หม่ามี๊ตัวร้ายกับเสนาบดีตื๊อรัก นิยายอัพทุกวันเข้ามาดูก่อน - ตอนที่ 73-1 ชาติกำเนิดกับความจริง (1)

ตอนที่ 73-1 ชาติกำเนิดกับความจริง (1)

หากที่ผู้พิทักษ์เจิงกล่าวเป็นความจริงทั้งหมด เช่นนั้นสถานการณ์ในเวลานั้นก็ออกจะประหลาดอยู่สักหน่อย

ผู้พิทักษ์เหลียนไม่ได้ไปรักษาการณ์อยู่ที่เกาะอิ๋นหูแล้วหรือ แล้วนางยื่นมือเข้ามายุ่งกับเรื่องแต่งงานของอวิ๋นชิงได้อย่างไร

ผู้พิทักษ์เจิงบอกว่า “ใช่ เดิมทีนางไปรักษาการณ์อยู่ที่เกาะอิ๋นหูแล้ว เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งหลายที่ไปขอร้องนาง หลังจากอวิ๋นจูไปจากลัทธิศักดิ์สิทธิ์แล้ว ศิษย์พี่อวิ๋นชิงก็สลดหดหู่ใจยิ่งนัก ไม่ว่าใครพูดอะไรเขาก็ไม่สนใจทั้งสิ้น ผู้พิทักษ์เหลียนเป็นสาวใช้ของอวิ๋นจู จึงพอพูดคุยกับเจ้าสำนักอวิ๋นชิงได้บ้าง”

จีหมิงซิวกับกงซุนฉางหลีแลกเปลี่ยนสายตากันแวบหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างเห็นแววฉงนในดวงตาอีกฝ่าย

จีหมิงซิวถามว่า “สตรีนางนั้นที่เจ้าสำนักอวิ๋นชิงพากลับมาก็คือมารดาผู้ให้กำเนิดเจ้าสำนักอวิ๋นซู่หรือ”

ผู้พิทักษ์เจิง “ใช่แล้ว พวกเขาแต่งงานกัน ไม่เท่าไรอดีตฮูหยินก็ตั้งครรภ์ น่าเสียดาย หญิงงามมักโชคไม่ดี คลอดเจ้าสำนักอวิ๋นซู่ได้ไม่กี่วันก็จากไป หลังจากวันนั้น เจ้าสำนักอวิ๋นชิงก็มุ่งมั่นกับการเลี้ยงดูอวิ๋นซู่ ไม่ได้แต่งงานใหม่อีกเลย”

คราวนี้ แววฉงนในดวงตาของจีหมิงซิวกับกงซุนฉางหลียิ้มล้ำลึกขึ้น

“อดีตฮูหยินเหตุใดถึงเสียชีวิตหรือ” จีหมิงซิวถาม

ผู้พิทักษ์เจิงเอ่ยด้วยความเสียดายว่า “ตอนคลอดบุตรนางคลอดด้วยความลำบาก คลอดได้ไม่เท่าไรอาการก็ไม่สู้ดี ฝืนทนอยู่ได้ไม่กี่วันก็ทนไม่ไหวอีก”

กงซุนฉางหลีจู่ๆ ก็ถามว่า “อดีตฮูหยินเป็นแม่นางมาจากที่ใด”

ผู้พิทักษ์เจิง “ก็เป็นคุณหนูคนหนึ่งจากตระกูลเล็กๆ ในเมืองเหนือยอดเมฆนี่แหละ ผ่านมานานปีเพียงนี้ ในตระกูลนางก็ไม่น่าจะเหลือใครอยู่แล้ว”

จีหมิงซิวถามต่อ “ผู้พิทักษ์เหลียนกับอดีตฮูหยินมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร”

“ผู้พิทักษ์เหลียน?” ผู้พิทักษ์เจิงตั้งใจใคร่ครวญ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เอ่ยว่า “อดีตฮูหยินเข้าลัทธิศักดิ์สิทธิ์มาได้ไม่เท่าไร นางก็เก็บตัวปลีกวิเวกแล้ว หลังจากนั้นจนกระทั่งอดีตฮูหยินจากไป นางถึงได้ออกมา”

หลังจากนั้นจีหมิงซิวยังถามเรื่องเกี่ยวกับอดีตฮูหยินอีกเล็กน้อย เช่นว่านางเป็นคนเช่นไร ใกล้ชิดสนิทสนมกับใครบ้าง แต่น่าเสียดายที่ผู้พิทักษ์เจิงเป็นบุรุษ ไม่ได้รู้จักมักคุ้นกับอดีตฮูหยินมากนัก จึงไม่รู้จักอดีตฮูหยินสักเท่าไร รู้เพียงว่าอดีตฮูหยินเป็นคนขี้อายเก็บเนื้อเก็บตัว ตามปกติไม่ค่อยไปไหนมาไหนในสำนักมากนัก เวลาโดยมากมักอยู่ในเรือนของตนเงียบๆ ตัดแต่งดอกไม้ ปลูกต้นไม้ฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ

จีหมิงซิวยังถามถึงครอบครัวของอดีตฮูหยินอีก

ผู้พิทักษ์เจิงยิ่งไม่รู้เรื่องเข้าไปใหญ่ อดีตฮูหยินกลับบ้านเดิมบ้างหรือไม่ไม่มีใครเคยบอกเขา มีคนมาเยี่ยมนางบ้างหรือไม่ ก็ไม่มีใครเอ่ยกับเขาเช่นกัน

พอคิดอะไรได้ ผู้พิทักษ์เจิงก็เอ่ยขึ้นว่า “แต่ข้าได้ยินว่าครอบครัวของนางขายเครื่องหอมอยู่ตรงถนนเฝ่ยชุ่ย ตอนนั้นเพื่อเอาใจนาง มีลูกศิษย์หลายคนไปเป็นลูกค้าครอบครัวนางกันหลายคนทีเดียว”

จีหมิงซิวนิ่งไป “ร้านอะไรเจ้าพอจำได้หรือไม่”

ผู้พิทักษ์เจิงส่ายหน้า “ข้าไม่เคยเป็นลูกค้าสักหน่อย”

…

จีหมิงซิวกับกงซุนฉางหลีออกมาจากคุกใต้ดิน

“เจ้าเห็นว่าอย่างไร” จีหมิงซิวปัดเศษฝุ่นบนหน้าอก

กงซุนฉางหลีบอกว่า “มีข้อน่าสงสัยสองจุด หนึ่งคือ ผู้พิทักษ์เหลียนรู้สึกเช่นไรกับอวิ๋นชิง สองคือ การตายของอดีตฮูหยินเกี่ยวอะไรกับผู้พิทักษ์เหลียนหรือไม่ ถึงแม้จะบอกว่านางเก็บตัวปลีกวิเวกอยู่ มีหลักฐานชัดเจนว่านางไม่อยู่ในเหตุการณ์ แต่ก็เพราะทุกอย่างสมบูรณ์แบบเกินไป จึงยิ่งทำให้น่าสงสัย”

พูดจบเขาก็หันไปหาจีหมิงซิว “จะว่าไปหากเอ่ยถึงเรื่อง ‘เก็บตัวปลีกวิเวก’ แล้ว เจ้ามีประสบการณ์มากกว่าใครทั้งสิ้นไม่ใช่หรือ”

การเก็บตัวปลีกวิเวกของใต้เท้าอัครเสนาบดีเท่ากับการไปทำเรื่องไม่ดี มีเพียงครั้งนี้ที่เป็นข้อยกเว้น

จีหมิงซิวตอบอื้อคำหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ หันไปมองอีกฝ่ายด้วยความขบขัน “เจ้าจะสืบก็สืบไปสิ มาเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย เหน็บแนมข้าสักหน่อยแล้วสบายใจหรือ”

กงซุนฉางหลีเลื่อนสายตาไปมองทางอื่น

จีหมิงซิวหัวเราะเบาๆ กลับมาเอ่ยเรื่องสำคัญต่อ “ตอบคำถามที่หนึ่งของเจ้า ผู้พิทักษ์เหลียนมีใจรักใคร่อวิ๋นชิงอย่างชายหญิง”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร” กงซุนฉางหลีถามด้วยความฉงน

จีหมิงซิวเอ่ยกลั้วหัวเราะเสียงเย็น “เรื่องเช่นนี้ยังต้องถามอีกหรือ หากไม่ใช่เพราะรักใคร่ จะไปวางแผนเล่นงานอวิ๋นจูได้อย่างไร นางทำเพื่ออำนาจหรือเพื่อตำแหน่งน่ะหรือ”

ไม่ใช่ทั้งหมด

นางรักษาการอย่างสงบนิ่ง เป็นผู้พิทักษ์เกาะอิ๋นหูมาตลอดหลายปี นางไม่เคยแทรกแซงกิจการภายในลัทธิ และไม่เคยแย่งชิงอำนาจให้ตนเอง จะบอกว่านางตั้งใจเฝ้าจักรพรรดิอสูรจริงๆ บางทีหากเป็นก่อนหน้านี้จีหมิงซิวอาจจะเชื่อ แต่เวลานี้เมื่อความจริงกระจ่างชัดแล้วว่า จักรพรรดิอสูรเป็นเพียงแพะรับบาปมาตลอด หากนางทำเพื่อจักรพรรดิอสูรจริงๆ จะไม่ชำระล้างมลทินให้จักรพรรดิอสูรหรือ

ดังนั้นน่ะ นางจึงไม่ได้รักษาการณ์อยู่ที่เกาะยิ๋นหูด้วยความเต็มใจ

ที่นางอยู่เฝ้าก็เพื่อสิ่งอื่น

กงซุนฉางหลี “หากนางมีใจรักใคร่อวิ๋นชิงจริงๆ เช่นนั้นการตายของอดีตฮูหยินก็มีความเป็นไปได้มากที่จะเกี่ยวข้องกับนาง”

ไม่แปลกที่กงซุนฉางหลีจะนึกสงสัยในตัวนาง เพราะในความเป็นจริง สตรีที่สามารถขายได้กระทั่งเจ้านายตนเอง ยังจะว่าให้มีใจเมตตาต่อสตรีแปลกหน้าคนอื่นอีกหรือ

น่ากลัวว่าทุกคนที่เป็นอุปสรรคขวางกั้นไม่ให้นางได้อยู่กับอวิ๋นชิง คงจะถูกนางกำจัดทิ้งทั้งหมด

กงซุนฉางหลีเอ่ยเสียงขรึมว่า “หากพิสูจน์ได้ว่าอดีตฮูหยินตายด้วยฝีมือนาง เช่นนั้นลัทธิศักดิ์สิทธิ์ก็คงเก็บนางไว้ไม่ได้”

จีหมิงซิวเอ่ยน้ำเสียงสบายๆ ว่า “ไปดูที่ถนนเฝ่ยชุ่ยก่อนดีหรือไม่”

กงซุนฉางหลีกับจีหมิงซิวขึ้นนั่งรถม้ามุ่งหน้าไปยังถนนเฝ่ยชุ่ย

พอคิดอะไรได้ จู่ๆ จีหมิงซิวก็ถามว่า “เมื่อครู่ที่ผู้พิทักษ์เจิงเอ่ยหมายความว่าอย่างไร” ดฯฌซ,ฑ๊โฌฮฤ

“พูดว่าอะไร” กงซุนฉางหลีถาม

“ที่ว่าเจ้าเป็นคนของอวิ๋นซู่” จีหมิงซิวถาม

สายตากงซุนฉางหลีชะงักไป ถามด้วยสีหน้าเรียบเฉียว่า “ทำไม สงสัยว่าข้าเป็นสายลับที่อวิ๋นซู่ส่งมาหรือ”

จีหมิงซิวหัวเราะทีหนึ่ง “ยังคิดว่าเจ้าเป็นคนสนิทของผู้พิทักษ์เหลียนเสียอีก”

กงซุนฉางหลีเลิกผ้าม่านขึ้น หันไปมองถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน สีหน้าถึงกับดูหนักใจไปแวบหนึ่ง

มีบางเรื่องที่ไม่อยากให้คนผู้นี้รู้ตลอดไป

อดีตฮูหยินแต่งงานกับอวิ๋นชิงเป็นเรื่องเมื่อหลายสิบปีมาแล้ว ผ่านมานานเพียงนี้ ถนนเฝ่ยชุ่ยเปลี่ยนแปลงไปมาก แต่ที่โชคดีก็คือ มีโรงยาเก่าแก่ร้านหนึ่งที่เปิดอยู่บนถนนเส้นนี้มาตลอด ซ้ำยังอยู่ตรงข้ามกับร้านขายเครื่องหอมของอดีตฮูหยินเสียด้วย

การมีฮูหยินเจ้าสำนักที่มาจากถนนเฝ่ยชุ่ย เวลานั้นเรียกได้ว่าเป็นเรื่องโด่งดังไปทั่วเมืองทีเดียว ผู้ดูแลร้านเก่าแก่ของโรงยาจำร้านนั้นได้ทันที

“ใช่ๆๆ… ขายเครื่องหอมใช่แล้ว ตอนนั้นยังแย่งลูกค้ากับข้าอยู่เลย” ผู้ดูแลเก่าแก่แย้มริมฝีปาก เผยให้เห็นภายในที่ฟันร่วงเกือบหมดแล้ว

“เหตุใดร้านนั้นถึงไม่อยู่แล้วล่ะ” กงซุนฉางหลีถาม

“หา? เจ้าว่าอะไรนะ” ผู้ดูแลอายุมากแล้ว หูจึงไม่ค่อยดี

กงซุนฉางหลีจึงถามเสียงดังอีกรอบหนึ่ง

ผู้ดูแลเก่าแก่โก่งคอตอบว่า “ท่านแม่นางตายไปอย่างไรล่ะ ในตระกูลนางก็ไม่มีพี่น้องผู้ชาย”

กงซุนฉางหลี “ญาติคนอื่นเล่า”

ผู้ดูแลโบกมือ “ไม่มีๆ ตอนมามีแค่สองแม่ลูก”

“ตอนมา?” กงซุนฉางหลีหันไปหาจีหมิงซิว

จีหมิงซิวส่งสายตาให้เขา