หม่ามี๊ตัวร้ายกับเสนาบดีตื๊อรัก นิยายอัพทุกวันเข้ามาดูก่อน - ตอนพิเศษ 79-1 กรรมมาตามสนองแล้ว

ตอนพิเศษ 79-1 กรรมมาตามสนองแล้ว

คลื่นลูกแรกยังไม่ทันจางหาย ลูกที่สองก็ซัดสาดมาอีกครั้ง เดิมคิดว่าภาพการเสพสมของธิดาเทพกับบุรุษหนุ่มนั้นน่าตื่นตะลึงที่สุดแล้ว ใครจะคิดว่าชั่วขณะต่อมา เจ้าตำหนักเมฆาจะปรากฏขึ้นในแสงบนท้องฟ้า

ตั้งแต่ขโมยเอาตราพญาเทพไป เจ้าตำหนักเมฆาก็หลบหนีโทษทัณฑ์ไปถึงสองหมื่นปี เวลานี้เมื่ออยู่ๆ ก็ปรากฏภาพของเขาขึ้น ทุกคนจึงพากันตะลึงค้าง!

ความเป็นไปของธิดาเทพกับเขา บอกไม่ได้ว่าเรื่องใดสะเทือนเลื่อนลั่นกว่ากัน สตรีที่ได้รับความสนใจมากที่สุดในแดนเทพคือธิดาเทพ บุรุษที่ได้รับความสนใจที่สุดก็คือเจ้าตำหนักเมฆา ชั่วเวลาหนึ่งคืน บุคคลทั้งสองที่ได้รับความสนใจปรากฏขึ้นติดๆ กัน ทำให้พวกเขาคิดโยงกันไปว่าบุรุษที่ล่วงเกินธิดาเทพนั้นจะใช่เจ้าตำหนักเมฆาหรือไม่

ถึงอย่างไรเรื่องที่เจ้าตำหนักเมฆากับธิดาเทพมีใจให้กันก็ไม่ใช่ความลับอะไรในแดนเทพอยู่แล้ว หญิงมีใจชายก็หมายปอง การที่ทั้งสองลอบกระทำเรื่องเกินเลยกันลับหลังผู้หลักผู้ใหญ่และอาจารย์เช่นนี้ ถึงแม้จะไม่สมควร แต่กลับไม่นับว่าเกินคาดเดา

แต่ไม่เท่าไรการคาดเดานี้ก็ถูกปัดตกไป

เพราะเสวี่ยหลันอีเพิ่งขึ้นมาเป็นธิดาเทพหลังจากเจ้าตำหนักเมฆาหลบหนีไปแล้ว หากพวกเขาสองคนมีอะไรเกินเลยกันมาก่อน เช่นนั้นเจ้าตำหนักเมฆาก็คงไม่เรียกขานนางว่าธิดาเทพ

เว้นเสียแต่ว่า… นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่เจ้าตำหนักเมฆาจะหลบหนีไป แต่หากเป็นเช่นนั้นจริงจะไม่เท่ากับว่าตลอดหลายปีมานี้ ธิดาเทพรู้ความเคลื่อนไหวของเจ้าตำหนักเมฆามาโดยตลอดแต่ไม่แจ้งกับทางการ ไม่เพียงเท่านั้นนางยังกระทำเรื่องที่ไม่อาจให้อภัยกับเขาอย่างลับๆ ด้วย

ธิดาเทพคงได้จบเห่แน่

ภายในฉากแสงนั้น ภาพของเจ้าตำหนักเมฆายังคงดำเนินต่อไป

บุรุษร่างกำยำตะโกนขึ้นว่า “ดูสิ นั่นตำหนักพญาเทพ!”

ตรงหน้าเจ้าตำหนักเมฆาปรากฏเป็นตำหนักหลังใหญ่สีทึมดูเก่าแก่ บนแผ่นป้ายหน้าประตูที่แผ่กลิ่นอายน่าเกรงขามออกมานั้น สลักเป็นตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนชัดเจนว่า… ตำหนักพญาเทพ

ไห่คงจื่อเพ่งมองอยู่พักหนึ่งแล้วจึงพึมพำขึ้นว่า “นี่คือเมื่อสองหมื่นปีก่อน?”

ตำหนักพญาเทพสร้างขึ้นภายในดินแดนต้องห้ามของตำหนักเมฆา หลังจากตราพญาเทพถูกขโมยไปได้ไม่นาน ตำหนักพญาเทพก็พังทลายลง ตำหนักพญาเทพที่พวกเขาเห็นอยู่ในเวลานี้ อย่างน้อยก็คือเมื่อสองหมื่นปีก่อน

ภาพภายในฉากแสง เจ้าตำหนักเมฆามาอยู่ตรงหน้าประตูของตำหนักพญาเทพ

ตำหนักพญาเทพได้รับบัญชาให้ปกป้องดูแลตราพญาเทพกันสืบไป ดังนั้นการที่เขามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่จึงไม่มีอะไรน่าแปลก แต่ที่น่าแปลกก็คือเจ้าตำหนักเมฆาถึงขั้นผลักเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไป!

บุรุษร่างกำยำส่ายหน้า “เอ่อ…ข้าจำอะไรผิดไปหรือ เหมือนว่าเขาจะเข้าไปไม่ได้ไม่ใช่หรือ…”

ไห่คงจื่อขมวดคิ้วด้วยสีหน้าซับซ้อน ต้าลี่พูดถูก เจ้าตำหนักเมฆาถึงแม้จะได้รับบัญชาให้ปกป้องคุ้มครองตำหนักพญาเทพ แต่หากไม่มีคำสั่งของท่านจอมเทพ พวกเขาจะบุกเข้าไปโดยพลการไม่ได้

เดิมทียังหวังว่าภาพที่ปรากฏนี้จะช่วยล้างมลทินเมื่อสองหมื่นปีก่อนให้กับท่านเทพได้ ไหนเลยจะคิดว่ากลับยิ่งทำให้หลักฐานแน่นหนากว่าเดิม

“สถานการณ์ไม่เป็นผลดีต่อท่านเทพเลยนะ” ไห่คงจื่อขมวดคิ้วหนักขึ้น เดิมทีที่ติดตามท่านเทพก็เพราะเชื่อว่าเขาถูกใส่ร้าย ต้องมีสักวันที่เขาสามารถทำให้ตนกลับไปเป็นคนธรรมดา สามารถอาศัยความศรัทธาของคนทั้งแดนเทพในการนิรโทษให้กับผู้กระทำผิด หรือนี่จะเท่ากับว่า…เขาติดตามเจ้านายผิดคน?

ในขณะที่ไห่คงจื่อเป็นกังวลจนเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออกนั้นเอง เขาก็เห็นว่าตรงเอวของเจ้าตำหนักเมฆามีเครื่องประดับหยกชิ้นหนึ่งห้อยอยู่ หากเขาจำไม่ผิด หยกชิ้นนี้เป็นของที่เจ้าตำหนักเมฆาได้มาจากจอมเทพ ต่อให้ไม่นับว่าเป็นอาวุธวิเศษที่ร้ายกาจ แต่กลับสามารถให้ความอบอุ่นและบำรุงชีพจรได้ เจ้าตำหนักเมฆาได้หยกชิ้นนี้มาไม่เท่าไรก็ส่งต่อให้น้องชายที่ร่างกายอ่อนแอ เจ็บป่วยออดๆ แอดๆ

ตอนน้องชายเขาได้รับเครื่องประดับหยกชิ้นนี้ไปเพิ่งจะอายุได้ห้าหกขวบปีเท่านั้น

แต่ตอนเจ้าตำหนักเมฆาหนีออกจากแดนเทพ น้องชายของเขาอายุสองร้อยปีแล้ว

เครื่องประดับหยกชิ้นนี้ยังอยู่ติดตัวเขา เช่นนั้นนี่ก็เป็นภาพเมื่อสองหมื่นสองร้อยปีก่อน

เจ้าตำหนักเมฆาบุกเข้าไปในตำหนักพญาเทพตั้งแต่ตอนนั้นแล้วหรือ!

เจ้าตำหนักเมฆาเดินผ่านเรือนหน้าไปยังหน้าประตูตำหนักหลัก ก่อนจะยกมือขึ้นผลักประตูเดินเข้าไป

หลังจากนั้นภาพในแสงก็หยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าประตูที่เปิดออก แต่ภาพไม่ได้หยุดนิ่งอยู่นานนัก เจ้าตำหนักเมฆาก็เดินออกมาจากภายใน

ที่น่าตกใจก็คือ ในมือเขาจูงเด็กน้อยอายุสามสี่ขวบคนอื่นออกมาด้วย

เด็กคนนั้นยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของเขา ใบหน้าถูกตัวเขาบังเอาไว้ แต่หลังจากเลี้ยวไปแล้วได้เห็นแผ่นหลัง จึงดูออกว่านี่เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง

“ข้างในมีเด็กอยู่ได้อย่างไร เด็กนั่นเป็นใครกัน” บุรุษร่างกำยำถามขึ้นด้วยความงงงวย

หูซื่อไห่ตบศีรษะเขา “นี่ต้องถามด้วยหรือ เด็กนั้นก็ต้องเป็นน้องชายของเจ้าตำหนักเมฆาอยู่แล้ว! ข้าเดาว่าน้องชายเขาคงซุกซน แอบเข้าไปในตำหนักพญาเทพโดยไม่รู้ตัว เจ้าตำหนักถึงได้บุกเข้าไปพาตัวน้องชายออกมา”

เมื่อสองหมื่นสองร้อยปีก่อน คุณชายรองตำหนักเมฆาตัวเล็กกระเปี๊ยกเช่นนี้จริงๆ ดูจากรูปร่างแล้วมีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นคุณชายรอง แต่ไห่คงจื่อคิดว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะเรียบง่ายเช่นนั้น

หอคอยผนึกปีศาจ ภายในเรือนผุๆ พังๆ ที่เต็มไปด้วยข้าวของที่ถูกทิ้ง บุรุษในร่างมนุษย์หางเป็นงู มือเท้าถูกโซ่ล่ามไว้ กำลังหอบฟืนไม้ชั้นดีขณะอึ้งมองภาพในแสงที่อยู่เหนือศีรษะ

สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ร่างเด็กชายคนนั้นไม่ไหวติง

ทันใดนั้นเองแซ่ที่ปลายเป็นหนามก็ฟาดเพี๊ยะลงมาสองที สะบัดอย่างแรงลงบนหัวไหล่ของเขา หนามบนแซ่เกี่ยวเอาเสื้อตรงหัวไหล่เขาขาด ปลายหนามบาดเนื้อจนได้เลือดและทำให้ฟืนในมือเขาร่วงหล่น

ท่าทางเขาดูเหมือนคุ้นชินกับเหตุการณ์เช่นนี้แล้ว ไม่มีความร้อนรน ไม่มีความหวาดกลัว และไม่มีความเสียใจหรือโกรธเกรี้ยว แค่เพียงย่อตัวลงไปอย่างสงบนิ่ง ค่อยๆ เก็บฟืนขึ้นมาทีละอัน