หม่ามี๊ตัวร้ายกับเสนาบดีตื๊อรัก นิยายอัพทุกวันเข้ามาดูก่อน - ตอนที่ 65-2 สังหารมารโลหิต (2)

ตอนที่ 65-2 สังหารมารโลหิต (2)

บนแท่นบวงสรวง ชีพจรของอวิ๋นจูได้รับการคลายออกแล้ว นางกลับไปที่เมืองเยี่ยเหลียงมารอบหนึ่งเพื่อรับตัวเฉียวเจิงมา

ยิ่นอ๋องให้คนเตรียมกระโจมรอไว้แล้ว เฮ่อหลันชิงกับเฉียวเวยอยู่ในกระโจมหลังหนึ่ง

เฉียวเจิงไม่ได้ร้องไห้กระซิกๆ เขาสงบนิ่งจนดูน่ากลัว

เขาหิ้วกระเป๋ายาเข้าไปในกระโจม และเริ่มดึงกริชที่ท้องออกให้เฉียวเวย

นอกจากเฮ่อหลันชิงแล้ว คนอื่นๆ รออยู่กันข้างนอกทั้งหมด

“ท่านยาย ท่านเข้าไปพักผ่อนก่อน ไว้พี่สะใภ้ฟื้นแล้วข้าจะไปเรียกท่านอีกที” ยอดหญิงงามไม่ถือว่าตนเองเป็นคนนอก มองเมินยิ่นอ๋องที่มุมปากกระตุกไม่หยุด เชื้อเชิญอวิ๋นจูเข้าไปยังกระโจมอีกหลังหนึ่ง

อวิ๋นจูเป็นห่วงเฉียวเวยกับจีหมิงซิว นางไม่รู้สึกง่วงสักนิด แต่นางปวดหัวหนักมาก ไม่เท่าไรก็นอนหลับไปจากกำยานสงบใจที่ยอดหญิงงามจุดทิ้งไว้ให้

ในถ้ำที่มืดมิด แม่นางน้อยค่อยๆ ได้สติ นางเริ่มจากขยับตัวก่อน พอขยับก็ได้รู้ว่าขาขวาของตนเจ็บมาก

“กรี๊ด…” นางร้องออกมาด้วยความทรมาน

คนที่ตัวเป็นสีแดงฉานนั่งขดตัวอยู่ในมุมมืด คอยมองนางอยู่เงียบๆ

แม่นางน้อยข่มความเจ็บแล้วลุกขึ้นนั่ง คิดอยากถกกางเกงขึ้นดูว่าขนตนเองเป็นอะไร แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด พอหันไปก็เห็น…ใครคนหนึ่งที่ตนไม่รู้จัก

ด้วยอายุของนางในเวลานี้ สิ่งที่แยกแยะระหว่างชายหญิงยังหยุดอยู่ที่ทรงผมกับเครื่องแต่งกาย แต่คนผู้นี้ใส่เพียงชุดหนังสัตว์ ผมเพ้าปล่อยสยาย ไม่รู้ว่าเป็นบุรุษหรือสตรี

แม่นางน้อยกะพริบตา เอ่ยถามด้วยความสงสัย “เจ้าเป็นใครหรือ”

อีกฝ่ายไม่ตอบ

แม่นางน้อยยื่นมือเล็กๆ ของตนออกมา แหวกเส้นผมที่ตกลงมาปิดหน้าของเขา

มือน้อยๆ ที่อบอุ่นและอ่อนนุ่ม ไปถูกหน้าผากอีกฝ่ายเข้าด้วยไม่ได้ตั้งใจ

เขาตะลีตะลานคลานกลับไป!

แม่นางน้อยคิดอยากตามเขาไป แต่พอขยับ ขาขวาก็เจ็บจี๊ดคล้ายมีอะไรทิ่มแทง

แม่นางน้อยร้องไห้จ้า

เขาคลานกลับมาอย่างคล่องแคล่ว มองแม่นางน้อยด้วยความใคร่รู้

แม่นางน้อยยื่นขาอ้วนป้อมของตนไปตรงหน้าเขา เอ่ยปนสะอื้นว่า “เจ้าดูสิ ข้าเลือดออกแล้วด้วย ข้าเจ็บหนักมากเลย ข้าคิดถึงท่านพ่อ…”

เขามองนางด้วยความงุนงง พักใหญ่เขามองไปที่แผลบนขานาง ลังเลอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็ยื่นมือที่เต็มไปด้วยคราบเลือดไปอังอยู่ห่างจากปากแผลไม่ถึงหนึ่งชุ่น

ไออุ่นร้อนพัดผ่านปากแผล แม่นางน้อยค่อยๆ รู้สึกดีขึ้น ไม่เจ็บเพียงนั้นอีก พอเขายกมือออก นางก็ตกใจที่ได้เห็นว่าแผลของนางหายไปแล้ว!

นางกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “ข้าหายแล้วๆ! ข้าหายแล้วจริงๆ!”

นางหยุดกระโดด มองอีกฝ่ายด้วยความยินดี มองอยู่พักหนึ่งนางก็ก้มศีรษะปลดยันต์สีทองแผ่นเล็กจากบนคอออกมา “ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยข้า อันนี้ข้าให้เจ้า”

เขาทำเสียงฮึดฮัด เบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจ

นางเอายันต์แผ่นเล็กใส่ให้ที่คอเขา

เขาก้มลงมองยันต์แผ่นเล็กที่คอตนก่อน แล้วยังหันหน้าไปมองนาง สุดท้ายหันไปมองซากศพแห้งของเสือที่อยู่ลึกเข้าไปในถ้ำ แล้วคลานออกไปเงียบๆ

ตอนเขากลับมา บนหลังมีกวางที่สิ้นสติเพิ่มเข้ามาตัวหนึ่ง

เขาโยนกวางตัวนั้นไปตรงหน้าแม่นางน้อย

แม่นางน้อยถามด้วยความตกใจว่า “มันเป็นอะไรหรือ”

เขาดันกวางตัวนั้นไปตรงหน้าแม่นางน้อย

แม่นางน้อย “เจ้าให้ข้าช่วยมันหรือ ข้าช่วยไม่เป็นหรอก”

เขาแยกเขี้ยวยิงฟัน

แม่นางน้อยก็แยกเขี้ยวยิงฟันบ้าง

เขาดันกวางเข้าไปใกล้ขึ้นอีก

แม่นางน้อย “ข้าช่วยไม่เป็นจริงๆ”

เขา “…”

เขาจับกวางตัวนั้นโยนออกไป

พอเขาหมุนตัวจะกลับไปตรงปากถ้ำ ก็เห็นว่าด้านหลังตน มีแม่นางน้อยคลานตามออกมาด้วย

แม่นางน้อยยิ้มมองเขาตาหยี

เขามองแม่นางน้อยที่คลานตามมาแล้วมองตนเองที่คลานอยู่บนพื้น เขาขมวดคิ้วมุ่น

“คุณหนู! คุณหนู!”

ห่างไปไม่ไกล มีเสียงตะโกนของสาวใช้เด็กดังมา

นัยน์ตาเขาพลันมีประกายสีเขียวสว่างวาบ

แม่นางน้อยนึกยินดี หันไปมองเขา “พี่เหลียนของข้ามาแล้ว!”

พูดจบนางก็ลุกขึ้น ปัดเศษหิมะบนมือ โบกมือให้คนที่อยู่ไกลออกไป “พี่เหลียน ข้าอยู่นี่!”

สาวใช้เด็กวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา พอเห็นว่าคุณหนูของตนไม่เป็นอะไรก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “คุณหนู ท่านทำข้าตกใจแทบแย่! ท่านวิ่งออกมาไม่บอกไม่กล่าวกันเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านไม่รู้หรือว่าข้าร้อนใจแทบแย่ ข้าวิ่งจนขาจะขวิดหมดแล้วเนี่ย!”

เขานั่งย่ออยู่กับพื้น สายตาหิวกระหายมองไปยังสาวใช้เด็กคนนั้น

สาวใช้เด็กรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ จึงค่อยๆ หันไปมองปากถ้ำที่อยู่ข้างกาย แต่กลับพบเขากับดวงตาที่เป็นสีเขียววาววับ สายตาที่ดูหิวกระหายนั้น คล้ายหมาป่าที่มองเห็นเหยื่อ นางร้อง “กรี๊ด” ขึ้นมาทีหนึ่ง!

“พี่เหลียน เจ้าไม่ต้องกลัว เขาเป็นคนดี เมื่อครู่ข้าบาดเจ็บ เป็นเขาที่ช่วยข้าไว้ เจ้าดูขาข้าสิ!” แม่นางน้อยดึงกระโปรงขึ้น แล้วเริ่มโอ้อวดขาข้างขวาที่หายดีแล้วของตน

แม่นางน้อยรีบจับกระโปรงคุณหนูนางลง เอาเสื้อคลุมกันลมสวมให้นางพลางเอ่ยต่อว่า “คุณหนู ท่านเป็นกุลสตรี จะเอาเนื้อตัวให้บุรุษที่ไหนไม่รู้ดูได้อย่างไร”

แม่นางน้อยเบิกตาโตใส “ข้าไม่ได้เอาให้เจ้าดูหรอกหรือ”

สาวใช้เด็กมองบุรุษที่รูปร่างหน้าตาประหลาดด้วยความระมัดระวังพลางกระซิบบอกว่า “คุณหนู คนผู้นั้นแค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดี ท่านอย่าไปเข้าใกล้เขา เวลานี้ทำตามที่ข้าบอก คอ่ยๆ เดินไปข้างหน้า อย่าหันกลับมา”

แม่นางน้อย “แต่ว่า…”

สาวใช้เด็กเอ่ยตัดบทนาง “อย่าแต่ว่าอีกเลย ไปกับข้า”

พูดจบนางก็ดึงมือแม่นางน้อยไป คิดจะเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ

แต่จู่ๆ คนผู้นั้นก็กระโจนเข้าใส่สาวใช้จนล้มลงกับพื้นหิมะ

สาวใช้ตกใจจนกรีดร้องเสียงหลง!

แม่นางน้อยรีบบอกว่า “นางเป็นพี่เหลียนของข้า นางไม่ใช่คนไม่ดี! เจ้า เจ้าปล่อยนางนะ!”

คนผู้นั้นถลึงตาดุดันใส่สาวใช้

“คุณหนู! ศิษย์พี่เหลียน!”

ด้านหลังป่ารก มีเสียงลูกศิษย์ลัทธิศักดิ์สิทธิ์ดังมา

แม่นางน้อยรีบหันไปเอ่ยกับเขาว่า “ศิษย์พี่ของข้ามาแล้ว เจ้ารีบปล่อยพี่เหลียนของข้าเร็ว หากให้พวกเขาเห็นเข้า พวกเขาคงเล่นงานเจ้าแน่”

คนผู้นั้นถลึงตาใส่สาวใช้ด้วยความโกรธเกรี้ยว ตาของเขาดุดันจนสาวใช้ตัวสั่นไปทั้งตัว แล้วถึงปล่อยตัวนางอย่างดุดัน

เขากลับเข้าถ้ำไป

สาวใช้ทั้งหวาดกลัวทั้งน่าสงสาร ร้องไห้ออกมาเงียบๆ

แม่นางน้อยปลอบขวัญนาง “พี่เหลียน พี่อย่าร้องไห้เลย เขาไม่ได้ตั้งใจ เขาคิดว่าเจ้าเป็นคนไม่ดี คิดจะจับตัวข้าไป ถึงได้ขู่เจ้าเช่นนั้น แต่เขาไม่ใช่คนไม่ดีนะ อีกเดี๋ยวเจ้าอย่าบอกพวกศิษย์พี่จะได้หรือไม่”

สาวใช้ร้องไห้พลางพยักหน้า

แม่นางน้อยยิ้มร่า “พี่เหลียนเจ้าดีที่สุดเลย”

สิ่งที่แม่นางน้อยไม่รู้ก็คือ สาวใช้ไม่ได้บอกพวกศิษย์พี่จริงๆ แต่นางนำความไปบอกเจ้าสำนัก