หม่ามี๊ตัวร้ายกับเสนาบดีตื๊อรัก นิยายอัพทุกวันเข้ามาดูก่อน - ตอนที่ 93-1 เปิดพระราชวังใต้ดิน

ตอนที่ 93-1 เปิดพระราชวังใต้ดิน

จีหมิงซิวไล่ตามไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ ทว่าไล่ตามไปสักพักก็คลาดสายตา เมืองหลวงมีคนมากมายถนนหลายสาย เพียงมุดเข้าไปในร้านรวงร้านไหนสักร้านก็หลบหายไปกับฝูงชนได้แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าแต่เดิมก็ไม่แน่ใจว่าเงาที่เห็นนั่นใช่ตัวอวิ๋นซู่เองหรือไม่

ดวงตาของจีหมิงซิวฉายแววเย็นชา เขาไม่ไล่ตามต่อ แต่รั้งบังเหียนควบอาชาวิ่งทะยานไปทางสุสานองค์หญิง

อากาศที่ต้าเหลียงอุณหภูมิสูงกว่าเยี่ยหลัวไม่น้อย แม้จะเป็นฤดูหนาวแล้ว ทว่าผู้ที่เดินทางผ่านเยี่ยหลัวมาแล้ว เมื่อย่างเท้าเข้ามาในต้าเหลียง ต่อให้ถูกพายุหิมะพัดโปรยปรายใส่ก็ไม่รู้สึกหนาวแม้แต่น้อย

ทว่าวันนี้ระหว่างเดินทางไปสุสานองค์หญิง จีหมิงซิวกลับรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาเลือนราง

ระหว่างที่จีหมิงซิวควบม้าผ่านถนนฉางอันนั่นเอง เขาก็ได้ยินเสียงเอะอะดังขึ้นในตรอกแห่งหนึ่งริมถนน

“ข้าเก็บได้ก่อน!” ตาเฒ่าคนหนึ่งตะเบ็งเสียง

“ข้าเห็นก่อน! พอข้าตะโกน เจ้าถึงเดินเข้ามา!” ชายหนุ่มอายุน้อยอีกคนหนึ่งกล่าวอย่างไม่เกรงใจสักนิด

ตาเฒ่าเถียงว่า “เจ้าเห็นก่อนอะไรเล่า ข้าต่างหาก! ข้าเก็บขึ้นมาแล้ว เจ้าถึงตะโกนบอกว่าของเจ้า!”

ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้ “ตาเฒ่าคนนี้ทำไมจึงไม่มีเหตุผลเช่นนี้นะ”

ตาเฒ่าแค่นเสียงดังเหอะ “คนที่ไม่มีเหตุผลมันเจ้าต่างหาก! ทุกคนให้ความเป็นธรรมด้วย ข้าหยิบของขึ้นมาก่อน พวกเจ้าก็เห็นอยู่ใช่หรือไม่ ข้าหยิบขึ้นมาก่อน แล้วเขาจึงเริ่มแหกปากตะโกนใช่หรือไม่”

ฝูงชนส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังอื้ออึงในทันใด

แม้จีหมิงซิวจะสูงศักดิ์เป็นถึงอัครมหาเสนาบดี แต่เขาย่อมไม่เข้าไปคลี่คลายการทะเลาะเบาะแว้งในตรอกซอกซอยเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ยังมีเรื่องสำคัญต้องไปจัดการ หากเป็นก่อนหน้านี้เขาคงจะควบม้าผ่านไปเฉยๆ ทว่าวันนี้ไม่รู้เป็นอย่างไร ราวกับมีเทพผีดลใจให้เขามองเข้าไปในฝูงชน

การมองหนนี้ทำให้เขาต้องรั้งม้าหยุด เขาลงจากหลังม้าเดินเข้าไปหาชายหนุ่มกับตาเฒ่า

คนที่สังเกตเห็นเขาก่อนคือคนที่ยืนอยู่วงนอกสุด พ่อค้าหาบเร่แผงลอยที่มาชมดูความครึกครื้นหลายคนหันมามองจีหมิงซิว ดวงหน้าหล่อเหลา ท่วงท่ากิริยาสูงสง่า ดูเหมือนองค์ชายเสด็จมาเยือน ทำให้ทุกคนหลีกทางให้จีหมิงซิวอย่างไม่รู้ตัว

ชายหนุ่มกับตาเฒ่ายังคงโต้เถียงกันอย่างดุเดือด ทว่ายังไม่ถึงขั้นลงไม้ลงมือ เพียงแต่ยื้อยุดฉุดกระชากของสิ่งหนึ่งโดยไม่มีใครยอมใคร

ระหว่างที่ทั้งสองคนทะเลาะกันอุตลุดนั่นเอง เงาสูงใหญ่ร่างหนึ่งก็ขยับเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมอ่อนๆ ชวนดมดอมกับกลิ่นอายของบุรุษลอยมาในอากาศทำให้คนสั่นเทาทั้งที่ไม่รู้สึกหนาว

ทั้งสองคนหันไปมองจีหมิงซิวอย่างพร้อมเพรียง

จีหมิงซิวยื่นมือออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทั้งสองคนตัวสั่นสะท้านอย่างควบคุมตนเองไม่ได้แล้ววางคันธนูไว้บนมือของจีหมิงซิวอย่างว่าง่าย จีหมิงซิวรับธนูจันทร์โลหิตมาแล้วถามทั้งสองคนว่า “ขอถาม พวกเจ้าเก็บคันธนูนี้ได้ที่ใด”

ทั้งสองคนล้วนเป็นชาวบ้านธรรมดา เมื่อเห็นจีหมิงซิวก็ทราบแล้วว่าหาเรื่องด้วยไม่ได้ พวกเขาไม่กล้าเล่นลูกไม้ จึงบอกกล่าวตามตรงในทันที

ตาเฒ่าตอบว่า “ท่านถามเขาสิ เขาเป็นคนเจอก่อน”

ชายหนุ่มพองขนโต้ทันที “อ้อ ตอนนี้ในที่สุดก็ยอมรับแล้วสิว่าข้าเจอก่อน เหตุใดไม่บอกว่าเจ้าเก็บได้ก่อนแล้วเล่า”

ตาเฒ่ากระแอมแล้วหันหน้าหนี

จีหมิงซิวหันไปมองชายหนุ่มแล้วถามว่า “เจ้าเก็บได้ที่ใด”

ชายหนุ่มชี้ในตรอกแล้วบอกว่า “ตรงนั้นอย่างไรเล่า”

สายตาของจีหมิงซิวกวาดสำรวจในตรอกคับแคบแล้วถามชายหนุ่มอีกว่า “นอกจากธนูคันนี้แล้ว เจ้ายังเห็นผู้ใดอีกหรือไม่”

ชายหนุ่มส่ายหน้า พึมพำว่า “ไม่มีแล้ว ข้าเห็นว่าธนูคันนี้ทำมาจากเหล็กน่าจะขายได้เงินบ้างเล็กน้อยจึงอยากจะเก็บมันกลับไป แต่ข้ากลัวว่ามันจะเป็นของที่ผู้ใดทำตกไว้ จึงถามว่าธนูเป็นของผู้ใด คิดไม่ถึงว่าตาเฒ่าคนนี้จะวิ่งมาฉวยโอกาส!”

ธนูจันทร์โลหิตเป็นของที่ตกทอดกันมาในตระกูลอวิ๋น เสมือนเช่นจีหมิงซิวไม่มีวันทิ้งกระบี่โหราจารย์ของตนเอง อวิ๋นจูก็ไม่มีวันทิ้งธนูจันทร์โลหิตของตนเองอย่างแน่นอน

นอกเสียจากว่า…

จีหมิงซิวกำธนูจันทร์โลหิต แววตาเย็นเยียบขึ้นทีละน้อย

ชายหนุ่มถูกสายตาของจีหมิงซิวทำเอาหวาดผวาตัวสั่น “นี่ นี่ คันธนูคันนี้เป็นของท่านสินะ ถ้า…ถ้าเช่นนั้นก็คืนให้ท่านแล้วกัน! ข้า…ข้าไปก่อนล่ะ!”

กล่าวจบ เขาก็เผ่นแผล็วไปอย่างว่องไว ตาเฒ่าเห็นท่าไม่ดีแล้วจึงจรลีอย่างเร็วรี่ด้วย ฝูงชนค่อยๆ สลายตัว แสงตะวันเอียงเฉทอดมาตกต้องธนูจันทร์โลหิตจนเป็นประกายเย็นยะเยือก

…

เล่าถึงในจวนอีกหลังหนึ่ง ราชันอสูรกับชางจิวต่อสู้กันอย่างดุเดือดเลือดพล่าน ชางจิวไม่เสียทีเป็นร่างพิษระดับราชันอสูร กำลังภายในของเขาท่วมท้นดั่งคลื่นสมุทรซัดสาดมาไม่ขาดสาย แต่ละกระบวนท่าล้วนแข็งแกร่งกว่ากระบวนท่าก่อน

หากรานีอสูรยังมีชีวิตอยู่แล้วต้องประมือกับเขา เกรงว่านางก็คงมีสภาพไม่ดีนักเช่นเดียวกัน เพียงแต่ว่าผู้ที่เขาเผชิญหน้าอยู่กับเขาไม่ใช่ราชันอสูรธรรมดาๆ กระบวนท่าของราชันอสูรไม่ใช่กระบวนท่าที่เน้นความสวยงาม แต่แทบทุกกระบวนท่าหวังจะบดขยี้ร่างกายของชางจิวจริงๆ

ยามนี้ชางจิวไม่ใช่ยอดฝีมือธรรมดาอีกต่อไปแล้ว เขาเป็นนนักรบมรณะระดับราชันอสูรคนหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นร่างพิษที่ร้ายกาจยิ่ง เขาอดทนต่อความเจ็บปวดได้มากกว่าเดิมเกือบหลายสิบเท่า แม้เขาจะได้รับบาดเจ็บก็ไม่ขลาดกลัวแม้แต่นิดเดียว ตรงข้ามกลับยิ่งโหมโจมตีราชันอสูรหนักหน่วงกว่าเดิม

เยี่ยนเฟยเจวี๋ยขวัญผวา “สู้เช่นนี้ ไม่รักชีวิตแล้วหรืออย่างไร!”

เยี่ยนเฟยเจวี๋ยนึกถึงคนใต้บัญชาของอวิ๋นซู่ หากทุกคนล้วนสู้อย่างไม่รักชีวิตเช่นนี้ ถ้าเช่นนั้นพวกเขาจะยังมีโอกาสชนะอยู่อีกหรือ

ระหว่างที่ทั้งสองคนต่อสู้กันราวกับฟ้าจะถล่มดินจะทลายนั่นเอง จู่ๆเสียงผิวปากก็ดังออกมาจากตำแหน่งไม่ไกล หลังจากได้ยินเสียงผิวปาก ชางจิวก็รามือทันที เขาพลิกกายหลบการโจมตีของราชันอสูรแล้วสะกิดปลายเท้า เหินร่างลอยจากพื้นพร้อมกับคว้าตัวมู่ชิวหยางพาเขาหนีไปจากจวน

ราชันอสูรไหนเลยจะยอมรามือ เขาฟาดฝ่ามือใส่ทั้งสองคนอย่างรุนแรง

มู่ชิวหยางเตรียมตัวอยู่ก่อนแล้ว เขาสะบัดผ้าคลุมกันลมออกเผยให้เห็นโล่วารีสวรรค์ โล่วารีสวรรค์สกัดการโจมตีของราชันอสูรเอาไว้ได้ แต่เขากลับไม่อาจนำมันกลับไปด้วยได้เพราะมันหลุดมือร่วงลงมาจากท้องฟ้า แล้วถูกเยี่ยนเฟยเจวี๋ยโฉบมาแย่งไปไว้ในมือ

มู่ชิวหยางผรุสวาทเป็นภาษาเยี่ยหลัว จากนั้นก็ถูกชางจิวพาตัวไปอย่างรวดเร็ว

เยี่ยนเฟยเจวี๋ยแค่นเสียงหยันคำหนึ่ง แม้จะสังหารมู่ชิวหยางกับชางจิวไม่ได้ แต่เก็บโล่วารีสวรรค์มาได้ชิ้นหนึ่ง ก็ถือว่าทำได้ไม่เลว!

เยี่ยนเฟยเจวี๋ยเก็บโล่วารีสวรรค์เสร็จก็มุ่งหน้าไปที่สุสานองค์หญิงพร้อมกับราชันอสูร เมื่อครู่ก่อนที่ไห่สือซานจะเดินทางไปแจ้งข่าวกับจีหมิงซิว เขาไม่รู้ว่าจีหมิงซิวอยู่จวนหลังไหนกันแน่ เขาจึงแวะมาที่นี่ก่อน ด้วยเหตุนี้เยี่ยนเฟยเจวี๋ยจึงทราบเรื่องการลอบจู่โจมสุสานองค์หญิงแล้ว

เยี่ยนเฟยเจวี๋ยกับราชันอสูรออกเดินทางได้ไม่นานก็พบจีหมิงซิวที่เดินออกมาจากในตรอก จีหมิงซิวถือธนูจันทร์โลหิต สีหน้าเย็นชาเล็กน้อย เยี่ยนเฟยเจวี๋ยเหลือบมองด้านหลังเขาอย่างแปลกใจ “อวิ๋นฮูหยินเล่าขอรับ”

ราชันอสูร “โฮก!” อวิ๋นจูเล่า

จีหมิงซิวหรี่ตาลง “หายตัวไปแล้ว”

“หายตัวไปแล้วหมายความว่าอย่าง…” เยี่ยนเฟยเจวี๋ยพลิกกายลงจากหลังม้าแล้วพุ่งเข้าไปค้นหาในตรอก จากนั้นก็สีหน้าคล้ำเขียวเอ่ยว่า “ต้องเป็นเจ้าสารเลวอวิ๋นซู่คนนั้นแน่! เขาจับตัวอวิ๋นฮูหยินไป! เขาจับตัวอวิ๋นฮูหยินไปที่สุสานองค์หญิงแล้วใช่หรือไม่”

เพิ่งกล่าวจบ ราชันอสูรก็หายตัวไปแล้ว

ตอนที่ราชันอสูรไปถึงสุสานองค์หญิง เฮ่อหลันชิงก็มาถึงแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ไห่สือซานได้รับข่าวจากพรรคโลหิตพิฆาต การจู่โจมก็ดำเนินไปครึ่งทางแล้ว รอจนไห่สือซานวิ่งไปแจ้งจีหมิงซิว จากนั้นไปแจ้งเฮ่อหลันชิงก็ไม่ทันกาลเสียแล้ว

ตอนที่เฮ่อหลันชิงมาถึงที่เกิดเหตุ ทุกสิ่งก็จบลงแล้ว สถานที่เกิดเหตุโลหิตนองเป็นสายน้ำ ซากศพและเศษชิ้นส่วนมนุษย์นอนขวางระเกะระกะ องครักษ์ที่พิทักษ์สุสานรวมไปถึงมือสังหารของพรรคโลหิตพิฆาตที่ซุ่มอยู่ในที่ลับล้วนตกตายด้วยฝีมืออำมหิตของชาวเยี่ยหลัวจนหมดทุกคน

ขันทีเฒ่าซ่อนอยู่ใต้ศพ แสร้งทำเป็นคนตายจึงหลบพ้นภัยมาได้

จากคำบอกเล่าของขันทีเฒ่า บุรุษสวมชุดดำกลุ่มหนึ่งแบกโลงศพบุกเข้ามาอย่างไม่พูดพร่ำอันใดทั้งสิ้น พวกเขาสังหารองครักษ์ของสุสานองค์หญิง แล้วก็สังหารจอมยุทธ์ที่เหินออกมาจากที่ใดก็ไม่รู้กลุ่มนั้น สุดท้ายแม้แต่ข้าหลวงที่คอยดูแลที่นี่อย่างพวกเขาก็ไม่ละเว้น หลังจากนั้นคนกลุ่มนั้นก็ขุดเปิดอุโมงค์ของสุสานองค์หญิงแล้วแบกโลงศพเข้าไปในสุสาน

“โลงศพหยกเช่นนั้นหรือ” เฮ่อหลันชิงถาม

ขันทีเฒ่าผงกศีรษะดุจตำกระเทียม!

เฮ่อหลันชิงถามอีกว่า “เห็นชัดหรือไม่ว่ามีผู้ใดบ้าง หน้าตาเป็นอย่างไร บุรุษหรือสตรี”

ขันทีเฒ่าส่ายหน้าตัวสั่นเทา เขาตกใจกลัวแทบตายแล้ว ไหนเลยยังจะกล้ามองมากอีก รู้แต่ว่าพวกที่บุกมาเป็นพวกแรกกับพวกที่แบกโลงศพมาเป็นบุรุษสวมอาภรณ์สีดำสิบกว่าคน ส่วนด้านหลังมีคนมาสมทบอีกหรือไม่ เขาก็ไม่รู้แน่ชัดแล้ว

เฮ่อหลันชิงต้องการจะลงไปที่สุสาน แต่ถูกไห่สือซานห้ามไว้ก่อน

ไห่สือซานบอกอย่างกระอักกระอ่วนว่า “ในสุสานมีกลไกอยู่”

เฮ่อหลันชิงตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าคนนี้ยังต้องกลัวกลไกด้วยหรือ”

ไห่สือซานกระแอมเบาๆ แล้วบอกว่า “ไม่ใช่กลัวท่านถูกกลไกทำร้าย แต่กลัวว่าท่าน…ทำพลาดไปแล้วสุสานทั้งหมดจะถล่มลงมา”

เฮ่อหลันชิง “…”

ทว่าไห่สือซานขวางเฮ่อหลันชิงได้ แต่ขวางราชันอสูรไม่ได้ จังหวะที่เขาเกลี้ยกล่อมเฮ่อหลันชิงไม่ให้บุกเข้าไปในสุสานองค์หญิง อีกฝั่งหนึ่งราชันอสูรก็พุ่งพรวดเข้าไปแล้ว!

“ท่านลองคิดดู พวกเรารอนายน้อยมาถึงก่อนค่อยเข้าไปเป็นเช่นไร…” ไห่สือซานเพียรพยายามเกลี้ยกล่อม แต่ยังไม่ทันเกลี้ยกล่อมเสร็จ ในสุสานก็มีเสียงดังกัมปนาทปานอสนีบาตดังออกมา

ไห่สือซานขนพองทันใด “ผู้ใด ผู้ใดกัน นี่คือสุสานองค์หญิงนะ! เจ้าคิดจะรื้อสุสานหรือไร!”

โชคยังดีก่อนราชันอสูรจะรื้อสุสานองค์หญิงจนกลายเป็นซาก จีหมิงซิวกับไห่สือซานก็มาถึงทันเวลาพอดี ขันทีเฒ่าเล่าสิ่งที่บอกเฮ่อหลันชิงไปแล้วให้จีหมิงซิวฟังอีกรอบ จีหมิงซิวพยักหน้านิ่งๆ “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ากลับวังไปกราบทูลฝ่าบาทก่อน ข้าจะลงไปดูด้านล่าง”

“ขอรับ!” ขันทีเฒ่าขานรับอย่างนอบน้อม

จีหมิงซิวกับเฮ่อหลันชิงเดินเข้าไปในสุสาน อี้เชียนอิน ไห่สือซานกับเยี่ยนเฟยเจวี๋ยต่างตามลงไปอย่างเงียบๆ เมื่อมีจีหมิงซิวอยู่ พวกเขาจึงหลบกลไกของสุสานได้อย่างง่ายดาย พวกเขาตามหาราชันอสูรผู้โกรธจัดพบเป็นคนแรก จากนั้นจึงแกะร่องรอยที่แขกผู้ไม่รับเชิญทิ้งไว้ไปจนถึงชั้นล่างสุดของสุสาน

ที่แห่งนี้เป็นโถงถ้ำหินกว้างขวาง รอบด้านล้วนเป็นกำแพงหิน ดูไปแล้วเหมือนมิติลับแห่งหนึ่ง ทว่าทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างรู้ว่า ด้านหลังของกำแพงหินสักด้านซ่อนพระราชวังใต้ดินของเยี่ยหลัวที่ถูกปิดผนึกมานมนานเอาไว้

“โอ๊ะ โลงศพเหตุไฉนจึงแตกเสียแล้ว! ผู้ใดทำมันแตกกัน” ไห่สือซานมองจุดที่เคยมีโลงศพตั้งอยู่แล้วก็พบว่าโลงศพที่เดิมเคยวางอยู่ตรงนี้ในสภาพดีๆ แตกกระจายกลายเป็นเศษหยกกองหนึ่งแล้ว “เหตุไฉนจึงเป็นเช่นนี้เล่า”