หม่ามี๊ตัวร้ายกับเสนาบดีตื๊อรัก นิยายอัพทุกวันเข้ามาดูก่อน - ตอนที่ 62-2 การประลองครั้งสุดท้าย (2)

ตอนที่ 62-2 การประลองครั้งสุดท้าย (2)

บนอัฒจันทร์ฝั่งเหนือ เฉียวเวยยิ้มด้วยความยินดี “ท่านแม่ข้าชนะแล้ว! ข้ารู้อยู่แล้วเชียว! ท่านแม่ข้าจะต้องเอาชนะมันได้แน่!”

เฮ่อหลันชิงกดสายตาลงมองคนผู้นั้นทีหนึ่ง หยิบผ้าเช็ดหน้าสะอาดผืนหนึ่งจากอกเสื้อมาเช็ดคราวเลือดบนมือ ก่อนจะโยนผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นลงพื้นอย่างเฉยเมย แล้วหันหลังเดินจากไป

เพียงแต่สิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็คือ ในขณะที่นางกลับหลังหันไปและยกท้าวก้าวเป็นก้าวแรกนั้น บุรุษที่ถูกแทงทะลุศีรษะจู่ๆ ก็ลืมตาขึ้น!

บนอัฒจันทร์มีแต่เสียงสูดหายใจด้วยความหวาดผวา!

ไห่สือซานตกใจจนแทบจะหล่นจากเก้าอี้ “แกล้ง แกล้งๆๆๆ… แกล้งตายหรือ!”

เฮ่อหลันชิงถึงแม้จะมองไม่เห็นแต่สัญชาตญาณกลับรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ นางหยุดเดิน หันกลับไปนิ่งๆ

จึงเห็นบุรุษที่น่าจะแน่นิ่งไปแล้วค่อยๆ ยกมือขึ้นจับกริชบนศีรษะเอาไว้ แล้วดึงออกช้าๆ

“หึหึ~” เขาหัวเราะอย่างมาดร้าย

สีหน้าของทุกคนพลันเปลี่ยน นี่หากไม่เห็นด้วยตาตนเอง คงไม่มีใครเชื่อว่าคนที่ถูกกริชเสียบเข้าที่ศีรษะ จะยังสามารถกลับมามีชีวิตคล้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สมองและหัวใจแน่นอนว่าเป็นอวัยวะที่ไม่อาจแตะต้องซี้ซั้วได้ เฮ่อหลันชิงเสียบกริชเข้าศีรษะเขา จักรพรรดิอสูรเสียบทะลุหัวใจเขา แต่เขายังคงเป็นปกติดี… นี่คือสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่

ชั่วขณะนั้น กระทั่งเย่ว์หวายังรู้สึกสั่นสะท้าน

แต่ที่มากกว่าสั่นสะท้านคือความยินดีอันไร้ขอบเขต

เฮ่อหลันชิงไม่ได้คิดว่าตัวเองเก่งนักหรอกหรือ เช่นนั้นก็สู้ต่อสิ ดูสิว่าจะทำร้ายเขาให้ตายได้ก่อนหรือตัวเองจะเหนื่อยตายก่อน

เฮ่อหลันชิงเริ่มประลองฝีมือกับคู่ต่อสู้อีกครั้ง

ไม่รู้ว่าเพราะถูกแทงเข้าไปทีหนึ่งจึงคล้ายว่าถูกกระตุ้นหรืออย่างไร การโจมตีของอีกฝ่ายดูจะดุดันขึ้นกว่าก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด

แน่นอนว่าเพียงเท่านี้หากคิดจะสังหารเฮ่อหลันชิงให้ตายนั้นยังไม่พอ แต่เฮ่อหลันชิงคิดจะสังหารเขาก็ดูจะไม่ง่ายเช่นกัน

เฮ่อหลันชิงเงื้อหอกยาวส่องประกายสีดำเมี่ยมออกมา แทงทะลุเสียบอกอีกฝ่ายจนเป็นรู! โ

“คราวนี้เจ้าน่าจะตายแล้วสินะ”

ตัวเขาสั่นเทา ปากกระอักเลือดสดๆ ออกมา สายตาชะงักค้าง แต่วินาทีต่อมาจู่ๆ เขาก็คว้าข้อมือเฮ่อหลันชิงเอาไว้

เฮ่อหลันชิงฟาดฝ่ามือใส่เขากระเด็นออกไป!

เล็บที่แหลมคมของเขาข่วนหลังมือขาวผ่องของเฮ่อหลันชิงจนได้แผล เลือดสีแดงสดทะลักออกมา

เฉียวเวยสายตาพลันสั่นไหว “ท่านแม่!”

เฮ่อหลันชิงมองหลังมือที่ถูกข่วนเป็นแผลก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบว่า “ข้าไม่เป็นอะไร”

“หึหึ~” เขาหัวเราะพลางทะยานเข้าไปหาเฮ่อหลันชิง ฟาดฝ่ามือกลางอากาศ

เฮ่อหลันชิงปะทะฝ่ามือนี้กับเขา

ไหนเลยจะรู้ว่าจังหวะที่ฝ่ามือปะทะกันนั้น มือของเฮ่อหลันชิงถูกพลังมหาศาลดูดเอาไว้

เฮ่อหลันชิงมองเลือดสดๆ ของตนไหลทะลักออกมาจากรอยแผลเล็กๆ นั้นก่อนจะไหลเข้าไปยังตัวอีกฝ่าย

ไห่สือซานหน้าถอดสี “แย่แล้ว เขากำลังดูดเลือดจั๋วหม่า!”

เฉียวเวยคว้าผ้าม่านไว้แล้วไถลตัวลงจากอัฒจันทร์ นางชักกริชเฟิ่นเทียนออกมา เงื้อมือจะฟันใส่แขนอีกฝ่ายอย่างดุดัน

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น ยอดหญิงงามโผเข้ามา

บุรุษผู้นั้นถูกแทงไปครั้งหนึ่งแล้วยังถูกยอดหญิงงามถีบเข้าให้อีกทีหนึ่ง จึงกระเด็นลอยไปไกลหลายสิบลี้ก่อนจะตกกระแทกลงกับพื้น

อวิ๋นจูปวดศีรษะหนักขึ้นเรื่อยๆ

ภาพที่เห็นคล้ายเป็นเงาทับซ้อน แวบสลับไปมาอยู่ในหัว ดฮณ๊ฯดฯฌซ,

ไห่สือซานถามด้วยความร้อนใจว่า “อวิ๋นฮูหยิน เขาเป็นเทพมาจากแห่งหนใดกันแน่? เหตุใดถึงได้ชั่วร้ายเช่นนี้”

อวิ๋นจูกุมศีรษะไว้ ปวดจนสองตาแทบปริแตก “ข้าไม่รู้”

“มารโลหิต” บนอัฒจันทร์ฝั่งใต้ แม่เฒ่าเอ่ยกับยิ่นอ๋อง

ยิ่นอ๋องขมวดคิ้ว “มารโลหิต?”

แม่เฒ่าพยักหน้า “ถูกต้อง มารโลหิต ร่างกายของมารโลหิต ไม่ตายไม่ย่อยสลาย กระทั่งจักรพรรดิอสูรยังทำอะไรเขาไม่ได้ ทำได้เพียงสะกดเขาไว้เท่านั้น”

ยิ่นอ๋องเอ่ยอย่างใช้ความคิด “หากกล่าวเช่นนี้ ก็ไม่มีผู้ใดทำอะไรเขาได้งั้นสิ”

แม่เฒ่าเอ่ยอย่างสงบนิ่งว่า “มีเพียงสิ่งเดียวที่สามารถสังหารเขาได้”

“สิ่งใดกัน” ยิ่นอ๋องถาม

แม่เฒ่านิ่งไปก่อนจะตอบว่า “ดาบโหราจารย์”

บนลานประลอง เฮ่อหลันชิงเข้ามาขวางหน้าเฉียวเวยไว้ “เจ้ามาทำอะไร รีบขึ้นไปเดี๋ยวนี้”

เฉียวเวยบอกว่า “ท่านแม่ พวกเราอย่าสู้อีกเลย เจ้าสิ่งนี้ชั่วร้ายเกินไป ไว้กลับไปหาทางควบคุมมันให้ได้ก่อนค่อยกลับมาจัดการมันอีกทีจะดีกว่า”

เฮ่อหลันชิงเหลือบมองบุตรสาว “เวลานี้ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ว่าพวกเราอยากสู้หรือไม่ แต่อยู่ที่เขาว่าจะยอมหยุดเท่านี้หรือไม่”

“หึหึ~” คนผู้นั้นพุ่งขึ้นมาบนแท่นประลองที่มีเฉียวเวยเพิ่มเข้ามาอีกคน มันเผยสีหน้าปรีดิ์เปรม เห็นได้ชัดว่ามันมองเฉียวเวยว่าเป็นเหยื่อชิ้นงามเหมือนกัน

เฮ่อหลันชิงจับหัวไหล่บุตรสาวเอาไว้ แล้วผลักนางไปให้ยอดหญิงงาม “พาตัวนางขึ้นไป คอยดูนางไว้ให้ดี”

ยอดหญิงงามยักไหล่ คว้าข้อมือเฉียวเวยไว้ “ไปกันเถอะ อย่าสร้างความลำบากให้ท่านแม่เจ้าเลย”

เฉียวเวยถูกลากกลับขึ้นอัฒจันทร์

คนผู้นั้นดูเหมือนไม่อยากเสียเหยื่ออย่างเฉียวเวยไป มันจะคว้าตัวเฉียวเวยกลับมาด้วยความโกรธเกรี้ยว!

เฮ่อหลันชิงกระโดดถีบเขาจนล้มกลิ้งไปกับพื้น

แต่เขากลับไม่นิ่งอึ้งไปพักหนึ่งเหมือนก่อนหน้านี้ แต่กลับทยานตัวขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

มือของเขาคว้าข้อเท้าเฉียวเวยไว้ พอออกแรงกระตุก ก็จัดการดึงตัวเฉียวเวยกลับมาได้อย่างดุดัน!

เฮ่อหลันชิงเดือดจัด คว้าแขนข้างหนึ่งของเขาเอาไว้แล้วออกแรงบิด แขนของเขาเลยหลุดออกมาทั้งแขน!

เขาโก่งคอคำราม ปล่อยขาเฉียวเวยแล้วหันกลับไปโจมตีเฮ่อหลันชิงแทน

ครานี้เขาใช้วรยุทธ์ทั้งหมดที่มี ปากแผลตรงหลังมือเฮ่อหลันชิงที่ยาวไม่ถึงหนึ่งนิ้ว ดูจะทอดยาวขึ้นทันตา

ทั้งแขนของนางใกล้จะปริแตกเต็มที เฮ่อหลันชิงเลยรีบสะกัดจุดเอาไว้!

ชั่วขณะที่นางสกัดจุดตัวเอง บุรุษผู้นั้นเงื้อดาบแทงมาที่นาง

“ท่านแม่!”

เฉียวเวยขยับตัวโดยพลัน เข้าไปขวางหน้าเฮ่อหลันชิงไว้

พอได้ยินเสียงฉึก คมดาบก็แทงทะลุเข้าสู่ร่างกาย

เฉียวเวยก้มมองดาบที่แทงเข้าที่ท้องของต้น เนื้อตัวพลันเย็นวาบก่อนจะค่อยๆ ล้มลงกับพื้น

“ยัยหนู!”

“เสี่ยวเวย!”

“ฮูหยินน้อย!”

“จั๋วหม่าน้อย!”

เฉียวเวยไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ไม่ได้ยินอะไรเลย…