หม่ามี๊ตัวร้ายกับเสนาบดีตื๊อรัก นิยายอัพทุกวันเข้ามาดูก่อน - ตอนที่ 81-4 ความจริงกระจ่าง

ตอนที่ 81-4 ความจริงกระจ่าง

ในเมื่อเลิกผลิตไปนานแล้ว ถ้าเช่นนั้นต่อให้จีหมิงซิวอยากจะทำปลอมขึ้นมาก็คงหาวัสดุมาทำของปลอมไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นดูจากความเก่าของกระดาษและน้ำหมึกก็มั่นใจได้ว่าเป็นของที่ผ่านกาลเวลามาหลายปีแล้ว

หากจะบอกว่าเป็นลายมือของอวิ๋นซู่กับอวิ๋นชิงที่ถูกลักลอบขโมยออกไปก็ดูไม่เข้าเค้า เพราะลายมือของอวิ๋นซู่เป็นคนละแบบอย่างสิ้นเชิง!

ผู้พิทักษ์เหลียนยิ้มอย่างชิงชัง “เช่นนั้นแล้วอย่างไร เจ้าเห็นกับตาตนเองหรือ มีเพียงของไร้ชีวิตกองหนึ่งจะพิสูจน์อะไรได้ เจ้าพร่ำบอกว่าข้ามีลูกกับอวิ๋นชิง เจ้าก็พาเด็กคนนั้นมาสิ!”

จีหมิงซิวหันไปจ้องผู้พิทักษ์เหลียน

ผู้พิทักษ์เหลียนหัวใจกระตุกวูบ “เจ้า…”

จีหมิงซิวกระตุกมุมปากนิดๆ แล้วหันไปนอกโถงตำหนัก “อวิ๋นฮูหยิน เชิญ”

สิ้นเสียงของเขา อวิ๋นฮูหยินผู้สวมชุดสีขาวพิสุทธิ์ก็เดินศีรษะตั้งตรงเข้ามา ห้องโถงกว้างที่เสียงดังเอะอะเงียบกริบในบัดดล ผู้พิทักษ์เหลียนมองนางอย่างตกตะลึง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดหัวใจของนางจึงเต้นตึกตักๆ

สายตาของทุกคนจับจ้องบนใบหน้าของอวิ๋นฮูหยินอย่างพร้อมเพรียง นางเป็นสตรีผู้สง่างามและนิ่งสงบคนหนึ่ง นางไม่ทำสิ่งใดทั้งสิ้น เพียงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นก็ทำให้ทั้งห้องโถงใหญ่เงียบกริบ

ยิ่นอ๋องอ้าปาก “เจ้าคือ…”

อวิ๋นฮูหยินค้อมกายเล็กน้อย “ข้าแซ่หลี่ เป็นภรรยาของอวิ๋นอวี้ พ่อสามีของข้าคืออดีตเจ้าลัทธิศักดิ์สิทธิ์ นามว่าอวิ๋นชิง”

ยิ่นอ๋องตกตะลึง

เห็นชัดว่าอวิ๋นฮูหยินเตรียมตัวมาแล้ว นางดึงจดหมายตั้งหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อกว้าง “ข้ามีจดหมายที่พ่อสามีของข้าเขียนถึงสามีของข้า แล้วก็มีจดหมายที่สามีของข้าเขียนถึงพ่อสามีของข้า แล้วก็มีจดหมายที่สามีข้าเขียนถึงข้าและจดหมายที่ข้าเขียนถึงเขา”

ในเมื่อใช้ชีวิตกับคนผู้หนึ่งมาเนิ่นนานถึงเพียงนั้น ถึงอีกฝ่ายตายจากไปแล้วก็ใช่ว่าจะไร้หลักฐานพิสูจน์ความเกี่ยวพันกับอีกฝ่าย สายสัมพันธ์ที่ยังยุ่งเหยิงเพราะตัดไม่ขาดเหล่านั้นก็เหมือนเงาของคนที่คอยตามติดตัวตราบจนกว่าจะก้าวลงสุสาน

จดหมายเป็นลายมือของอวิ๋นชิงกับแด็กน้อยคนนั้นจริง อวิ๋นชิงเรียกตนเองว่าพ่อ ในเนื้อความเต็มไปด้วยความห่วงหาที่มีต่อบุตรชาย โดยเฉพาะอยางยิ่งหลังจากเขาล้มป่วยจนรักษาไม่ได้แล้ว เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ชีวิตนี้ติดค้างลูกชายคนเล็กไว้มากเกินไป แต่ละประโยคล้วนทำให้คนหลั่งน้ำตา

ตอนนี้ทุกคนต่างเชื่อแล้วว่าลูกชายคนเล็กคนนี้มีตัวตนอยู่

ฝ่ายอวิ๋นฮูหยิน ตอนที่อวิ๋นอวี้เดินทางไปนอกบ้าน เขาเคยส่งจดหมายติดต่อกับอวิ๋นฮูหยินหลายฉบับ ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอวิ๋นฮูหยินจึงชัดเจนโดยไม่ต้องบอกอะไรเพิ่มเช่นกัน

สีหน้าของผู้พิทักษ์เหลียนตื่นเต้นดีใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน “เจ้าบอกว่าเจ้าคือภรรยาของอวิ๋นอวี้ ถ้าเช่นนั้นตัวอวิ๋นอวี้เล่า ตัวเขาไม่มาด้วยหรือ”

อวิ๋นฮูหยินตอบว่า “เขามาแล้ว”

ผู้พิทักษ์เหลียนงุนงง

อวิ๋นฮูหยินเดินออกไปจากห้องโถงใหญ่ เพียงครู่เดียวก็วกกลับมา หนนี้ในมือนางมีป้ายวิญญาณป้ายหนึ่งอยู่ในมือด้วย

ทุกคนต่างมองนามบนป้ายวิญญาณป้ายนั้นตาค้าง โ

สมองของผู้พิทักษ์เหลียนส่งเสียงดังวิ้งแล้วว่างเปล่าในบัดดล นางทำไม้เท้าในมือหลุดร่วง ก้าวเดินเข้าไปหาอวิ๋นฮูหยินอย่างไม่อยากจะเชื่อ สองมือคว้าจับแขนของอวิ๋นฮูหยินแน่น “ได้อย่างไร…เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร เขาตายได้อย่างไร เขาตายได้อย่างไรกัน”

อวิ๋นฮูหยินดวงตาแดงก่ำ “เขาถูกลัทธิศักดิ์สิทธิ์ทุบตีจนตาย”

ผู้พิทักษ์เหลียนตกตะลึงอย่างรุนแรง “อะไรนะ”

อวิ๋นฮูหยินเล่าอย่างเจ็บปวดรวดร้าว “ก่อนพ่อสามีข้าจะจากโลกไปไม่นาน สามีได้รับจดหมายจากพ่อสามี เขารู้ดีว่าอีกไม่นานพ่อสามีคงจะสิ้นบุญแล้วจึงรวบรวมความกล้าเดินทางมาที่ลัทธิศักดิ์สิทธิ์เพื่อเยี่ยมพ่อสามีสักครั้ง”

“สามี ท่านจะไปจริงหรือ หากถูกคนจับได้จะทำอย่างไร”

“วางใจเถิด ข้ามีป้ายหยกของลัทธิศักดิ์สิทธิ์แล้ว ต้องเข้าไปได้แน่ ข้าไปเยี่ยมบิดาเสร็จก็จะออกมา ไม่มีผู้ใดจับได้หรอก”

“ข้าจะไปกับท่านด้วย!”

“เจ้าตั้งครรภ์หกเดือนแล้ว แปลงโฉมคงไม่สะดวก เป็นเด็กดีรอข้าอยู่ที่บ้าน ไม่นานข้าก็กลับมาแล้ว”

น้ำตาของอวิ๋นฮูหยินร่วงพรูลงมา “เขาได้พบคนแล้ว แต่ระหว่างทางกลับ…ดันไปชนศิษย์ลัทธิศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้าเข้า…พวกเขาบอกว่าเขาชนเม็ดอะไรสักอย่างร่วงตกพื้น…เขาเอ่ยขอโทษแล้วก็ไม่มีประโยชน์…สุดท้ายก็…สุดท้ายก็ถูกพวกเจ้าตีจน…”

ผู้พิทักษ์เหลียนหัวใจสะท้านเฮือก “เม็ด…เม็ดยาพิษของราชันอสูรหรือ”

อวิ๋นฮูหยินสีหน้าชะงักไปวูบหนึ่ง “ถูกต้องแล้ว เม็ดยาพิษของราชันอสูรนั่นแหละ…”

อวิ๋นฮูหยินกอดป้ายวิญญาณร่ำไห้อย่างเศร้าโศก “ก็แค่ยาเม็ดเดียวไม่ใช่หรือ เขาไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย เหตุใดจะต้องทุบตีเขา…เหตุใดกัน”

…

ณ ค่ำคืนอันมืดสนิท หญิงรับใช้นั่งอยู่บนเสลี่ยงอันนุ่มสบาย มุ่งหน้ากลับไปที่เกาะอิ๋นหูอย่างอ้อยอิ่ง ตอนนั้นเองเสียงเตะต่อยทุบตีกับเสียงกรีดร้องของศิษย์คนหนึ่งก็ดังมาจากด้านหน้า

“เกิดเรื่องอันใดขึ้น” หญิงรับใช้ถามเรียบๆ

ศิษย์หญิงนางหนึ่งเดินเข้าไปถามแล้วกลับมารายงาน “ตอบผู้พิทักษ์ ศิษย์ใหม่คนหนึ่งไม่รู้กฎเกณฑ์ทำเม็ดยาพิษของราชันอสูรตกพื้น ตอนนี้…พวกเขากำลังสั่งสอนเขาอยู่เจ้าค่ะ”

หญิงรับใช้เอ่ยเรียบๆ “เอาเม็ดยาพิษมาให้ข้าดูซิ”

“เจ้าค่ะ”

ศิษย์หญิงประคองเม็ดยาพิษที่เปรอะเปื้อนส่งให้หญิงรับใช้

หญิงรับใช้ปัดเศษใบหญ้าบนเม็ดยาพิษทีละน้อยจนสะอาด แล้วเก็บกลับเข้าไปในกล่องผ้าไหมลวดลายงดงาม จากนั้นศิษย์หญิงก็ส่งสัญญาณมือให้นักรบมรณะ พวกนักรบมรณะจึงยกเสลี่ยงเดินต่อ

จังหวะที่ผ่านคนกลุ่มนั้น พวกเขาก็หยุดการกระทำด้วยความหวั่นเกรง ทุกคนค้อมกายลงต่ำคำนับอย่างนอบน้อม ศิษย์ที่ถูกทุบตีจนหายใจรวยรินคนนั้นใช้กำลังที่เหลืออยู่ไม่เท่าไรคลานเข้ามาจับชายผ้าม่านของนางไว้

เขายกศีรษะที่เต็มไปด้วยคราบเลือดขึ้นมา ดวงตาที่เอ่อคลอด้วยน้ำตาคู่นั้นมองนางอย่างอ้อนวอน

แต่นางพูดอะไร

นางไม่พูดอะไรทั้งสิ้น

นางไม่แม้แต่จะกะพริบตาสักนิดตอนที่ดึงผ้าม่านกลับมา แล้วนำเม็ดยาพิษแสนล้ำค่าไปมอบให้…อวิ๋นซู่…ลูกชายสุดที่รักของนาง

ส่วนลูกชายแท้ๆ ของนางกลับถูกคนทุบตีอย่างทารุณจนตายต่อหน้าต่อตานาง…

เรี่ยวแรงของผู้พิทักษ์เหลียนถูกสูบหายไปจนสิ้น ทั้งร่างพลันทรุดลงไปนั่งกับพื้นหินเย็นเฉียบ

อวิ๋นฮูหยินมองผู้คนเต็มห้องอย่างเจ็บปวดรวดร้าว หัวใจใกล้จะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ “เหตุใดพวกเจ้าต้องทำเช่นนั้นกับเขา เหตุใดกัน…เขาเพียงอยากกลับมาเยี่ยมบิดาของตนเท่านั้น…เพราะเหตุใด…เพราะเหตุใด…”

อวิ๋นฮูหยินเดินมาตรงหน้าผู้พิทักษ์เหลียน นางกอดป้ายวิญญาณทรุดลงไปนั่งกับพื้น แล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาจับคอเสื้อของนางพลางร่ำไห้อย่างสิ้นหวัง “เจ้าเป็นผู้พิทักษ์ของลัทธิศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่หรือ เหตุใดเจ้าไม่ช่วยเขา เพราะเหตุใดกัน…”

เหตุใดนางจึงไม่ช่วยเขา

เหตุใด…

เหตุใด…

เหตุใด…

ผู้พิทักษ์เหลียนควบคุมตนเองไม่ไหวอีกต่อไป ร่างกายของนางสั่นระริก นางกุมศีรษะ หยดน้ำตาพร่างพรูร่วงหล่นลงมาหยดแล้วหยดเล่าประหนึ่งไข่มุกขาดจากสายสร้อย

หัวใจของนางเจ็บปวดเจียนตาย …เจ็บปวดเจียนตายแล้วจริงๆ!

ผู้พิทักษ์เหลียนโถมเข้าไปแย่งป้ายวิญญาณของอวิ๋นอวี้มากอดไว้อย่างบ้าคลั่ง แล้วร่ำไห้ปานใจจะขาด “ข้าผิดต่อเจ้าแล้ว…แม่ผิดต่อเจ้าแล้ว..แม่ผิดต่อเจ้า…”