตูทันที!

เขาดึงประตูเปิด!

เขาพุ่งตัวออกจากห้อง!

พลั่ก!

ไม่ทันระวังเหยียบถูกลูกแก้วที่มีชีน้อยทั้งสามเล่นกันอยู่ที่พื้นจนหงายหลังล้ม

ห่างไปไม่ไกลมีศิษย์เดินลาดตระเวนผ่านมา

เขายื่นมือไปหาอีกฝ่าย “ช่วย…”

คำว่าด้วยยังไม่ทันพูดออกไป ก็ถูกยอดหญิงงามลากเขากลับเข้าห้องไปเสียแล้ว

…